Σαν σήμερα, 6 Μαρτίου…
Σήμερα, 6 Μαρτίου
Γιορτάζουν
Αέτιος
Θεόφιλος
Θεοφιλία
Κάλλιστος
Κρατερός
Κρατερία
Μελισσηνός
Μελισσηνή
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Διεθνής Ημέρα Σχολικών Γευμάτων
Ευρωπαϊκή Ημέρα Λογοθεραπείας
Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Δικαίων
Παγκόσμια Ημέρα Λεμφοιδήματος
Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού
Η Γκάνα γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη Μεγάλη Βρετανία (3/3/1957).
Ημέρα του Οδοντιάτρου στις ΗΠΑ.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Εύρεση του Τιμίου Σταυρού μετά των Τιμίων Ήλων. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, μετά την πληροφορία κάποιου Εβραίου, με το όνομα Ιούδας, υποδείχθηκε θέση όπου έγινε ανασκαφή, στην οποία βρέθηκαν τρεις σταυροί (του Ιησού Χριστού και των δυο ληστών). Επειδή, όμως, δεν ήταν δυνατόν ν’ αναγνωρισθεί ποιος από τους τρεις σταυρούς ήταν του Ιησού Χριστού, η Ελένη παρακάλεσε να τεθεί διαδοχικά επάνω στους σταυρούς ένας νεκρός που τον πήγαιναν για ενταφιασμό. Μόλις λοιπόν ο νεκρός ετέθη επί του Σταυρού του Χριστού αναστήθηκε. Μετά την ανέρευση του Σταυρού, η Ελένη έθεσε τα θεμέλια του Ναού της Αναστάσεως, την ανέγερση του οποίου διέταξε ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός. Ο Κωνσταντίνος άφησε τον μισό Σταυρό στην Ιερουσαλήμ, όπου μεγάλο μέρος του φυλάσσεται μέχρι σήμερα, τον δε άλλο μετά των ήλων τον μετάφερε στη Κωνσταντινούπολη.
Αγίων μαρτύρων Αετίου, Βασσόου, Θεοδώρου, Θεοφίλου, Καλλίστου, Κωνσταντίνου και των συν αυτοίς 42 μαρτύρων των εξ Αμορίου Φρυγίας και εν Βαγδάτη μαρτυρησάντων.
Αγίου μάρτυρος Θεοδώρου του Κρατερού.
Αγίου μάρτυρος Μελισσινού.
Αγίου μάρτυρος Ευφροσύνου.
Οσίου πατρός ημών Αρκαδίου.
Αγίων μαρτύρων Ιουλιανού και Ευβούλου.
Αγίου οσιομάρτυρος Μαξίμου.
Του εν αγίοις πατρός ημών Αρκαδίου αρχιεπισκόπου Κύπρου.
Οσίου πατρός ημών Ησυχίου του Θαυματουργού.
Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του αγίου νεομάρτυρος Αβρααμίου.
Οσίου πατρός ημών Ιώβ του Ερημίτου.
Καθολική Εκκλησία
Αγίου Χρόντεγκανγκ.
Αγίου Φρίντολιν, πολιούχου του Στρασβούργου.
Αγίας Κολέτ, προστάτιδας των γυναικών που θέλουν να τεκνοποιήσουν.
Αγίου Ολιγάριου.
Αγίων Καϊνεμπούργκα, Καϊνσγουάιντ και Τίμπα (βασιλοπούλες του οίκου της Μερκίας).
Αγίου Μαρκιανού.
Είπαν….
“ Σε κάθε περίσταση χρειάζεται για τον καθένα κάποια ποσότητα από φροντίδες, δυστυχήματα ή αθλιότητες, όπως στο πλοίο χρειάζεται το έρμα για να κρατιέται σε ισορροπία και να προχωρεί κανονικά.” Αρτούρ Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος, θεωρούμενος ως πεσιμιστής.
“Στην πολιτική, όπως και στην ζωή, πρέπει να αντιμετωπίζετε όλα τα ακανθώδη προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων με κατανόηση και ευγένεια”
Σαν σήμερα, 6 Μαρτίου…
Τι έγινε σαν σήμερα, 6 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
12 πΧ. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος ονομάζεται Pontifex Maximus, ενσωματώνοντας τη θέση σε εκείνη του αυτοκράτορα.
1475 Γεννήθηκε ο Iταλός αναγεννησιακός καλλιτέχνης Μιχαήλ Άγγελος. Ανάμεσα στα γνωστότερα έργα του, οι νωπογραφίες στο Παπικό παρεκκλήσι του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), η «Πιέτα» (Αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, το άγαλμα του Δαυίδ, κ.α. Ο Μιχαήλ Άγγελος είναι ο κορυφαίος καλλιτέχνης (ζωγράφος, γλύπτης, αρχιτέκτονας και ποιητής) που ανέδειξε η Αναγέννηση. Το έργο του είναι τεράστιο σε έκταση, άφθαστο σε δύναμη έκφρασης και πρωτοτυπία. Στο περιβάλλον των Μεδίκων της Φλωρεντίας όπου μεγάλωσε, γνώρισε τον αρχαίο κόσμο κι αγάπησε με πάθος την κλασική τέχνη. Από την αρχαία ελληνική μυθολογία, από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη άντλησε όλα του τα θέματα.
1521 Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος φτάνει στη νήσο Γκουάμ.
1836 Μάχη του Άλαμο. Μετά από πολιορκία 13 ημερών, ο μεξικανικός στρατός καταλαμβάνει το Άλαμο. Οι εθελοντές του Τέξας που υπερασπίζονταν το Άλαμο, συμπεριλαμβανομένου του Ντέιβιντ Κρόκετ, σκοτώνονται.
1894 Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ», με πρώτο διευθυντή τον ποιητή, Γεώργιο Δροσίνη.
1899 Η γερμανική χημική εταιρεία «Μπάγερ» λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ασπιρίνη.
1900 Πέθανε ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ, Γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της ντιζελομηχανής, σχεδιαστής της πρώτης μοτοσικλέτας και συνιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Mercedes. (Γεν. 17/3/1834)
1902 Ιδρύεται η Ρεάλ Μαδρίτης από μία ομάδα ποδοσφαιρόφιλων, με επικεφαλής τον Χουάν Παντρός.
1910 Αγροτική εξέγερση στο Κιλελέρ της Θεσσαλίας. Αιματηρά επεισόδια, που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου 1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία. Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της. Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου. Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου. Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα. Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.). Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα. Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός» Στέφανος Δραγούμης. Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών. Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες. Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας». Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου 1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης. Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων από την Μικρά Ασία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν οι απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.
1921 Ιδρύεται το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ως παράρτημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
1926 Γεννήθηκε ο Αντρέι Βάιντα, Πολωνός σκηνοθέτης. Ο Αντρέι Βάιντα (Andrzej Wajda) ήταν ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Πολωνίας και του παγκόσμιου κινηματογράφου, που με το έργο του σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή της πολωνικής, αλλά και ευρωπαϊκής κινηματογραφίας. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος της «Πολωνικής Σχολής Κινηματογράφου», μιας ομάδας εξαιρετικά ταλαντούχων δημιουργών, που με τις ταινίες τους προσέδωσαν διεθνή αναγνώριση στον πολωνικό κινηματογράφο τη δεκαετία του ’50. Κυρίαρχο θέμα στις ταινίες του ήταν το παρελθόν και το παρόν της πατρίδας του. Η καριέρα του ξεπέρασε τις έξι δεκαετίες και ανάμεσα στην πληθώρα διακρίσεων που έλαβε ήταν ο «Χρυσός Φοίνικας» του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, το 1981, για την ταινία του «Ο άνθρωπος από σίδερο» και το τιμητικό Όσκαρ, το 2000, για τη συνολική του προσφορά στην έβδομη τέχνη. Τέσσερις από τις ταινίες του προτάθηκαν για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας: «Η Γη της Επαγγελίας» (1975), «Οι δεσποινίδες του Βίλκο» (1979), «Άνθρωπος από Σίδερο» (1981) και «Κατίν» (2007). Ο Αντρέι Βάιντα γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1926 στο Σουβάλκι της βορειονατολικής Πολωνίας. Ήταν γιος του στρατιωτικού Γιάκουμπ Βάιντα, που δολοφονήθηκε από τους Σοβιετικούς το 1940 στην αποκληθείσα «Σφαγή του Κατίν» και της δασκάλας Ανιέλα Μπιάλοβας. Κατά τη διάρκεια της γερμανοσοβιετικής κατοχής της πατρίδας του εργάστηκε ως σιδεράς και κλειδαράς, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση της πατρίδας του σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Κρακοβίας και σκηνοθεσία στην Κρατική Σχολή Θεάτρου και Κινηματογράφου «Λεόν Σίλερ» στο Λοτζ. Μαθητής και βοηθός του Αλεξάντερ Φορντ, όπως και ο Ρομάν Πολάνσκι, γύρισε την πρώτη του ταινία το 1954 με τίτλο «Μια Γενιά» («Pokolenie», 1954), στην οποία εξιστορεί την πολιτική ωρίμαση ενός νεαρού αλήτη των φτωχογειτονιών της Βαρσοβίας. Ακολούθησαν «Οι Ήρωες της Βαρσοβίας» («Κanal», 1957), στην οποία αφηγείται την πραγματική ιστορία της Εξέγερσης της Βαρσοβίας τον Σεπτέμβριο του 1944. Η επόμενη ταινία του «Στάχτες και Διαμάντια» («Popiof i diament», 1958) εξιστορεί τις συνεχείς προσπάθειες ενός νεαρού αντιστασιακού να δολοφονήσει τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος και τους δισταγμούς του επειδή ήταν συμπολεμιστές στην Αντίσταση. Οι ταινίες του αυτές συγκροτούν μία τριλογία, που απεικονίζουν τις θεαματικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που σημειώθηκαν στην Πολωνία στο διάστημα της γερμανικής κατοχής, κατά την εξέγερση της Βαρσοβίας το 1944 και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στην πρώτη και τρίτη ταινία πρωταγωνιστεί ο Ζμπίγκνιεφ Τσιμπούλσκι (1927-1967), ο επονομαζόμενος και «Τζέιμς Ντιν» της Πολωνίας. Τη δεκαετία του ’60 ο Βάιντα ασχολήθηκε όλο και περισσότερο με τα προβλήματα της νεολαίας στον σύγχρονο κόσμο, καθώς και με τις συγκρούσεις που είναι σύμφυτες στον άνθρωπο, σε ταινίες, όπως «Λότνα» («Lotna», 1959), «Η Σιβηριανή Λαίδη Μάκβεθ» («Sibirska Ledi Magbet», 1961), «Αγάπη στα Είκοσι» («Mitosc Dwudziestolatkow», 1962), «Στάχτες» («Popioty», 1965) και «Τα Πάντα για Πούλημα («Wszystko na sprzedaz», 1968). Τη δεκαετία του ’70 ο Βάιντα θα βρεθεί στο απόγειο της καριέρας του και θα χτίσει την παγκόσμια φήμη του, αρχικά με την ταινία «Γάμος» («Wesele», 1973), όπου μέσα από μια γαμήλια τελετή σκιαγραφείται η πορεία της πολωνικής ιστορίας. Στο ίδιο πνεύμα θα κινηθεί και η επόμενη ταινία του «Γη της Επαγγελίας» («Ziemia obiecana», 1974), στην οποία προσεγγίζει το καπιταλιστικό παρελθόν της Πολωνίας στα χρόνια της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η επόμενη ταινία του «Ο άνθρωπος από μάρμαρο» («Człowiek z marmuru», 1976) είναι μία κριτική του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ιδιαίτερα του φαινομένου του σταχανοβισμού. Κατά τον Βασίλη Ραφαηλίδη είναι «μια κολοσσιαία δημιουργία που θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου για να μαρτυράει στον αιώνα τον άπαντα την αξία του κινηματογράφου ως εργαλείου μοναδικού για το ψάξιμο της πάντα οδυνηρής αλήθειας». Η ταινία απαγορεύτηκε λόγω του θέματός της στην Πολωνία για πολλά χρόνια. Το 1981 γύρισε την ταινία «Ο άνθρωπος από σίδερο» («Człowiek z żelaza»), που είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια του «Άνθρωπος από Μάρμαρο» και αναφέρεται στο ανεξάρτητο συνδικάτο «Αλληλεγγύη» και τον ιδρυτή του, τον ηλεκτρολόγο από το Γκντανσκ Λεχ Βαλέσα, που με τη δράση του συνέβαλε στην πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όχι μόνο στην Πολωνία, αλλά και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η ταινία βραβεύτηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών και ήταν υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Τα επόμενα χρόνια επικεντρώθηκε σε ιστορικές ταινίες, όπως «Υπόθεση Δαντών» («Danton», 1983), στην οποία αφηγείται τις τελευταίες ημέρες του Ζορζ Νταντόν, ενός από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης, «Κατίν» (Katyń, 2007) για τη σφαγή χιλιάδων Πολωνών στρατιωτικών από τους Σοβιετικούς, καθώς και το πορτρέτο του Λεχ Βαλέσα «Βαλέσα: Η Δύναμη της Ελπίδας» («Wałęsa. Człowiek z nadziei», 2013). Ο Αντρέι Βάιντα πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 2016 στη Βαρσοβία, σε ηλικία 90 ετών. Από τους τέσσερις γάμους του απέκτησε μία κόρη, την ηθοποιό Καρολίνα Βάιντα.
1928 Γεννήθηκε ο βραβευμένος με Νόμπελ κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
1930 Γεννήθηκε ο Λόριν Μάαζελ. Αμερικανός αρχιμουσικός και βιολιστής, που διηύθυνε ορισμένες από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Ο Λόριν Μάαζελ ήταν εξίσου ικανός στη συμφωνική μουσική και στην όπερα και το ρεπερτόριό του περιλάμβανε έργα από τον 18ο αιώνα ως τα πιο σύγχρονα. Δεν ήταν εκφραστικός στο πόντιουμ, η τεχνική του όμως συνδύαζε την ευκρίνεια με το μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν μόλις ο δεύτερος Αμερικανός που κατείχε ποτέ θέση αρχιμουσικού σε κορυφαία αμερικανική ορχήστρα και ο πρώτος Αμερικανός που υπηρέτησε στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Όπερας της Βιέννης (1982-1984).
1933 Αποτυγχάνει απόπειρα πραξικοπήματος υπό τον βενιζελικό στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα, που εκδηλώθηκε αμέσως μετά την ήττα του εκλογικού συνασπισμού του Ε. Βενιζέλου στις εκλογές. Το ΚΚΕ καταδίκασε την πραξικοπηματική ενέργεια και κάλεσε το λαό να παλέψει για τη ματαίωσή της. Στις 7/3 σχηματίσθηκε κυβέρνηση με επικεφαλής τον στρατηγό Αλέξανδρο Οθωναίο και στις 10/3 πολιτική κυβέρνηση με επικεφαλής τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος Παναγή Τσαλδάρη.
1937 Γεννιέται η Βαλεντίνα Τερεσκόβα, Σοβιετική κοσμοναύτης και η πρώτη γυναίκα που ταξίδεψε στο διάστημα. Κόρη αγροτών, η Β. Τερεσκόβα πριν ενταχθεί στο διαστημικό πρόγραμμα της Σοβιετικής Ένωσης δούλευε ως εργάτρια σε υφαντουργείο. Παράλληλα, έλαβε εκπαίδευση αλεξιπτωτιστή σε τοπική αερολέσχη και το 1961, παρότι δεν ήταν πιλότος, επιλέχτηκε μεταξύ εκατοντάδων υποψηφίων, ως μία από τις πέντε πρώτες γυναίκες του διαστημικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Έπειτα από σκληρή εκπαίδευση δύο ετών, στις 16 Ιουνίου του 1963 έγινε η πρώτη γυναίκα, που ταξίδεψε στο διάστημα, με το μονοθέσιο διαστημικό σκάφος «Βοστόκ 6» («Ορίζων 6», στα ελληνικά). Σκοπός της αποστολής ήταν να μελετηθεί η λειτουργία του γυναικείου σώματος στο διάστημα. Η Τερέσκοβα ολοκλήρωσε την αποστολή της στις 19 Ιουνίου και προσγειώθηκε με το αλεξίπτωτό της. Αμέσως μετά, η Τερέσκοβα εγκατέλειψε το διαστημικό πρόγραμμα και στις 3 Νοεμβρίου παντρεύτηκε τον συνάδελφό της Άντριαν Νικολάγεφ (1929-2004), τον μοναδικό διαθέσιμο εργένη κοσμοναύτη εκείνη την περίοδο. Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, τη γιατρό Έλενα Νικολάγεβα (γεν. 1964) και χώρισε το 1982. Η Τερέσκοβα ξαναπαντρεύτηκε με τον ορθοπεδικό Γιούλι Σαποσνίκοφ, ο οποίος πέθανε το 1999. Μετά τον πρώτο γάμο της, η Τερέσκοβα έγινε δεκτή στην Πολεμική Αεροπορία της Σοβιετικής Ένωσης. Σπούδασε διαστημική μηχανολογία και αποστρατεύτηκε το 1997 με τον βαθμό του υποπτεράρχου. Παράλληλα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) την προώθησε σε αρκετές πολιτικές θέσεις. Από το 1966 έως το 1974 διετέλεσε μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ, από το 1974 έως το 1989 μέλος του πρεζίντιουμ του Ανωτάτου Σοβιέτ, ενώ από το 1969 έως το 1991 υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Η Τερέσκοβα τιμήθηκε με πλήθος βραβείων σ' όλο τον κόσμο και για την εποχή της θεωρήθηκε ένα από τα σύμβολα της γυναικείας απελευθέρωσης. Η πατρίδα της την ανακήρυξε «Ηρωίδα της Σοβιετικής Ένωσης» και της απένειμε δύο φορές το Βραβείο Λένιν. Τον Απρίλιο του 1980 η Βαλεντίνα Τερέσκοβα επισκέφτηκε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, προσκεκλημένη του ΚΚΕ.
1942 Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου κατεβαίνουν σε 4ήμερη γενική απεργία με οικονομικά και εκπαιδευτικά ζητήματα. Η απεργία μετατράπηκε σε ανοιχτή εθνικοαπελευθερωτική εκδήλωση με συνθήματα κατά των κατακτητών.
1942 Γεννήθηκε ο Νίκος Δημητράτος. Έλληνας τραγουδιστής και ηθοποιός, με σπουδαία φωνητικά και υποκριτικά προσόντα. Στο τραγούδι έγινε γνωστός από την πολυετή συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Ο Νίκος Δημητράτος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1942 στην Αθήνα και από μικρός μπήκε στο πνεύμα της βυζαντινής μουσικής, όταν σιγόψελνε ως παπαδάκι στη Μητρόπολη Αθηνών. Στη συνέχεια σπούδασε τη βυζαντινή μουσική και σε ηλικία είκοσι ετών άρχισε να τραγουδά στην μπουάτ Κατακόμβη της Πλάκας. Εκεί τον είδε ο σκηνοθέτης Τάσος Πετρής και τον προέτρεψε να σπουδάσει και υποκριτική. Τελειώνοντας τον στρατό έδωσε εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Από τους 58 υποψηφίους, ο Κάρολος Κουν διάλεξε δύο, ο ένας από τους οποίους ήταν ο Νίκος Δημητράτος. Φοίτησε δύο χρόνια στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, αλλά όταν οι υπεύθυνοι έμαθαν ότι τα βράδια τραγουδούσε σε μπουάτ για βιοποριστικούς λόγους, τον εξανάγκασαν να την εγκαταλείψει. Ο Δημητράτος συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές υποκριτικής στη σχολή του Γρηγόρη Βαφιά. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε δύο παραστάσεις-σταθμούς κατά την περίοδο της δικτατορίας. Αρχικά το 1971 στο Παραμύθι Χωρίς Όνομα του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τον θίασο της Νέας Πορείας και το 1973 στην ιστορική παράσταση Το μεγάλο μας τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου, μία παράσταση που σηματοδότησε την έναρξη της πολυετούς συνεργασίας του με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Συνεργάστηκε με τον θίασο του Γιώργου Μιχαλακόπουλου και με τον Μίνωα Βολανάκη, ενώ έπαιξε και έγραψε τη μουσική για την παράσταση του έργου του Λόρκα Ματωμένος Γάμος στο θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου και της Λήδας Πρωτοψάλτη. Συνεργάστηκε, επίσης, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης στην κωμωδία των Πρετεντέρη-Γιαλαμά Μιας Πεντάρας Νιάτα, σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου, καθώς και με το Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου στην παράσταση Η Χώρα Των Πουλιών, μία διασκευή της κωμωδίας του Αριστοφάνη Όρνιθες από τον Γιάννη Καλαντζόπουλο. Πήρε μέρος ως τραγουδιστής και ηθοποιός στη βραβευμένη ταινία του Κώστα Φέρρη Ρεμπέτικο (1983), ενώ ως ηθοποιός συμμετείχε σε αρκετές ταινίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι βραβευμένες Κλειστή Στροφή και Η Εποχή Των Δολοφόνων του Νίκου Γραμματικού, Ο Τοίχος του Στέλιου Παυλίδη, Σενάριο του Ντίνου Μαυροειδή, Δικτάτωρ Καλεί Θανάση του Πάνου Γλυκοφρύδη. Το 1991 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Άντε Γεια του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Επίσης, συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις στο Θέατρο της Δευτέρας της ΕΡΤ, στα Παιδικά Παραμύθια του Νίκου Πιλάβιου, καθώς και σε σήριαλ, όπως Οι Έμποροι των Εθνών του Κώστα Φέρρη, Παράξενος Ταξιδιώτης του Βασίλη Γεωργιάδη, Πυρ Και Μανία του Άγγελου Πυριόχου, Μη Φοβάσαι Τη Φωτιά και Η Ζωή Που Δεν Έζησα της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, Στρας της Ελένης Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση, Βαμμένος Ήλιος της Γιοβάννας, Τζιβαέρι και Σημάδι του Έρωτα του Λευτέρη Καπώνη και Ανατομία Ενός Εγκλήματος του Πάνου Κοκκινόπουλου. Στο τραγούδι εμφανίστηκε κατά την εποχή του Νέου Κύματος στις μπουάτ της Πλάκας. Με αφετηρία την παράσταση Το Μεγάλο Μας Τσίρκο, ο Νίκος Δημητράτος συμπορεύτηκε καλλιτεχνικά επί σειρά ετών με τον Σταύρο Ξαρχάκο στη δισκογραφία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, ενώ συνεργάστηκε και με άλλους σημαντικούς συνθέτες, όπως ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δήμος Μούτσης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Νότης Μαυρουδής, ο Δημήτρης Λάγιος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Δημήτρης Λέκκας και ο Θοδωρής Ξυδιάς. Παράλληλα, συμμετείχε σε συναυλίες και μουσικές παραστάσεις με πολλούς ακόμα σημαντικούς Έλληνες τραγουδιστές και μουσικοσυνθέτες, όπως ο Μάρκος και Στέλιος Βαμβακάρης, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Απόστολος Καλδάρας, η Ελένη Βιτάλη, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και η Σωτηρία Λεονάρδου. Το 1997, στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», συμμετείχε ως ηθοποιός και σολίστας στο ορατόριο του Γιώργου Χατζηνάσιου Η Άλωση Της Πόλης, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σόφιας και την 70μελή χορωδία της Χαλκιδικής. Ο Νίκος Δημητράτος πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου του 2013, σε ηλικία 71 ετών.
1946 Γεννήθηκε ο Ντέιβιντ Γκίλμορ. Άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης, ηγετική μορφή των Pink Floyd και από τις σημαντικές προσωπικότητες της ροκ μουσικής. Ο Ντέιβιντ Γκίλμορ (David Gilmour) είναι άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης από τις σημαντικές προσωπικότητες της ροκ μουσικής. Αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή των Pink Floyd μετά την αποχώρηση του Σιντ Μπάρετ από το συγκρότημα και θαυμάζεται για τον κοφτό και ατμοσφαιρικό ήχο του στην κιθάρα. Παράλληλα, ακολούθησε μία σόλο καριέρα που συνεχίζεται με επιτυχία μέχρι σήμερα, έχοντας συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της ροκ μουσικής. Ο Ντέιβιντ Τζον Γκίλμορ γεννήθηκε στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας στις 6 Μαρτίου 1946, από γονείς εκπαιδευτικούς. Ο πατέρας του ήταν λέκτορας της Ζωολογίας στο τοπικό πανεπιστήμιο και η μητέρα του δασκάλα. Συμμαθητής του στο σχολείο ήταν ο Ρότζερ Μπάρετ, ο κατοπινός Σιντ Μπάρετ των Pink Floyd. Οι δύο συμμαθητές ξαναβρέθηκαν αργότερα στο Κολέγιο Τεχνών και Τεχνολογίας του Κέιμπριτζ, όπου άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη μουσική. Έμαθαν κιθάρα, όπως και ο φίλος του Μπάρετ, Ρότζερ Γουότερς. Το 1963 ο Γκίλμορ εντάχθηκε στο συγκρότημα Jokers Wild, που έπαιζε διασκευές R&B. Το 1965 πέρασε το καλοκαίρι του στη Γαλλία, παρέα με τον Μπάρετ και μετά την επιστροφή του στην Αγγλία έπαιξε για λίγο στα συγκρότημα Flowers και Bullit, μία ανανεωμένη έκδοση των Jokers Wild. Εν τω μεταξύ, ο Μπάρετ με τον Γουότερς συνεργάστηκαν με τους Ρικ Ράιτ και Νικ Μέισον και σχημάτισαν το συγκρότημα Tea Set, που αργότερα μετονομάστηκε σε Pink Floyd. Το 1967 οι Pink Floyd βρίσκονταν στην κορυφή της ψυχεδελικής σκηνής του Λονδίνου, με τα τραγούδια τους «Arnold Layne» και «See Emily Play» και το άλμπουμ «Piper at the Gates of Dawn». Ωστόσο, τα πολλά προσωπικά προβλήματα του Μπάρετ έφεραν στο συγκρότημα τον Γκίλμορ για να βοηθήσει με την κιθάρα και τα φωνητικά του τον παιδικό του φίλο. Ο Γκίλμορ γρήγορα πήρε την κατάσταση στα χέρια του και ο Μπάρετ, αδυνατώντας ν’ αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, τέθηκε εκτός συγκροτήματος. Έκανε το δισκογραφικό ντεμπούτο του με τους Pink Floyd με το άλμπουμ «A Saucerful of Secrets» (1968) και τα επόμενα χρόνια ο ήχος του συγκροτήματος εξελίχθηκε από την ψυχεδελική ποπ προς ένα φιλόδοξο προοδευτικό και πειραματικό ροκ. Η κιθάρα του Γκίλμορ έγινε σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος και ο ίδιος είχε σημαντικό ρόλο στη σύνθεση τραγουδιών, με αποκορύφωμα το άλμπουμ «The Dark Side of the Moon» (1973), που σημείωσε μία άνευ προηγουμένου διεθνή επιτυχία και τους καθιέρωσε ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της ροκ μουσικής. Η επιτυχία των Pink Floyd συνεχίστηκε με το άλμπουμ «Wish You Were Here» (1975), αλλά καθώς ο Γουότερς άρχισε να κυριαρχεί στη σύνθεση, ο Γκίλμορ άρχισε να ψάχνει άλλες ευκαιρίες για να εκφραστεί. Ήδη είχε συμμετάσχει στα άλμπουμ των Ρόι Χάρπερ («HQ») και Unicorn, ενώ κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ των Pink Floyd «Animals» (1977), ο Γκίλμορ άρχισε να επεξεργάζεται το υλικό του πρώτου του προσωπικού δίσκου, που κυκλοφόρησε το 1978 με τίτλο το όνομά του. Το 1978 ήταν συμπαραγωγός στο ντεμπούτο άλμπουμ της Κέιτ Μπους «The Kick Inside» και συμμετείχε στο άλμπουμ των Wings «Back to the Egg» (1979). Το 1979 κυκλοφόρησε το ενδέκατο άλμπουμ των Pink Floyd «The Wall», που έγινε άλλη μία τεράστια επιτυχία για το συγκρότημα. Στο δίσκο αυτό κυριάρχησε συνθετικά ο Ρότζερ Γουότερς και ο Γκίλμορ περιορίστηκε σε τέσσερα κομμάτια, τα οποία συνυπέγραψε με τον Γουότερς, ένα από τα οποία ήταν η επιτυχία «Comfortably Numb». Οι εντάσεις μέσα στο συγκρότημα αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ και ο Ρικ Ράιτ εκδιώχθηκε από το συγκρότημα. Το 1983 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν το «The Final Cut», που ήταν και ο τελευταίος δίσκος με τη συμμετοχή των Γκίλμορ και Γουότερς στη σύνθεσή τους. Το συγκρότημα σίγησε προσωρινά και ο Γκίλμορ κυκλοφόρησε το δεύτερο σόλο άλμπουμ του με τίτλο «About Face» (1984), δάνεισε το κιθαριστικό ταλέντο του σε άλμπουμ των Πολ ΜακΚάρτνεϊ («Give My Regards to Broad Street»), Μπράιαν Φέρι («Legend», «Boys and Girls»), Πιτ Τάουνσεντ («White City: A Novel») και Supertramp («Brother Where You Bound») κι έκανε την παραγωγή στο παρθενικό άλμπουμ των Dream Academy. Το 1984 ο Γουότερς με αγωγή του ζήτησε τη διάλυση των Pink Floyd, αλλά το δικαστήριο την απέρριψε. Ο Γκίλμορ έγινε ο ηγέτης και βασικός τραγουδοποιός του συγκροτήματος. Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε στους Pink Floyd με την αποχώρηση του Γουότερς αποτυπώθηκε στο άλμπουμ «A Momentary Lapse of Reason» (1987), το οποίο υποστηρίχτηκε από μία επιτυχημένη περιοδεία. Τα επόμενα χρόνια ο Γκίλμορ συνεργάστηκε στα άλμπουμ των Γουόρεν Ζίβον («Transverse City»), Πολ ΜακΚάρτνεί («Flowers in the Dirt») και Έλτον Τζον («The One»), ενώ παράλληλα έγραφε κομμάτια για το νέο άλμπουμ των Pink Floyd, που κυκλοφόρησε το 1994 με τίτλο «The Division Bell». Για άλλη μια φορά, ακολούθησε μία μεγάλη διεθνής περιοδεία, που αποτυπώθηκε στο λάιβ άλμπουμ «Pulse» (1995).Το 2005 ο Γκίλμορ επανενώθηκε με τους Γουότερς, Μέισον και Ράιτ για μία μοναδική συναυλία ως Pink Floyd στο Λονδίνο για την καταπολέμηση της παγκόσμιας φτώχειας, αλλά το συγκρότημα με τη σύνθεση αυτή απέρριψε δελεαστικές προτάσεις για μία παγκόσμια περιοδεία. «Έζησα υπέροχες στιγμές μαζί τους, αλλά όλα έχουν ένα τέλος. Για μένα είναι λιγότερο περίπλοκο να δουλεύω μόνος μου» δήλωσε ο Γκίλμορ, ξεκόβοντας κάθε πιθανότητα επανένωσης της σύνθεσης των μεγάλων επιτυχιών του συγκροτήματος. Ο Γκίλμορ έδωσε μία σειρά ακουστικών συναυλιών με κριτική αποδοχή στο Λονδίνο το 2002 και το 2006 κυκλοφόρησε ένα νέο σόλο άλμπουμ με τίτλο «On a Island», που υποστηρίχτηκε από μία μεγάλη περιοδεία. Η συναυλία του Λονδίνου βιντεοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε σε DVD το 2007 με τίτλο «Remember That Night: Live at the Royal Albert Hall», ενώ μία συναυλία με πλήρη ορχήστρα στα ιστορικά ναυπηγεία του Γκντανσκ κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο «Live in Gdansk». Το 2010 συνεργάστηκε με εμβληματικό σχήμα της ηλεκτρονικής μουσικής The Orb στο άλμπουμ τους «Metallic Spheres». Ο Γκίλμορ αποφάσισε να κλείσει το κεφάλαιο Pink Floyd το 2014 με τον δίσκο «The Endless River», που περιείχε παλαιότερο ακυκλοφόρητο υλικό του συγκροτήματος σε παραγωγή του Φιλ Μανζανίρα. Τον επόμενο χρόνο ξανασυνεργάστηκε με τον Μανζανίρα στο τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο «Rattle That Lock». 45 χρόνια μετά την κινηματογραφημένη συναυλία των Pink Floyd στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Πομπηίας με τίτλο «Pink Floyd: Live at the Pompeii», o Γκίλμορ επανήλθε στο χώρο κι έδωσε δύο φαντασμαγορικές συναυλίες, με κοινό αυτή τη φορά, τον Ιούλιο του 2016. Από τις δύο αυτές συναυλίες προέκυψε το άλμπουμ και η ταινία με τίτλο «Live at Pompeii», που κυκλοφόρησαν το 2017. Όταν δεν είναι απασχολημένος με τη μουσική, ο Ντέιβιντ Γκίλμορ αφιερώνει μεγάλο μέρος του χρόνου του σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το 2003 πούλησε το σπίτι του στο Λονδίνο και δώρισε τα 3,6 εκατομμύρια λίρες του τιμήματος στη μ.κ.ο. «Crisis», η οποία φροντίζει αστέγους.
1950 Οι ελληνικές εκλογές, που έχουν ως αποτέλεσμα την πτώση του Λαϊκού Κόμματος και την εντυπωσιακή άνοδο της ΕΠΕΚ, οδηγούν σε μια κυβέρνηση υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο.
1951 Σε κλίμα έντονου αντικομμουνισμού και «κόκκινης» τρομοϋστερίας (περίοδος Μακαρθισμού) αρχίζει η δίκη των Έθελ και Τζούλιους Ρόζενμπεργκ, δύο Αμερικανών κομμουνιστών, που κατηγορούνταν ότι έδωσαν πυρηνικά μυστικά στη Σοβιετική Ένωση. Παρά τις κατασκευασμένες κατηγορίες και την κατακραυγή (ανάμεσα σε αυτούς που ένωσαν τις φωνές τους υπέρ των Ρόζενμπεργκ: ο Α. Αϊνστάιν, ο Μπ. Μπρεχτ, ο Π. Πικάσο, ο Ζαν Πολ Σατρ, κ.α.) θα καταδικαστούν σε θάνατο και θα εκτελεστούν στις 19/6/1953.
1952 Πεθαίνει ο Μιλτιάδης Πορφυρογέννης. Γεννημένος στις 25/2/1903 στην Αγριά Μαγνησίας συνέδεσε τη ζωή του με το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους αγώνες του λαού μας. Μέλος του ΚΚΕ από το 1926, διετέλεσε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής από το 5ο Συνέδριο το 1934. Στο 7ο Συνέδριο (1945) αναδείχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου (έως το θάνατό του). Εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ στις εκλογές του 1932 και του 1936, ενώ διώχτηκε επανειλημμένα για τη δράση του. Έλαβε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και διετέλεσε υπουργός το 1944 (στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου) και το 1947 (στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση).
1953 Ο Γκιόργκι Μαξιμιλιάνοφ Μαλένκοφ, διαδέχεται τον Ιωσήφ Στάλιν στην πρωθυπουργία και στο αξίωμα του πρώτου γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
1964 Ο πυγμάχος και Παγκόσμιος Πρωταθλητής, Κάσιους Κλέι, ασπάζεται το Μωαμεθανισμό και αλλάζει το όνομά του σε Μοχάμεντ Αλι.
1964 Πέθανε ο Παύλος Α’: Ο Βασιλιάς του Εμφυλίου. Βασιλιάς των Ελλήνων από το 1947 έως τον θάνατο του το 1964. Ήταν το τέταρτο παιδί του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ και της πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας. Ο Παύλος Α’ ήταν Βασιλιάς των Ελλήνων από το 1947 έως το 1964. Υπήρξε το πέμπτο μέλος της δυναστείας Σλέσβιχ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ - Γλίξμπουργκ, που ανέβηκε στον ελληνικό θρόνο από το 1863. Ο Παύλος γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Δεκεμβρίου 1901 και ήταν το τέταρτο παιδί του βασιλιά Κωνσταντίνου Α' και της πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1921-1922) και με τον βαθμό του σημαιοφόρου υπηρέτησε στο καταδρομικό «Έλλη». Μετά την οριστική εκθρόνιση του πατέρα του (11 Σεπτεμβρίου 1922) ορίσθηκε διάδοχος του αδελφού του Γεωργίου Β', αλλά λίγο αργότερα το Δεκέμβριο 1923 έφυγε μαζί του για το εξωτερικό, όπου τον βρήκε η ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (25 Μαρτίου 1924). Στα χρόνια της εξορίας του, ο Παύλος έμεινε για λίγο στη Ρουμανία, έπειτα στην Αγγλία, όπου δούλεψε με ψευδώνυμο σε εργοστάσιο κατασκευής κινητήρων υδροπλάνου και υπηρέτησε στο βρετανικό βασιλικό ναυτικό. Το 1924 πήγε στις ΗΠΑ και για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα στη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πόιντ και στη ναυτική ακαδημία της Αννάπολης. Μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας το 1935 συνόδευσε τον βασιλιά αδελφό του Γεώργιο Β' και ορίσθηκε και πάλι διάδοχός του. Στις 9 Ιανουαρίου 1938 νυμφεύθηκε στην Αθήνα την εξαδέλφη του πριγκίπισσα Φρειδερίκη του Αννοβέρου (1917-1981), ανιψιά του γερμανού αυτοκράτορα (Κάιζερ) Γουλιέλμου Β', με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: Κωνσταντίνος (2 Ιουνίου 1940), βασιλιάς των Ελλήνων (1964-1967). Σοφία (2 Νοεμβρίου 1938), βασίλισσα της Ισπανίας. Ειρήνη (11 Απριλίου 1942), πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, έφυγε και εγκαταστάθηκε πρώτα στη Νότιο Αφρική και ύστερα στην Αίγυπτο. Στις αρχές του 1943 εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στην Ελλάδα και ενταχθεί στις δυνάμεις της Αντίστασης, αλλά το Συμμαχικό Αρχηγείο δεν συμφώνησε και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Επέστρεψε μαζί με το Γεώργιο Β' μετά το δημοψήφισμα της 27ης Σεπτεμβρίου 1946 και στις 27 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου προβιβάστηκε σε υποναύαρχο, υποστράτηγο και υποπτέραρχο. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Γεωργίου Β’ την 1η Απριλίου 1947, ο Παύλος ορκίστηκε το βράδυ της ίδιας ημέρας βασιλιάς των Ελλήνων. Ήταν η εποχή του Εμφύλιου Πολέμου και του Δόγματος Τρούμαν. Ακολούθησε το Σχέδιο Μάρσαλ, η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και η έναρξη της επιρροής των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Η αντίθεση του Παλατιού, όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η Φρειδερίκη, προς την αυξανόμενη δύναμη του αρχιστράτηγου και μετέπειτα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου, τον έφερε πολλές φορές σε σύγκρουση με τον αμερικανό πρεσβευτή Πιουριφόι. Ο ίδιος ο Παύλος, όπως και οι προκάτοχοί του, ουδέποτε αποδέχθηκε τον συμβολικό ρόλο του τηρητή του Συντάγματος. Πολλές φορές προήδρευε υπουργικών συσκέψεων κι επέμενε να έχει λόγο σε θέματα, όπως η διάλυση της Βουλής και η σύνθεση των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, που διενεργούσαν τις εκλογές. Με το θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου, διάδοχός του επιβάλλεται από τα Ανάκτορα ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, που ιδρύει την ΕΡΕ και κερδίζει τις εκλογές στις 27 Φεβρουαρίου 1956. Το 1963 ο Παύλος έρχεται σε σύγκρουση με τον Καραμανλή, με αφορμή το σχεδιαζόμενο ταξίδι του βασιλικού ζεύγους στη Μεγάλη Βρετανία. Ο αρχηγός της ΕΡΕ παραιτείται και στη συνέχεια εγκαταλείπει την Ελλάδα, μετά την ήττα του από τον Γεώργιο Παπανδρέου στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 1963. Στις επαναληπτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θριαμβεύει και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από τις αρχές του 1964 η κατάσταση της υγείας του άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία. Η επίσημη πληροφόρηση ήταν ότι έπασχε από οσφυαλγία. Μετά, όμως, τις εκλογές αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Ο Παύλος έπασχε από καρκίνο του στομάχου και η κατάσταση της υγείας του ήταν μη αναστρέψιμη. Αυτό πιστοποιήθηκε και από τους θεράποντες ιατρούς μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια για την αντιστροφή της κατάστασης, η Φρειδερίκη έφερε από την Τήνο τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του ετοιμοθάνατου βασιλιά (3 Μαρτίου). Τελικά, ο Παύλος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 4:12 το απόγευμα της 6ης Μαρτίου 1964 στο Ανάκτορο του Τατοΐου. Τρεις ώρες αργότερα, ο μοναχογιός του Κωνσταντίνος θα ορκιστεί βασιλιάς. Θα είναι και ο τελευταίος βασιλιάς των Ελλήνων. Η κηδεία του τελέστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια στις 12 Μαρτίου στη Μητρόπολη Αθηνών. Την παρακολούθησαν πολλοί εστεμμένοι, αρχηγοί και εκπρόσωποι κρατών και πλήθος κόσμου. Η ταφή του έγινε στο βασιλικό κοιμητήριο του Τατοΐου. Ο Παύλος ήταν γνωστός για τον απλό και καλοκάγαθο χαρακτήρα του, σε αντίθεση με τη πολυπράγμονα σύζυγό του. Έχοντας κατανοήσει απόλυτα την ψυχολογία του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του, προσπάθησε να πετύχει συναινετικές πολιτικές. Ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένος και χειριζόταν άπταιστα τέσσερις γλώσσες. Αισθανόταν ιδιαίτερη έλξη για τη θρησκεία και απέδιδε μεγάλη σημασία στο ότι ήταν ο μόνος Ορθόδοξος βασιλιάς που είχε απομείνει.
1964 Ο τελευταίος Βασιλιάς των Ελλήνων, Κωνσταντίνος Β’, ανεβαίνει στο θρόνο, μετά το θάνατο του πατέρα του Παύλου.
1968 Αψηφώντας την παγκόσμια κατακραυγή, η ρατσιστική κυβέρνηση του Ιαν Σμιθ, στη Ροδεσία (τη σημερινή Ζιμπάμπουε), απαγχονίζει τρεις μαύρους αγωνιστές της παράνομης οργάνωσης «Λεοπάρδαλη», που αγωνίζονταν κατά της αποικιοκρατίας. Την εκτέλεση των τριών καταδίκασαν η Σοβιετική Ένωση, η Ινδία, οι ΗΠΑ, κ.α. χώρες.
1979 Πέθανε ο Στέλιος Κερομύτης. Αξιόλογος ρεμπέτης, ο λεγόμενος «αριστοκράτης μπουζουξής». Ο Στέλιος Κερομύτης γεννήθηκε το 1903 στον Πειραιά και καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Το μπουζούκι το έπιασε στα χέρια του από πολύ μικρός. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα βλέποντας τον πατέρα του Χαρίλαο, που την εποχή εκείνη συγκαταλεγόταν μέσα στα πέντε καλύτερα μπουζούκια του Πειραιά, αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, λόγω της επιχειρηματικής του δραστηριότητας. Με το ρεμπέτικο ασχολήθηκε από το 1926, όταν γνώρισε τον Μάρκο Βαμβακάρη, με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια. Το 1935, κατόπιν συστάσεως του Στράτου Παγιουμτζή, μπήκε για πρώτη φορά σε στούντιο και ηχογράφησε το «Μες στου Βάβουλα τη γούβα». Η Columbia τον προόριζε ως το «αντίπαλο δέος» του Βαμβακάρη, που εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν με την Odeon. Ως λαϊκός καλλιτέχνης συγκέντρωνε όλα τα προτερήματα ενός ολοκληρωμένου δημιουργού. Συνέθετε, έγραφε τους στίχους των τραγουδιών του, έπαιζε μπουζούκι, μπαγλαμά και κιθάρα, ενώ η φωνή του ανήκε στην παραδοσιακή λαϊκή σχολή, που εκπροσωπήθηκε από άξιους τραγουδιστές όπως Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γιώργος Κάβουρας και ο Στελλάκης Περπινιάδης. Ο Στέλιος Κερομύτης συνέθεσε περί τα δεκαπέντε τραγούδια και τραγούδησε περί τα σαράντα. Ξεχωρίζουν: «Μεσ' του Βάβουλα τη γούβα», «Τι θες με εμέ να μπλέξεις», «Θα πάρω το ντουφέκι μου», «Δυο φίλοι μ' ανταμώσανε», «Η φθισικιά», «Ναζιάρα μ' έχεις μπλέξει», «Η Κλεισούρα», «Ντυμένη σαν αρχόντισσα», «Θ' αφήσω πια την πέννα μου», «Μπαμπέσικα μου τα 'φερες», «Φύγε μόρτη από μένα», «Πειραία μου σ' αφήνω γειά», «Τα πεύκα της Πεντέλης», «Τόσα χρόνια σ' έχω στα δικά μου χέρια», «Στο γάμο σου με κάλεσες», «Στους όρκους σου βασίστηκα ένα βράδυ», «Ο πρωτόμαγκας», «Με τυλίξανε δυο φίνες», «Μη με μαλώνεις», «To λάθος μου αισθάνομαι», «Ολότελα το ξέχασα», «Tο πορτοφόλι», «Παίξε το μπαγλαμαδάκι», «Ο Παμεινώντας», «Οι φρατέλοι», «Το μελτεμάκι», «Πάψε να κλαις», «Ο Πίκινος» κ.ά.
1983 Στη Γερμανία, επιστρέφει στην εξουσία το Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών με καγκελάριο τον Χέλμουτ Κολ.
1984 Στη Βρετανία αρχίζουν απεργία οι ανθρακωρύχοι. Θα διαρκέσει 12 μήνες
1985 Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου εξαγγέλλει θεαματικά τη διαβόητη «αγορά του αιώνα». Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ, εγκρίνεται η υπογραφή προσυμφώνων για την αγορά 40 αεροσκαφών «F‑16» και 40 «Μιράζ 2000». Υλοποιείται έτσι μια προειλημμένη απόφαση, αγνοώντας το κοινό αίσθημα και τις διαμαρτυρίες για τη ΝΑΤΟϊκή αυτή επιλογή.
1991 «Τα Δωδεκάνησα δεν ήσαν ελληνικά. Ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εάν ήμουν στη θέση του Ισμέτ Ινονού [το 1944], θα τα είχα πάρει. Η Τουρκία διέπραξε ιστορικό λάθος σε αυτή την περίπτωση. Θα είχαμε πάρει τα Δωδεκάνησα εάν η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν ήταν τόσο ψοφοδεής», δηλώνει ο Τούρκος πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ.
1992 Ενεργοποιείται ένας ιός με το όνομα «Μιχαήλ Άγγελος», την επέτειο της γέννησης του μεγάλου αναγεννησιακού δημιουργού Μιχαήλ Άγγελου, προκαλώντας ζημιές σε εκατομμύρια PC σε όλο τον κόσμο.
1994 Πέθανε η Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός, Μελίνα Μερκούρη. Χαρισματική προσωπικότητα η Μελίνα Μερκούρη διακρίθηκε όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως πολιτικός με τον αγώνα της κατά της δικτατορίας, αλλά και με τις παρεμβάσεις της σε διεθνές επίπεδο ως υπουργός Πολιτισμού. Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η απόλυτη ελληνίδα σταρ του κινηματογράφου με διεθνή ακτινοβολία. Χαρισματική καλλιτέχνιδα με ισχυρή προσωπικότητα απέκτησε μεγάλη φήμη όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως πολιτικός με τον αγώνα της κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, αλλά και με τις παρεμβάσεις της σε παγκόσμιο επίπεδο ως υπουργός Πολιτισμού. Για να τιμήσει την «τελευταία ελληνίδα θεά», όπως την χαρακτήρισε ο διεθνής Τύπος, το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε το 2020 ως Έτος Μελίνας Μερκούρη με αφορμή την συμπλήρωση ενός αιώνα από την γέννησή της. Η Μαρία-Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1920 στην Αθήνα, από πολιτική οικογένεια. Ήταν κόρη του στρατιωτικού και πολιτικού Σταμάτη Μερκούρη (1895-1967), που διετέλεσε βουλευτής και υπουργός Δεξιών κομμάτων (Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός), αλλά και βουλευτής της κομμουνιστογενούς ΕΔΑ. Παππούς της ήταν ο γιατρός και πολιτικός Σπύρος Μερκούρης (1856-1939), ο μακροβιότερος δήμαρχος Αθηναίων. Θείος της ήταν ο Γεώργιος Μερκούρης (1886-1943), επιφανής εκπρόσωπος του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού) στην Ελλάδα, ο οποίος διετέλεσε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας κατά την διάρκεια της Κατοχής. Ατίθασο πλάσμα η νεαρή Μελίνα, παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία το κατά πολύ μεγαλύτερό της πλούσιο κτηματία Παναγή Χαροκόπο με τον οποίο χώρισε το 1962. Στην Κατοχή, συνδέθηκε ερωτικά με τον μαυραγορίτη και δωσίλογο Φειδία Γιαδικιάρογλου, μια σχέση για την οποία απολογήθηκε αρκετές φορές. Κατηγορήθηκε ότι ζούσε πλουσιοπάροχα, ενώ ο λαός λιμοκτονούσε. Η ίδια, θα παραδεχθεί ότι αντλούσε χρήματα από τους δύο πάμπλουτους άντρες της και τα διοχέτευε στην Αντίσταση, ενώ με τις γνωριμίες της βοηθούσε στην διάσωση αντιστασιακών. Τους ισχυρισμούς αυτούς επιβεβαίωσαν αρκετοί συνάδελφοί της από τον καλλιτεχνικό χώρο. Το 1943 αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού και έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε το 1946. Το 1944 έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της λευτεριάς», που κατέβηκε γρήγορα λόγω των «Δεκεμβριανών». Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και τους θιάσους Κατερίνας και της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και είχε το προνόμιο να γίνει η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που ερμήνευσε τον απαιτητικό ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά. Στο Θέατρο Τέχνης παρέμεινε μέχρι το 1950 και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου διακρίθηκε ως ηθοποιός του βουλεβάρτου εγκαινιάζοντας συγχρόνως τη διεθνή σταδιοδρομία της. Το 1955 επανήλθε στην Ελλάδα και πρωταγωνίστησε σε έργα ρεπερτορίου, όπως «Μάκβεθ» του Σέξπιρ, «Κορυδαλλός του Ζαν Ανούιγ και «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 με την θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα». Η παρουσία της στις Κάννες γοήτευσε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζιλ Ντασέν και από τις ακτές της γαλλικής Ριβιέρας ξεκίνησε η καλλιτεχνική και προσωπική τους σχέση, η οποία ολοκληρώθηκε με γάμο το 1966. Με τον Ντασέν γύρισε τις ταινίες «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1957), από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο νόμος» (1958), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962) και «Τοπκαπί» (1964). Η ταινία που εκτόξευσε την φήμη της ήταν φυσικά το «Ποτέ την Κυριακή», που της χάρισε ένα βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ τον επόμενο χρόνο. Η γεμάτη μπρίο ερμηνεία της στο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Τα Παιδιά του Πειραιά», φανέρωσε μια άλλη πτυχή του ταλέντου της. Ο ίδιος ρόλος, της πόρνης 'Ιλια με την καλή καρδιά, της χάρισε το 1967 και μια υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι, στην θεατρική μεταφορά της ταινίας στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο «Ίλια Ντάρλινγκ». Μετά την επιβολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών η Μελίνα Μερκούρη αυτοεξορίστηκε και με το ταλέντο και τη φήμη της πολέμησε σε ολόκληρο τον κόσμο το καθεστώς ενημερώνοντας τη διεθνή κοινή γνώμη για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ιστορική έμεινε η δήλωση της: «Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα, ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας». Μετά την Μεταπολίτευση (1974) εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα και ασχολήθηκε κατά βάση με την πολιτική μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής από 1977 έως τον θάνατό της το 1994, από το 1977 έως το 1985 στην Β’ Πειραιώς και τα επόμενα χρόνια με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Από το 1981 έως το 1989 και από το 1993 έως το 1994 διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού και λάμπρυνε με την παρουσία της και τις πολιτικές της το συγκεκριμένο υπουργείο. Όραμά της ήταν η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει ο κάτοικος της επαρχίας σε επαφή με το θέατρο, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».
1995 Ομόφωνη απόφαση των 15 κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Κύπρου θα προχωρήσουν, είτε λυθεί, είτε όχι το εσωτερικό πρόβλημα της Μεγαλονήσου, μέσα στο εξάμηνο που θα ακολουθήσει τη Διακυβερνητική Διάσκεψη της Ε.Ε. το 1996.
2013 Πέθανε ο Άλβιν Λι. Άγγλος κιθαρίστας και τραγουδιστής της ροκ μουσικής, γνωστός από τη συμμετοχή του στο συγκρότημα των «Ten Years After». Ο Γκρέϊαμ Άλβιν Μπάρνς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1944 στο Νότιγχαμ της Αγγλίας. Από μικρός άκουγε μπλουζ και τζαζ από την πλούσια δισκοθήκη του πατέρα του και στα 13 του άρχισε να παίζει κιθάρα. Το 1962 άρχισε την επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική, σχηματίζοντας το συγκρότημα The Jaybirds, μαζί με τον μπασίστα Λίο Λάιονς. Αμέσως έγιναν γνωστοί στην ευρύτερη περιοχή του Νότιγχαμ και τον ίδιο χρόνο εμφανίσθηκαν στο περίφημο Star Club του Αμβούργου, ακολουθώντας κατά πόδας τους Beatles. Το 1966 μετακόμισαν στο Λονδίνο και άλλαξαν το όνομά τους, πρώτα σε Blues Yard και στη συνέχεια σε Ten Years After. Τους Λι και Λάιονς πλαισίωσαν ο Ρικ Τσέρτσιλ στα κίμπορντς και ο Ρικ Λι στα ντραμς. Οι έντονες μπλουζ επιρροές τους συνέπεσαν με τη δεύτερη έκρηξη του blues ήχου στη Βρετανία, προαναγγέλλοντας το ντεμπούτο των Led Zeppelin. To 1967 άρχισε η ανοδική πορεία των Ten Years After, μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου άλμπουμ τους. Η δεκάλεπτη εκρηκτική ερμηνεία του I’m Going Home στο Φεστιβάλ του Γούνστοκ (17 Αυγούστου 1969) εκτόξευσε τη φήμη τους. Οι Ten Years After ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ροκ γκρουπ και γέμιζαν στάδια. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν το 1970 με το τραγούδι Love Like a Man και το 1971 με το πασίγνωστο I'd Love to Change the World, που αποτελεί στροφή στην καριέρα τους σε πιο ποπ ήχους. Οι εξαντλητικές περιοδείες και η αλλαγή της μουσικής κατεύθυνσης του συγκροτήματος, που δεν βρίσκει σύμφωνο τον Λι, οδηγούν στη διάλυση των Ten Years After το 1974. Τον προηγούμενο χρόνο, ο Άλβιν Λι είχε ξεκινήσει την προσωπική του καριέρα, με ένα άλμπουμ σταθμό στην κάντρι-ροκ. Στο On the Road to Freedom συμμετείχαν σπουδαίοι μουσικοί, όπως ο τραγουδιστής των γκόσπελ Μάιλον Λεφέβρ και οι Τζορτζ Χάρισον, Στιβ Γουίνγουντ, Ρόνι Γουντ και Μικ Φλίτγουντ. Οι συνεργασίες του με σπουδαία ονόματα του μπλουζ και του ροκ, όπως οι Τσακ Μπέρι, Μπο Ντίντλεϊ, Ρόρι Γκάλαχερ και Μικ Τέιλορ, συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα, «όργωνε» συναυλιακά την υφήλιο, είτε με τους Ten Years After, είτε με την Alvin Lee Band. Ο Άλβιν Λι επισκέφθηκε πολλές φορές τη χώρα μας για συναυλίες. Η πρώτη εμφάνισή του με τους Ten Years After χρονολογείται από τις 11 Οκτωβρίου 1985, όταν εμφανίσθηκε στη Θεσσαλονίκη, επί την ευκαιρία των εορτασμών για τα 2.300 χρόνια της ιστορίας της. Ακολούθησαν στις 12 και 13 Οκτωβρίου δύο «καυτές» συναυλίες στον κινηματογράφο Όπερα των Αθηνών, που άφησαν εποχή. Ο Άλβιν Λι έφυγε από τη ζωή στις 6 Μαρτίου 2013 «από απρόβλεπτες επιπλοκές κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης ρουτίνας», όπως αναφέρεται στον προσωπικό του ιστότοπο AlvinLee.com.
2019 Πέθανε ο Μιχαήλ Μήτρας , Έλληνας ποιητής και πεζογράφος, που ανήκε στην πρωτοπορία της γενιάς του ’70. Υπηρέτησε με το έργο του τη συγκεκριμένη ποίηση και την οπτική ποίηση.