Σαν σήμερα, 11 Μαρτίου…

Σήμερα, 11 Μαρτίου 2024…

Γιορτάζουν

• Ευλόγιος

• Ευλογία

• Λουκρητία

• Σωφρόνιος

• Σωφρονία

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Ημέρα Μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας στην Ευρώπη

• Ημέρα του Τζόνι Άπλσιντ (Johnny Appleseed Day). «Ο Τζόνι Τσάπμαν (1774-1845) έμαθε τους Αμερικανούς να τρώνε τα μήλα. Έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο Appleseed (Μηλόσπορος).»

• Η Λιθουανία γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη Σοβιετική Ένωση (11/3/1990).

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Σωφρονίου πατριάρχου Ιεροσολύμων.

• Αγίων μαρτύρων Πιονίου του πρεσβυτέρου και Σαβίνας.

• Αγίων μαρτύρων Θαλλού και Τροφίμου.

• Αγίων μαρτύρων Ηρακλέους και Ζωσιμά.

• Σύρων μαρτύρων.

• Οσίου πατρός ημών Γεωργίου του Σιναίτου.

• Αγίου Κωνσταντίνου βασιλέως του Στραθκλάϊντ.

• Αγίου ιερομάρτυρος Ευλογίου.

• Λωκρητίας (Λουκρητίας) και δύο άλλων ανωνύμων παρθένων.

• Οσίου Γεωργίου του νεοφανούς του εν Διϊπίω.

• Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του αγίου μάρτυρος Επιμάχου.

• Οσίας Θεοδώρας της βασιλίσσης Αρτης.

• Οσίου Σωφρονίου του Εγκλείστου.

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Βινδικιανού.

• Αγίου Ιωάννη Ρίγκι.

• Αγίας Αλβέρτης.

• Αγίου Άνγκους.

• Αγίας Χρυσής.

• Αγίου Κωνσταντίνου, βασιλέως του Στραθκλάιντ.

• Αγίου Σωφρονίου, πατριάρχου Ιερουσαλήμ.

Είπαν….

• “Η λέξη “μου” όταν δεν σταθμίζεται σωστά στις ανθρώπινες σχέσεις δημιουργεί προβλήματα. Είναι η αρχή του λάθους”

• “Τελικά ο “άλλος άνθρωπος” δεν υπάρχει. Ούτε στην πολιτική, ούτε στην ζωή. Όλοι το ίδιο είναι. Όσο και αν λιβανίζει η μιντιακή εικόνα αυτό που θέλει να μας σερβίρει”

View fullsize

Σαν σήμερα, 11 Μαρτίου…

Τι έγινε σαν σήμερα, 11 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο…

• 222 Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος και η μητέρα του, Ιουλία Σοαιμιά, δολοφονούνται από τους Πραιτωριανούς κατά τη διάρκεια εξέγερσης. Ρωμαίος αυτοκράτορας της δυναστείας των Σεβήρων, περίφημος για την ομορφιά του και την εκκεντρική συμπεριφορά του. Κυβέρνησε, τρόπος του λέγειν, σε μια περίοδο απόλυτης παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Βάριος Άβιτος Βασσιανός, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην πόλη Έμεσα της Συρίας (σημερινή Χομς) το 204. Παιδί ακόμα έγινε αρχιερέας του θεού του ηλίου Βάαλ, που λατρευόταν στην περιοχή του με την ονομασία Ελά Γκαμπάλ, εξού και το προσωνύμιό του Ηλιογάβαλος. Μετά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Καρακάλα (217), την ανάληψη της εξουσίας ανέλαβε προσωρινά ο αρχηγός των πραιτωριανών Μακρίνος. Η μητέρα του Ηλιογάβαλου, Ιουλία Σωαιμιάς, και η γιαγιά του, Ιουλία Μαίσα, (συγγενής του ιδρυτή της δυναστείας των Σεβήρων, Σεπτίμιου Σεβήρου), τον παρουσίασαν ως νόθο γιο του Καρακάλα, κερδίζοντας την εύνοια του στρατού και της Συγκλήτου. Στην αποφασιστική μάχη της Αντιόχειας (8 Ιουνίου του 218), οι λεγεώνες του Ηλιογάβαλου επικράτησαν του στρατού του Μακρίνου και το νεαρό παιδί αναγορεύτηκε αυτοκράτορας της Ρώμης, σε ηλικία μόλις 14 ετών, με το όνομα Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος. Πρώτο μέλημα του Ηλιογάβαλου άμα τη αναλήψει της εξουσίας ήταν να επιβάλει δια της βίας τη λατρεία του Βάαλ σε όλη την αυτοκρατορία. Δεν δίστασε να θανατώσει πολλούς έμπειρους στρατιωτικούς και ανώτερους αξιωματούχους, που αντιτάχθηκαν στην απόφασή του αυτή. Τον νέο κύκλο του αυτοκράτορα αποτελούσαν τώρα άνδρες που ξεχώριζαν για την ομορφιά τους και την ταπεινή και ξενική καταγωγή τους. Η Ρώμη βούιζε για την ακόλαστη ζωή του νεαρού αυτοκράτορα, που δεν κρατούσε ούτε τα προσχήματα. Λεγόταν ότι συνήθιζε να φορά γυναικεία ρούχα, να μακιγιάρεται και να επιδίδεται σε γυναικείες εργασίες, ενώ διασκέδαζε αφάνταστα εμφανιζόμενος ως πόρνη στα καπηλειά της Ρώμης. Νυμφεύτηκε πέντε φορές, αλλά ο μόνιμος δεσμός του ήταν αυτός με τον ευσταλή αρματοδρόμο Ιεροκλή, τον οποίο αποκαλούσε «ο άντρας μου». Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το αξίωμά του και τη διοίκηση του κράτους την είχε αφήσει στα χέρια της μητέρας, της γιαγιάς και της θείας του. Τα νέα ήθη που κόμιζε ο Ηλιογάβαλος προσέβαλαν τη ρωμαϊκή κοινωνία και σε συνδυασμό με τη διοικητική του ανικανότητα γρήγορα τον κατέστησαν μισητό στους ρωμαίους πολίτες. Η γιαγιά του, Ιουλία Μαίσα, το αντιλήφθηκε έγκαιρα και τοποθέτησε δίπλα του ως Καίσαρα τον 14χρονο εξάδελφό του Αλέξανδρο Σεβήρο. Ο Ηλιογάβαλος κατάλαβε ότι θα παραμεριζόταν και προσπάθησε να βγάλει από τη μέση τον Αλέξανδρο. Τότε ανέλαβαν δράση οι πραιτωριανοί. Στις 11 Μαρτίου του 222 σκότωσαν τον Ηλιογάβαλο και τη μητέρα του. Τα ακρωτηριασμένα σώματά τους σύρονται στους δρόμους της Ρώμης προτού ριχτούν στον Τίβερη.

• 843 Εικονομαχία. Πολιτικοθρησκευτική διαμάχη που συντάραξε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τον 8ο και 9ο αιώνα και απείλησε σοβαρά τη συνοχή της. Αντίπαλοι ήταν οι Εικονομάχοι (ή Εικονοκλάστες), που υποστήριζαν ότι οι χριστιανοί δεν πρέπει να προσκυνούν τις άγιες εικόνες και οι Εικονολάτρες (ή Εικονόφιλοι), που διακήρυτταν το αντίθετο. Για το φαινόμενο αυτό έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες και απόψεις. Ορισμένοι είδαν την Εικονομαχία ως προσπάθεια βίαιου εξανατολισμού της ελληνοχριστιανικής παράδοσης του Βυζαντίου, άλλοι ως πολιτική και κοινωνική μεταρρύθμιση με επίκεντρο τη μοναστηριακή περιουσία, άλλοι ως σύμπτωμα ενός βαθύτερου ταξικού αγώνα, ενώ κάποιοι άλλοι ως καθαρά θρησκευτική έριδα.

• 1302 Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ενώνονται με τα δεσμά του γάμου, σύμφωνα με το Σαίξπηρ.

• 1544 Γεννήθηκε ο Ιταλός αναγεννησιακός ποιητής, Τορκουάτο Τάσο. Πέθανε σε έσχατη αθλιότητα πενήντα χρόνια αργότερα, το 1594

• 1669 Εκρήγνυται η Αίτνα, προκαλώντας το θάνατο 15.000 ανθρώπων.

• 1702 Εκδίδεται η Daily Courant, η πρώτη καθημερινή εφημερίδα της Αγγλίας.

• 1811 Στην Αγγλία, όπου βρίσκεται σε έξαρση το κίνημα των Λουδιτών, εργάτες καταστρέφουν μηχανές κλωστοϋφαντουργείων στο Νότιγχαμ, επειδή τους «κλέβουν» τις δουλειές τους.

• 1818 Εκδίδεται το μυθιστόρημα Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας της Μαίρης Σέλλεϋ.

• 1822 Κηρύσσεται η επανάσταση στη Χίο. Ο Λυκούργος Λογοθέτης με 2.500 Σαμιώτες και ο Μπουρνιάς με 150 Χιώτες που ήταν στη Σάμο, αποβιβάζονται στη Χίο και πολιορκούν την εντός του φρουρίου τουρκική φρουρά. Είκοσι μέρες αργότερα η Σφαγή της Χίου θα συγκλονίσει τον κόσμο.

• 1851 Λαμβάνει χώρα στη Βενετία η πρώτη παράσταση του Rigoletto (Ριγκολέττο) του Τζουζέπε Βέρντι. βασισμένο στο θεατρικό έργο του Βίκτορος Ουγκώ «Ο βασιλιάς διασκεδάζει» (Le Roi s’amuse). Είναι μία από τις γνωστότερες όπερες του Βέρντι, θεωρούμενη από πολλούς ως το πρώτο από τα αριστουργήματα της ώριμης περιόδου του.

• 1864 Πλημμύρα προκαλεί το θάνατο σε πάνω από 240 άτομα στο Σέφιλντ της Αγγλίας.

• 1867 Λαμβάνει χώρα στο Παρίσι η πρώτη παράσταση του “Δον Κάρλος” του Τζουζέπε Βέρντι.

• 1901 Στη Γαλλία, εγκαινιάζεται το μετρό στο Παρίσι.

• 1912 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το Κόμμα των Φιλελευθέρων αναδεικνύεται ξανά νικητής των ελληνικών βουλευτικών εκλογών.

• 1918 Το πρώτο περιστατικό ισπανικής γρίπης καταγράφεται στις ΗΠΑ. Θα εξελιχθεί σε θανατηφόρα πανδημία, με τους νεκρούς να υπολογίζονται παγκοσμίως σε 20 — 40 εκατομμύρια τη διετία 1918 — 1919.

• 1921 Γεννιέται ο Αργεντινός μουσικός Άστορ Πιατσόλα, από τους πιο σημαντικούς συνθέτες του ταγκό στον 20ο αιώνα. Ο Άστορ Πιατσόλα (Astor Piazzolla) ήταν αργεντινός μουσικός, βιρτουόζος του μπαντονεόν (ένα είδος ακορντεόν), που εγκατέλειψε τις παραδοσιακές λατινοαμερικάνικες ορχήστρες του ταγκό το 1955 για να δημιουργήσει ένα νέο τάγκο (nuevo tango) που συνδυάζει στοιχεία τζαζ και κλασικής μουσικής. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους λατινοαμερικάνους συνθέτες του 20ού αιώνα. Ο Άστορ Πανταλεόν Πιατσόλα γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1921 στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής και σε ηλικία τεσσάρων ετών μετακόμισε με τους γονείς του στη Νέα Υόρκη, όπου έζησε έως το 1936. Στα οκτώ του άρχισε να μαθαίνει μπαντονεόν και πιάνο και όταν η οικογένειά του επέστρεψε στο Μαρ Ντελ Πλάτα άρχισε να παίζει με διάφορες ορχήστρες ταγκό. Στα 17 του μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες και το 1946 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα, συνθέτοντας νέα έργα και πειραματιζόμενος με τον ήχο και τη δομή του ταγκό. Την ίδια εποχή άρχισε να συνθέτει μουσική για τον κινηματογράφο. Το 1949 διέλυσε την ορχήστρα του, καθώς δεν ικανοποιούσε τις μουσικές του ανάγκες. Ο ίδιος ενδιαφερόταν περισσότερο για την κλασική μουσική κι έχοντας κερδίσει ένα διαγωνισμό σύνθεσης με το συμφωνικό κομμάτι «Μπουένος Άιρες» (1951), πήγε να σπουδάσει στο Παρίσι κοντά στην επιδραστική μουσικοπαιδαγωγό Νάντια Μπουλανζέ. Αυτή τον ώθησε να μείνει πιστός στο ταγκό και να συνεχίσει τους πειραματισμούς του. Από εκείνη την εποχή συνδύαζε στο έργο του τα δύο μουσικά του πάθη, το ταγκό και την κλασική μουσική, παρά την έντονη κριτική που δεχόταν από τους παραδοσιακούς μουσικούς του ταγκό. Το 1955 επέστρεψε στην Αργεντινή, αλλά τρία αργότερα μετακόμισε για δεύτερη φορά στις ΗΠΑ και παρέμεινε εκεί έως το 1960. Όταν επέστρεψε στην Αργεντινή σχημάτισε το επιδραστικό σχήμα «Quinteto Nuevo Tango» (1960), με βιολί, ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, κοντραμπάσο και μπαντονεόν. Αν και πολλές από τις 750 συνθέσεις του γράφτηκαν γι’ αυτό του κουιντέτο, συνέθεσε επίσης κομμάτια για ορχήστρα, μεγάλη μπάντα, μπαντονεόν και τσέλο. Οι καινοτομίες του, στην αντίστιξη, στο ρυθμό και την αρμονία, δεν έγιναν αρχικά δεκτές στην πατρίδα του, αλλά θαυμάζονταν πολύ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Το 1967 συνέθεσε τη δημοφιλή οπερέτα του «Η Μαρία του Μπουένος Άιρες» («María de Buenos Aires»), σε λιμπρέτο του ποιητή Οράσιο Φερέρ και το 1974 το «Libertango», την πιο γνωστή του σύνθεση. Το 1974 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1985 επέστρεψε εκ νέου στην Αργεντινή. Το νέο ταγκό (nuevo tango) του Πιατσόλα απέκτησε βαθμιαία αποδοχή στην Αργεντινή και η μουσική του επηρέασε μια νέα γενιά συνθετών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 και του '80, σε ταινίες, τηλεοπτικά προγράμματα και διαφημίσεις. Οι μεταγενέστερες συνθέσειςτου περιελάμβαναν ένα κοντσέρτο για μπαντονεόν και ορχήστρα (1979) και το «Five Tango Sensations» για μπαντονεόν και κουαρτέτο εγχόρδων (1989), παραγγελία του Κουαρτέτου Kronos. Στις 3 Ιουλίου 1990 συνέπραξε στο Ηρώδειο με την Ορχήστρα των Χρωμάτων που διηύθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε από τη Milan. Περιείχε τις συνθέσεις του «Tres tangos para bandoneon y orquesta» («Τρία Ταγκό για μπαντονεόν και ορχήστρα»), «Adios Nonino» και «Concierto para bandoneon y orquesta» («Κοντσέρτο για μπαντονεόν και ορχήστρα»). Ο Άστορ Πιατσόλα πέθανε στις 4 Ιουλίου 1992 στο Μπουένος Άιρες, σε ηλικία 71 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

• 1922 Γεννήθηκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, Έλληνας φιλόσοφος, που αποδεχόταν τον Μαρξ και απέρριπτε το μαρξισμό. Ο Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, που έδρασε και δημιούργησε στη Γαλλία. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Μαρτίου 1922 και λίγο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκε στην Αθήνα με την οικογένειά του. Αρκετά νωρίς, από τα 13 του, αναμίχθηκε στην πολιτική και κοινωνική δράση. Μέλος παράνομης κομμουνιστικής οργάνωσης την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Σπουδάζει νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1941 εντάσσεται στο ΚΚΕ. Θα το εγκαταλείψει ένα χρόνο αργότερα για να ενταχθεί στην τροτσκιστική ομάδα του Σπύρου Στίνα. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να βρεθεί ανάμεσα σε δύο πυρά, των Γερμανών και των ορθόδοξων κομμουνιστών. Το 1944 δημοσιεύει το πρώτο του δοκίμιο για τον Μαξ Βέμπερ, που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Αρχείο Κοινωνιολογίας και Ηθικής». Στα «Δεκεμβριανά» θα βιώσει ως τροτσκιστή την τρομοκρατία του ΕΛΑΣ και θα αποδοκιμάσει τις μεθόδους του ΚΚΕ. Το 1945 εγκαθίσταται στο Παρίσι με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης, μαζί με τους Κώστα Αξελό, Κώστα Παπαϊωάννου, Ιάννη Ξενάκη, Μιμίκα Κρανάκη, Μέμο Μακρή κ.ά. Έκτοτε, η γαλλική πρωτεύουσα θα αποτελέσει το επίκεντρο της ζωής και των δραστηριοτήτων του. Την Ελλάδα θα την επισκέπτεται μόνο τα καλοκαίρια και μετά τη μεταπολίτευση. Στο Παρίσι, παράλληλα με τις σπουδές του, δημιουργεί την ομάδα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» που ιδεολογικά και πολιτικά ασκεί δριμύτατη κριτική στο σοβιετικό μαρξιστικό μοντέλο, το οποίο χαρακτηρίζει «γραφειοκρατικό καπιταλισμό». Είναι η ψυχή της ομάδας και αυτός, που κυρίως επεξεργάζεται τις θέσεις και γράφει τα σημαντικότερα κείμενα στο ομότιτλο περιοδικό. Τότε είναι που αρχίζει να διαμορφώνει την έννοια της αυτονομίας, ως «αυτονομία του προλεταριάτου». Εκκινώντας από την εκτίμηση ότι το εργατικό κίνημα έχει υποστεί πολύμορφες διαστρεβλώσεις που αλλοίωσαν τον ιστορικό ρόλο του προλεταριάτου, θεωρεί ως βασικό όρο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μιαν αυτόνομη δράση του προλεταριάτου, που θα έχει ως αντικειμενικό σκοπό την κατάλυση του γραφειοκρατικού δημόσιου μηχανισμού και τη μεταβίβαση της εξουσίας σε μαζικούς οργανισμούς των παραγωγικών τάξεων. Το 1966 η ομάδα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και το περιοδικό παύει να εκδίδεται. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, τα κείμενα και η σκέψη της ομάδας και κυρίως του Καστοριάδη αποτελούν βασική πηγή έμπνευσης των εξεγερμένων φοιτητών του Μάη του '68. Το διάστημα αυτό εργάζεται ως οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ και το 1970 αποκτά τη γαλλική υπηκοότητα. Έτσι θα πάψει να αρθρογραφεί με ψευδώνυμο (Πιερ Σολιέ, Πολ Καρντάν κ.ά.), υπό τον φόβο της απέλασης και θα γίνει ευρύτερα γνωστός. Η βαθιά κριτική του μαρξισμού συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου πνευματική περιέργεια και παραγωγικότητα. Ο Καστοριάδης ασχολείται με τα μαθηματικά, την οικονομία και την ψυχανάλυση, την οποία και εξασκεί επαγγελματικά το 1974. Αυτή η στροφή προς την ψυχανάλυση χαρακτηρίζει πλέον το σύνολο της σκέψης του, που τον οδηγεί σε μια καινούργια φιλοσοφική κατανόηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, η οποία αποτυπώνεται στο κλασικό, πλέον, έργο του «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας» (1975). Γύρω από αυτό το σύγγραμμα ο Καστοριάδης θα δομήσει το φιλοσοφικό του σύστημα. Ξαναφέρνοντας στο φως τις απαρχές της δημοκρατικής συγκρότησης της αθηναϊκής κοινωνίας του 5ου π.Χ. Αιώνα, όσο και όλες τις άλλες μεγάλες δημιουργικές στιγμές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δει τον εαυτό του ως αυτόνομο υποκείμενο και δημιουργό της Ιστορίας του. Ο Καστοριάδης αρνείται την ύπαρξη οποιασδήποτε προδιαγεγραμμένης πορείας της κοινωνίας (ντετερμινισμού), καθώς αυτή είναι συνεχής δημιουργία που γεννιέται και νοηματοδοτείται μέσω του «Κοινωνικού Φαντασιακού». Σύμφωνα με τον Καστοριάδη, αν και όλες οι κοινωνίες δημιουργούν, οι ίδιες τις φαντασιακές σημασίες τους (δηλαδή τους θεσμούς, τους κανόνες, τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις κ.λ.π.) δεν έχουν όλες συνείδηση του γεγονότος αυτού. Πολλές κοινωνίες συγκαλύπτουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της θέσμισης των φαντασιακών σημασιών τους, αποδίδοντας τη θέσμιση και τη θεμελίωσή τους σε εξωκοινωνικούς παράγοντες (π.χ. το Θεό, την παράδοση, το νόμο, την ιστορία). Με βάση αυτή την συνείδηση της αυτοθέσμισης των φαντασιακών σημασιών από κάθε κοινωνία, ο Καστοριάδης διέκρινε μεταξύ των αυτόνομων κοινωνιών, αυτών δηλαδή που είχαν συνείδηση της αυτοθέσμισης αυτής, και των ετερόνομων κοινωνιών, στις οποίες η θέσμιση αποδιδόταν σε κάποια εξωκοινωνική αυθεντία. Το 1979 γίνεται διευθυντής σπουδών στην «Ανωτάτη Σχολή για τις Κοινωνικές Επιστήμες» (Ecoles des Hautes Etudes en Sciences Sociales). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επισκέφθηκε αρκετές φορές την Ελλάδα, δίνοντας σειρά διαλέξεων στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, τον Βόλο, το Ρέθυμνο κ.α. Το 1989 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πέθανε στο Παρίσι στις 26 Δεκεμβρίου 1997, από επιπλοκές μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, σε ηλικία 75 ετών.

• 1923 Τραγικό ναυάγιο σημειώνεται στο Σαρωνικό. Το επίτακτο ναυαγοσωστικό «Αλέξανδρος Ζ» βυθίζεται λόγω θαλασσοταραχής κοντά στην Ψυττάλεια, με αποτέλεσμα να πνιγούν 297 άτομα, στην πλειοψηφία τους ναύτες.

• 1926 Γεννήθηκε ο Τόμας Σταρζλ, αμερικανός γιατρός και ερευνητής, που πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση ήπατος.

• 1935 Στην Κούβα, επιβάλλεται στρατιωτικός νόμος, λόγω επέκτασης των απεργιακών κινητοποιήσεων

• 1935 Η ναζιστική Γερμανία προετοιμάζεται πυρετωδώς για το νέο ιμπεριαλιστικό μοίρασμα του κόσμου. Σαν σήμερα ο Χέρμαν Γκέρινγκ ανακοινώνει επισήμως τη δημιουργία της Γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας, της «Λουφτβάφε»

• 1938 Το Αυστριακό Εθνοσοσιαλιστικό Κόμμα πραγματοποιεί πραξικόπημα, τα Γερμανικά στρατεύματα περνούν ανενόχλητα τα σύνορα και την επόμενη μέρα (12/3) η Αυστρία προσαρτάται στο Γ’ Ράιχ.

• 1941 Το Κογκρέσο των ΗΠΑ ψηφίζει το νόμο περί δανεισμού και εκμίσθωσης, έπειτα από πρόταση του Προέδρου Φραγκίσκου Ρούσβελτ. Πρόκειται για τη στρατιωτική βοήθεια των Αμερικανών στις χώρες που μάχονται τον Άξονα.

• 1941 Δυνάμεις της 1ης Μεραρχίας αποκρούουν ισχυρή ιταλική επίθεση στην περιοχή Τρεμπεσίνας (ύψωμα 731) και συλλαμβάνουν 501 αιχμαλώτους, από τους οποίους 23 αξιωματικοί.

• 1944 Πάνω από επτακόσιες γυναίκες από την περιοχή των Τρικάλων μαζεύονται στο χωριό Ζούλιανη, για να κατέβουν στην πόλη και να διαμαρτυρηθούν για την επιστράτευση που σχεδίαζαν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί τις συλλαμβάνουν και τις κλείνουν στη φυλακή για δύο μέρες. Ύστερα από γενικό ξεσηκωμό της περιοχής, οι κατακτητές τις άφησαν ελεύθερες.

• 1949 Πέθανε ο Αναστάσιος Χαραλάμπης. Στρατιωτικός και πολιτικός, που διατέλεσε για μία ημέρα πρωθυπουργός της Ελλάδας (17 Σεπτεμβρίου 1922). Ο Αναστάσιος Χαραλάμπης γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1862 και ήταν γόνος της γνωστής καλαβρυτινής οικογένειας των αγωνιστών του '21. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία εξήλθε το 1884 ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 με τον βαθμό του λοχαγού και από το 1901 έως το 1909 ανήκε στο Σώμα των Γενικών Επιτελών. Το 1910 μετέβη σε Αυστρία και Γαλλία για να συμπληρώσει τη στρατιωτική του εκπαίδευση και το 1912 αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου της Γαλλίας. Στους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 1ης Μεραρχίας στο Μακεδονικό Μέτωπο (με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη) και στην 6η Μεραρχία στο Ηπειρωτικό Μέτωπο (με το βαθμό του συνταγματάρχη). Από το 1914 έως τον Ιούλιο του 1918, οπότε αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του με τον βαθμό του αντιστρατήγου, υπηρέτησε διαδοχικά ως επιτελάρχης του Β' Σώματος Στρατού, διευθυντής Πυροβολικού του Υπουργείου Στρατιωτικών, διοικητής της 1ης Μεραρχίας, αρχηγός ΓΕΣ και διοικητής του Β' Σώματος Στρατού. Από τις 26 Απριλίου έως 14 Ιουνίου του 1917 ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κήρυξη της Επαναστάσεως του 1922 από βενιζελικούς αξιωματικούς ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία, για να αναλάβει το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη. Επειδή, όμως, ο Ζαΐμης έλειπε στο εξωτερικό, διορίστηκε προσωρινός πρωθυπουργός ο Σωτήρης Κροκιδάς. Μέχρι να φτάσει στην Αθήνα από το Κιάτο, όπου ζούσε, η Επαναστατική Επιτροπή (Πλαστήρας, Γονατάς και Φωκάς) όρισε τον Αναστάσιο Χαραλάμπη πρωθυπουργό, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του μόνο για μία ημέρα, την 16η Σεπτεμβρίου 1922. Την επομένη παραιτήθηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σωτήριος Κροκιδάς, στην κυβέρνηση του οποίου διατήρησε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Στρατιωτικών. Το 1923 αποστρατεύτηκε λόγω ορίου ηλικίας, αλλά το 1927 ανακλήθηκε εκ νέου στην ενεργό υπηρεσία, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζαΐμη, για να προεδρεύσει του Συμβουλίου των Αντιστρατήγων, το οποίο θα έκρινε τους διωχθέντες για τα αντιβενιζελικά τους φρονήματα αξιωματικούς. O Αναστάσιος Χαραλάμπης υπήρξε συγγραφέας των βιβλίων: «Ιστορικό Υπόμνημα περί του Οργανισμού του Τακτικού Στρατού της Ελλάδος» (μαζί με τον Κωνσταντίνο Νίδερ, 1904) και «Αναμνήσεις» (1947).

• 1954 Γεννήθηκε ο Σάκης Μπουλάς. Πολυτάλαντος καλλιτέχνης (ηθοποιός, τραγουδιστής, στιχουργός τηλεπαρουσιαστής), ιδιαίτερα αγαπητός στο μεγάλο κοινό από τις εμφανίσεις του στη μικρή οθόνη. Ο Σάκης (Αθανάσιος) Μπουλάς γεννήθηκε στο Κιλκίς στις 11 Μαρτίου 1954, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στον Πειραιά, απ’ όπου καταγόταν η οικογένειά του. Πνεύμα ανήσυχο από τα μικράτα του, επέλεξε τον καλλιτεχνικό δρόμο, αντί τη δικηγορία, όπως ήταν ο διακαής πόθος της οικογένειάς του. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του διαδρομή τη δεκαετία του ‘70 από τα εναλλακτικά μουσικά στέκια. Μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, δημιούργησαν το πρώτο μουσικό καφενείο στην Ελλάδα με το όνομα «Σούσουρο», χρησιμοποιώντας τη φόρμα του γερμανικού πολιτικού καμπαρέ, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα δρώμενα. Συνέχισε στο «Αχ Μαρία» στα Εξάρχεια, τη θρυλική σκηνή όπου για δέκα χρόνια (1980-1990) λειτούργησε μια τρελή και ανατρεπτική παρέα με τον ίδιο, τον Γιάννη Ζουγανέλη, την Ισιδώρα Σιδέρη, τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη Σοφία Βόσσου. Το 1976 είχε την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο, ως αφηγητής στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Συμεών Καπετανάκη «Αρκάδι 1866» κι ένα χρόνο αργότερα πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση, στην κωμική σειρά της ΕΡΤ «Μια υπέροχη γλωσσού», σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου και σενάριο Δημήτρη Ψαθά. Άτομο με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, ο Σάκης Μπουλάς διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους ως ηθοποιός. Στο θέατρο δεν πρόλαβε να παίξει, γιατί, όπως έλεγε χαριτολογώντας, «θα το κάνω όταν μεγαλώσω»! Στον κινηματογράφο έπαιξε σε ταινίες όπως: «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» (1983), «Ντελίριο» (1983), «Η Αγάπη είναι ελέφαντας» (2000), «Λουκουμάδες με Μέλι» (2004) και «Ηθικόν Ακμαιότατον» (2005). Στην τηλεόραση αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το μεγάλο κοινό για τις ερμηνείες του σε τηλεοπτικές σειρές, όπως: «Κουφώματα» (ΕΡΤ, 1988), «Δέκα λεπτά κήρυγμα» (Mega, 2000), «Σαββατογεννημένες» (Mega, 2003) και «Πενήντα - Πενήντα» (Mega, 2005). Διακρίθηκε, επίσης, στην παρουσίαση τηλεπαιγνιδιών στη χρυσή εποχή τους, τη δεκαετία του ‘90 («Κάνε ό,τι Κάνω», «Πάρτα Όλα»). O Σάκης Μπουλάς ασχολήθηκε με επιτυχία και με το τραγούδι. Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει πέντε δίσκους: «Μπουλάς - Ελλάς» με τις μεγάλες επιτυχίες «Μπανάκι Μανάκι» και «Το Φλασάκι» (1986), «Ας πρόσεχες (1987), «Ζαμανφού», (1992), «Έκθεση ιδεών» με τον Γιάννη Ζουγανέλη (2000), ενώ συνεργάστηκε με συνθέτες, όπως ο Μιχάλης Γρηγορίου «Ανεπίδοτα γράμματα», ο Θάνος Μικρούτσικος («Καντάτα για τη Μακρόνησο»), ο Μίμης Πλέσσας («Λουκιανού διάλογοι») και ο Διονύσης Σαββόπουλος «Αχαρνής». Λάτρης του «ωραίου φύλου», δήλωνε κατ’ επανάληψη ότι δεν έκανε για σύζυγος, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του «γεννημένο εργένη». Αν και ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας δύο φορές, οι γάμοι του κατέληξαν σε διαζύγια. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τον καρκίνο, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μέχρι και λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του εμφανιζόταν στην «Ακτή Πειραιώς», συμμετέχοντας στη μουσική παράσταση «ΓκαΓκαΝτίν: Οι γενναίοι της νύχτας», πλάι στους Διονύση Σαββόπουλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Γιάννη Ζουγανέλη. Διέκοψε τις εμφανίσεις του, όταν η υγεία του επιδεινώθηκε. Εισήχθη στο νοσοκομείο «Υγεία», όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Φεβρουαρίου 2014.

• 1955 Πεθαίνει από συγκοπή καρδιάς, βλέποντας λεηλατημένο το εργαστήριο του από κλέφτες, ο τιμημένος με Νόμπελ (1945), Σκωτσέζος σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ, σε ηλικία 74 ετών. Ο σκωτσέζος γιατρός και ερευνητής Αλεξάντερ Φλέμινγκ κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία της ιατρικής με την ανακάλυψη της πενικιλίνης, που άνοιξε τον δρόμο για την αποτελεσματική χρήση των αντιβιοτικών φαρμάκων στην θεραπεία των μολυσματικών ασθενειών. Για το επίτευγμά του αυτό τιμήθηκε το 1945 με το Νόμπελ Φυσιολογίας – Ιατρικής. O Αλεξάντερ Φλέμινγκ γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1881, σ’ ένα μικρό αγρόκτημα στο Λόχφιλντ της νοτιοδυτικής Σκωτίας. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του αγρότη Χιού Φλέμινγκ και της δεύτερης συζύγου Γκρέις Μόρτον. Ο πατέρας του από τον πρώτο του γάμο είχε ακόμη τέσσερα παιδιά. Σε ηλικία 16 ετών, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και γράφτηκε στο Βασιλικό Πολυτεχνικό Ινστιτούτο. Παράλληλα, βρήκε μια δουλειά γραφείου σε μια ναυτιλιακή εταιρεία για τα προς το ζην. Φαίνεται ότι οι σπουδές του στα τεχνικά επαγγέλματα δεν τόν έλκυαν και έτσι με την προτροπή του μεγάλου αδελφού του, που ήταν ήδη γιατρός, αποφάσισε να στραφεί στην ιατρική. Το 1903, έγινε δεκτός στην Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου «Σεντ Μέρι» (που αργότερα εντάχθηκε στο Αυτοκρατορικό Κολέγιο του Λονδίνου), από το οποίο αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα. Παρέμεινε στο «Σεντ Μέρι» και τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως βοηθός στην ερευνητική ομάδα του διακεκριμένου μικροβιολόγου Άλμροθ Ράιτ, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη βακτηριολογία. Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Αλεξάντερ Φλέμιγκ κατατάχθηκε στο ιατρικό σώμα του βρετανικού Στρατού. Εργάστηκε για την ανάπτυξη μιας θεραπείας που θα μείωνε τους θανάτους στρατιωτών από τις διάφορες μολύνσεις, υποστηρίζοντας ότι τα αντισηπτικά δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικά. Ωστόσο, το εγχείρημά του απορρίφθηκε, κυρίως λόγω έλλειψης κονδυλίων. Μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, επέστρεψε στο νοσοκομείο «Σεντ Μέρι» και συνέχισε την ιατρική του έρευνα. Το 1922 προσδιόρισε το ένζυμο λυσοζύμη, το οποίο απαντά σε ορισμένους ζωικούς ιστούς και εκκρίσεις, όπως είναι τα δάκρυα και το σάλιο, και ανακάλυψε τις ανασταλτικές του ιδιότητες στην δράση των βακτηρίων, ανακάλυψε δηλαδή ότι εκδήλωνε αντιβιοτική δραστηριότητα. Το 1928 και συγκεκριμένα στις 15 Σεπτεμβρίου, έκανε τυχαία τη μεγάλη ανακάλυψη. Λίγο προτού καταστρέψει έναν δοκιμαστικό σωλήνα με την καλλιέργεια κάποιων βακτηριδίων σταφυλόκοκκου, παρατήρησε ότι είχε αναπτυχθεί ένα είδος μπλε μούχλας, που φάνηκε να είναι σε θέση να σκοτώσει τους επιβλαβείς μικροοργανισμούς. Μια σειρά πειραμάτων απέδειξε αργότερα τα συμπεράσματά του και οδήγησε στην ανακάλυψη της πενικιλίνης, όπως ονόμασε την δραστική ουσία. Δυστυχώς, η έρευνά του έπρεπε να σταματήσει, καθώς δεν κατόρθωσε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της ιατρικής κοινότητας. Το έργο του ολοκλήρωσαν άλλοι επιστήμονες στα τέλη της δεκαετίας του ’30, οπότε αμερικανικές και βρετανικές φαρμακοβιομηχανίες άρχισαν τη μαζική παραγωγή πενικιλίνης. Το νέο φάρμακο χρησιμοποιήθηκε ευρέως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την αντιμετώπιση πολλών μολύνσεων. Το 1945, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσιολογίας – Ιατρικής για την ανακάλυψη της πενικιλίνης. Σε μια από τις δηλώσεις του είπε σεμνά και ταπεινά: «Η φύση δημιούργησε την πενικιλίνη. Εγώ απλώς τη βρήκα». Στην πραγματικότητα, η ανακάλυψή του έφερε τα πάνω - κάτω στη σύγχρονη ιατρική, αφού άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία πολλών αντιβιοτικών και την αντιμετώπιση δεκάδων ασθενειών. Ένα χρόνο πριν από την βράβευσή του είχε αναγορευτεί σε «ιππότη» από τον βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας και έφερε έκτοτε τον τίλο του «σερ». Το 1946 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1951 επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1953 η σχέση του με την Ελλάδα έγινε στενότερη, καθώς νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο την ελληνίδα γιατρό Αμαλία Κουτσούρη, στενή συνεργάτιδά στο στο νοσοκομείο «Σεντ Μέρι» του Λονδίνου. Ήταν ο δεύτερος γάμος και για την λαίδη Αμαλία, η οποία έγινε ευρύτερη γνωστή ως Αμαλία Φλέμινγκ για την πολιτική δράση τα χρόνια της χούντας και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ως μέλος του ΠΑΣΟΚ. Από τον πρώτο του γάμο με την νοσηλεύτρια Σάρα ΜακΕλρόι (1881-1949), ο Φλέμινγκ είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Ρόμπερτ Φλέμινγκ (1924-2015), ο οποίος ακολούθησε καριέρα γενικού ιατρού.

• 1956 Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που συνέρχεται στο Βουκουρέστι, καθαιρεί τον γ.γ. του κόμματος, Νίκο Ζαχαριάδη. Στην Ολομέλεια, ασκήθηκε κριτική για την επιλογή του Κόμματος για αποχή από τις εκλογές του 1946 και τον ένοπλο αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού. Οι ευθύνες για αυτές τις επιλογές προσωποποιήθηκαν κατά κύριο λόγο στον τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, στον οποίο αποδόθηκαν κατηγορίες για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», «προσωπολατρία», κλπ.

• 1965 Κοινοποιείται στα σχολεία η αντικομμουνιστική Εγκύκλιος 1010 της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Η Εγκύκλιος είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος. Επρόκειτο για μια απροκάλυπτη αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή επέμβαση, που επιχειρούσε να εξοβελίσει κάθε αντίσταση του κινήματος Παιδείας, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το χαφιεδισμό και τη τρομοκρατία μέσω των απειλών απόλυσης αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών. Αιχμή αυτής της κατάπτυστης εγκυκλίου ήταν το χτύπημα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), που πρωτοστατούσε στους μεγάλους αγώνες για την Παιδεία.

• 1978 Βόμβα εκρήγνυται στον κινηματογράφο «Έλλη» της οδού Ακαδημίας, κατά τη διάρκεια της προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο Τόξο» του σκηνοθέτη Μαρκ Ντονσκόι. 18 θεατές τραυματίζονται, απ’ τους οποίους οι τρεις πολύ σοβαρά. Η τρομοκρατική πράξη αποδίδεται στην ακροδεξιά.

• 1978 Πέθανε η τραγουδίστρια και ηθοποιός, Σοφία Βέμπο. Η Σοφία Μπέμπου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία τυχαία το 1930, τραγουδώντας σ' ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι της. Τρία χρόνια αργότερα κατέβηκε στην Αθήνα, όπου προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933». Την ίδια περίοδο υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο στη δισκογραφική εταιρία Columbia, ερμηνεύοντας ερωτικά τραγούδια της εποχής και λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της η καταξίωση δεν άργησε να έρθει. Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 ανέλαβε την εμψύχωση των ελλήνων στρατιωτών στο μέτωπο με πατριωτικά και σατυρικά τραγούδια, ενώ πρωταγωνίστησε σε επιθεωρήσεις που προσάρμοζαν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα. Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισήλθαν στην Αθήνα φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχιζε να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα. Έγινε σύμβολο του έθνους, ταύτισε το όνομά της με το αλβανικό έπος και χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης». Το 1949 απέκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας. Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «αρχοντορεμπέτικο». Όλα αυτά τα χρόνια, η Σοφία Βέμπο διατηρούσε δεσμό με τον συγγραφέα και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο παντρεύτηκε τελικά το 1957. Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» και το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 άρχισε να αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αποσύρθηκε οριστικά. Την περίοδο 1967-1974 συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τη βραδιά του «Πολυτεχνείου» άνοιξε το σπίτι της κι έκρυψε φοιτητές, τους οποίους αρνήθηκε να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτύπησε την πόρτα της.

• 1984 Πέθανε ο Κώστας Ρούκουνας. Φημισμένος τραγουδιστής, εκτελεστής σαντουριού και τραγουδοποιός του ρεμπέτικου, γνωστός και ως «Σαμιωτάκι».

• 1985 Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Θα μείνει γνωστός ως ο άνθρωπος “της ιστορικής προδοσίας”. Ολοκλήρωσε την “αντεπαναστατική” διαδικασία στην ΕΣΣΔ.

• 1991 Ο Α. Κουτσόγιωργας ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου. Αρχίζει στο Ειδικό Δικαστήριο η δίκη για το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης. Βασικοί κατηγορούμενοι είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου που δεν παρίσταται και οι Μένιος Κουτσόγιωργας, Δημήτρης Τσοβόλας και Γιώργος Πέτσος

• 2004 Πολλαπλές βομβιστικές επιθέσεις σε αμαξοστοιχίες και σιδηροδρομικούς σταθμούς της Μαδρίτης, που αποδίδονται σε εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις, προκαλούν το θάνατο 191 ανθρώπων και τον τραυματισμό 1.460.

• 2006 Πέθανε ο Σέρβος πολιτικός Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

• 2009 Στο Βίνεντεν της Γερμανίας, κοντά στην Στουτγκάρδη, ένας 17χρονος πρώην μαθητής του σχολείου της πόλης, σκοτώνει 12 μαθητές και καθηγητές και 3 περαστικούς στην προσπάθεια διαφυγής του. Αφού τον πυροβολεί ένας αστυνομικός, αυτοκτονεί με πυροβολισμό στο κεφάλι.

• 2011 Σεισμός 9 Ρίχτερ χτυπάει την Ιαπωνία. Ακολουθεί μεγάλο τσουνάμι (σε ορισμένες περιπτώσεις ύψους 20 μέτρων) καταστρέφοντας κατοικημένες ζώνες σε βάθος ακόμη και 20 χλμ., με αποτέλεσμα το θάνατο 18.446 ανθρώπων, τον τραυματισμό 5.363 άλλων 8.206 αγνοούμενους και πάνω από 300.000 άστεγους λόγω ραδιενεργούς μόλυνσης εκτενών κατοικημένων ζωνών γύρω από το πυρηνικό συγκρότημα στη Φουκουσίμα. 123.000 άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους εξαιτίας των υψηλών ποσοστών ραδιενέργειας στην περιοχή.

• 2015 Πέθανε ο Διαγόρας Χρονόπουλος. Σκηνοθέτης, ηθοποιός, πολιτιστικός μάνατζερ, παραγωγός και δάσκαλος της υποκριτικής τέχνης. Υπήρξε από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της γενιάς του. O Διαγόρας Χρονόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Ιερουσαλήμ, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως φιλόλογος. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα (5ο Γυμνάσιο), με συμμαθητές τον Γιάννη Φέρτη και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Στη συνέχεια σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1957-1962) και στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» του Καρόλου Κουν (1957-1960). Το 1965 πήγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε και εργάστηκε στο «Λαϊκό Θέατρο» της Γαλλίας. Από τις αρχές του 1966 έως το 1971 ήταν υπεύθυνος του τμήματος οπτικοακουστικών μέσων της ΑΔΕΛ, μιας από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό, οργάνωσε δεκάδες ραδιοφωνικές εκπομπές συνεχείας και δέκα τηλεοπτικά προγράμματα, σκηνοθετώντας ορισμένα από αυτά. Από το 1971 ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικών σειρών, τηλεταινιών, διαφημιστικών για την ελληνική τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τον ίδιο χρόνο συνελήφθη για τη δράση του κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης». Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, πρόεδρος της Ένωσης Παραγωγών Διαφημιστικών Ταινιών Ελλάδος, μέλος του ΔΣ της ΕΡΤ ΑΕ, διευθυντής Τηλεόρασης της ΕΤ1, γενικός γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1995-1997), καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1998- 2001), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2001-2005) και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Ως ηθοποιός έλαβε μέρος σε πολλές παραστάσεις του «Θεάτρου Τέχνης», συνεργάστηκε με ιδιωτικούς θιάσους κι έπαιξε σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Έκανε δύο γάμους, πρώτα με την Ελένη Μαβίλη - Φωτοπούλου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά και κατόπιν με την ηθοποιό και πολιτικό Ελένη Κούρκουλα.

• 2017 πέθανε σε ηλικία 83 ετών η γνωστή ηθοποιός Ευαγγελία Σαμιωτάκη. Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη γεννήθηκε το 1934 στη Λαμία και στα 18 της παντρεύτηκε τον ηθοποιό Σπύρο Καλογήρου, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε σε πολλές ελληνικές ταινίες, κυρίως κωμωδίες: «Η νεράιδα και το παλικάρι» (1969), «Η παριζιάνα (1969), «Δικτάτωρ Καλεί Θανάση» (1973), «Γυναικοκρατία» (1973), «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ» (1973), «Καθένας με την τρέλα του» (1980) κ.ά. Στο θέατρο συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σε ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, με το ΚΒΘΕ και με τους θιάσους των σκηνοθετών Αδαμαντίου Λεμού και Αλέξη Σολομού. Εμφανίστηκε σε παραστάσεις θιάσων του εμπορικού θεάτρου και συνεργάστηκε με συναδέλφους της, όπως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Σωτήρης Μουστάκας, ο Νίκος Ρίζος, η Σμαρούλα Γιούλη και ο Θύμιος Καρακατσάνης. Με τον σύζυγό της, Σπύρο Καλογήρου, συγκρότησε θίασο τη δεκαετία του 1980, ανεβάζοντας παραστάσεις κωμωδίας και πραγματοποιώντας περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη πέθανε στις 11 Μαρτίου 2017, σε ηλικία 83 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία της.