«Οι βοτσαλωτές αυλές, η τέχνη συνυφασμένη με το περιβάλλον!»

«Οι βοτσαλωτές αυλές, η τέχνη συνυφασμένη με το περιβάλλον!»

Το βοτσαλωτό δάπεδο έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα ως ακολουθία των ψηφιδωτών. Δάπεδα τέτοιου είδους αναφέρονται από τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ ενώ μεταγενέστερα τα βοτσαλωτά διακοσμούν τόσο τους προαύλιους χώρους εκκλησιών όσο και τις εισόδους σπιτιών. Οι ψηφίδες έχουν αντικατασταθεί από βότσαλα . Τα καλύτερα βότσαλα θεωρούνται τα πλατιά και τα οβάλ με επιλογή σε λευκό και σε μαύρο .

Η τεχνική της τοποθέτησής τους δεν είναι πάντα η ίδια. Παλιότερα οι τεχνίτες κάρφωναν τα βότσαλα σε έδαφος πατημένο και υγρό γεμίζοντας τα κενά με στεγνή κοσκινισμένη άμμο ενώ αργότερα σε στρωμένο και βρεγμένο έδαφος. Τα σχέδια στα βοτσαλωτά της Τήνου είναι γεωμετρικά κυρίως . Οι κυκλικές συνθέσεις μας παραπέμπουν στους ρόδακες και τα τρίγωνα στο δέντρο της ζωής , θέματα και στοιχεία από τη διακόσμηση των περιστεριώνων του νησιού μας ( θα αναφερθώ σε επόμενή μου ανάρτηση)

Αναφερόμενη και στην οικολογική συνείδηση της εποχής των βοτσαλωτών , η οικονομία και παράλληλα ο σεβασμός στο περιβάλλον ήταν τρόπος ζωής και σκέψης . ´Ετσι, προκειμένου να κατασκευάσουν το δάπεδο μιας εκκλησίας , τον περίβολό της ή την αυλή ενός σπιτιού φρόντιζαν τα υλικά να προέρχονται αμιγώς από το ίδιο το περιβάλλον. Το νερό της βροχής ακολουθούσε τον κύκλο του χωρίς να προσπαθεί να βρει δίοδο μέσα από το σημερινό τσιμέντο το οποίο θεωρείται μία γρήγορη, οικονομική και εύκολη λύση.

Η τέχνη αυτή δεν έχει φθαρεί στο πέρασμα των χρόνων. (η παράμετρος βέβαια της συντήρησης των βοτσαλωτών παραμένει δύσκολη λαμβάνοντας υπόψη τόσο την δυσκολία εύρεσης ειδικού τεχνίτη όσο και την εξασφάλιση της πρώτης ύλης ).Παραμένει όμως ζωντανή διδάσκοντάς μας την καλλιτεχνική διάθεση και την αειφόρο σκέψη ενός περιβάλλοντος που πρέπει να σεβόμαστε !!!

της κας Mira Sideri Samouhou