Σήμερα, και Σαν Σήμερα 17 Μαρτίου…

Σήμερα, 17 Μαρτίου 2024….

Γιορτάζουν

• Αλέξιος

• Αλεξία

• Πατρίκιος

• Πατρικία

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Οι απανταχού Ιρλανδοί γιορτάζουν τον προστάτη τους Άγιο Πατρίκιο.

• Εθνική Ημέρα Μουάι Τάι στην Ταϊλάνδη. Μουάι Τάι είναι η ταϊλανδέζικη πυγμαχία.

• Ημέρα του Παστού Βοδινού με Λάχανο στις ΗΠΑ. Είναι το πιάτο της ημέρας για τους Αμερικανοϊρλανδούς προς τιμήν του Αγίου Πατρικίου.

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Κυριακή της Τυρινής. Η Κυριακή, πριν από την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι γνωστή και ως Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής (Μασλενίτσα, στις ορθόδοξες σλαβικές χώρες). Στις Εκκλησίες διαβάζεται, κατά την πρωινή Θεία Λειτουργία, η περικοπή του Ευαγγελίου του Ματθαίου (κεφ. στ', 14-21), που αναφέρεται στην αξία της συγχώρεσης και της νηστείας. Αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο κατανυκτικός εσπερινός της συγγνώμης, κατά τον οποίο ιερείς και πιστοί αλληλοασπάζονται, ζητώντας συγχώρεση ο ένας από τον άλλο, ενόψει της επερχόμενης Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Από τα κύρια παραδοσιακά φαγητά του τραπεζιού είναι τα μακαρόνια, που συσχετίζονται από τους λαογράφους με τη λατρεία των ψυχών κατά την περίοδο αυτή. Όπως παρατηρεί ο Φαίδων Κουκουλές, αρχικά η λέξη «μακαρώνια» σήμαινε τροπάρια μακαριστικά, αναπαύσιμους μακαρισμούς στις κηδείες ή στα περίδειπνα, στα οποία προσφέρονταν κυρίως ζυμαρικά. Το δείπνο της ημέρας λαμβάνει τη μορφή συνεστίασης μεταξύ συγγενών και φίλων. Στην Κύπρο, οι οικογένειες κάθε χωριού συγκεντρώνονται σ’ ένα ή δύο σπίτια και δειπνούν όλοι μαζί και διασκεδάζουν, ενώ στην Κάρπαθο παλαιότερα όλες οι οικογένειες δειπνούσαν στο σπίτι του προεστού του χωριού τους. Στα περισσότερα μέρη το δείπνο της Τυρινής τελειώνει με αβγό και σχετικούς αστεϊσμούς, αλλά και μαντικές παρατηρήσεις. Στη Σύρο, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη, κρεμούν ένα αβγό από το ταβάνι και όπως κάθονται όλοι γύρω από το τραπέζι «του δίνουνε μια κουταλιά και φέρνει βόλτα στο τραπέζι και δοκιμάζουνε ο καθένας να το πιάσει με το στόμα του. Με αβγό κλείνομε το στόμα μας για τη Σαρακοστή και τη Λαμπρή πάλι με αβγό το ξανανοίγουμε», παρατηρεί ο Κουκουλές. Στην Κύπρο, στην περιοχή της Πάφου, υπάρχει το παρόμοιο έθιμο της «Δαγκαννούρας», κατά το οποίο καίουν την κλωστή, με την οποία έχουν δέσει το αβγό. Αν καεί η κλωστή, η χρονιά θα είναι καλή. Και στην περιοχή της Καστοριάς καίνε την κλωστή και παρατηρούν πόσα ψηλά θα καεί, κάνοντας προγνώσεις και ευχές για το ύψος που θα φθάσουν τα στάχυα των σιτηρών που έχουν σπείρει. Με το δείπνο της Κυριακής της Τυρινής κλείνει ένας γαστρονομικός κύκλος, που σχετίζεται με τη χριστιανική θρησκεία και από την επομένη, Καθαρά Δευτέρα, αρχίζει η σωματική και ψυχική προετοιμασία για το Πάσχα, με την αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

• Οσίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού. Άγιος της Χριστιανοσύνης, γνωστός και ως ο «άνθρωπος του Θεού». Η μνήμη του εορτάζεται στις 17 Μαρτίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 17 Ιουλίου από την Καθολική Εκκλησία. Ο Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη στα τέλη του 4oυ αιώνα από γονείς ευγενείς και πλούσιους, τον πατρίκιο Ευφημανό και την Αγλαΐδα. Κατά την παράδοση ενυμφεύθη σε νεαρή ηλικία μετά από επιμονή των γονέων του, αλλά την πρώτη νύχτα του γάμου εγκατέλειψε τη συζυγική εστία και μετέβη στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας (σημερινή Ούρφα Τουρκίας), όπου έζησε για δέκα χρόνια ως επαίτης. Όταν κινδύνευσε να αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, αναγκάστηκε να εγκατελείψει την περιοχή, παρά την εκτίμηση των ντόπιων για την αρετή του. Ο Αλέξιος επιβιβάστηκε σ’ ένα πλοίο με προορισμό την Ταρσό της Κιλικίας, αλλά στην πορεία το πλοίο έπεσε σε θύελλα και βρέθηκε στη Ρώμη. Δίχως να το πολυσκεφτεί κατέφυγε στην πατρική οικία και ζήτησε μια γωνιά για να μείνει, χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Συνάντησε, όμως, τη γενική αδιαφορία και την περιφρόνηση, όπως αναφέρουν οι συναξαριστές. Έβλεπε τον πατέρα του και τη μητέρα του να περνούν από μπροστά του και να μην του δίνουν σημασία, ενώ οι δούλοι της οικογένειάς του τον ενέπαιζαν. Όταν κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος του, ζήτησε ένα χαρτί κι έγραψε τα πάντα για τη ζωή του. Το χαρτί βρήκε με θεϊκή εντολή ο αυτοκράτορας του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους, Ονώριος, και το διάβασε ενώπιον μεγάλου ακροατηρίου, προκαλώντας γενική κατάπληξη. Η κηδεία του Αλέξιου ήταν μεγαλοπρεπής και πάνδημη κι έγινε στο ναό του Αποστόλου Πέτρου στη Ρώμη. Ο Αλέξιος ονομάσθηκε «άνθρωπος του θεού», επειδή, όταν πέθανε, ακούστηκε ουράνια φωνή (του Θεού ή της Παναγίας), που φανέρωνε την αγιότητά του, λέγοντας: «Ζητήσατε τον άνθρωπο του Θεού». Ενδέχεται, όμως, να απαντούσε ο ίδιος ότι είναι άνθρωπος του Θεού, όταν τον ρωτούσαν ποιος είναι, για να μην αποκαλύψει την ταυτότητά του.

• Αγίου μάρτυρος Μαρίνου.

• Αγίου Πατρικίου αποστόλου της Ιρλανδίας. Επίσκοπος της χριστιανική εκκλησίας, που εκχριστιάνισε τους κατοίκους της Ιρλανδίας. Η μνήμη του τιμάται σε Δύση και Ανατολή στις 17 Μαρτίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Πατρίκιος και Πατρικία. Ο Πατρίκιος γεννήθηκε περί το 385 και καταγόταν από εκρωμαϊσμένη οικογένεια της Βρετανία. Το κοσμικό του όνομα ήταν Μέγουιν Σούκατ. Σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη αιχμάλωτος από πειρατές και πουλήθηκε στην Ιρλανδία, όπου και παρέμεινε για έξι χρόνια. Τα συναξάρια αναφέρουν ότι με τη βοήθεια του Κυρίου, που εμφανίστηκε στον ύπνο του, κατόρθωσε να δραπετεύσει, αλλά η τρικυμία οδήγησε το πλοίο στις βορειοδυτικές ακτές της Γαλατίας, που ονομαζόταν τότε Αρμορική (σημερινή Βρετάνη). Τροφή δεν υπήρχε και με παράκληση του πλοιάρχου ο Πατρίκιος προσευχήθηκε στον Κύριο και το θαύμα συντελέστηκε. Κάποια στιγμή, η περιπέτειά του έλαβε τέλος κι επέστρεψε στη Βρετανία. Ένα νέο όραμα που είδε τον κάλεσε να γυρίσει και πάλι στην Ιρλανδία, για να προσηλυτίσει στο χριστιανισμό τους Κέλτες Ιρλανδούς, που πίστευαν στις θεότητες των Δρυίδων. Αμέσως μετέβη στη Γαλλία και συγκεκριμένα στην πόλη της Ωξέρρης, όπου παρέμεινε επί πολλά έτη, προετοιμαζόμενος για τη μεγάλη αποστολή. Το 432 ως επίσκοπος πάτησε το πόδι του στην Ιρλανδία και αμέσως άρχισε να κηρύττει το λόγο του Θεού, που είχε μεγάλη απήχηση στο λαό και τους ευγενείς. Ο θρύλος λέει ότι χρησιμοποίησε το τριφύλλι για να εξηγήσει στο βασιλιά την έννοια της Αγίας Τριάδας (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Με την πάροδο του χρόνου το τριφύλλι (shamrock) έγινε το ανεπίσημο σύμβολο της Ιρλανδίας. Ένας άλλος θρύλος λέει ότι ο Πατρίκιος έδιωξε όλα τα φίδια από τη χώρα, αναγκάζοντάς τα να πέσουν στη θάλασσα και να πνιγούν. Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν φίδια στην Ιρλανδία, παρά μόνο στους ζωολογικούς κήπους. Ο Πατρίκιος βάπτισε χιλιάδες πιστών, χειροτόνησε ιερείς και ανήγειρε πολλούς ναούς. Αφού επιτέλεσε το έργο του κοιμήθηκε ειρηνικά στις 17 Μαρτίου 461. Κάθε χρόνο, η ημέρα της γιορτής του Αγίου Πατρικίου γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα από τους Ιρλανδούς όπου γης. Η 17η Μαρτίου δεν έχει μόνο θρησκευτική εορτή. Έχει έντονα κοσμικό περιεχόμενο, αφού τιμάται από τους Ιρλανδούς και ως Εθνική Εορτή. Το χρώμα που κυριαρχεί είναι το πράσινο και το τριφύλλι έχει την τιμητική του.

• Οσίου Θεοστηρίκτου του Ομολογητού.

• Αγίου οσιομάρτυρος Παύλου του Κρητός.

• Της μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης φοβεράς απειλής του σεισμού.

• Αγίου οσιομάρτυρος Παύλου υπερασπιστού των εικόνων.

• Οσίου Μακαρίου ηγουμένου της μονής Κολγιαζίν.

• Οσιομάρτυρος Γαβριήλ του Μικρού του εκ Γεωργίας.

• Ιερομάρτυρος Θεοδούλου του Σιναίτου.

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Πατρικίου, προστάτη της Ιρλανδίας.

• Αγίας Γερτρούδης, προστάτιδας των γατών κατά των ποντικών.

• Αγίου Ιωσήφ του από Αριμαθαίας.

Είπαν…

• “Αυτοί που καθιστούν μια ειρηνική επανάσταση αδύνατη, κάνουν μια βίαιη επανάσταση αναπόφευκτη.” Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι

• “Οι άνθρωποι είναι συντηρητικοί ως προς αυτό που κατέχουν και επαναστάτες ως προς αυτό που κατέχουν οι άλλοι.” Μαλκόλμ ντε Σαζάλ

• “Η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν είναι μόνο μεταξύ πολιτικού συστήματος και πολιτικών, αλλά και μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων. Η εθνική συνεννόηση είναι άγνωστη λέξη.”

View fullsize

Σαν Σήμερα, 17 Μαρτίου…

Τι έγινε σαν σήμερα, 17 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο

• 45 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ νικά τους Πομπηιανούς στη Μούνδα της Ισπανίας. Ο γιος του Πομπήιου, Γναίος, σκοτώθηκε στη μάχη μαζί με άλλους 30.000 οπαδούς του πατέρα του. Αυτή η νίκη του Ιουλίου Καίσαρα αποδείχτηκε καθοριστικής σημασίας για την οριστική του επικράτηση επί του πολιτικού αντιπάλου του Πομπήιου και τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπό του.

• 180 Πέθανε ο Μάρκος Αυρήλιος, Ρωμαίος Αυτοκράτορας . Γεννήθηκε το 121 και ανέβηκε στο θρόνο το 161. Ο Μάρκος Αυρήλιος στήριξε την εξουσία του στην τάξη των γερουσιαστών και στην εσωτερική πολιτική προσπάθησε να εδραιώσει τη νομοθεσία και τον γραφειοκρατικό μηχανισμό. Επεξέτεινε τα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού κατάφερε να εισχωρήσει από το 166 ως το 180 στις παραδουνάβιες επαρχίες και να νικήσει τους Γερμανούς και τους Σαρμάτες. Ομως, ο Μάρκος Αυρήλιος, άνθρωπος ευρύτατης μόρφωσης, υπήρξε και ένας λαμπρός φιλόσοφος. Γνώστης και θαυμαστής της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, ήταν οπαδός της στωικής σχολής. Στο έργο του «Τα εις εαυτόν» — σημειώσεις στην ανάπαυλα της μάχης — εξέφραζε παράλληλα με την επιδίωξη για ηθική τελειότητα και τη δυσπιστία του για την τελειοποίηση του πολιτικού καθεστώτος εκείνης της περιόδου, σημειώνοντας τις αντιφάσεις του. Δεν σκόπευε να τα δημοσιεύσει. Έγραφε για να κρατηθεί δυνατός. Δεν πίστευε στην υστεροφημία. Δεν πίστευε καν ότι θα τον θυμάται κανείς. Όμως διαψεύστηκε. Δεκαοχτώ αιώνες πέρασαν από τότε, και τα “Εις εαυτόν” ζουν ακόμη. Έχουν γνωρίσει αναρίθμητες εκδόσεις. Αξιοσημείωτο είναι πώς οι πιο μύχιες σκέωεις του είναι γραμμένες στην ελληνική γλώσσα

• 763 Γεννήθηκε ο Χαρούν Αλ Ρασίντ, χαλίφης της Βαγδάτης, ιδρυτής της δυναστείας των Αβασιδών, ήρωας πολλών ιστοριών στις «Χίλιες και μία νύχτες». (Θαν. 24/3/809)

• 1805 Η Ιταλική Δημοκρατία, με τον Ναπολέοντα ως πρόεδρο, γίνεται Βασίλειο της Ιταλίας, με τον Ναπολέοντα ως βασιλιά.

• 1821 Οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, υψώνουν τη σημαία της επανάστασης στο χωριό Τσίμοβα (σημερινή Αρεόπολη) της Λακωνίας.

• 1821 Έλληνες αγωνιστές υπό τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους πολιορκούν τους Πύργους των Καλαβρύτων, που θα παραδοθούν έπειτα από λίγες μέρες (21 Μαρτίου). Αυτή η ενέργεια αποτελεί την πρώτη επαναστατική πράξη στη νότια Ελλάδα.

• 1834 Γεννήθηκε ο Γκόντλιμπ Ντάιμλερ, γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της ντιζελομηχανής, σχεδιαστής της πρώτης μοτοσικλέτας και συνιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Mercedes

• 1837 Γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Βολανάκης, από τους σημαντικότερους Ελληνες ζωγράφους

• 1861 Τα διάφορα βασίλεια και ανεξάρτητες περιοχές στην επικράτεια της σημερινής Ιταλίας, ενώνονται για πρώτη φορά σε εθνικό κράτος κάτω από το στέμμα του βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ Β’ του Οίκου της Σαβοΐας, μονάρχη της Σαρδηνίας και του Πιεμόντε.

• 1906 Γεννήθηκε η Brigitte (Eva Gisela) Schittenhelm (Μπριγκίτε Χελμ), Γερμανίδα ηθοποιός. Έχει μείνει αξέχαστη για τον ρόλο της ως Μαρία στο έργο Μετρόπολις του Φριτς Λανγκ. Άλλα σημαντικά της έργα ήταν το The Love of Jeanne Ney (1927), Αλράουνε (1928), L’Argent (1928), Gloria (1931), The Blue Danube (1932) και Gold (1934). Γύρισε πάνω από 30 έργα και σταμάτησε το 1936, όταν κατέφυγε στην Ελβετία λόγω της ανόδου των Ναζί.

• 1919 Γεννήθηκε ο Νατ Κινγκ Κόουλ, Αμερικανός τραγουδιστής

• 1920 Γεννήθηκε ο τραγουδιστής Τώνης Μαρούδας. Ο τραγουδιστής της αγάπης, με την πρωτότυπη δυτικότροπη ερμηνεία, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1920, στην πλατεία Ομονοίας της Πάτρας. Παιδί φτωχής οικογενείας, έχασε τον πατέρα του όταν ήταν δύο ετών και αναγκάστηκε να μπει στη βιοπάλη από πολύ μικρή ηλικία. Εξαιτίας της οικονομικής του ένδειας δεν κατάφερε να τελειώσει το Δημοτικό. Ωστόσο, όχι μόνο έμαθε μόνος του να γράφει και να διαβάζει, αλλά πέτυχε να μιλάει άπταιστα και τη γαλλική γλώσσα. Σε ηλικία 18 ετών, έφυγε ολομόναχος για την Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρό του, έχοντας στη φόδρα του σακακιού του μόλις 100 δραχμές. Το πάθος, η εργατικότητα και το πλούσιο ταλέντο του, όμως, στάθηκαν αρκετά για να του χαρίσουν γρήγορα τη μεγάλη επιτυχία και καταξίωση. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1936 και την επόμενη χρονιά μπήκε στη δισκογραφία, για να κατακτήσει τις καρδιές των ακροατών με αμέτρητες επιτυχίες, όπως «Εγώ θα κόψω το κρασί», «Δε φταις εσύ», «Λάθος η αγάπη μας», «Γελάς», «Δυο φορές μ’ έχεις γελάσει», «Όνειρα», «Χθεσινή μου άγνωστη», «Απόψε η φαντασία μου γελά» και βέβαια το θρυλικό «Τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη», το οποίο και τραγούδησε ντουέτο με τη Σοφία Λόρεν για την ταινία «Το παιδί και το δελφίνι», πουλώντας διεθνώς πάνω από 2.500.000 δίσκους! Ο Τώνης Μαρούδας πέθανε, χτυπημένος από τον καρκίνο, στις 22 Ιουλίου 1988, στην Αθήνα.

• 1930 Στις ΗΠΑ, αφήνεται ελεύθερος ο τρόφιμος των φυλακών και διαβόητος γκάνγκστερ, Αλ Καπόνε.

• 1932 Ανοίγει η αυλαία του Εθνικού Θεάτρου, με πρώτο διευθυντή τον Ιωάννη Γρυπάρη. Πρώτος σκηνοθέτης ο Φώτος Πολίτης, πρώτο έργο ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου.

• 1934 Εγκαινιάζεται η Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Λεωφόρο Συγγρού.

• 1938 Γεννήθηκε ο διάσημος Ρώσος χορευτής και χορογράφος, Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Από τους διασημότερους χορευτές του 20ού αιώνα, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ (Rudolf Nureyev) υπήρξε ο πρώτος μετά τον θρυλικό Βάτσλαβ Νιζίνσκι που κατάφερε ν’ αναδείξει τη σημασία των ανδρικών ρόλων στο κλασικό μπαλέτο. Τα εντυπωσιακά του άλματα – πολλοί ήταν εκείνοι που χαριτολογώντας έλεγαν ότι περισσότερο πετούσε στα ουράνια παρά πατούσε στη γη – και οι γρήγορες πιρουέτες του κυριολεκτικά υπνώτιζαν το κοινό. Ωστόσο το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο και η λάμψη που εξέπεμπε στη σκηνή ήταν τα δύο στοιχεία που έκαναν το όνομά του συνώνυμο της λέξης φαινόμενο. «Κάθε φορά που χορεύω μαζί του δεν βλέπω τον Νουρέγιεφ, αλλά την ίδια την προσωποποίηση τον μπαλέτου» είπε κάποτε η Μαργκότ Φοντέιν αναφερόμενη στον αγαπημένο της παρτενέρ. Τάταρος στην καταγωγή, ο Ρούντολφ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας) στις 17 Μαρτίου 1938. Άρχισε να σπουδάζει χορό σε ηλικία 11 ετών, ενώ στα 17 του έγινε δεκτός στη Σχολή Μπαλέτου του Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη), όπου διακρίθηκε τόσο για το ταλέντο όσο και για τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Απτές αποδείξεις του τελευταίου η άρνησή του να ενταχθεί στην Κομσομόλ (τη Νεολαία του ΚΚΣΕ) και τα μαθήματα αγγλικών που έπαιρνε κρυφά. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1958, αναμετρήθηκε εξ αρχής με σολιστικούς ρόλους. Η σκληρή δουλειά άλλωστε ήταν κάτι που ουδέποτε φοβήθηκε. Ακόμη και όταν δεν χόρευε ο ίδιος, παρακολουθούσε όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις, απομνημονεύοντας, αναλύοντας και «ρουφώντας» κυριολεκτικά όχι μόνο τα βήματα, αλλά το ύφος και τα βαθύτερα νοήματα κάθε έργου. Τρία χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του διάσημου ρωσικού συγκροτήματος στο Παρίσι, αυτομόλησε στη Δύση. Οι αμέσως επόμενοι μήνες σήμαναν μια σειρά εμφανίσεις του τόσο στη γαλλική πρωτεύουσα όσο και στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο. Το 1962 πρωτοεμφανίστηκε δίπλα στο αστέρι του βρετανικού μπαλέτου, την περίφημη Μαργκότ Φοντέιν. Παρά το ότι ήταν μεγαλύτερή του κατά 19 ολόκληρα χρόνια, η δεξιοτεχνία και η ορμητικότητά του αποδείχθηκαν το ιδανικό αντίβαρο στην εκλεπτυσμένη ωριμότητα της διάσημης χορεύτριας. Η εν λόγω συνεργασία – που αποτυπώθηκε στο γαλλοβρετανικό ντοκιμαντέρ του 1972 με τίτλο «Είμαι ένας χορευτής» – κυριολεκτικά ξαναζωντάνεψε την καριέρα της Φοντέιν και καθιέρωσε τον Νουρέγιεφ στο παγκόσμιο στερέωμα. Ως παρτενέρ της Φοντέιν ερμήνευσε ρόλους, όπως του Άλμπρεχτ στη «Ζιζέλ» του Αντάμ, του Αρμάνδου στο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» των Άστον/Λιστ και του πρίγκιπα Ζίγκφριντ στη «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι. Οι ικανότητες του Νουρέγιεφ επεκτείνονταν και στο ρεπερτόριο του μοντέρνου χορού. Ερμήνευσε έργα της Μάρθας Γκράχαμ («Lucifer, 1975»), του Μάρεϊ Λούις («Canarsie Venus» και «Vivace»», 1978) και του Πολ Τέιλορ («Aureole», 1974). Πάντως παρά την εικοσάχρονη συνεργασία του με το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ουδέποτε ενσωματώθηκε σ’ αυτό, προτιμώντας το ρόλο του προσκεκλημένου καλλιτέχνη, τίτλο που διατήρησε στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του, τόσο ως χορευτή όσο και ως χορογράφου. Όλα αυτά ωστόσο δεν υπήρξαν αρκετά για την πληθωρική και ανικανοποίητη προσωπικότητά του. Τη δεκαετία του 1970 ο Νουρέγιεφ επεξέτεινε τις δραστηριότητές του μεταξύ άλλων στην τηλεόραση, αλλά και στον κινηματογράφο. Το 1973 πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική εκδοχή του μπαλέτου «Δον Κιχώτης» του Λούντβιχ Μίνκους και τέσσερα χρόνια αργότερα ερμήνευσε τον Ροδόλφο Βαλεντίνο στην ομότιτλη ταινία του του Κεν Ράσελ. To 1983 πρωταγωνίστησε δίπλα στη Ναστάζια Κίνσκι στο ερωτικό δράμα του Τζέιμς Τόμπακ «Exposed». Παρά το ότι το 1982 έγινε αυστριακός πολίτης, ζούσε κατά βάση στο Παρίσι, όπου ένα χρόνο αργότερα έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, γεγονός που από πολλούς θεωρήθηκε η ύψιστη αναγνώριση της μεγάλης καριέρας του. Το 1989 εγκατέλειψε την εν λόγω θέση, παραμένοντας ωστόσο πρώτος χορογράφος του ονομαστού συγκροτήματος. Την ίδια χρονιά ο άνεμος ελευθερίας που φύσηξε στη Σοβιετική Ένωση επέτρεψε στον θρυλικό καλλιτέχνη να επισκεφθεί την πατρίδα του ύστερα από μακροχρόνια απουσία, όπου δοκίμασε τις δυνάμεις του στη διεύθυνση ορχήστρας. Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1993 στο Παρίσι, σε ηλικία 54 ετών, υποκύπτοντας στη «μάστιγα του 20ού αιώνα», το AIDS

• 1948 Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Γαλλία και Μ. Βρετανία υπογράφουν τη Συμφωνία των Βρυξελλών, προάγγελο του ΝΑΤΟ.

• 1951 Γεννήθηκε ο Kurt Russell (Κερτ Ράσελ), Αμερικανός ηθοποιός

• 1952 Γεννιέται ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης.

• 1956 Πέθανε η Ιρέν Ζολιό-Κιουρί, Γαλλίδα χημικός

• 1960 Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ υπογράφει την οδηγία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. σχετικά με το μυστικό πρόγραμμα δράσης στην Κούβα που θα οδηγήσει τελικά στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων.

• 1963 Έκρηξη ηφαιστείου στο Μπαλί προκαλεί το θάνατο τουλάχιστον 11.000 ατόμων.

• 1971 Στην Αργεντινή, στον αγώνα πρωταθλήματος Μπόκα Τζούνιορς-Σπόρτιγκ Κριστάλ, ο διαιτητής αποβάλλει 19 από τους 22 ποδοσφαιριστές. Στον αγωνιστικό χώρο μένουν μόνο οι δύο τερματοφύλακες και ένας ακόμη παίκτης.

• 1976 Πεθαίνει ο Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι. Ο Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti) ήταν ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, από τους κορυφαίους και επιδραστικότερους της έβδομης τέχνης. Θεωρείται ο «πατέρας του νεορεαλισμού» στο χώρο του κινηματογράφου και με το έργο του επηρέασε πλήθος κινηματογραφιστών σ’ όλο τον κόσμο. Στις ταινίες του πρωταγωνίστησαν μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως η Σιλβάνα Μάνγκανο, η Κατίνα Παξινού, η Κλαούντια Καρντινάλε, ο Αλέν Ντελόν, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο Χέλμουτ Μπέργκερ, ο Ντερκ Μπόγκαρντ και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Επιβλήθηκε επίσης με τη σκηνοθετική του εργασία ως ανανεωτής του θεάτρου και της όπερας στα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λουκίνο Βισκόντι, κόμης του Μοντρόνε, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 2 Νοεμβρίου 1906 και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της μεγαλούπολης του ιταλικού βορρά. Οι Βισκόντι στα χρόνια της Αναγέννησης ήταν ηγεμόνες του Μιλάνου και είχαν συμβάλλει στην ανάπτυξη των τεχνών στην πόλης τους. Ο ίδιος, από μικρός είχε μεγάλη εξοικείωση με τις τέχνες. Η μητέρα του Κάρλα ήταν προικισμένη μουσικός, ενώ ο πατέρας του Τζουζέπε προσλάμβανε καλλιτέχνες για να εμφανίζονται στο ιδιωτικό τους θέατρο. Επί δέκα χρόνια έπαιρνε μαθήματα βιολοντσέλου και για ένα διάστημα ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία. Ήταν επίσης κάτοχος στέρεης κλασικής παιδείας. Το 1935 άρχισε η ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο ως βοηθός του σημαντικού γάλλου σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ, ο οποίος του πλούτισε την ευαισθησία στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Η γνωριμία τους έγινε μέσω της κοινής τους φίλης Κοκό Σανέλ. Το 1942, μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο «Διαβολικοί Εραστές» («Ossessione»), βασισμένη στο αστυνομικό μυθιστόρημα του αμερικανού συγγραφέα Τζέιμς Κέιν «Ο Ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» («The Postman Always Rings Twice»). Η δράση της ταινίας εκτυλίσσεται σε μια περιοχή της Ιταλίας στις όχθες του ποταμού Πάδου και ο Βισκόντι χρησιμοποιεί για ντεκόρ φυσικούς χώρους, κρυφές κάμερες κι έναν συνδυασμό από επαγγελματίες ηθοποιούς και ντόπιους κατοίκους για να προσδώσει μεγαλύτερη αυθεντικότητα στο έργο. Η ταινία αυτή προαναγγέλλει τη μεταγενέστερη νεορεαλιστική εργασία σκηνοθετών που προκάλεσαν διεθνές ενδιαφέρον, όπως ο Ρομπέρτο Ροσελίνι και ο Βιτόριο ντε Σίκα. Το 1948 γύρισε τη δεύτερη ταινία του «Η γη τρέμει» («La terra trema» ), με την οποία κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση και το Ειδικό Διεθνές Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η ταινία αυτή, ένα από τα αριστουργήματα του νεορεαλισμού, είναι μία σπουδή σε ντοκιμαντερίστικο στιλ με πρωταγωνιστές τους ψαράδες ενός χωριού της Σικελίας, του Άτσι Τρέτσα. Γυρίστηκε επί τόπου και χωρίς επαγγελματίες ηθοποιούς, με τη χρηματοδότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, του οποίου ο Βισκόντι υπήρξε μέλος, και παρακολουθεί τη ζωή και τα προβλήματα των ψαράδων, την πάλη τους με τα στοιχεία της φύσης, αλλά και με τους μεσάζοντες που τους εκμεταλλεύονται. Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’50, ο Βισκόντι ήταν ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης που είχε διευρύνει τους ορίζοντές του σκηνοθετώντας παραστάσεις θεάτρου και όπερας. Αυτή η εμπειρία του θα χαρακτηρίσει έκτοτε το ύφος του και οι ταινίες του σταδιακά θα περάσουν από τον αυτοσχεδιασμό και τις ερασιτεχνικές ερμηνείες της νεορεαλιστικής περιόδου στο θεατρικό στιλιζάρισμα με καταγωγές από το λυρικό μελόδραμα. Το 1954 μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ένα μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο με τίτλο «Senso», όπου κυριαρχεί το θέμα της ταξικής προδοσίας με αφορμή ένα ερωτικό πάθος και τρία χρόνια αργότερα στην ταινία του «Λευκές Νύχτες» («Le Notti Bianche») διασκεύασε το ομώνυμο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μεταφέροντας τη δράση του στη σύγχρονη εποχή. Η ταινία του αυτή χτυπήθηκε από την αριστερή διανόηση της εποχής του ως «εστετίστικη» και ήταν η πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση του Βισκόντι από τον συγκεκριμένο αυτό πολιτικό χώρο. Ίσως εξ αιτίας αυτού του λόγου θα αναζητήσει και πάλι τις νεορεαλιστικές ρίζες του στο κορυφαίο μελόδραμα «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» («Rocco e i suoi fratelli», 1960), μία ιστορία της προσαρμογής μιας οικογένειας του αγροτικού Νότου στον βιομηχανικό Βορρά της Ιταλίας. Η ταινία έχει ως κεντρικό πρόσωπο τη μάνα, την οποία ερμηνεύει συγκλονιστικά η Κατίνα Παξινού. Ο Βισκόντι συνέχισε να αντλεί έμπνευση από τη λογοτεχνία και το 1963 μετέφερε στον κινηματογράφο το μυθιστόρημα του Τζουζέπε Τομάζι ντε Λαμπεντούζα «Ο Γατόπαρδος» («II Gattopardo»), με ήρωα έναν παραδοσιακό αριστοκράτη με φιλελεύθερες πεποιθήσεις, χαρακτήρα με τον οποίο ο σκηνοθέτης της παρουσίαζε πολλές ομοιότητες. Το 1967 ήταν η σειρά του μυθιστορήματος του Αλμπέρ Καμί «Ο Ξένος» («Il Straniere» o ιταλικός τίτλος). Ο Βισκόντι μετέφερε το εμβληματικό έργο του νομπελίστα συγγραφέα με μεγάλη πιστότητα, γεγονός που εν μέρει αποδίδεται στην επιμονή της χήρας του Καμί να μην επιτρέψει την ελεύθερη απόδοσή του. Ακολούθησε η ταινία «Οι Καταραμένοι» («La Caduta degli Dei», 1969), με θέμα την άνοδο του Ναζισμού στη Γερμανία, ιδωμένη μέσα από τις μηχανορραφίες μιας οικογένειας βιομηχάνων χάλυβα που αποδέχεται με ιδιοτέλεια τον ναζισμό. Το 1971 γύρισε την ταινία «Θάνατος στη Βενετία» («Morte a Venezia»), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Μαν, με ήρωα ένα μεσήλικα συνθέτη που αφήνεται στην ενατένιση της ομορφιάς ενός 15χρονου αγοριού, με φόντο τη Βενετία που πλήττεται από επιδημία χολέρας. Η βιογραφική ταινία για τον βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο Β’ «Το Λυκόφως των Θεών» («Ludwig»), συμπληρώνει τη «Γερμανική Τριλογία» του Βισκόντι. Το κινηματογραφικό του έργο θα ολοκληρωθεί με τις ταινίες «Η γοητεία της αμαρτίας» («Gruppo di Famiglia in un Interno», 1973) και «Ο Αθώος» («L’ Innocente», 1976), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, που ολοκληρώθηκε λίγο πριν από το θάνατό του. Ως σκηνοθέτης του θεάτρου, ο Βισκόντι γνώρισε στο ιταλικό κοινό τα έργα Γάλλων και Αμερικανών συγγραφέων, όπως των Ζαν Κοκτώ, Ζαν Πολ Σαρτρ, Άρθουρ Μίλερ, Τενεσί Ουίλιαμς και του Έρσκιν Κάλντγουελ. Είχε συγκροτήσει ένα θίασο ρεπερτορίου, ο οποίος του προμήθευσε τους ηθοποιούς των μεταγενέστερων ταινιών του. Στα χρόνια της δεκαετίας του ‘50 ο Βισκόντι ανέβασε όπερες που είχαν διεθνή αναγνώριση, με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Με έναν συνδυασμό ρεαλισμού και θεάματος σημείωσε καλλιτεχνικές επιτυχίες με τα έργα «Τραβιάτα» του Βέρντι (1955), «Η Υπνοβάτις» (1955) του Μπελίνι και «Ντον Κάρλος» (1958) του Βέρντι. Ο Λουκίνο Βισκόντι δεν έκρυψε ποτέ την ομοφυλοφιλία του. Ανάμεσα στους εραστές του συγκαταλέγονται ο σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι και ο ηθοποιός Χέλμουτ Μπέργκερ. Δεινός καπνιστής υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το 1972, αλλά συνέχιζε να καπνίζει πάνω από 100 τσιγάρα την ημέρα. Ένα δεύτερο εγκεφαλικό στις 17 Μαρτίου 1976 σήμανε το βιολογικό τέλος του σπουδαίου δημιουργού.

• 1988 Πεθαίνει ο ανατρεπτικός, αντισυμβατικός τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος. Για τους πολλούς ήταν ο «απροσάρμοστος», ο κλειδωμένος μέσα στο δικό του σκοτεινό κόσμο. Κι όμως η «πόρτα» του δεν είχε ποτέ πάνω της κλειδί. Για όσους μπορούσαν να τον νιώσουν έφτανε να την σπρώξουν και να τον πλησιάσουν. Ειπώθηκε ότι ο ίδιος είχε επιλέξει να ζει στο περιθώριο. Ακόμα κι αν ήταν έτσι, το περιθώριο είναι μιας κοινωνίας που δεν αφήνει χώρο στους διαφορετικούς. Μιας κοινωνίας που ξέρει ότι θα κινδύνευε περισσότερο αν οι «απροσάρμοστοι» ένιωθαν λιγότερο ευάλωτοι απέναντί της. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν ο ιδιόμορφος γείτονας, ο ταλαντούχος τραγουδοποιός, ο ευαίσθητος φίλος μετρημένων ανθρώπων. Το πρωινό της 17 Μάρτη του 1988, η ασφυξία του περιθωρίου αφαίρεσε και το τελευταίο ίχνος οξυγόνου από τον κόσμο του και τα 39 χρόνια της ζωής του έγιναν επιτύμβια πλάκα με τους στίχους του “Μπαγάσα”. Η αυτοκτονία του προκάλεσε ενδιαφέρον αντιστρόφως ανάλογο με αυτό που είχε ποτέ εκδηλωθεί για την περιθωριακή ζωή του. Δημοσιολογούντες και «φίλοι» πότε με «αντικειμενικότητα» και πότε με «συγκίνηση» φλυαρούν ακόμα για τον Άσιμο. Οι λίγοι πραγματικοί φίλοι του και όσοι κατάφερε να αγγίξει με την φυσική παρουσία και τα τραγούδια του, τον κρατάνε ζωντανό στη μνήμη τους με τη σιωπή ή τραγουδώντας τα τραγούδια του. Κάποιοι και με το να κοντράρονται με την ίδια αυτή απάνθρωπη κοινωνία, διεκδικώντας χώρο για όλους τους «Άσιμους»…Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε. Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο. Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α' Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος. Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α. Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ' ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες. Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα. Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ' άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του... Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του. Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ - Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

• 1988 Ένα κολομβιανό Boeing 727 συντρίβεται σε μια βουνοπλαγιά κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα, σκοτώνοντας 143 άτομα.

• 1991 Συλλαμβάνεται στη Νάπολι ο Ντιέγκο Μαραντόνα για χρήση κοκαΐνης ύστερα από τον αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος Νάπολι- Μπάρι 1–0, όπου το γκολ σημείωσε ο ίδιος με πέναλτι, και τιμωρείται από τη FIFA με αποκλεισμό 15 μηνών.

• 1992 Βομβιστική επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Μπουένος Άιρες σκοτώνει 22 άτομα και τραυματίζει 242.

• 1992 Πραγματοποιείται δημοψήφισμα για τον τερματισμό του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Υπέρ του τερματισμού του απαρτχάιντ ψήφισε το 68,73% έναντι του 31,27% που ψήφισε κατά.

• 2017 Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας έχοντας διαγράψει μια σημαντική πορεία στο θέατρο