Κώστας Δανούσης Ο Εργάτης της Ενδεκάτης ώρας…
Ο Εργάτης της Ενδεκάτης ώρας…
Την περασμένη Πέμπτη, 23 Νοεμ., ο Σύλλογος «Φίλοι της Τήνου» μας βράβευσε για τη συμβολή μας στην έρευνα, μελέτη και ανάδειξη της Ιστορίας και του Πολιτισμού του τόπου (κ.κ. Σοφία Στάικου, π. Μάρκο Φώσκολο, Δρ Αλέκο Φλωράκη και Θέμη Ροδαμίτη). Για τη δουλειά μου μίλησε εκ μέρους της Αδελφότητας των εν Αθήναις Τηνίων ο κ. Πέτρος Χαλάς και τον έπαινο τον απένειμε ο Πρόεδρος του ΔΣ Τήνου κ. Πέτρος Μαρκουΐζος. Αντιφωνώντας, ευχαρίστησα τον Σύλλογο και είπα:
«Βρίσκομαι εδώ από λογιστικό λάθος - ή μάλλον από «δημιουργική λογιστική» που στηρίζεται στην παραβολή του εργάτη της ενδεκάτης ώρας-, αφού η δουλειά μου είναι δυσανάλογα μικρότερη από εκείνη εκείνη των άλλων τιμωμένων.
Η βράβευση –ο της δικαιοσύνης στέφανος- ακολουθείται από ένα αίσθημα μελαγχολίας, αφού παραπέμπει στο Παύλειο «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα…» (ΠροςΤιμόθεον Β΄, 4, 7-8), νεοεληνιστή «στο καλό Βαγγέλη μου».
Όμως έρχεται ο «Οδυσσέας» του Alfred Tenysson (Poems, 1842), o οποίος κουρασμένος από το ντάντεμα των εγγονών του και τη διαρκή γκρίνια της Πηνελόπης –δεν την ενοχλούσε τόσο η επταετής περιπέτεια της Καλυψώς όσο τα κρυφά βλέμματα της Ναυσικάς- που καλεί τους παλιούς συντρόφους στα κουπιά
«Δεν είν’ αργά να γνωρίσουμε έναν καινούργιο κόσμο.
Ρίξτε το πλοίο στη θάλασσα και πιάστε τα κουπιά
Να πλεύσουμε πέρα απ’ το ηλιοβασίλεμα,
Εκεί που τ’ άστρα βυθίζονται στον ορίζοντα της Δύσης.
Ίσως φτάσουμε στα Μακάρια νησιά
Και δούμε το μεγάλο Αχιλλέα που κάποτε γνωρίσαμε.
Πολλά έγιναν μα πολλά μένουν να γίνουν.
Δεν είμαστε τόσο δυνατοί όσο εκείνες τις μέρες τις παλιές
Που κινούσαμε γη και ουρανό. Είμαστε αυτοί που είμαστε.
Με την ίδια φλόγα στις καρδιές μας.
Αδύνατοι πια από το χρόνο και τη μοίρα.
Μα δυνατοί στη θέληση να προσπαθούμε, να ψάχνουμε,
Να βρίσκουμε και να μην παραδοθούμε…».
Συνέκδημοι, συνοδοιπόροι πέντε δεκαετιών.
Μην αφήσετε τα κουπιά προτού η θάλασσα η ευρύστερνη μας κλείσει για πάντα στην απέραντη αγκαλιά της (Dante, Inferno, canto 26).