Σαν σήμερα, 26 Φεβρουαρίου…

Γιορτάζουν

• Θεόκλητος

• Θεοκλήτη

• Πορφύριος

• Πορφυρία

• Φωτεινός

• Φωτεινή

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Ημέρα της Απελευθέρωσης του Κουβέιτ. «Γιορτάζεται η απελευθέρωση του μικροσκοπικού κρατιδίου του Περσικού Κόλπου από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, που το κατείχε για λίγους μήνες (23/2/1990-26/2/1991), στο πλαίσιο του Α Πολέμου του Κόλπου.»

• Εθνική Ημέρα Φιστικιού (Αιγίνης) στις ΗΠΑ.

• Εθνική Ημέρα Μη Καπνίσματος στην Ιρλανδία.

• Ανθεστήρια. Από τις σημαντικότερες εορτές της Αρχαίας Αθήνας. Διαρκούσαν τρεις ημέρες, αρχής γενομένης από την 11η του Ανθεστηριώνος (χονδρικά γύρω στις 26 Φεβρουαρίου) και ήταν αφιερωμένες στο θεό του κρασιού, το Διόνυσο. Το όνομα της γιορτής παραπέμπει στα άνθη, που άρχιζαν δειλά δειλά να ξεπροβάλλουν κατά την περίοδο της γιορτής και με τα οποία συνήθιζαν να στεφανώνουν τα μικρά παιδιά.

  Πρώτη Ημέρα: Πιθοίγια

  Η παράσταση αυτή μιας λευκής ληκύθου του 5ου αι. π.Χ. έχει σχετιστεί με την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων. Η ημέρα αυτή πήρε το όνομά της από το βασικό έθιμο, που ήταν το άνοιγμα των πίθων με τον οίνο της νέας εσοδείας. Μαζί με το άνοιγμα των πίθων, υπήρχε η πεποίθηση ότι και οι ψυχές των νεκρών ανέβαιναν στον πάνω κόσμο. Μέρος του οίνου συγκεντρωνόταν στο «εν Λίμναις» ιερό του Διονύσου (πιθανόν νότια του διονυσιακού θεάτρου, κοντά στην αρχή της σημερινής Λεωφόρου Συγγρού). Ο οίνος μετατρεπόταν σε κρασί, σύμφωνα με τη διδαχή του θεού, που έμαθε στους ανθρώπους να πίνουν τον οίνο «κεκραμένο» (με την προσθήκη δηλαδή νερού). Το πρώτο κρασί προσφερόταν στο θεό και κατόπιν οι πιστοί είχαν σειρά στη δοκιμή. Οι μαγικές δυνάμεις που πιστευόταν ότι είχε το κρασί κατευθύνονταν από το Διόνυσο, γι’ αυτό και οι πιστοί υπόσχονταν στο θεό ότι θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις δυνάμεις για καλό σκοπό, ευεργετικό για τους ίδιους, χωρίς να βλάψουν κανένα. Την υπόλοιπη ημέρα θα πρέπει να συνέχιζαν την πόση, πιθανόν μέχρι τελικής πτώσεως...

  Δεύτερη Ημέρα: Χόες

  Η κεντρική ημέρα της γιορτής πήρε αυτό το όνομα από το αγγείο που ονομαζόταν «χους» (πληθ. χόες) και το χρησιμοποιούσαν για να πίνουν το κρασί. Τέτοια αγγεία, σε πολύ μικρότερο όμως μέγεθος, δίνονταν και στα παιδιά, που συμμετείχαν και αυτά στη γιορτή. Σύμφωνα με την παράδοση, ο θεός Διόνυσος ήρθε στην πόλη από τη θάλασσα, γι’ αυτό και αυτή την ημέρα αναπαρίσταναν την άφιξή του στην Αθήνα, πάνω σε πλοίο με τροχούς. Τον συνόδευαν οι ακόλουθοί του, Σάτυροι, που έπαιζαν αυλό. Ο ίδιος ο Βασιλεύς (ήταν ο επικεφαλής του ιερατείου και όλων των θρησκευτικών αξιωματούχων της Αθήνας) υποδυόταν το Διόνυσο, φορώντας μάσκα. Το όλο σκηνικό ίσως να θυμίζει λίγο το δικό μας καρναβάλι, που γιορτάζεται κατά σύμπτωση την ίδια περίπου περίοδο. Η πομπή που σχηματιζόταν ξεκινούσε από τη θάλασσα και κατέληγε στο «εν Λίμναις» ιερό του Διονύσου. Εκεί αποδίδονταν θυσίες στο Διόνυσο από 14 συζύγους διακεκριμένων πολιτών (γεραρές), στους 14 βωμούς του ιερού. Οι γεραρές θα έπρεπε να απείχαν από σεξουαλική συνεύρεση για ένα ορισμένο διάστημα. Μετά την τελετή, η πομπή κατευθυνόταν στο «Βουκολείο», κτίριο της Αγοράς των Αθηνών, έδρα του Βασιλέα. Εκεί μέσα τελούνταν η ιερογαμία, η τελετουργική ένωση δηλαδή της Βασίλιννας (της συζύγου δηλαδή του Βασιλέα) με το θεό Διόνυσο, που, όπως αναφέραμε, τον υποδυόταν ο ίδιος ο Βασιλεύς. Την ίδια ημέρα διοργανώνονταν συμπόσια σε ιδιωτικούς οίκους, με διαφορετικό χαρακτήρα όμως από ό,τι τα κανονικά. Οι καλεσμένοι έφερναν στο σπίτι του οικοδεσπότη το δικό τους φαγητό, καθώς και τον «χουν» τους, το μεγάλο δηλαδή κανάτι με το κρασί τους. Έτρωγαν και έπιναν χωρίς να μιλούν, μέσα σε σιωπηλή ατμόσφαιρα. Εδώ υπάρχει κάποιος θρύλος, που ήθελε το μητροκτόνο Ορέστη να έχει φτάσει στην Αθήνα, μολυσμένος από το φόνο, κατά τη γιορτή των Ανθεστηρίων και προτού δικαστεί στον Άρειο Πάγο. Ο άρχοντας διέταξε να κλείσουν τα ιερά και να έχει ο κάθε καλεσμένος το δικό του αγγείο με κρασί στη γιορτή, για να μη μολυνθούν οι πολίτες από το άγος του Ορέστη. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος καθιερώθηκε να πίνει ο κάθε καλεσμένος σιωπηλός το κρασί του. Από κει και πέρα όμως, η ατμόσφαιρα φαιδρυνόταν από τους διαγωνισμούς πόσης κρασιού, που γινόταν τόσο στα σπίτια του συμποσίου όσο και σε δημόσιο χώρο. Γλυκά και στεφάνι ήταν τα έπαθλα για όποιον έπινε γρηγορότερα το κρασί από την κανάτα του (η χωρητικότητα του αγγείου ήταν 12 κύπελλα κρασιού). Ο δημόσιος διαγωνισμός γινόταν στην Αγορά, στο Θεσμοθετείο, με παρουσία του Βασιλέα. Ο νικητής εδώ έπαιρνε ως έπαθλο ένα ασκί με κρασί. Το βράδυ, οι εορτάζοντες επέστρεφαν στο ιερό του Διονύσου, τρεκλίζοντας πια από το πολύ κρασί που είχαν καταναλώσει. Εκεί παρέδιδαν τα στεφάνια και τα αγγεία τους, ενώ προσέφεραν σπονδές στο θεό με το κρασί που είχε απομείνει στον «χουν» τους.

  Τρίτη Ημέρα: Χύτροι

  Σε αττικό σκύφο του 5ου αι. π.Χ. σάτυρος κουνά μια κοπέλα σύμφωνα με το έθιμο της αιώρας, το οποίο συνδέεται με τα Ανθεστήρια. Η τελευταία ημέρα της γιορτής είχε να κάνει με τους νεκρούς, και ιδιαίτερα με τα κακά πνεύματα, τις «κήρες» ή «κάρες», όπως τις ονόμαζαν οι αρχαίοι. Η ονομασία «χύτροι» προήλθε από τις χύτρες, όπου έβραζαν πανσπερμία (σπόρους δηλαδή διαφόρων καρπών), την οποία και προσέφεραν στο χθόνιο Ερμή εκ μέρους των νεκρών. Κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα με τα κόλλυβα που μοιράζονται το Ψυχοσάββατο, για τις ψυχές των πεθαμένων. Θυμίζουμε ότι ο Ερμής, ως ψυχοπομπός, συνόδευε τους νεκρούς στον κάτω κόσμο και η επίκλησή του αυτή την ημέρα γινόταν προκειμένου να οδηγήσει και πάλι τις ψυχές (που είχαν ανέβει στον πάνω κόσμο την πρώτη ημέρα της γιορτής με το άνοιγμα των πίθων) στο βασίλειο του Άδη. Διάφορα μέτρα λαμβάνονταν για την απομάκρυνση των πνευμάτων: τα ιερά έκλειναν αυτές τις μέρες, οι είσοδοι των σπιτιών επιχρίονταν με πίσσα και κάθε άνθρωπος μασούσε ράμνο, φυτό που υποτίθεται ότι κρατούσε μακριά τα κακά πνεύματα. Όταν βράδιαζε, άρχιζαν να φωνάζουν στα πνεύματα να φύγουν, μια και τα Ανθεστήρια είχαν πλέον τελειώσει («Θύραζε, κάρες, ουκέτ’ Ανθεστήρια»).

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Αγίου Πορφυρίου, επισκόπου Γάζης.

• Αγίων μαρτύρων Φωτούς, Φωτίδος, Παρασκευής, Κυριακής, Ανατολής.

• Αγίων μαρτύρων Ιωσή και Βίκτωρος.

• Αγίου Σεβαστιανού του δουκός.

• Αγίου μάρτυρος Θεοκλήτου του φαρμακού.

• Αγίων μαρτύρων Βίκτωρος και Χριστοδούλου.

• Αγίου Νικολάου του Κατοπινού.

• Της εις πρεσβύτερον χειροτονίας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

• Θεοδοσίου, επισκόπου Νόβγκοροντ.

• Οσίου Σεβαστιανού, του εκ Ρωσίας.

• Αγίου νεομάρτυρος Ιωάννου του Κάλφα.

• Αγίας μάρτυρος Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Μεγαλομάρτυρας και ισαπόστολος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Πρόκειται για την αμαρτωλή γυναίκα από τη Σαμάρεια, με την οποία συνομίλησε ο Ιησούς Χριστός κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ (Ιωάννου δ’, 5-30). Αφού πίστευσε σε Αυτόν, βαπτίστηκε με το όνομα Φωτεινή κι έγινε ένθερμος κήρυκας του Ευαγγελίου. Κατά την παράδοση μαρτύρησε επί Νέρωνος (54-68), μαζί με τις πέντε αδελφές της και τα δύο παιδιά της. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της κάθε χρόνο στις 26 Φεβρουαρίου. Την ημέρα αυτή έχουν την ονομαστική τους εορτή όσες φέρουν το όνομα Φωτεινή. Το γεγονός της συνομιλίας της με τον Χριστό μνημονεύεται από την Εκκλησία την Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Πορφυρίου, επισκόπου Γάζας.

• Πάπα Αλεξάνδρου της Αλεξανδρείας.

Είπαν….

• “Συγγραφέας, δημιουργός, ποιητής: αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ!” Αρθούρος Ρεμπό, Γάλλος ποιητής.

• “άλλο φτωχός, κι άλλο φτηνός….μην μπερδεύεσαι !!”

Σαν σήμερα, 26 Φεβρουαρίου…

Τι έγινε σαν σήμερα, 26 Φεβρουαρίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο…

• 1725 Γεννήθηκε ο Νικολά Ζοζέφ Κινιό, γάλλος στρατιωτικός μηχανικός, δημιουργός του πρώτου αυτοκινήτου στον κόσμο. (Θαν. 2/10/1804)

• 1797 Η Τράπεζα της Αγγλίας εκδίδει την πρώτη λίρα.

• 1802 Γεννήθηκε ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ. Στις 26 Φεβρουαρίου 1802 γεννιέται ο Βίκτωρ Ουγκώ. Γάλλος συγγραφέας, κύριος εκπρόσωπος του γαλλικού δημοκρατικού ρομαντισμού. Στα πρώιμα έργα του, είναι επηρεασμένος από φιλομοναρχικές ιδέες, ωστόσο, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1820, όλο και περισσότερο προσεγγίζει στις φιλελεύθερες — δημοκρατικές ιδέες. Εκδήλωσε με κάθε τρόπο την υποστήριξή του στην Επανάσταση των Ελλήνων το 1821. Αυτές οι αλλαγές εκφράζονται και στη μορφή των έργων του, αφού εγκαταλείπει τον ακαδημαϊσμό και αντιπαραθέτει την απόλυτη ελευθερία της δημιουργικής έκφρασης. Το πρώτο του σημαντικό μυθιστόρημα Η Παναγία των Παρισίων (1831) είναι εμπνευσμένο από την Ιουλιανή Επανάσταση και με έντονο αντικληρικαλιστκό πνεύμα. Η προσωρινή κάμψη του επαναστατικού κινήματος τον οδηγεί σε αντιδραστική αναδίπλωση και υποστήριξη της ιουλιανής μοναρχίας. Με την αστικοδημοκρατική επανάσταση του 1848, ξαναβρίσκει το δημοκρατικό του βηματισμό, συγκρούεται με τον Ναπολέοντα Γ‘ και υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη Γαλλία. Στο πιο γνωστό μυθιστόρημά του, Οι Αθλιοι, δείχνει ότι το έγκλημα και η φτώχεια είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα του καπιταλισμού, ενώ αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι επιδράσεις των ιδεών του ουτοπικού σοσιαλισμού. Πέθανε στις 22 Μαΐου του 1885.

• 1815 Ο Ναπολέων με 1.200 οπαδούς του ξεκινά από το νησί Έλβα, όπου ήταν εξόριστος, με προορισμό το Παρίσι για να ξαναπάρει την εξουσία. Το 1815 βρίσκει τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη εκτοπισμένο στο νησάκι Ελβα, ενώ στη Γαλλία, με τη βοήθεια των ευρωπαϊκών αντιδραστικών δυνάμεων, παλινορθωνόταν η μοναρχία των Βουρβώνων. Ολες σχεδόν οι κατακτήσεις των λαϊκών μαζών από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση καταργούνται. Διατηρούνται μόνο εκείνες οι αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης, οι οποίες εξέφραζαν τον πολιτικό συμβιβασμό ανάμεσα στους ευγενείς και τους μεγαλοαστούς. Ο Ναπολέων παρακολουθούσε τις εξελίξεις στη Γαλλία, καταλάβαινε τι ανησυχίες προκαλούσαν στους κύκλους των αστών και τι μίσος στους αγρότες και στο στρατό με τη δραστηριότητά τους οι ευγενείς- πολιτικοί φυγάδες που προσπαθούσαν να ξαναζωντανέψουν στη χώρα ένα ξεπερασμένο από καιρό, ένα νεκρό παρελθόν. Ετσι αποφάσισε να ξαναρχίσει τον αγώνα. Στις 26 Φλεβάρη ο Ναπολέων και 1.200 άνδρες του εγκαταλείπουν την Ελβα και την 1η Μάρτη αποβιβάζονται στη Νότια Γαλλία. Υστερα από τρεις βδομάδες, χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά, επικεφαλής των πολυάριθμων στρατευμάτων που είχαν σταλεί εναντίον του, αλλά πέρασαν με το μέρος του, μπαίνει θριαμβευτής στο Παρίσι. Ο Λουδοβίκος ΙΗ’ και η αυλή του μόλις πρόλαβαν να φύγουν από τη Γαλλία. Η ευκολία, με την οποία ο Ναπολέων ξαναπήρε την εξουσία, εξηγείται από το πύρινο μίσος που έτρεφαν οι πλατιές λαϊκές μάζες και προπάντων οι αγρότες, καθώς και ο στρατός, εναντίον των Βουρβώνων που τους έβλεπαν σαν εκπροσώπους της αριστοκρατικής και της εκκλησιαστικής αντίδρασης. Οι αντιδραστικές δυνάμεις στην Ευρώπη κινητοποιήθηκαν αμέσως και με επικεφαλής την Αγγλία συγκρότησαν έναν τεράστιο στρατό από ένα εκατομμύριο άνδρες, ενώ ο Ναπολέων δεν είχε παρά μόνο 257 χιλιάδες άνδρες. Η μοναδική πιθανότητα που είχε ο Ναπολέων για να πετύχει ήταν να ξεσηκώσει στον αγώνα όλο το λαό της Γαλλίας. Ομως ήταν τελείως ανίκανος να κάνει μια τέτοια πολιτική στροφή, αφού είχε συνδεθεί στενά με τους μεγαλοαστούς. Μετά την απόρριψη της πρότασης του Ναπολέοντα για ειρήνη, οι εξελίξεις πήραν το δρόμο τους. Στις 18 Ιουνίου του 1815 στο Βατερλό τα γαλλικά στρατεύματα συντρίβονται και οι «σύμμαχοι» ξαναμπαίνουν στο Παρίσι. Ο Ναπολέων συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στη νήσο Αγία Ελένη (στο νότιο Ατλαντικό), όπου έμεινε ως τη μέρα που πέθανε, το 1821. Υστερα από τη δεύτερη διακυβέρνηση του Ναπολέοντα που πέρασε στην Ιστορία με το όνομα «Εκατό Ημέρες», οι Βουρβόνοι στερέωσαν και πάλι τη θέση τους στη Γαλλία. Η κατάρρευση της ναπολεόντειας αυτοκρατορίας είναι το τέλος μιας ολόκληρης περιόδου στην Ιστορία της Ευρώπης, του περάσματος από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό.

• 1829 Γεννήθηκε ο Λιβάι Στρος (Levi Strauss), γερμανικής καταγωγής αμερικανός ράφτης, εφευρέτης και κατασκευαστής των ρούχων τζιν, ιδρυτής της βιομηχανίας ρούχων Levi’s — Levi Strauss & Co. (Θαν. 26/9/1902)

• 1861 Πέθανε ο Ταράς Σεφτσένκο, ουκρανός ποιητής, συγγραφέας και καλλιτέχνης, ο εθνικός ποιητής της Ουκρανίας. (Γεν. 25/2/1814)

• 1883 Πέθανε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, κορυφαία πολιτική προσωπικότητα του 19ου αιώνα, που χρημάτισε δέκα φορές πρωθυπουργός. Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός (ρεκόρ για έλληνα πολιτικό), δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός. Ήταν γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Σπυρίδωνα Γαλάνη Κουμουνδουράκη, της γνωστής επιφανούς οικογένειας της Μεσσηνιακής Μάνης. Γεννήθηκε το 1815 στον πύργο των Κουμουνδουράκηδων στην τοποθεσία Γαρμπελιά του χωριού Κάμπος Αβίας. Μετά το τέλος του Aγώνα μετέβη στο Ναύπλιο, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1841 διέκοψε τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση, παρότι πίστευε στο μάταιο της εξέγερσης. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία, αν και δεν είχε λάβει το πτυχίο του. Εκεί τέλεσε τον πρώτο του γάμο με την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη, κόρη της γνωστής οικογενείας της Μάνης, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Το 1846 αποφοίτησε από τη Νομική και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαμάτας. Η καριέρα του στο δικαστικό κλάδο ήταν σύντομη, καθώς τον απορρόφησε η πολιτική. Για πρώτη φορά εξελέγη πληρεξούσιος Μεσσήνης το 1850, οπότε άλλαξε το επίθετό του από Κουμουνδουράκης σε Κουμουνδούρος. Από τότε έδινε συνεχώς το παρών στη Βουλή μέχρι το θάνατό του, εκτός από τη διετία 1868-1869. Το 1855 ορκίστηκε Πρόεδρος της Βουλής κι ένα χρόνο αργότερα Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Βούλγαρη, με τον οποίο ήλθε αργότερα σε σφοδρή σύγκρουση. Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αικατερίνης ήλθε σε δεύτερο γάμο με την Ευθυμία Περωτή, από την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Σπυρίδωνα. Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Θρόνου. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και με τη μετριοπάθεια, αλλά και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, συνέβαλε στην εμπέδωση της τάξης. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Βουλής. Στις 2 Μαρτίου 1865 ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία, συσπειρώνοντας στο κόμμα του («Κουμουνδουρικό») φερέλπιδες πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με τους οποίους αργότερα ήρθε σε σύγκρουση. Ακολούθησαν ακόμη εννέα πρωθυπουργίες, έως το 1882, οπότε αποσύρθηκε από την πολιτική. Ως υπουργός και πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια, την ευθύτητα, την ψυχραιμία και την εξαιρετική τόλμη του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου (περιοχή Άρτας) το 1881, αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο. Το 1866 κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία τον σκόπελο του Κρητικού Ζητήματος, καθώς δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πίστευε ότι μία φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τη χώρα μας, από τη στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο. Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας, την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, τον αναδασμό της γης προς όφελος των ακτημόνων αγροτών, ενώ με τα κατάλληλα μέτρα (Νόμος ΤΟΔ'/1871 «Περί ληστείας») κατάφερε να περιορίσει τη ληστεία σε στεριά και θάλασσα. Ήταν η εποχή της Σφαγής στο Δήλεσι και της απαγωγής του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Για να εκτονώσει την κατάσταση έδωσε αμνηστία σε 100 λήσταρχους, με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη. Τέλος, σημαντικός ήταν και ο νόμος ΦΠΣΤ' «Περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη (1877), με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής («Σιμωνιακά»). Ο πολιτικός κύκλος του Αλέξανδρος Κουμουνδούρου έκλεισε στις 3 Μαρτίου 1882, όταν δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παρά τον διπλωματικό του θρίαμβο με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης και οι βουλευτές των Νέων Χωρών τον κατηγόρησαν ότι «δεν κατόρθωσε να προσαρτήσει όλη την Ήπειρο». Ο βιολογικός του κύκλος έκλεισε στις 26 Φεβρουαρίου 1883. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και με απόφαση του Δήμου Αθηναίων η πλατεία πλησίον της οικίας του στην οδό Πειραιώς ονομάσθηκε Κουμουνδούρου (νυν Πλατεία Ελευθερίας). Την πολιτική παράδοση της οικογένειας συνέχισαν οι δύο γιοι του Κωνσταντίνος και Σπυρίδων, που εξελέγησαν επανειλημμένα βουλευτές, ενώ διετέλεσαν και υπουργού. Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ελευσίνας, δίπλα στη θαλασσολίμνη που φέρει έκτοτε το όνομά του (Λίμνη Κουμουνδούρου).

• 1896 Γεννήθηκε ο επαναστάτης μπολσεβίκος Αντρέι Ζντάνοφ. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε Β’ Γραμματέας του Κόμματος των Μπολσεβίκων-ΚΚΣΕ (1941 — 1948) και Πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης (1946 — 1947)

• 1906 Γεννήθηκε ο εικαστικός Νίκος Χατζηκυριάκος — Γκίκας. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας ήταν έλληνας ζωγράφος και γλύπτης, από τους διαπρεπέστερους εκπροσώπους της «γενιάς του ‘30». Μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη, υποστήριξε και ο ίδιος μία ελληνική σχολή ζωγραφικής, στηριγμένη αφ’ ενός στην ντόπια παράδοση και αφ’ ετέρου στην αισθητική του ευρωπαϊκού μοντερνισμού. Επιβλήθηκε ως δημιουργός και εκτός Ελλάδας, ανήκοντας στην ομάδα των «κλασικών» του μοντερνισμού. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1906 στην Αθήνα και ήταν το μοναχοπαίδι του Ψαριανής καταγωγής υποναυάρχου Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου και της Ελένης Γκίκα, από την Ύδρα. Και οι δυο γονείς του ήταν απόγονοι οικογενειών με σημαντική συμβολή στην Επανάσταση του 1821. Μαθητής ακόμη πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Κωνσταντίνο Παρθένη και το 1922 μετέβη στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας και αισθητικής στη Σορβόνη, ενώ συγχρόνως σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Ροζέ Μπισιέρ και χαρακτική με τον Δημήτριο Γαλάνη. Στο Παρίσι παρέμεινε έως το 1934, επισκεπτόμενος κατά διαστήματα την Αθήνα. Σε ηλικία 17 χρόνων έκανε την πρώτη έκθεσή του στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων (Salon des Independants) στο Παρίσι και ακολούθησαν συμμετοχές στο ίδιο Σαλόνι (1924-1926), στο Σαλόνι του Κεραμεικού (Salon des Tuileries, 1928) και στο Σαλόνι των Υπερανεξαρτήτων (Salon des Surindepedants, 1930, 1931, 1933, 1934). To 1927 οργανώθηκε η πρώτη ατομική του έκθεση στην Γκαλερί Περσιέ στο Παρίσι και το 1928 η πρώτη του έκθεση στην Αθήνα, στην Αίθουσα Στρατηγοπούλου. Το 1933 έπεισε τον Λε Κορμπιζιέ να οργανώσει το Δ’ Συνέδριο της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα την ψήφιση της Χάρτας των Αθηνών, που εκδόθηκε από τον σπουδαίο ελβετό αρχιτέκτονα το 1943. Το 1935, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, εξέθεσε έργα του μαζί με τον γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο και τον ζωγράφο Γιώργο Γουναρόπουλο. Η έκθεσή τους προκάλεσε αντιδράσεις στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους. Τον ίδιο χρόνο, μαζί με τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, τον ποιητή Τάκη Παπατσώνη και τον σκηνοθέτη Σωκράτη Καραντινό, εξέδωσε το περιοδικό «Το Τρίτο Μάτι», στο οποίο παρουσιάζονταν έργα μοντέρνων καλλιτεχνών (Κλέε, Καντίνσκι κ.ά.) και μεταφράσεις κειμένων ξένων συγγραφέων της λογοτεχνικής πρωτοπορίας (Τζόις κ.ά.). Την ίδια εποχή, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας έκανε τα πρώτα του πρωτοποριακά σκηνικά για το θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Το 1941 εξελέγη καθηγητής στην έδρα του Ελεύθερου Σχεδίου της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, όπου δίδαξε έως το 1958, ενώ το 1982 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1946 πήρε μέρος στην έκθεση των «Έξι Ελλήνων Καλλιτεχνών» στο Ελληνικό Σπίτι (Greek House) του Λονδίνου και σε μεγάλη ομαδική στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts). To 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 25η Μπιενάλε της Βενετίας με 17 έργα και το 1955 συμμετείχε στην 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Έγχρωμης Λιθογραφίας στο Μουσείο Σινσινάτι των ΗΠΑ. Το 1951 έκανε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παραστάσεις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη και «Αγία Ιωάννα» του Τζορτζ Μπέρναρ Σο, που σκηνοθέτησαν ο Σωκράτης Καραντινός και ο Αλέξης Σολομός για το Εθνικό Θέατρο. Ακολούθησαν εκθέσεις στο Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Γενεύη, Αθήνα και Νέα Υόρκη με μεγάλη επιτυχία. Το 1961 παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του Μπάρμπαρα Χάτσινσον, πρώην Ρότσιλντ (σε πρώτο γάμο είχε παντρευτεί την ποιήτρια Τίγκη Μπούμπουλη το 1929). Την ίδια χρονιά φιλοτέχνησε τα σκηνικά και κοστούμια για το μελόδραμα του Ιγκόρ Στραβίνσκι «Περσεφόνη», σε λιμπρέτο του Αντρέ Ζιντ, που ανέβηκε στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου. Μέσα το 1961 πυρκαϊά κατέστρεψε το πατρικό του σπίτι στην Ύδρα, με αποτέλεσμα να αγοράσει στη βόρεια Κέρκυρα έκταση και να αναγείρει τη δεύτερη κατοικία του. Το 1970 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Αριστείο των Καλών Τεχνών και το 1973 τον εξέλεξε παμψηφεί μέλος της. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1983, εξελέγη επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών του Λονδίνου. Το 1973 η Εθνική Πινακοθήκη οργάνωσε μία μεγάλη αναδρομική έκθεση με 164 έργα του, ενώ το 1984 η γκαλερί «Τρίτο Μάτι» παρουσίασε το σύνολο των γλυπτών του. Το 1985 πήρε μέρος στην έκθεση «Ζωγραφικός χώρος - Θεατρικότητα» στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Αθήνα - Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» και τον επόμενο χρόνο εκτέθηκαν για πρώτη φορά τα 45 έργα της δωρεάς του στην Εθνική Πινακοθήκη. Το 1991 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, στην οικία του επί της οδού Κριεζώτου 3 στο κέντρο της Αθήνας, ένα ίδρυμα που δημιούργησε ο ίδιος και παραχώρησε στο Μουσείο Μπενάκη. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού, στην Πινακοθήκη Τέιτ του Λονδίνου, στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στα Μουσεία τού Σινσινάτι, της Μελβούρνης και της Καρκασόν, στη Δημοτική Πινακοθήκη της Αμμοχώστου, στο Θεατρικό Μουσείο Αθηνών, στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου και σε πολλές ακόμη δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1994 στην Αθήνα, σε ηλικία 88 ετών.

• 1911 Η συζήτηση στην Αναθεωρητική Βουλή για τη γλώσσα στην οποία θα γραφεί το Σύνταγμα της Ελλάδας προκαλεί μεγάλης έκτασης συγκρούσεις. Οι καθηγητές και οι φοιτητές της Φιλοσοφικής πρωτοστατούν υπέρ της καθαρεύουσας

• 1913 Ο Ελληνικός Στρατός ολοκληρώνει την απελευθέρωση της Ηπείρου (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος).

• 1914 Καθελκύεται ο “Βρεταννικός”, ένα από τα μεγαλύτερα υπερωκεάνια της γραμμής του Βορείου Ατλαντικού στις αρχές του 20ου αιώνα και αδελφό πλοίο του θρυλικού Τιτανικού, το οποίο βρίσκεται βυθισμένο στις ακτές της Κέας.

• 1914 Στις ΗΠΑ, πραγματοποιείται η πρώτη μακρινή τηλεφωνική κλήση, με υπόγεια καλώδια μεταξύ της Βοστόνης και της Ουάσινγκτον.

• 1915 Ορκίζεται πρωθυπουργός ο Δημήτριος Γούναρης, μετά την παραίτηση Βενιζέλου, η οποία ακολούθησε την άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου να συμφωνήσει με την εισχώρηση της Ελλάδας στην Αντάντ. Η νέα Κυβέρνηση ανακοινώνει ότι, εφόσον απειληθούν τα συμφέροντα της χώρας, η Ελλάδα δεν θα διστάσει να βγει από την ουδετερότητα.

• 1920 Γεννήθηκε ο ζωγράφος Μίνως Αργυράκης (ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, εικονογράφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός). Διετέλεσε καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

• 1930 Εγκαθίσταται στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης ο πρώτος φωτεινός σηματοδότης.

• 1933 Παναθηναϊκός και ΑΕΚ αναδεικνύονται ισόπαλλοι 4-4 για το Πρωτάθλημα Ελλάδος. Οι «πράσινοι» προηγήθηκαν 1-0, 2-1 και 4-2, αλλά οι «Ενωσίτες» κατάφεραν να ισοφαρίσουν στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

• 1936 Ο Χίτλερ εγκαινιάζει, στη Σαξονία της Γερμανίας, το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής του “αυτοκινήτου του λαού”, του Volkswagen.

• 1942 Δραπετεύει από τις φυλακές της Τρίπολης ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναλαμβάνει την καθοδήγηση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.

• 1945 Γεννήθηκε ο Γιάννης Ιωαννίδης: Ο «Ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ…Ο Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, με σπουδαία καριέρα, κυρίως ως προπονητής. Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, ισχυρογνώμων και απόλυτος, έντονα προληπτικός και βαθιά θρησκευόμενος, αναγνωρίζεται ως ο καθοδηγητής της μεγάλης ομάδας του Άρη της δεκαετίας του 1980, που βοήθησε πολύ στο ν’ αγαπήσουν οι Έλληνες το μπάσκετ. Ο «Ξανθός», όπως ήταν το παρατσούκλι του, μετά την ολοκλήρωση της αθλητικής καριέρας του ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχθηκε βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (2004-2014) και διετέλεσε υφυπουργός Αθλητισμού στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή (2007-2009) και του Αντώνη Σαμαρά (2012-2013). O Γιάννης Ιωαννίδης γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη από γονείς με καταγωγή από τη Γευγελή της Βόρειας Μακεδονίας. Από μικρός ενδιαφέρθηκε του για το μπάσκετ και σε ηλικία μόλις 15 ετών αγωνίστηκε στην πρώτη ομάδα του Άρη. Η καριέρα του ως παίκτης διήρκεσε περίπου δύο δεκαετίες, όμως από νωρίς έδειξε την τάση του για την προπονητική. Παράλληλα με τη φοίτησή του στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ, υπήρξε αθλητής και και προπονητής του Εργοτέλη, το 1977, χωρίς να έχει κρεμάσει ακόμη τα παπούτσια του. Σε συλλογικό επίπεδο ως προπονητής κατέκτησε 12 Πρωταθλήματα Ελλάδας, τα περισσότερα από κάθε άλλο συνάδελφό του: 8 με τον Άρη (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990) και 4 με τον Ολυμπιακό (1993, 1994, 1995, 1996). Κατέκτησε επίσης 6 Κύπελλα Ελλάδας: 5 με τον Άρη (1985, 1987, 1988, 1989, 1990) και 1 με τον Ολυμπιακό (1994). Επίσης κατέκτησε 3 φορές τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άρης το 1984, Ολυμπιακός το 1992 και ΑΕΚ το 1997), ενώ υπήρξε 2 φορές φιναλίστ του Κυπέλλου Ελλάδας (Άρης το 1984 και ΑΕΚ το 1998). Υπήρξε επίσης προπονητής στον Γ.Σ. Λάρισας (1979-1981). Ως προπονητής του Άρη, οδήγησε την ομάδα της Θεσσαλονίκης στην κατάκτηση των πρωταθλημάτων του 1979, του 1983 και τα πέντε σερί από το 1985 έως το 1990. Από το 1991 στον Ολυμπιακό, ο Ιωαννίδης δημιούργησε μία μεγάλη ομάδα που πρωταγωνίστησε στην Ελλάδα, ενώ έβαλε τα θεμέλια και για το «triple crown» του 1997, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να τον έχει διαδεχτεί στον πάγκο των «ερυθρόλευκων» τη σεζόν 1996-1997. Τέσσερα σερί πρωταθλήματα από το 1993 μέχρι το 1996, δύο τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1994, 1995), ήταν όσα κατέκτησε με τον Ολυμπιακό ο Γιάννης Ιωαννίδης μέχρι ν’ αποχωρήσει το 1996 για την ΑΕΚ. Δεν κατάφερε, ωστόσο, να κατακτήσει κανέναν ευρωπαϊκό τίτλο, παρ' ότι βρέθηκε 6 φορές στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Τις πρώτες 3 φορές με τον Άρη επί 3 συνεχόμενα χρόνια (1988, 1989, 1990) δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, ενώ το κατάφερε τις επόμενες 3 φορές (το 1994 και το 1995 με τον Ολυμπιακό και το 1998 με την ΑΕΚ), γνωρίζοντας όμως και τις 3 φορές την ήττα στον τελικό. Ο Γιάννης Ιωαννίδης διετέλεσε προπονητής της εθνικής ανδρών, τις περιόδους 1980-1981 και 2002-2003. Το 2003 καθοδήγησε την εθνική Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας, όπου η «επίσημη αγαπημένη» κατέλαβε την 5η θέση. Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Θεσσαλονίκης και επανεκλέχθηκε στις εκλογές του 2009 και στις διπλές του 2012 στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Από το 2007 έως το 2009 υπηρέτησε ως υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού και από το 2009 άσκησε τα καθήκοντα του υπεύθυνου Τομέα Αθλητισμού της Νέας Δημοκρατίας. Στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 τοποθετήθηκε εκ νέου στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού ως τον Ιούνιο του 2013. Ο Γιάννης Ιωαννίδης διετέλεσε μεταξύ άλλων μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας, της Υποεπιτροπής για την Παρακολούθηση θεμάτων Αθλητισμού, της Διαρκούς Επιτροπής Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, της Διακομματικής Επιτροπής για τη Διαμόρφωση Θεσμικού Πλαισίου Εγγυήσεων Διαφάνειας στον Αθλητισμό, καθώς και της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος. Του είχαν απονεμηθεί πολλές διακρίσεις, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, από νομικά και φυσικά πρόσωπα και πλήθος άλλους φορείς. Ανάμεσα στις διακρίσεις του προεξέχουσα θέση κατέχει η βράβευση του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ως Homo Hellenicus. Ο Γιάννης Ιωαννίδης απεβίωσε στις 4 Οκτωβρίου 2023 στην Αθήνα, σε ηλικία 78 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ήταν παντρεμένος με τη Γιούλα Γκιουζελοπούλου και ήταν πατέρας μιας κόρης

• 1946 Το αεροπλάνο “Lucky Lady II”, Β‑50, ξεκινά από το Τέξας των ΗΠΑ τον πρώτο γύρο του κόσμου χωρίς σταθμό. Με κυβερνήτη τον Τζέιμς Γκάλαχερ και πλήρωμα 14 άντρες επιστρέφει στις ΗΠΑ, στις 2 Μαρτίου μετά από 94 ώρες στον αέρα.

• 1953 Γεννήθηκε η Χριστιάνα. Ελληνίδα τραγουδίστρια, που κινήθηκε μουσικά μεταξύ ελαφρολαϊκού και ποπ, με μεγάλες επιτυχίες τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Η Χριστιάνα άφησε το στίγμα της στο ελληνικο τραγούδι με τη ζεστή και απαλή φωνή της. Στο απόγειο της καριέρας της τις δεκαετίες του ‘70 και ‘80 κινήθηκε μουσικά μεταξύ ελαφρολαϊκού και ποπ τραγουδιού. Μεγαλωμένη σε μουσική οικογένεια, η Χριστιάνα Λαβίδα, που έγινε γνωστή με το μικρό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου 1953. Πατέρας ήταν ο συνθέτης Τάκης Λαβίδας και μητέρα της η τραγουδίστρια Λούση Καραγεωργίου. Αδελφή της ήταν η τραγουδίστρια Βασιλική Λαβίνα, σύζυγος του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου και εξαδέλφη της η επίσης τραγουδίστρια Ελένη Βιτάλη. Η Χριστιάνα συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Μεταξύ αυτών οι Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας, Νίκος Ιγνατιάδης, Απόστολος Καλδάρας, Γιώργος Κριμιζάκης, Λάκης Παπαδόπουλος και Σταμάτης Κραουνάκης. Τραγούδησε ορισμένα από τα καλύτερα ντουέτα, όπως το «Μίλα μου» με τον Δάκη, «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε» με τον Δημήτρη Μητροπάνο, το «Τελειώσαμε λοιπόν» με τον Γιάννη Πάριο και το «Τι να μας κάνει η νύχτα» με τον Κώστα Τουρνά. Στη δισκογραφία της περιλαμβάνονται επίσης μεγάλες επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «Τα μάτια σου», «Σαριμπιντάμ», «Η νύχτα θέλει», «Έβγα, τελάλη μου», «Χόρεψε με ένα ταγκό», «Μίλα μου» και «Τελειώσαμε λοιπόν». Από τον γάμο της με τον δικηγόρο και πολιτικό Δημήτρη Σταμάτη (τον εξ Αιτωλοακαρνανίας) απέκτησε δύο παιδιά. Η Χριστιάνα πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 2021, σε ηλικία 68 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

• 1954 Γεννήθηκε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Τούρκος πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Τουρκίας (2003-2014) και είναι ενεργεία πρόεδρος της Τουρκίας από το 2014.

• 1960 Αεροσκάφος της Alitalia συντρίβεται, λίγο μετά την απογείωσή του, σε νεκροταφείο στην Ιρλανδία, σκοτώνοντας τους 34 από τους 52 επιβαίνοντες.

• 1969 Πρώτη προβολή της ταινίας του Κώστα Γαβρά «Ζ», με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αναζήτηση των ενόχων από τον τότε ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού. Πολιτικό θρίλερ του Κώστα Γαβρά, παραγωγής 1969 και διάρκειας 127 λεπτών. Είναι βασισμένο στη ομώνυμη νουβέλα του Βασίλη Βασιλικού, που αναφέρεται στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς στην ταραγμένη δεκαετία του '60 για την Ελλάδα. Θεωρείται ένα από τα κορυφαία δείγματα του πολιτικού κινηματογράφου. Το βιβλίο του Βασιλικού κυκλοφόρησε το 1966 με τίτλο «Ζ: Φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος» (εκδόσεις Λιβάνη). Το «Ζ» του τίτλου παραπέμπει στο σύνθημα «Ζει», που φώναζαν οι χιλιάδες κόσμου που συνόδευσαν τον Λαμπράκη στην τελευταία του κατοικία τον Μάιο του 1963. Ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, που είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία, βρέθηκε να διαβάζει το βιβλίο του Βασιλικού στο ταξίδι της επιστροφής του στο Παρίσι από την Αθήνα, λίγες μέρες προτού ξεσπάσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Αποφάσισε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, όταν οι δικτάτορες είχαν πλέον αλυσοδέσει τη χώρα, ως ελάχιστη συνεισφορά στη διεθνοποίηση της ελληνικής υπόθεσης. Απευθύνθηκε στον ισπανό συγγραφέα Χόρχε Σεμπρούν και μαζί ετοίμασαν το σενάριο, χωρίς να έχουν χρήματα. Παραγωγός δεν βρισκόταν στον ορίζοντα, το ποσό που διέθετε το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου ήταν μικρό και η ταινία κινδύνευε να μην υλοποιηθεί. Ως από μηχανής θεός, ο ηθοποιός Zακ Περέν τού πρότεινε να γυριστεί η ταινία στην Αλγερία. Εκεί είχε πάρα πολλούς φίλους που μπορούσαν να συμμετάσχουν στην παραγωγή. Τα γυρίσματα άρχισαν και ολοκληρώθηκαν στο Αλγέρι, με τη συμμετοχή γνωστών και σπουδαίων ηθοποιών, όπως ο Υβ Μοντάν, η Ειρήνη Παπά, ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, ο Φρανσουά Περιέ και ο Ρενάτο Σαλβατόρι. Περιπετειώδης ήταν και η μουσική επένδυση της ταινίας. Ο Γαβράς τηλεφώνησε στον Μίκη Θεοδωράκη, που βρισκόταν εξόριστος στη Ζάτουνα Αρκαδίας, για να του ζητήσει να γράψει τη μουσική. Ο συνθέτης δέχθηκε, αλλά ζήτησε πρώτα να διαβάσει το σενάριο της ταινίας. Η Χούντα, όμως, δεν του επέτρεπε καμία επαφή με τον έξω κόσμο και οι διάφοροι τρόποι που μηχανεύτηκαν οι άνθρωποι της παραγωγής για να τον συναντήσουν δεν έφερε αποτέλεσμα. Προ του αδιεξόδου, ο Θεοδωράκης τους είπε να επιλέξουν αυτοί από τους δίσκους του ποια τραγούδια του ταιριάζουν στο ύφος της ταινίας. Ο μαέστρος Μπερνάρ Ζεράρ και ο Κώστας Γαβράς ανέλαβαν το δύσκολο έργο. Ο τόπος της δράσης της ταινίας δεν αναφέρεται ρητά, αλλά σαφώς υπονοείται η Ελλάδα και από την εξέλιξη της ιστορίας η υπόθεση Λαμπράκη. Είναι παρόντες ο Λαμπράκης (Υβ Μοντάν) και ο ανακριτής Σαρτζετάκης (Ζαν Λουί Τρεντινιάν). Άλλωστε, ο σκηνοθέτης δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί αυτού. Στους τίτλους της αρχής διαβάζουμε: «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα ζώντα και τεθνεώτα δεν είναι τυχαία. Είναι σκόπιμη». Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται σε έναν επιστήμονα, που έχει προγραμματίσει να κάνει μια ομιλία κατά της χρήσης της ατομικής βόμβας. Καθώς φτάνει έξω από την αίθουσα στην οποία πρόκειται να μιλήσει, δέχεται την επίθεση μιας ομάδας ακροδεξιών εξτρεμιστών που συνδέονται πολιτικά με την κυβέρνηση, ενώ η αστυνομία που είναι παρούσα δεν παρεμβαίνει. Συνέρχεται από το ισχυρό χτύπημα και κάνει την ομιλία, αργότερα όμως πεθαίνει από τα τραύματά του. Ένας δημοσιογράφος βρίσκει ένα μάρτυρα κι ένα δικαστή που είναι πρόθυμος να τον ακούσει, παρά τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης. Στη δίκη που ακολουθεί αποκαλύπτεται μια κυβερνητική συνωμοσία, αλλά τα πάντα ανατρέπονται, όταν στην εξουσία ανεβαίνει νέα κυβέρνηση, έπειτα από στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο οδηγεί στην αδιαλλαξία και την απαγόρευση των μακριών μαλλιών, των Beatles και των εκδηλώσεων υπέρ της ειρήνης. Η ταινία βγήκε στους γαλλικούς κινηματογράφους στις 26 Φεβρουαρίου 1969, αλλά γνώρισε τη διεθνή καταξίωση μετά την προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο της ίδιας χρονιάς. Δημιούργησε αίσθηση και τιμήθηκε με τα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και των κριτικών (FIPRESCI) για τον Κώστα Γαβρά. Η φήμη της πέρασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τον επόμενο χρόνο ήρθε η σειρά των Όσκαρ. Η ταινία εκπροσώπησε την Αλγερία (χώρα των παραγωγών της ταινίας) και απέσπασε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και το Όσκαρ για το μοντάζ της (Φρανσουάζ Μπολό), που αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα της ατού. Στην Ελλάδα προβλήθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Το «Ζ» άρεσε και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, επειδή δεν ταυτίστηκε με μία χώρα και είχε παγκόσμιο χαρακτήρα. Πολλοί θεατές είχαν να θυμηθούν μια ανάλογη ιστορία κρατικής αυθαιρεσίας στη δική τους πατρίδα, ιδιαίτερα όσοι προέρχονταν από χώρες με αυταρχικά καθεστώτα και δεν ήταν λίγοι εκείνη την εποχή. Βασική αρετή του έργου είναι το μπόλιασμα της πολιτικής στόχευσης με τις χολιγουντιανές τεχνικές των ταινιών δράσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολιτικό θρίλερ «που συσσωρεύει τόση ένταση, ώστε στο τέλος να αισθάνεστε δεμένοι σε κόμπο», όπως έγραψε μία γαλλίδα κριτικός.

• 1971 Ο ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών Ου Θαντ υπογράφει την ανακήρυξη της εαρινής ισημερίας ως Ημέρα της Γης.

• 1973 Ένας εκδότης και δέκα δημοσιογράφοι καλούνται από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ να καταθέσουν για το «σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ» (την παρακολούθηση των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος από τις μυστικές υπηρεσίες).

• 1980 Αίγυπτος και Ισραήλ αποκαθιστούν τις διπλωματικές τους σχέσεις, δίνοντας τέλος στη μεταξύ τους τριακονταετή εμπόλεμη διαμάχη.

• 1983 Το άλμπουμ «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον ανεβαίνει στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών, όπου θα παραμείνει για 37 εβδομάδες.

• 1986 Πεθαίνει η Αμαλία Φλέμινγκ, σύζυγος και επιστημονική συνεργάτιδα του μεγάλου Βρετανού επιστήμονα Αλεξάντερ Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Η Αμαλία Φλέμινγκ ήταν ελληνίδα γιατρός, πολιτικός (ΠΑΣΟΚ) και αγωνίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Αμαλία Κουτσούρη, όπως ήταν πατρικό της επώνυμο, υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του νομπελίστα βιολόγου Αλεξάντερ Φλέμινγκ. Η Αμαλία Κουτσούρη γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1912 στην Κωνσταντινούπολη και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά της μετά την κήρυξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πατέρας της Χαρίλαος Κουτσούρης ήταν γιατρός- δερματολόγος και είχε δική του κλινική στην Πόλη. Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα της, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου αναγορεύθηκε διδάκτωρ μικροβιολογίας και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο νοσοκομείο Νεκέρ του Παρισιού. Από τα φοιτητικά της χρόνια ήταν παντρεμένη με τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Βουρέκα (έργα του μεταξύ άλλων το Χίλτον και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), ο οποίος ήταν συνεταίρος του επίσης αρχιτέκτονα αδελφού της Ρέννου Κουτσούρη. Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα εργάστηκε ως μικροβιολόγος στο νοσοκομείο της Νέας Ιωνίας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, βοηθώντας στρατιωτικούς των συμμαχικών δυνάμεων να διαφύγουν από την Ελλάδα και χορηγώντας ψεύτικες ταυτότητες σε έλληνες εβραίους. Συνελήφθη και φυλακίστηκε τόσο από τους Ιταλούς όσο και από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση, έχοντας χωρίσει από τον σύζυγό της, κέρδισε μια υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου για να εργαστεί στο Ινστιτούτο Ράιτ-Φλέμινγκ (Wright Fleming Institute) του Λονδίνου ως βοηθός του διάσημου άγγλου βιολόγου Αλεξάντερ Φλέμινγκ, που είχε ανακαλύψει την πενικιλίνη και είχε τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Παρέμεινε στο Λονδίνο έως το 1949, οπότε επέστρεψε στην Αθήνα για ν’ αναλάβει επικεφαλής του μικροβιολογικού τμήματος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Ο Φλέμινγκ με την κατά 30 χρόνια μικρότερη βοηθό του διατηρούσαν δεσμό και μετά τον θάνατο της συζύγου του παντρεύτηκαν στις 9 Απριλίου 1953, δημιουργώντας ένα μικρό σκάνδαλο στο συντηρητικό Λονδίνο εκείνης της εποχής. Το ζευγάρι δεν πρόλαβε να χαρεί τον έρωτά του, αφού ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955. Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, η Αμαλία Φλέμινγκ ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση τόσο εντός όσο και εκτός των ελληνικών συνόρων. Τον Σεπτέμβριο του 1971 συνελήφθη και κρατήθηκε, παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, επειδή συμμετείχε σε απόπειρα απόδρασης του Αλέξανδρου Παναγούλη από τα κρατητήρια της ΕΣΑ. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 16 μηνών και στη συνέχεια απελάθηκε, ενώ της αφαιρέθηκε και η ελληνική ιθαγένεια. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ και εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και επανεξελέγη βουλευτής στην Α’ Αθηνών το 1981 και το 1985. Τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ διαφώνησε πολλές φορές με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών-ιδιαίτερα για τα προερχόμενα από τη Δημοκρατική Άμυνα. Η Αμαλία Φλέμινγκ διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων, επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης και πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Για την εν γένει κοινωνική της προσφορά τιμήθηκε με παράσημο Ευποιίας. Το μεγάλο όραμα της ζωής της ήταν η λειτουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας «Αλέξανδρος Φλέμινγκ», για το οποίο αγωνίστηκε από την ίδρυσή του το 1965. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να δει την υλοποίησή του, καθώς απεβίωσε στις 26 Φεβρουαρίου 1986 στην Αθήνα, σε ηλικία 73 ετών. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Ερευνών «Αλέξανδρος Φλέμινγκ», που εδρεύει στη Βάρη Αττικής, θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα για το έργο του τα επόμενα χρόνια.

• 1993 Συγκλονίζεται από έκρηξη βόμβας το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Από την έκρηξη χάνουν τη ζωή τους πέντε άτομα και δεκάδες τραυματίζονται.

• 1995 O τραπεζικός οίκος Barings, η αρχαιότερη επενδυτική τράπεζα της Μεγάλης Βρετανίας, καταρρέει, εξαιτίας των ασύμφορων οικονομικών συμφωνιών που συνήψε στη Σιγκαπούρη ο 28χρονος υπάλληλος Νικ Λίσον. Έπαιξε κι έχασε στην αγορά παραγώγων 1.4 δισ. δολάρια. Θα αγορασθεί για 1 λίρα από την ING.

• 2014 Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος με την επωνυμία «Το Ποτάμι».

• 2015 Πέθανε ο Ερλ Λόιντ, αμερικανός καλαθοσφαιριστής, ο πρώτος μαύρος που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ.

• 2020 Πέθανε ο ηθοποιός Κώστας Βουτσάς. Καταξιωμένος και δημοφιλής κωμικός με καλλιτεχνική διαδρομή που ξεπερνά τα 70 χρόνια, ο Κώστας Βουτσάς έφυγε από την ζωή τα ξημερώματα της 26ης Φεβρουαρίου 2020, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο Αττικόν. Με τον παιχνιδιάρικo χαρακτήρα του, την ανάλαφρη διάθεσή του, το πληθωρικό και μπριόζικο παίξιμό του, ο Κώστας Βουτσάς δημιούργησε ένα ιδιαίτερο τύπο κωμικού ηθοποιού, που αποτελεί εγγύηση γέλιου και αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό. Είναι ένα από τα σύμβολα της χρυσής εποχής του εμπορικού κινηματογράφου, αλλά ανέδειξε το υποκριτικό του ταλέντο και σε πιο απαιτητικούς ρόλους στον κινηματογράφο και το θέατρο. Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1931 στην Αθήνα (Βύρωνας) από προσφυγική οικογένεια και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του. Το επώνυμο της οικογένειάς του ήταν Σαββόπουλος, επικράτησε όμως το Βουτσάς λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του παππού του (βουτσάς= αυτός που κατασκευάζει βουτσιά, δηλαδή βαρέλια). Από μικρός είχε το σαράκι του ηθοποιού και μεγαλώνοντας γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη έκανε και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις με τοπικούς και στην συνέχεια με περιοδεύοντες θιάσους. Στον κινηματογράφο ντεμπουτάρισε το 1953 στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Στα τέλη της δεκαετίας του ’ 50, εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα, ύστερα από πρόταση της γνωστής πρωταγωνίστριας της εποχής Καλής Καλό για να εμφανιστεί μαζί της στο θέατρο «Περοκέ». Εκεί τον είδε ο Αλέκος Σακελλάριος και του έδωσε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του « Η κυρά μας η μαμμή» (1958), που αποτέλεσε το διαβατήριο για την ένταξή του στην Φίνος Φιλμ. Το 1961, είναι η χρονιά της καταξίωσης για τον Κώστα Βουτσά. Εμφανίστηκε σε δύο ταινίες της Φίνος Φιλμ, «Η Αλίκη στο Ναυτικό» του Αλέκου Σακελλάριου και «Ο Σκληρός Άνδρας», του Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος του εμπιστεύτηκε ένα κωμικό ρόλο στην κατά τ’ άλλα επόμενη δραματική ταινία του «Ο Κατήφορος», που άρχισε να προβάλλεται στα τέλη της ίδιας χρονιάς. Η ταινία όχι μόνο έσπασε ταμεία, αλλά απογείωσε τις καριέρες των πρωταγωνιστών της Ζωής Λάσκαρη, Νίκου Κούρκουλου και φυσικά του Κώστα Βουτσά, ενώ καθιέρωσε τον Γιάννη Δαλιανίδη ως ένα από τους εμπορικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου. Τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε σε αξέχαστες κωμωδίες, πραγματοποιώντας σπουδαίες ερμηνείες. Οι ατάκες του άφησαν εποχή («Έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;», «Κααατίνα σαλααμάκι») και οι καρπαζιές του στον Αλέκο Τζανετάκο και τον Σωτήρη Τζεβελέκο δημιούργησαν σχολή. Κάποιοι από τους ρόλους του, που μένουν αξέχαστοι είναι ο μικροαστός στο «Ανθρωπάκι», ο νιόπαντρος στη «Νύχτα Γάμου», ο τεμπέλης γιος στη «Χαρτοπαίχτρα», ο λαϊκός ποδοσφαιριστής στο «Μια Κυρία στα Μπουζούκια», ο μικροαπατεώνας στον «Γόη», ο γιαλαντζί Άραβας στο «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» και ο Ράμογλου με το κότερο, στο «Κορίτσια για Φίλημα». Στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, άφησε τη σφραγίδα του σε δύο τραγούδια, το «Φσσστ, μπόινγκ!» («Κάτι να καίει») και το «Αψού, γείτσες!» ( «Κορίτσια για φίλημα»). Την δεκαετία του ’80 έπαιξε σε βιντεοταινίες, αλλά πέρασε και στην αντίπερα όχθη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, όπως και ο Θανάσης Βέγγος, ερμηνεύοντας πιο απαιτητικούς ρόλους σε ταινίες του σκηνοθέτη Βασίλη Βαφέα. Ξεχωρίζει ο ρόλος του μικροαστού λογιστή στην κοινωνική ταινία του Βαφέα «Ο Έρωτας του Οδυσσέα», για την οποίον τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1984. Η ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο «Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1985 και ένα χρόνο αργότερα μεταδόθηκε ως μίνι σειρά από την ΕΡΤ. Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε το 1973 με την σειρά του Κώστα Πρετεντέρη «Ονειροπαρμένος» (ΕΡΤ), που ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες εκείνων των χρόνων.Συνέχισε με δημοφιλείς σειρές, όπως «Το Ημερολόγιο ενός Θυρωρού» (ΥΕΝΕΔ, 1979), και «Ο Ανδροκλής και τα Λιοντάρια του» (ΕΡΤ, 1985). Παράλληλα, ξεδίπλωσε το κωμικό του ταλέντο σε όλα τα είδη του θεάτρου – πρόζα, επιθεώρηση, μιούζικαλ. Ενδεικτικά, έπαιξε σε κωμωδίες του Νίκου Τσιφόρου («Αγάπη μου Παλιόγρια», που γυρίστηκε και επιτυχημένη ταινία με τον ίδιο και την Ξένια Καλογεροπούλου, «Οι Απάνω και οι Κάτω»), του Κώστα Πρετεντέρη (« Ο νονός μου ο διάβολος», «Ο καπετάν Κώστας στο Πόρτο-Λιμπερτά») του Ασημάκη Γιαλαμά (Μπαμπά, ποιός είναι ο μπαμπάς μου;»), αλλά σε έργα των Μολιέρου «Ο Αρχοντοχωριάτης» και Ντάριο Φο («Όποιος κλέβει ένα πόδι κερδίζει στην αγάπη»). Ο Κώστας Βουτσάς έπαιξε, επίσης, σε κωμωδίες του Αριστοφάνη («Θεσμοφοριάζουσες», «Σφήκες», «Όρνιθες») με μεγάλη επιτυχία και με κοσμοσυρροή στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Λάτρης του ωραίου φύλου ο Κώστας Βουτσάς είχε νυμφευτεί τέσσερις φορές. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό και χορεύτρια Έρρικα Μπρόγιερ, με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Σάντρα. Ακολούθησε ένας δεύτερος γάμος με την επιχειρηματία Θεανώ Παπασπύρου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Θεοδώρα και την Νικολέτα, ένας τρίτος με την ηθοποιό Εύη Καραγιάννη και τέλος ο τέταρτος με την κατά 39 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού με την οποία έχει αποκτήσει ένα γιο, τον Φοίβο. Θετός γιος του είναι ο ηθοποιός Άνθιμος Ανανιάδης, γιος της Εύης Καραγιάννη από προηγούμενο γάμο της.

• 2020 To πρώτο θετικό κρούσμα κορονοϊού covid-19 στη χώρα μας ανακοινώνουν οι αρχές. Πρόκειται για την 38χρονη σχεδιάστρια μόδας Δήμητρα Βουλγαρίδου, από τη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε επισκεφθεί το Μιλάνο για την έκθεση μόδας. Σύμφωνα με την ενημέρωση του υπουργείου Υγείας η Βουλγαρίδου νοσηλεύεται σε νοσοκομείο με ήπια συμπτώματα.