Η Βέμπο του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι πια εδώ....
Η Βέμπο του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι πια εδώ....
Η μετάδοση του τελικού Κυπελλούχων Ευρώπης το '68 ήταν το διαμάντι του στέμματος, καθώς το "έλα Αμερικάνε μου, βάστα Τρόντζο μου..." και το θρυλικό σπάσιμο της φωνής που ειδικά στα τελευταία λεπτά εξέφρασε την αγωνία των κολλημένων στα τρανζιστοράκια συνελλήνων είναι σημείο αναφοράς... ΑΕΚ - Σλάβια 89-82, απέναντι σε μια σπουδαία ομάδα με παιχταράδες σαν τον Ζίντεκ και τον Ρουσίσκα, όπου ο Νίκος Μήλας και οι Αμερικάνος, Ζούπας, Τρόντζος, Λαρεντζάκης, Τσάβας, Χρηστέας έγραψαν ιστορία, την οποία ο Βασίλης Γεωργίου αφηγήθηκε σε μια αξέχαστη, ολοζώντανη μετάδοση...
Δεν είναι μόνο το μπάσκετ όμως... Είναι και η σύνδεση του θρυλικού εκφωνητή με το συναίσθημα των ακροατών, σε μια Ελλάδα που είχε ανάγκη να φωνάξει και να πανηγυρίσει σε καιρούς πολιτικά χαλεπούς. Ο Γεωργίου ήταν ο ιδανικός για να σαλπίσει την έκρηξη χαράς, καθώς υπέταξε την τεχνική μετάδοση με τα ακριβή μπασκετικά δεδομένα στο ομαδικό συναίσθημα. Σε ένα Παναθηναϊκό στάδιο με σκληρά ταμπλώ και πρωτόγονη μπασκετική υποδομή αλλά και με την πλειοψηφία των θεατών να μη "βλέπει" τι συνέβαινε λόγω της χαώδους απόστασης, ο Γεωργίου έγινε η πρωθιέρεια στην ωδή της χαράς ενός ολόκληρου λαού.
Καλό ταξίδι άρχοντα 😓
Κείμενο του Γιώργου Μπολάνη