Σαν σήμερα, 21 Φεβρουαρίου…

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Παγκόσμια Ημέρα Κομπούτσας

• Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας

• Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού

• Ημέρα των Προέδρων στις ΗΠΑ

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Οσίου Τιμοθέου του εν Συμβόλοις.

• Αγίου Ευσταθίου, πατριάρχου Αντιοχείας.

• Αγίων μαρτύρων Βερουλίου, Σεκουνδίνου, Σιρικίου, Φελισίου, Σερβούλου, Σατουρνίνου, Φορτουνάτου.

• Αγίου Μαξιμιανού, αρχιεπισκόπου Ραβέννης.

• Οσίων Ανδρέου και Ανατολίου.

• Αγίου Ιωάννου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του από Σχολαστικών.

• Αγίου Ζαχαρίου, πατριάρχου Ιεροσολύμων.

• Αγίου Γεωργίου επισκόπου Αμάστριδος.

• Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Κοζελσκάμσκ της Ρωσίας.

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Πιπίνου.

• Αγίου Πέτρου Δαμιανού.

• Αγίου Ρανδοάλδου.

Είπαν…..

• “Θεωρούμε ότι τα λιοντάρια και οι λύκοι είναι άγρια επειδή σκοτώνουν, αλλά πρέπει να σκοτώσουν ή να πεινάσουν. Οι άνθρωποι σκοτώνουν άλλα ζώα για τον αθλητισμό, για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, να ομορφύνουν το σώμα τους και να ευχαριστήσουν τον ουρανίσκο τους.”

  Πίτερ Σίνγκερ, Αυστραλός φιλόσοφος με σημαντικό έργο στον τομέα της ηθικής φιλοσοφίας.

• “Τα θεμέλια όλων των κρατών, τόσο των νέων, όσο και των παλιών, είναι οι καλοί νόμοι και οι στρατοί, και καθώς δεν μπορεί να υπάρχει καλή νομοθεσία όταν το κράτος δεν είναι γερά εξοπλισμένο, έτσι και όταν το κράτος δεν έχει απόλυτη ασφάλεια δεν έχει καλή νομοθεσία.”

  Νικολό Μακιαβέλι, Πολιτικός στοχαστής από τη Φλωρεντία, που δίδαξε την άσκηση της πολιτικής εξουσίας χωρίς ηθικούς φραγμούς.

View fullsize

Σαν σήμερα, 21 Φεβρουαρίου…

Τι έγινε σαν σήμερα, 21 Φεβρουαρίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο

• 1431 Αρχίζει η δίκη της Ιωάννας της Λωραίνης, στο Ρουέν της Γαλλίας, έδρα της αγγλικής κυβέρνησης κατοχής.

• 1613 Στη Ρωσία, ανακηρύσσεται Τσάρος ο Μιχαήλ Ρομανώφ. Η δυναστεία των Ρομανώφ έμεινε στο θρόνο για 3 αιώνες, έως την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917.

• 1804 Πραγματοποιείται στην Ουαλία το πρώτο δρομολόγιο αυτοπροωθούμενης ατμομηχανής.

• 1821 Σημειώνεται η πρώτη ένοπλη σύγκρουση Ελλήνων υπό τον Βασίλειο Καραβιά και Τούρκων στο Γαλάτσι της Μολδοβλαχίας, δύο μέρες πριν από την έναρξη της Επανάστασης από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη

• 1835 Πέθανε ο Στάικος Σταϊκόπουλος, αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης. Αρκάς αγωνιστής του '21, που έδρασε στην Πελοπόννησο. Ο Στάικος Σταϊκόπουλος γεννήθηκε το 1798 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας και σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το εμπόριο δερμάτων στην Ύδρα. Τον Απρίλιο του 1821 συγκρότησε με δαπάνες του στρατιωτικό σώμα από Αργείτες και τέθηκε στη διάθεση των επαναστατικών δυνάμεων της Πελοποννήσου. Τον ίδιο μήνα συμμετείχε στην αποτυχημένη πολιορκία του Ναυπλίου και στη συνέχεια με τους άνδρες του κατέλαβε τον Αχλαδόκαμπο, για να αποκόψει τη γραμμή ανεφοδιασμού του Ναυπλίου από την Τριπολιτσά. Από τον Αύγουστο του 1822 συμμετείχε στην εκ νέου πολιορκία του Ναυπλίου, με το βαθμό του χιλίαρχου και ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων για την κατάληψη του φρουρίου του Παλαμηδίου. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ης Νοεμβρίου, με μία καταδρομική επιχείρηση, αυτός και οι άνδρες του κατόρθωσαν να το εκπορθήσουν, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την απελευθέρωση του Ναυπλίου την ίδια ημέρα. Για το κατόρθωμά του αυτό προήχθη σε στρατηγό. Τον επόμενο χρόνο (1823), ο Στάικος Σταϊκόπουλος αγωνίστηκε με τους άνδρες του στην πολιορκία του Ακροκορίνθου, ενώ στις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τασσόταν πάντα στο πλευρό των Κολοκοτρωναίων. Εξ αυτού του λόγου συνελήφθη από τους κυβερνητικούς μετά από σύντομη μάχη στον Άγιο Σώστη Αρκαδίας (13 Νοεμβρίου 1824) και φυλακίστηκε. Με την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο απελευθερώθηκε κι έλαβε μέρος σε διάφορες επιχειρήσεις εναντίον των αιγυπτιακών στρατευμάτων, όπως στην αποτυχημένη πολιορκία της Τριπολιτσάς (27 Δεκεμβρίου 1825), στην αψιμαχία κοντά στο Γεράκι (Σεπτέμβριος 1825) και τη Μάχη του Μεχμέταγα (18 Ιουλίου 1826). Μετά την απελευθέρωση υπήρξε από τους πρώτους αξιωματικούς του τακτικού στρατού, που οργάνωσε η Αντιβασιλεία. Κατείχε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη της Φάλαγγας, όταν πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου του 1835 στο Ναύπλιο, σε ηλικία 37 ετών.

• 1848 Σαν σήμερα το 1848 οι Καρλ Μαρξ και Φρ. Ενγκελς δημοσιεύουν στο Λονδίνο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το εγκόλπιο του κάθε συνειδητού εργάτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Μελετήθηκε όσο λίγα βιβλία, διαστρεβλώθηκε, κυνηγήθηκε, κάηκε. Αγέραστο στις ιδέες του, ακαταμάχητο όπλο και σήμερα για την κοινωνική αλλαγή. Είναι το πρώτο μαρξιστικό βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος μετέφρασε πρώτος στα ελληνικά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το δημοσίευσε πρώτα στην εφημερίδα «Εργάτης» του Βόλου (1909) και αργότερα, στα 1913 ως Κοινωνιστικό Μανιφέστο σε μπροσούρα. Αυτή η έκδοση δεν περιέχει το III κεφάλαιο «Σοσιαλισμός και κομμουνιστική Φιλολογία» και κανέναν από τους τέσσερις προλόγους. Επίσης ο κομμουνισμός γράφεται ω κοινωνισμός και οι κομμουνιστές ως κοινωνιστές. Στα 1918 ιδρύεται το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας. Στα 1919 το εκδοτικό τμήμα των νεολαιών εκδίδει σε πλήρη (για πρώτη φορά) έκδοση το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Αυτή έκτοτε θεωρείται και η πρώτη έκδοση. Περιέχει όλα τα κεφάλαιο και τους 4 προλόγους. Από τότε ακολούθησαν αρκετές εκδόσεις.

  *Παραθέτουμε τον Πρόλογο στη γερμανική έκδοση του 1872.

  Καρλ Μαρξ — Φρήντριχ Ενγκελς

  Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

  Πρόλογος στη γερμανική έκδοση του 1872

  Η “Ένωση των Κομμουνιστών”, μια διεθνής εργατική Ένωση, που στις τότε συνθήκες μπορούσε φυσικά να είναι μονάχα μυστική, στο Συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο το Νοέμβρη του 1847, ανέθεσε στους υποφαινόμενους να συντάξουν ένα διεξοδικό θεωρητικό και πρακτικό πρόγραμμα του κόμματος, που προοριζόταν για δημοσίευση. Έτσι γεννήθηκε το παρακάτω “Μανιφέστο” που το χειρόγραφο του ταξίδεψε στο Λονδίνο για να τυπωθεί, λίγες βδομάδες πριν από την επανάσταση του Φλεβάρη[1]. Δημοσιεύτηκε πρώτα στα γερμανικά και τυπώθηκε τουλάχιστον σε δώδεκα διαφορετικές εκδόσεις σ’ αυτή τη γλώσσα, στη Γερμανία, την Αγγλία και την Αμερική. Στα αγγλικά, για πρώτη φορά κυκλοφόρησε το 1850 στο Λονδίνο, στον Κόκκινο Δημοκράτη, μεταφρασμένο από τη δεσποινίδα Έλεν Μάκφαρλεϊν[2] και το l871 βγήκε στην Αμερική τουλάχιστο σε τρεις διαφορετικές μεταφράσεις. Στα γαλλικά βγήκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, λίγο πριν από την εξέγερση τον Ιούνη του 1848, και τελευταία δημοσιεύτηκε στο Σοσιαλιστή της Νέας Υόρκης[3]. Ετοιμάζεται τώρα μια άλλη μετάφραση. Στα πολωνικά βγήκε στο Λονδίνο λίγο μετά την πρώτη γερμανική έκδοση. Στα ρωσικά βγήκε στη Γενεύη στη δεκαετία του 1860–70[4]. Και στα δανικά μεταφράστηκε επίσης αμέσως μετά την έκδοσή του. Όσο πολύ κι αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες στα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, οι γενικές αρχές που εκτέθηκαν σ’ αυτό το “Μανιφέστο” διατηρούν σε γενικές γραμμές και σήμερα όλη τους την ορθότητα. Μερικά σημεία θα μπορούσαν εδώ κι εκεί να διορθωθούν. Η πρακτική εφαρμογή αυτών των αρχών, εξηγεί το ίδιο το “Μανιφέστο”, θα εξαρτηθεί παντού και πάντα από τις υπάρχουσες ιστορικές συνθήκες και γι’ αυτό δεν αποδίδεται καθόλου ιδιαίτερη σημασία στα επαναστατικά μέτρα, που προτείνονται το τέλος του ΙΙ μέρους. Αυτό το μέρος θα το παρουσιάζαμε σήμερα από πολλές απόψεις διαφορετικά. Μπρος στην τεράστια ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας στα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια και στην κομματική οργάνωση της εργατικής τάξης που προοδεύει μαζί της, μπρος στην πρακτική πείρα, πρώτα της επανάστασης του Φλεβάρη, και πολύ περισσότερο ακόμα της Κομμούνας του Παρισιού, όπου για πρώτη φορά το προλεταριάτο κράτησε την πολιτική εξουσία δύο ολόκληρους μήνες, το πρόγραμμα αυτό πάλιωσε σε μερικά σημεία. Η Κομμούνα, ιδίως, απέδειξε ότι δεν μπορεί “η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς” (Βλέπε τον “Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία, έκκληση του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών”, γερμανική έκδοση, σελ.19, όπου αναπτύσσεται πιο διεξοδικά). Ακόμα, είναι αυτονόητο ότι, για σήμερα, η κριτική της σοσιαλιστικής φιλολογίας παρουσιάζει κενά, γιατί σταματάει ως το 1847 και ότι οι παρατηρήσεις για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης (IV μέρος) κι αν ακόμα και σήμερα είναι ακριβείς στις γενικές γραμμές τους, έχουν ωστόσο παλιώσει στις λεπτομέρειές τους και μόνο για το γεγονός ότι άλλαξε ολοκληρωτικά η πολιτική κατάσταση και η ιστορική εξέλιξη εξαφάνισε από το πρόσωπο της γης τα πιο πολλά κόμματα που απαριθμούνται εκεί. Ωστόσο το “Μανιφέστο” είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο που δεν έχουμε πια το δικαίωμα να το αλλάξουμε. Μπορεί μια μεταγενέστερη έκδοση να βγει συνοδευμένη από μια εισαγωγή, που θα γεφυρώσει την απόσταση από το 1847 ως τα σήμερα. Τούτη η ανατύπωση μας ήρθε τόσο αναπάντεχα, που δεν μας δίνει τον καιρό για μια τέτοια δουλειά.

  Λονδίνο, 24 του Ιούνη 1872

  Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς

  Διάσημα Αποσπάσματα

• «Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού».

• «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»

• «Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά μόνο τις αλυσίδες τους»

• 1852 Πέθανε ο Νικολάι Γκόγκολ, ρώσος συγγραφέας. («Ο Επιθεωρητής», «Νεκρές Ψυχές», «Το ημερολόγιο ενός τρελού», «Τάρας Μπούλμπα») (Γεν. 20/3/1809)

• 1878 Εκδίδεται στις ΗΠΑ ο πρώτος τηλεφωνικός κατάλογος. Οι σελίδες του περιλαμβάνουν 50 ονόματα.

• 1879 Οι εργάτες των βυρσοδεψείων της Σύρου κατεβαίνουν σε απεργία.

• 1884 Πέθανε ο Ιάκωβος Παξιμάδης, αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης και πολιτικός.

• 1893 Γεννιέται ο Ισπανός βιρτουόζος της κιθάρας Αντρέ Σεγκόβια. Στις 21 Φεβρουαρίου 1893 γεννιέται ο Ισπανός βιρτουόζος της κιθάρας Αντρέ Σεγκόβια στο Λινάρες της Ανδαλουσίας, μια κωμόπολη στα νότια της Ισπανίας κοντά στη Γρανάδα και πέθανε στη Μαδρίτη στις 2 Ιουνίου 1987. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μουσικούς εκτελεστές του 20ού αιώνα και αναμφισβήτητα η σημαντικότερη προσωπικότητα στην ιστορία της κιθάρας. Ο Σεγκόβια ήταν από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που μπορούσε να επικοινωνεί με το κοινό και κυριολεκτικά να το συναρπάζει. Διέθετε αυτό το χάρισμα που οι Ισπανοί ονομάζουν ‘ντουέντε’. Από την ηλικία των 14 ετών άρχισε να δίνει κονσέρτα σε όλο τον κόσμο. Από τις πρώτες χώρες που επισκέφθηκε, ήταν η Σοβιετική Ενωση και στη συνέχεια οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι το τέλος της ζωής του, συνέχισε τις εμφανίσεις του. Διασκεύασε για κιθάρα πολλά κομμάτια κλασικής και σύγχρονης μουσικής. Εξαιρετικής έμπνευσης θεωρούνται οι διασκευές του σε έργα των Μπαχ και Χέντελ. Ανέδειξε την κιθάρα σε όργανο του σοβαρού κλασικού ρεπερτορίου. Η μουσική κληρονομιά του Σεγκόβια είναι τεράστια. Πέρα από τους δεκάδες δίσκους, έχει αφήσει πίσω του πολλές μεταγραφές, μελέτες, άρθρα, σπουδές. Ο Σεγκόβια τιμήθηκε για τη γενικότερη προσφορά του στη μουσική με 14 χρυσά μετάλλια και μεγαλόσταυρους σε διάφορες χώρες του κόσμου, ονομάστηκε επίτιμος διδάκτορας σε 9 πανεπιστήμια ενώ σε 3 πόλεις πήρε τον τίτλο του επίτιμου πολίτη. Πέθανε σε ηλικία 94 ετών, κάνοντας εμφανίσεις μέχρι τέλους και αποτελεί ένα από αυτά τα ‘ιερά τέρατα’ που η διαδρομή και το έργο τους σφράγισαν ανεξίτηλα τον αιώνα που έζησαν.

• 1913 «Τα πήραμε τα Γιάννινα…». Ο ελληνικός Στρατός κυριεύει το οχυρωμένο Μπιζάνι και απελευθερώνει τα Γιάννενα από τους Τούρκους. Υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης και οι άνδρες του τουρκικού στρατού, περίπου 30.000, παραδίδονται στον Ελληνικό Στρατό και θεωρούνται αιχμάλωτοι πολέμου. Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων υπήρξε η σημαντικότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912- 18 Μαΐου 1913). Η πολεμική αναμέτρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ηπείρου κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, από τις 29 Νοεμβρίου 1912 έως τις 21 Φεβρουαρίου 1913, οπότε οι οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο, που ηγείτο των ελληνικών όπλων. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο.

• 1915 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, κατόπιν διαφωνίας του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γεγονός σηματοδοτεί την αρχή του εθνικού διχασμού.

• 1916 Ο γερμανικός στρατός ξεκινά επίθεση εναντίον του γαλλικού οχυρού στο Βερντέν. Στη μάχη αυτή, που υπήρξε μια από τις κρισιμότερες και αιματηρότερες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχασαν τη ζωή τους 434.000 Γερμανοί και 543.000 Γάλλοι στρατιώτες.

• 1921 Γεννήθηκε ο Τζον Ρολς, αμερικανός καθηγητής, από τους σημαντικότερους πολιτικούς φιλοσόφους στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. («Η Θεωρία της Δικαιοσύνης»)

• 1922 Πέθανε ο Ανδρέας Καβαφάκης: Ο πρώτος εκδότης του «Ελεύθερου Τύπου» που έπεσε θύμα του Εθνικού Διχασμού. Ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» δολοφονήθηκε έξω από την οικία του από μέλος αντιβενιζελικής οργάνωσης. Ο Ανδρέας Καβαφάκης ήταν έλληνας δημοσιογράφος και εκδότης, ένα από τα «επώνυμα» θύματα του Εθνικού Διχασμού και μάλιστα σε μια περίοδο που ο ελληνικός στρατός έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα στα μέτωπα της Μικράς Ασίας. Υπήρξε ο πρώτος εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», που συνεχίζει μέχρι σήμερα την κυκλοφορία της. Ο Καβαφάκης ως αρθρογράφος ήταν οξύς και απέδιδε πολύ μεγάλη σημασία στην ειδησεογραφική ενημερότητα, την εικονογραφημένη δημοσιογραφική έρευνα και την αρτιότητα της γενικής εμφάνισης της εφημερίδας του. Κατά τη διάρκεια του κινήματος της Θεσσαλονίκης διορίστηκε διευθυντής τού Γραφείου Τύπου της Ανωτέρας Διευθύνσεως Εξωτερικών της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου.

• 1925 Γεννήθηκε ο Sam Peckinpah (Σαμ Πέκινπα), Αμερικανός σκηνοθέτης

• 1930 Οι Γερμανοί αρχίζουν την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

• 1933 Γεννήθηκε η Αμερικανίδα τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν. Ήταν διαφορετική. Της άρεσε η κλασική μουσική, ο Μπαχ και υποστήριζε πως τα πραγματικά κορίτσια μιλάνε για τον Μαρξ, το Λένιν και την επανάσταση. H Eunice Waymon ή πιο απλά Nina Simone, ήταν μια γυναίκα σκληρή, ανήσυχη, έντονα πολιτικοποιημένη και σίγουρα ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής. Η ταμπέλα της τζαζ δεν την κάλυπτε και ποτέ της δεν την αποδέχτηκε. Και γιατί να το κάνει άλλωστε αφού μπορούσε πολύ εύκολα να περάσει από γκόσπελ ήχους σε μπλουζ, σόουλ και τζαζ με έναν τρόπο πολυδιάστατο, περίεργο και μυστηριώδη. Όπως είχε δηλώσει η ίδια, βίωσε τον ρατσισμό από μικρή ηλικία όταν απορρίφθηκε από το Curtis Institute λόγω… χρώματος. Το 1959 με τη διασκευή του ”Ι Love(s) you Porgy” έγινε γνωστή στο ευρύτερο κοινό, ενώ ένα χρόνο μετά, άρχισε να δραστηριοποιείται και να είναι ενεργό μέλος στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Κατά την περίοδο αυτή, ηχογράφησε κομμάτια όπως το ”To Be Young, Gifted and Black’ και το ”Mississippi Goddam” (για την δολοφονία του αγωνιστή Medgar Evers και τον θάνατο τεσσάρων μαύρων κοριτσιών από έκρηξη βόμβας). Το 1971 συνελήφθη για φοροδιαφυγή και αυτό γιατί διαμαρτυρόμενη για τον πόλεμο στο Βιετνάμ είχε αρνηθεί να καταβάλει φόρους. Η προσωπική ζωή της Simone, έμοιαζε να είναι βγαλμένη από ταινία με πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή, τη δυστυχία. Η ίδια, στο ημερολόγιο που διατηρούσε, έκανε λόγο για υπνωτικά χάπια, ναρκωτικά, κατάθλιψη αλλά και ξυλοδαρμούς από τον τότε άντρα της Andrew Stroud. Η φωτιά που είχε βάλει στο σπίτι της στη Γαλλία, η μεταφορά στο νοσοκομείο με ζουρλομανδύα, ο τραυματισμός ενός μικρού αγοριού από αεροβόλο αλλά και οι βόλτες που έκανε γυμνή σε διάδρομο ξενοδοχείου κρατώντας ένα μαχαίρι, μαρτυρούσαν το ψυχολογικό αδιέξοδό της. Ο εκρηκτικός και επαναστατικός της χαρακτήρας ήταν γνωστός. Οι κόντρες της με τις δισκογραφικές εταιρίες δεν έλειπαν και σε συναυλίες της όταν έβλεπε άτομα να μιλάνε συνεχώς, τους ζητούσε να αποχωρήσουν, ενώ πολλές φορές έφευγε η ίδια από τη σκηνή. Σε μια συναυλία της στη Νέα Υόρκη αρνήθηκε να παίξει αν πρώτα δεν έπαιρνε τα χρήματα τα οποία είχαν συμφωνηθεί. Ενημερώθηκε πως τα χρήματα είναι πάνω στο πιάνο και αυτή με τη σειρά της άρχισε να τα μετράει μπροστά στο κοινό. Το 2001 και ενώ είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού, σε περιοδεία της στην Αμερική ή ”United Snakes of America” όπως έλεγε, καλούσε τον κόσμο να αφυπνιστεί και μέσα από διάφορες παραλλαγές των στίχων στο τραγούδι ” Mississippi Goddam”, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για τον Μπους. Τον Απρίλιο του 2003 στη Γαλλία και σε ηλικία 70 ετών, έχασε την μάχη της με τον καρκίνο. Το δράμα, το πάθος, ο πόνος, καθώς και η τρεμάμενη φωνή που υπήρχε όταν ερμήνευε το ”Ι Put A Spell On You”, είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς το μεγαλείο της Nina Simone. Μιας γυναίκας που έζησε με τον δικό της τρόπο, αλλοπρόσαλλα, επαναστατικά και δίκαια. Μιας γυναίκας που κάτω από τη μάσκα της σκληρού μουσικού και επαγγελματία ήταν απλά ένας άνθρωπος που ζητούσε ελευθερία μακριά από εσωτερικούς δαίμονες.

• 1941 Πέθανε ο Φρέντερικ Μπάντινγκ, καναδός φυσιολόγος, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας - Ιατρικής (1923), μαζί με τον Τζον Μακλίοντ για την ανακάλυψη της ινσουλίνης (1921). Επειδή για την επίτευξη της ανακάλυψης είχαν συνεργαστεί και με τον Τσαρλς Μπεστ, ο οποίος όμως δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ, ο Μπάντινγκ μοιράστηκε μαζί του το μερίδιο του χρηματικού του βραβείου.

• 1945 Πέθανε ο Έρικ Λίντελ. Σκωτσέζος σπρίντερ που διακρίθηκε ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στα 400μ. και χάλκινο στα 200μ

• 1946 Γεννήθηκε ο Άλαν Ρίκμαν. Βρετανός ηθοποιός, με σπουδαία θητεία στο θέατρο. Στο ευρύ κοινό είναι γνωστός από τους ρόλους του στις ταινίες του Χάρι Πότερ και στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (Die Hard).

• 1947 Στη Νέα Υόρκη ο Έντουν Λαντ παρουσιάζει την πρώτη φωτογραφική μηχανή, που βγάζει στιγμιαίες φωτογραφίες, την Πόλαροϊντ.

• 1958 Ο άγγλος εικαστικός Τζέραλντ Χόρτομ σχεδιάζει το γνωστό σήμα της ειρήνης με το διχαλωτό σχήμα. Το διχαλωτό αυτό σχήμα είναι το νεώτερο σύμβολο της ειρήνης που αναδύθηκε από το αντιπολεμικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Τα άλλα δύο πιο γνωστά είναι ο κλάδος ελαίας των Αρχαίων Ελλήνων και το ιουδαϊκο-χριστιανικό περιστέρι. Σχεδιάστηκε από τον βρετανό εικαστικό καλλιτέχνη Τζέραλντ Χόρτομ για την οργάνωση «Επιτροπή Δράσης κατά του Πυρηνικού Πολέμου». Παρουσιάστηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1958, ενόψει μιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά των πυρηνικών όπλων στο Λονδίνο. Ο Χόλτομ ήταν ένας αντιρρησίας συνείδησης, που αρνήθηκε τη στράτευση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δούλεψε σε μια φάρμα στο Νόρφολκ. Το σύμβολο είναι ο συνδυασμός των λατινικών γραμμάτων Ν και D στην οπτική μετάδοση σημάτων που χρησιμοποιείται από το Ναυτικό και παραπέμπει στις αγγλικές λέξεις Nuclear Disarmarment (Πυρηνικός Αφοπλισμός). Όσο απλό ήταν στη σχεδίασή του, τόσο δύσκολο αποδείχθηκε στη σύλληψή του. «Ήμουν σε βαθιά απόγνωση. Σκιτσάριζα τον εαυτό μου, όπως ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αμηχανία, με τα χέρια τεντωμένα πότε πάνω και πότε κάτω, με τον τρόπο που ο χωρικός αντιμετωπίζει το εκτελεστικό απόσπασμα στον γνωστό πίνακα του Γκόγια. Τελικά, το σκιτσάρισα με μια γραμμή και έβαλα ένα κύκλο γύρω του» είπε ο Χόρτομ σε μια συνέντευξή του. Το σύμβολο αυτό έγινε το επίσημο σήμα της οργάνωσης «Καμπάνια για τον πυρηνικό αφοπλισμό» (CND), της οποίας επικεφαλής ήταν ο νομπελίστας Μπέρτραντ Ράσελ. Έγινε διεθνές σύμβολο, όταν υιοθετήθηκε από το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα της δεκαετίας του '60 και από τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης την ίδια περίοδο. Υπάρχουν ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί ότι το σύμβολο συνδέεται με αντιχριστιανικές πρακτικές. Ακροδεξιές οργανώσεις, κυρίως στις ΗΠΑ, το έχουν χαρακτηρίσει σατανιστικό ή ακόμα και κομμουνιστικό. Στην Ελλάδα υιοθετήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '60 από τον «Σύνδεσμος Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό 'Μπέρτραντ Ράσελ'» και στη συνέχεια από τη Νεολαία Λαμπράκη. Αντιμετωπίστηκε εξαρχής ως κομμουνιστικό σύμβολο και προκάλεσε ουκ ολίγες φορές το ενδιαφέρον και την επέμβαση των αστυνομικών αρχών. Πασίγνωστη είναι η φωτογραφία με τον βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη να κρατά ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης και τη λέξη ΕΛΛΑΣ κατά τη διάρκεια της μαραθώνιας ειρήνης (21 Απριλίου 1963), που απαγορεύθηκε από την Αστυνομία και οδήγησε στη σύλληψή του.

• 1965 Δολοφονείται στη Νέα Υόρκη ο Μάλκολμ Χ. Να ανοίξει ξανά, έπειτα απο 59 χρόνια, ο φάκελος της έρευνας για την δολοφονία του εμβληματικού Αμερικανού ακτιβιστή για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των μαύρων Μάλκολμ Λίτλ, γνωστότερου ως Μάλκολμ Χ (Malcolm X), ζητά η οικογένεια του έπειτα από επιστολή που είδε το φως της δημοσιότητας και ανατρέπει τα δεδομένα. Σύμφωνα με την εν λόγω επιστολή, την οποία φέρεται να έγραψε ένας πρώην μυστικός αστυνομικός λίγο πριν πεθάνει, στη δολοφονία εμπλέκονται το FBI και η αστυνομία της Νέας Υόρκης. Ο Ρέιμοντ Γουντ, που υπογράφει την επιστολή, ισχυρίζεται ότι δέχθηκε πιέσεις από τους προϋστάμενους του να διασφαλίσει ότι δεν θα υπήρχε η κατάλληλη επίβλεψη στην είσοδο του Audubon Ballroom την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αφροαμερικανός ηγέτης. Όπως ισχυρίζεται η οικογένεια και ο δικηγόρος του Μάλκολμ Χ, το FBI και τη Αστυνομία της Νέας Υόρκης (NYPD) συγκάλυψαν τις λεπτομέρειες της δολοφονίας που διαπράχθηκε κατά την διάρκεια ομιλίας στο Χάρλεμ στις 21 Φεβρουαρίου 1965. Σε ανακοίνωση της η Αστυνομία της Νέας Υόρκης ανέφερε ότι «παρείχε όλα τα διαθέσιμα αρχεία που σχετίζονται με την υπόθεση» στον εισαγγελέα του Μανχάταν Σάιρους Βανς Τζούνιορ και εξέφρασε την δέσμευσή της «να παρέχει βοήθεια σε αυτή την επανεξέταση με οποιονδήποτε τρόπο».

• 1972 Πραγματοποιείται η ιστορική επίσκεψη του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα, όπου συναντάται με το Μάο Τσε Τουνγκ.

• 1973 Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών. Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες. Οι πρώτες άξιες λόγου φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Στα πανεπιστήμια δραστηριοποιούνταν οργανώσεις κατά κύριο λόγο από την Αριστερά («Ρήγας Φεραίος», «Αντι-ΕΦΕΕ», «ΑΑΣΠΕ» κ.α). Το Νοέμβριο του 1972 η δικτατορία, θέλοντας να θολώσει τα νερά, προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες κέρδισαν οι προσκείμενοι σε αυτή φοιτητές. Τα πολλά περιστατικά νοθείας που αναφέρθηκαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία ένας μαχητικού και ριζοσπαστικοποιημένου φοιτητικού κινήματος. Από την αρχή του 1973 οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό. Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Η Χούντα απαντά στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Η απόφαση αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της επελθούσας φοιτητικής έκρηξης. Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Ίδρυμα και συλλαμβάνει 11 φοιτητές που τους παραπέμπει σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό. Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος. Στο Συντονιστικό της κατάληψης μετείχαν γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής σήμερα (Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Μπίστης, Όλγα Τρέμη). Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες και απαγγέλλουν τον όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Οι πρυτανικές αρχές ανέχονται σιωπηρά την κατάληψη, χωρίς να ζητήσουν την επέμβαση της αστυνομίας. Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές. Το βράδυ της επόμενης ημέρας (22 Φεβρουαρίου) άρχισε η αποχώρηση των καταληψιών, με την κάλυψη χιλιάδων διαδηλωτών, που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική. Ωστόσο, υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και παρακρατικούς, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών. Η λαϊκή κινητοποίηση εμψύχωσε τους φοιτητές, που προχώρησαν και σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής (20 Μαρτίου 1973). Αυτή τη φορά, οι πρυτανικές αρχές ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας και η κατάληψη τελείωσε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών. Όμως, ο δρόμος για το Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) είχε ανοίξει.

• 1973 Ισραηλινά μαχητικά καταρρίπτουν ένα πολιτικό αεροπλάνο των Λιβυκών αερογραμμών πάνω από το Σινά, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι 108 από τους 113 επιβαίνοντες.

• 1984 Πέθανε ο Μιχαήλ Σολόχοφ. Βραβευμένος με Νόμπελ σοβιετικός συγγραφέας, γνωστός για το μυθιστόρημά του «Ο ήρεμος Ντον», που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Το βιβλίο γνώρισε τεράστια εκδοτική επιτυχία στη Σοβιετική Ένωση (πούλησε πάνω από 80 εκατομμύρια αντίτυπα) και θεωρήθηκε ως ένα από τα καλύτερα δείγματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν (1941) και ουσιαστικά χάρισε στον συγγραφέα του το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1965), καθώς κανένα από τα υπόλοιπα έργα του δεν φθάνει στο δημιουργικό του ύψος. Τηρουμένων των αναλογιών, «Ο ήρεμος Ντον» είναι για τη Σοβιετική Ένωση ό,τι ο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι για την τσαρική Ρωσία. Πάντως, γνωστοί σοβιετικοί αντικαθεστωτικοί, όπως ο νομπελίστας συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και ο βιολόγος Ζορές Μεντβέντεφ, έχουν υποστηρίξει ότι μεγάλο μέρος του επικού μυθιστορήματος ήταν προϊόν λογοκλοπής από ένα έργο του κοζάκου συγγραφέα Φιοντόρ Κριουκόφ, ο οποίος πέθανε το 1920. Ως επιχειρήματα υπέρ του ισχυρισμού τους επικαλούνται το νεαρό της ηλικίας και τη συγγραφική απειρία του Σολόχοφ την εποχή που εξέδωσε τον πρώτο τόμο, καθώς και το γεγονός ότι δεν στάθηκε ικανός να γράψει άλλο έργο παρόμοιας λογοτεχνικής ποιότητας. Η επίσημη Σοβιετική Ένωση υποστήριξε την αυθεντικότητα του αριστουργήματος του Σολόχοφ, αλλά πρόσφατες φιλολογικές έρευνες ενισχύουν την άποψη των Σολζενίτσιν και Μεντβέντεφ. Ο Σολόχοφ, με τους ίδιους αργούς ρυθμούς, ολοκλήρωσε το δεύτερο μεγάλο μυθιστόρημά του «Ξεχερσωμένη γη» («Podnyataya tselina», 1932-1960), που αναφέρεται στο ζήτημα της κολεκτιβοποίησης σ’ ένα χωριό του Ντον. Έγραψε επίσης ένα επικό έργο με θέμα τη γενναιότητα που επέδειξε ο σοβιετικός λαός εναντίον της γερμανικής εισβολής κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τίτλο «Πολέμησαν για την πατρίδα» («Oni Srazhalis za rodinu», 1942) και τα αφηγήματα «Η επιστήμη του μίσους» («Nauka nenavisti»,  1942) και «Η μοίρα ενός ανθρώπου» («Sud'ba cheloveka», 1957). Πολλά από τα έργα του Σολόχοφ έχουν μεταφερθεί περισσότερες από μία φορές στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη από σοβιετικούς σκηνοθέτες. Ξεχωρίζει η μεταφορά του μυθιστορήματος «Ο ήρεμος Ντον» από τον ρώσο σκηνοθέτη Σεργκέι Μπόνταρτσουκ σε μία διεθνή παραγωγή με τον αγγλικό τίτλο «Quiet Flows the Don» και πρωταγωνιστές τους Ρούπερτ Έβερετ, Ντελφίν Φορέ, Φ. Μάρεϊ Άμπραχαμ και Μπεν Γκαζάρα. Τα γυρίσματα τελείωσαν το 1993, αλλά η ταινία προβλήθηκε από την τηλεόραση το 2006 σε μορφή μίνι σίριαλ, λόγω νομικών προβλημάτων.

• 1991 Πέθανε η Μαργκότ Φοντέιν, Αγγλίδα μπαλαρίνα

• 1993 Πέθανε η Ίνγκε Λέμαν. Δανή γεωφυσικός, που ανακάλυψε τον εσωτερικό πυρήνα της Γης, που αποτελείται από σίδερο και νικέλιο, συμπεριφέρεται σαν στερεό και δεν είναι υπέρθερμος και υγροποιημένος. Tο 1936, πραγματοποιώντας σεισμολογικές μελέτες στη Νέα Ζηλανδία, ανακάλυψε τον εσωτερικό πυρήνα της Γης (inner core), που αποτελείται από σίδερο και νικέλιο, συμπεριφέρεται σαν στερεό και δεν είναι υπέρθερμος και υγροποιημένος, όπως πίστευαν παλαιότερα οι επιστήμονες, παρότι οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται εντός του ξεπερνούν τους 5.000 βαθμούς Κελσίου. Οι παρατηρήσεις της υιοθετήθηκαν από την επιστημονική κοινότητα και μάλιστα από σεισμολόγους του διαμετρήματος του Τσάρλς Ρίχτερ και του Μπένο Γκούτενμπεργκ. Η Ίνγκε Λέμαν τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων κατά τη διάρκεια της ζωής της με σπουδαιότερη το βραβείο «Γουίλιαμ Μπάουι» της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, που της απονεμήθηκε το 1971 και ήταν το πρώτο σε γυναίκα.

• 2014 Πέθανε ο Σάκης Μπουλάς. Ο ηθοποιός, ερμηνευτής και στιχουργός, Σάκης Μπουλάς έφυγε νωρίς, στις 21 Φεβρουαρίου 2014, καθώς ήταν 60 χρόνων, γεμάτος ζωή και θέληση, ανήσυχος και δημιουργικός, πάντα χαμογελαστός. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ήθελε να δουλεύει. Να βρίσκεται πάνω στη σκηνή, να νιώθει την αγάπη των φίλων του και του κόσμου. Ο Σάκης Μπουλάς γεννήθηκε στο Κιλκίς, στις 11 Μάρτη 1954, αλλά η καταγωγή του είναι από τον Πειραιά όπου και μεγάλωσε. Μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Ασιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, δημιούργησαν το πρώτο μουσικό καφενείο στην Ελλάδα με το όνομα «Σούσουρο», όπου χρησιμοποιώντας τη φόρμα του γερμανικού πολιτικού καμπαρέ, παρουσίαζαν θεάματα μουσικής, με θέατρο και δρώμενα. Στη συνέχεια, ήρθε το «Αχ Μαρία» στα Εξάρχεια, η θρυλική σκηνή όπου για 10 χρόνια ο Σάκης Μπουλάς μαζί με τους Γιάννης Ζουγανέλη, Ισιδώρα Σιδέρη, Λάκη Παπαδόπουλο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Σοφία Βόσσου, αλλά και μια ευρύτερη παρέα δημιουργών, έγραψαν τη δική τους ψυχαγωγική σελίδα. Ως ερμηνευτής έχει πέντε προσωπικούς δίσκους: «Μπουλάς — Ελλάς» (1986), «Σάκης Μπουλάς » (maxi single) «Ali Baba» (1987), «Ας πρόσεχες» (1987), «Ζαμανφού» (1992), «Εκθεση ιδεών» με τον Γιάννη Ζουγανέλη (2000). Συμμετείχε σε πολλούς δίσκους άλλων δημιουργών όπως στους: «Ανεπίδοτα Γράμματα» του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, «Καντάτα για τη Μακρόνησο» του Θ. Μικρούτσικου, «Λουκιανού διάλογοι» του Μ. Πλέσσα, «Αχαρνής» του Δ. Σαββόπουλου κ.ά. Στον κινηματογράφο, η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1981, στον «Δράκουλα των Εξαρχείων» και στη συνέχεια: «Ντελίριο» (1983), «Η Πόλη ποτέ δεν κοιμάται» (1984), «Η Αγάπη είναι ελέφαντας (2000), «Λουκουμάδες με Μέλι» (2004), «Ηθικόν Ακμαιότατον» (2005), «Πεθαίνω για σένα» (2009), κ.ά.