Σαν σήμερα,12 Φεβρουαρίου
Γιορτάζουν
Μελέτιος
Μελετία
Πλωτίνος
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Διεθνής Ημέρα κατά της Επιληψίας
Ημέρα της Ερυθράς Χειρός
Παγκόσμια Ημέρα του Γάμου
Ημέρα Αβραάμ Λίνκολν στις ΗΠΑ.
Ημέρα της Νεολαίας στην Βενεζουέλα.
Ημέρα ευαισθητοποίησης για την σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία στον Καναδά.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Αγίου Μελετίου, αρχιεπισκόπου Αντιοχείας. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Μελέτιος και Μελετία. O Μελέτιος γεννήθηκε περίπου το 310 στη Μελιτινή της Μικρής Αρμενίας. Έκανε λαμπρές σπουδές και εθεωρείτο πολύ μορφωμένος, ευσεβής και ενάρετος χριστιανός. Το 357 χειροτονήθηκε επίσκοπος Σεβαστείας και τρία χρόνια αργότερα αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας. Η θεοσέβεια, το ήθος του χαρακτήρα και οι πλούσιες πνευματικές του αρετές, τον έκαναν γρήγορα ιδιαίτερα αγαπητό στην εκκλησιαστική κοινότητα. Για το λόγο αυτό, όταν έφθασε στην Αντιόχεια όλοι οι πιστοί βγήκαν στους δρόμους για να τον υποδεχθούν και να λάβουν την ευλογία του. Στη νέα του, όμως, έδρα ο Μελέτιος παρέμεινε μόνον τριάντα ημέρες, διότι οι ραδιουργίες των κακόδοξων Αρειανών, έπεισαν τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο να τον εξορίσει στην Αρμενία. Όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη το 381 την Β’ Οικουμενική Σύνοδο, ο Μελέτιος εκλήθη να λάβει μέρος στη Σύνοδο και μάλιστα ως πρόεδρος αυτής. Δυστυχώς, ο Μελέτιος εκοιμήθη προτού ολοκληρωθούν οι εργασίες της Συνόδου και η κηδεία του έγινε με τη συμμετοχή όλων των πατέρων της Συνόδου και χιλιάδες πιστών λαού, ένδειξη τιμής και αναγνώρισης στο πρόσωπό του. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος Νύσσης τον τίμησαν με εγκώμια.
Οσίας Μαρίας, της μετονομασθείσης Μαρίνος.
Αντωνίου Β’ του Καυλέα, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Οσίου Ευγενίου.
Αγίων μαρτύρων Πρίμας, Αμπλία, Δατίβου, Πλωτίνου, Σατορνίνου, Φαβίου, Φήλικος και των συν αυτοίς.
Αγίων μαρτύρων Ιουλιανού και Μοδέστου.
Αγίου Σισιννίου επισκόπου Θέου.
Εγκαινίων του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου εις Πούσγην.
Οσίου Προχόρου, του εκ Γεωργίας.
Αγίων οσιομαρτύρων Λουκά και Νικολάου και των συν αυτοίς μαρτυρησάντων.
Αγίου οσιομάρτυρος Ιωάννου του Σιναίτου.
Νεομάρτυρος Χρήστου του Κηπουρού. Ο αλβανικής καταγωγής Χρήστος ήταν μανάβης στην Κωνσταντινούπολη. Τσακώθηκε με ένα μουσουλμάνο για την τιμή των μήλων, συνελήφθη και αφού αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει τον αποκεφάλισαν στις 12 Φεβρουαρίου 1748.
Καθολική Εκκλησία
Αγίου Δαμιανού εξ Αλεξανδρείας.
Αγίου Ιουλιανού του ελεήμονος, προστάτη των εμπλεκομένων στα καρναβάλια, των ξενοδόχων, των κλόουν και γενικώς των τσιρκολάνων.
Είπαν…
“Το Εγώ εχει αξία μόνο όταν το λές για να αναλάβεις τις ευθύνες σου…”
Σαν σήμερα,12 Φεβρουαρίου
Τι έγινε, σαν σήμερα 12 φεβρουαρίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
712 Γεννιέται ο Του Φου, διακεκριμένος Κινέζος ποιητής που μαζί με τον σύγχρονό του Λι Μπάι (Λι Πο), αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος Κινέζος ποιητής. Σε αντίθεση με τον Λι Μπάι, τα ποιήματά του είχαν συχνά το χαρακτήρα πολιτικής διαμαρτυρίας. Περιέγραψε την κοινωνική αδικία, την πείνα και το χάος από τη σκοπιά του απλού ανθρώπου, ενώ τοποθετούσε την υπόθεση μερικούς αιώνες πριν. Σήμερα έχουν διατηρηθεί πάνω από 1.400 έργα του. Τα καλύτερά του βρίσκονται στην ανθολογία Τριακόσια ποιήματα Τανγκ, που συντάχθηκε από τον Σου Ζου το 1763–1764.
1502 Ο Βάσκο ντα Γκάμα αναχωρεί από τη Λισαβόνα της Πορτογαλίας για το δεύτερο ταξίδι του στην Ινδία.
1541 Ο Πέδρο ντε Βαλδίβια, κατακτητής της Χιλής, ιδρύει την πόλη Σαντιάγο, τη μετέπειτα πρωτεύουσα της χώρας.
1709 Ο σκοτσέζος ναυτικός Αλεξάντερ Σέλκιρκ διασώζεται, έπειτα από τέσσερα χρόνια που έμεινε απομονωμένος στο νησί Φερνάντεζ. Θα αποτελέσει την έμπνευση για το μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε «Ροβινσών Κρούσος».
1804 Πέθανε ο Ιμάνουελ Καντ, Γερμανός φιλόσοφος, ιδρυτής του κριτικού ιδεαλισμού. («Η κριτική του καθαρού λόγου») (Γεν. 22/4/1724)
1809 Γεννήθηκε ο Κάρολος Δαρβίνος, Aγγλος φυσιοδίφης, «πατέρας» της θεωρίας περί της εξέλιξης των ειδών και της φυσικής επιλογής. Ο Κάρολος Δαρβίνος, όπως είναι γνωστός στην Ελλάδα ο Τσαρλς Ρόμπερτ Ντάργουιν (Charles Robert Darwin), γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809 στο Σρούσμπερι της Δυτικής Αγγλίας. Ήταν γιος του γιατρού Ρόμπερτ Ντάργουιν και της Σουζάνας Γουέτζγουντ, κόρης του περίφημου αγγειοπλάστη Τζοσάια Γουέτζγουντ. Η διανοητική ανάπτυξη του μικρού Κάρολου υπήρξε αργή. Στο σχολείο ήταν μέτριος μαθητής, ενώ στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου τον έστειλαν το 1825 για να σπουδάσει γιατρός, απέτυχε. Η περιγραφή των ασθενειών τού προκαλούσε ρίγος, όπως έλεγε, ενώ οι εγχειρίσεις χωρίς αναισθησία έθιγαν την ευαισθησία του. Δύο χρόνια αργότερα άρχισε να σπουδάζει θεολογία στο Κέιμπριτζ για να γίνει παπάς. Λίγο μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, του έγινε μία πρόσκληση να συνοδεύσει μία εξερευνητική αποστολή, με στόχο να καταγράψει τα ζωικά είδη στα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου και στη Γη του Πυρός. Για κάθε μέρα από το 1832 έως το 1836 κρατούσε ειδικό ημερολόγιο και μετά το τέλος του ταξιδιού, άρχισε τις συγκριτικές μελέτες. Από το 1839 έως το 1846 πραγματοποίησε γεωλογικές παρατηρήσεις στις Άνδεις της Χιλής και βιολογικές παρατηρήσεις στα νησιά Γκαλάπαγκος. Το 1859 δημοσίευσε τα πορίσματά του στο βιβλίο «Η προέλευση των ειδών», υποστηρίζοντας ότι τα είδη του ζωικού βασιλείου δεν παραμένουν αμετάβλητα, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, αλλά έχουν κοινή καταγωγή και μέσω της φυσικής επιλογής εξελίσσονται με την πάροδο των χιλιετιών. Η θέση αυτή δημιούργησε έντονες αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο από την επιστημονική κοινότητα, αλλά και από την Εκκλησία, που πιστεύει ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Ο Δαρβίνος χαρακτηρίστηκε άθεος και χλευάστηκε ως απόγονος πιθήκων, ενώ κάποιοι από τους υποστηρικτές του σύρθηκαν στα δικαστήρια (Δίκη των Πιθήκων). Σήμερα, πάνω από ένα αιώνα μετά το θάνατό του, η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχτεί τη θεωρία του, η οποία επαληθεύτηκε στο μεταξύ μέσα από πλήθος παρατηρήσεων και νεότερων ανακαλύψεων. Στην προσωπική του ζωή, ο Δαρβίνος ήταν παντρεμένος με την πρώτη του εξαδέλφη Έμα Γουέτζγουντ (1808-1896), με την οποία απέκτησε 10 παιδιά. Ο Κάρολος Δαρβίνος πέθανε στις 19 Απριλίου 1882 στο Λονδίνο, σε ηλικία 73 ετών.
1809 Γεννήθηκε ο Αβραάμ Λίνκολν, 16ος πρόεδρος των ΗΠΑ.Διακεκριμένος αμερικανός πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1861 έως τη δολοφονία του το 1865. Στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνονται η διάσωση της ένωσης των βορειοαμερικανικών πολιτειών κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865), η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η κατάργηση της δουλείας, που αφορούσε τον μαύρο πληθυσμό της χώρας. Ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809 σε μια καλύβα, μερικά χιλιόμετρα στα νότια του χωριού Χότζεβιλ της πολιτείας Κεντάκι, και ήταν γιος ενός φτωχού χωρικού. Μικρός, έμεινε ορφανός από μητέρα, αλλά η μητριά του ήταν πολύ καλή μαζί του, ώστε την ανέφερε μ’ ευγνωμοσύνη σ’ όλη του τη ζωή. Η φτώχεια και η δουλειά του κοντά στον πατέρα του δεν του έδωσαν τον καιρό να πάει στο σχολείο, παρά μονάχα έξι μήνες. Δεν έχανε, όμως, την ευκαιρία να διαβάζει και να μορφώνεται μόνος του, με την ενθάρρυνση και της μητριάς του, την «αγγελική μητέρα», όπως την ονόμασε. Αργότερα, για να κερδίζει το ψωμί του, έκαμε μεταφορές μ’ ένα μικρό ποταμόπλοιο στο Μισσισιπή. Στα ταξίδια του αυτά γνώρισε τη φρικτή ζωή που βίωναν οι μαύροι των Νοτίων Πολιτειών, που ήταν σκλάβοι των λευκών και τους συμπόνεσε πολύ. Κατόπιν έγινε υπάλληλος σε μία εμπορική επιχείρηση, εθελοντής στο στρατό, μικρέμπορος και διευθυντής ταχυδρομείου. Απελπισμένος απ’ όλες αυτές τις εργασίες, άρχισε να μελετά νομικά και το 1836, σε ηλικία 26 χρόνων, πέρασε τις εξετάσεις για την άδεια επαγγέλματος και άρχισε να δικηγορεί στην πολιτεία του Ιλινόις. Οι συμπολίτες του, που αναγνώριζαν τις ικανότητές του, την αταλάντευτη ειλικρίνεια και την απόλυτη εντιμότητά του, τον εξέλεξαν ομοσπονδιακό βουλευτή το 1846, με τη σημαία του Κόμματος των Ουίγων (Φιλελευθέρων). Νωρίτερα είχε διατελέσει μέλος της τοπικής βουλής του Ιλινόις (1834-1842). Μία από τις πρώτες του ενέργειες στο Κογκρέσο ήταν να ταχθεί υπέρ της κατάργησης της δουλείας των μαύρων. Το 1854 συμμετείχε στην ίδρυση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και στις 6 Νοεμβρίου 1861 εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Την εποχή αυτή ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, με κυρίαρχο ζήτημα την κατάργηση της δουλείας και την απελευθέρωση των σκλάβων. Οι Νότιες Πολιτείες ήθελαν να διατηρηθεί η σκλαβιά των μαύρων και απειλούσαν με αποχώρηση από την Ένωση. Ο Λίνκολν, αφού μάταια προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα, αντιμετώπισε την κατάσταση δυναμικά, με πόλεμο και ταυτόχρονα κήρυξε την κατάργηση τής δουλείας (1 Ιανουαρίου 1863). Στις 8 Νοεμβρίου 1864 επανεξελέγη πρόεδρος, νίκησε τους Νότιους κι έφερε την τάξη, την ελευθερία και τη δημοκρατία στις ΗΠΑ. Μία από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η ψήφιση της 13ης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος (1 Φεβρουαρίου 1865), με την οποία καταργήθηκε και επίσημα η δουλεία. Η δεύτερη προεδρία του, όμως, κράτησε μόνο λίγες μέρες, γιατί το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, 14 Απριλίου 1865, την ώρα που παρακολουθούσε μία θεατρική παράσταση στην Ουάσιγκτον, πυροβολήθηκε στο θεωρείο του από τον ηθοποιό Τζον Μπουθ, που ήταν κατάσκοπος των Νοτίων. Απομακρυνόμενος από το θέατρο, ο δράστης ακούστηκε να λέει στα λατινικά: «Sic semper tyrannis» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ο θάνατος αρμόζει στους τυράννους»). Νωρίς το πρωί της επομένης, ο Λίνκολν άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 56 ετών. Ενταφιάστηκε με μεγάλες τιμές στο Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις, όπου υψώνεται μεγαλόπρεπο μνημείο του. Ο Αβραάμ Λίνκολν υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μεταθανάτια μεγέθυνση της φήμης του επηρεάστηκε και από τη χρονική στιγμή (Μεγάλη Παρασκευή) και τις περιστάσεις του θανάτου του, που του προσέδωσαν το «φωτοστέφανο του μάρτυρα» κι ένα είδος αγιότητας. «Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για τον κόσμο. Ο Αβραάμ Λίνκολν πέθανε για τη χώρα του» δήλωσε ένας σύγχρονός του...
1856 Πεθαίνει ο Νικολάι Λομπατσέφσκι, ρώσος μαθηματικός, που έβαλε τις βάσεις της Υπερβολικής μη ευκλείδειας γεωμετρίας
1861 Διεξάγεται ο πρώτος διασυλλογικός αγώνας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Στο Σέφιλντ της Αγγλίας τίθενται αντιμέτωπες η Σέφιλντ (Sheffield F.C.) και η Χάλαμ (Ηallam FC). Σήμερα και οι δύο αυτές ομάδες αγωνίζονται στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα.
1873 Πέθανε ο Σπυρίδων Τρικούπης, Ελληνας ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης και πολιτικός, πατέρας του Χαρίλαου Τρικούπη. (Γεν. 1788). Ο Σπυρίδων Τρικούπης ήταν έλληνας πολιτικός, διπλωμάτης, λόγιος και ιστορικός, από τις κορυφαίες μετεπαναστατικές προσωπικότητες της Ελλάδας. Διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός των Εξωτερικών, υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Ελλάδας στην Αγγλία, υπήρξε δεινός ρήτορας, ποιητής και συγγραφέας της πολύτιμης και πολύτομης «Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως». Γιος του ήταν ο επιφανής έλληνας πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης. Ο Σπυρίδων Τρικούπης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι στις 8 Απριλίου 1788 και ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Ιωάννη Τρικούπη, μέλους της δημογεροντίας Μεσολογγίου και της Φιλικής Εταιρείας. Διδάχθηκε τα εγκύκλια μαθήματα στη σχολή των Παλαμάδων στο Μεσολόγγι και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, όπου έμαθε Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά, εργαζόμενος παράλληλα ως γραμματέας του εκεί γενικού προξένου της Αγγλίας. Στην Πάτρα γνωρίστηκε με τον άγγλο φιλέλληνα Φρέντερικ Νορθ, μετέπειτα κόμη Γκίλφορντ, ο οποίος τον έστειλε στη Ρώμη και το Παρίσι, όπου σπούδασε επί εξαετία φιλολογία και φιλοσοφία, με σκοπό ν’ αναλάβει τη διεύθυνση της Ιονίου Ακαδημίας που επρόκειτο να ιδρύσει στην Κέρκυρα. Με την έκρηξη της Επανάστασης επέτρεψε στην αγωνιζόμενη Ελλάδα και διακρίθηκε ως ένας από τους πρώτους πολιτικούς της άντρες. Αφού πήρε μέρος μαζί με τον πατέρα του στην αποτυχημένη εκστρατεία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο το 1822, ανέλαβε στη συνέχεια κι εξετέλεσε με επιτυχία πολλές αποστολές σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Το 1824 εξελέγη πληρεξούσιος Μεσολογγίου, το 1826 μέλος της προσωρινής κυβέρνησης και το επόμενο έτος πληρεξούσιος Μεσολογγίου στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Αγγλόφιλος εκ πεποιθήσεως, ακολούθησε τις πολιτικές θέσεις του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, με τον οποίο τον συνέδεε όχι μόνο προσωπική φιλία, αλλά και συγγένεια. Στις 7 Ιανουαρίου 1826 νυμφεύτηκε στο Ναύπλιο την αδελφή του Αικατερίνη Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά (τα δύο πέθαναν σε βρεφική ηλικία), με πιο γνωστά τον μετέπειτα επιφανή πολιτικό Χαρίλαο Τρικούπη και τη Σοφία Τρικούπη. Επί Καποδίστρια, διορίστηκε γενικός γραμματέας της Επικρατείας επί των εξωτερικών υποθέσεων (υπουργός Εξωτερικών), αλλά μετά τη διαφωνία του με τον Κυβερνήτη παραιτήθηκε και κατέφυγε στην Ύδρα, που αποτελούσε το κέντρο των δυνάμεων που αντιπολιτεύονταν τον Κυβερνήτη. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, επέστρεψε στο Ναύπλιο, όπου διεξήγαγε ως υπουργός Εξωτερικών τις διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις και τη βαβαρική Αυλή για την εκλογή τού Όθωνος ως βασιλιά της Ελλάδας. Στις 25 Ιανουαρίου 1833, επί Αντιβασιλείας, ανέλαβε πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών έως τις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, οπότε παραιτήθηκε – λόγω διαφωνιών με την Αντιβασιλεία – και ανέλαβε την πρεσβεία της Ελλάδας στο Λονδίνο. Εξαιτίας όμως των σχέσεων που συνήψε με άγγλους πολιτικούς και ιδίως με τον υπουργό Εξωτερικών υποκόμη Πάλμερστον και της αντιαγγλικής στροφής του Όθωνα περιέπεσε σε δυσμένεια και ανακλήθηκε στην Αθήνα το 1838. Επανήλθε στην πρεσβεία του Λονδίνου το 1841, σε αντικατάσταση του κουνιάδου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο οποίος είχε κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Όταν καταργήθηκαν οι πρεσβείες για λόγους οικονομίας το 1843, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα, όπου ηγήθηκε του Αγγλικού Κόμματος κι έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνοσυνέλευση, η οποία ψήφισε το Σύνταγμα του 1844. Υπουργός Εξωτερικών και Παιδείας στην πρώτη υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο συνταγματική κυβέρνηση (30 Μαρτίου 1844), παραιτήθηκε από τα αξιώματα αυτά μόλις κατέρρευσε η κυβέρνηση λίγους μήνες αργότερα (6 Αυγούστου 1844). Έχοντας διατηρήσει, ωστόσο, την αντιπροεδρία της Γερουσίας (1844-1849) και την ηγεσία του Αγγλικού Κόμματος της αντιπολίτευσης, από το οποίο σύντομα αποχώρησε, υποστήριζε την άνευ κομματικών δεσμεύσεων κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη, επειδή διαφώνησε με τον Μαυροκορδάτο και τον άγγλο πρεσβευτή Λάιονς που τηρούσαν τακτική υποδαύλισης των στάσεων και των κινημάτων κατά του Όθωνος. Με τις αγγλικές διασυνδέσεις που διατηρούσε, πέτυχε την αντικατάσταση του Ένμουντ Λάιονς από τον Τόμας Γουάιζ, κατά τα Παρκερικά (1850), συντάχθηκε με τον Όθωνα, τάχθηκε κατά της ξένης επέμβασης και αγωνίστηκε τόσο στη Γερουσία όσο και στο Παρίσι, στους κύκλους της γαλλικής κυβέρνησης, για την αποτροπή της. Μετά την ανασύσταση των πρεσβειών, επανήλθε στην πρεσβεία τού Λονδίνου και αγωνίστηκε για την ένωση των Επτανήσων, αλλά η αρθρίτιδα από την οποία υπέφερε τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Αθήνα το 1861 και να τερματίσει τον πολιτικό του βίο. Το βιολογικό τέλος επισυνέβη στις 12 Φεβρουαρίου 1873, σε ηλικία 84 ετών. Ο Σπυρίδων Τρικούπης συγκαταλέγεται στους εξέχοντες Έλληνες του 19ου αιώνα. Φιλελευθέρων αρχών, τον διέκρινε παρρησία, ανεξαρτησία γνώμης – παρά το γεγονός ότι προσδεδεμένος στην αγγλική πολιτική – και σεβασμός προς τους νόμους και τη θέληση του Έθνους. Μετριοπαθής πολιτικός αποστρεφόταν τις βίαιες λύσεις. Μόχθησε όσο λίγοι για την αποκατάσταση της ελευθερίας και την παγίωση της τάξης κατά την πρώτη ασταθή και πολυτάραχη ζωή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Διακρίθηκε και για τη ρητορική του δεινότητα και αποκλήθηκε ο εθνικός ρήτορας του Αγώνα για τις νεκρολογίες των επίσημων αγωνιστών (συμπεριλαμβανομένου του Λόρδου Βύρωνα) και τους πανηγυρικούς του για τις επετείους των μεγάλων μαχών της Επανάστασης. Οι περισσότεροι λόγοι του, αν και αυτοσχέδιοι, έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία της νεοελληνικής ρητορικής τέχνης. Λάτρης της δημοτικής ποίησης, ο Τρικούπης μετέφρασε στη δημοτική τον Θούριο του Τυρταίου, έγραψε τραγούδια όπως τον «Δήμο» και τη «Λίμνη του Μεσολογγίου» και κατά γενική αναγνώριση υπήρξε εκείνος ο οποίος προέτρεψε τον Διονύσιο Σολωμό να εγκαταλείψει τα ιταλόγλωσσα σχέδιά του και να γράψει στίχους στην ελληνική. Η κύρια και ουσιαστική προσφορά του Σπυρίδωνος Τρικούπη στην ελληνική γραμματεία παραμένει αναμφίβολα η έκδοση της τετράτομης «Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1875 και η οποία επανεκδόθηκε έκτοτε πολλές φορές. Το έργο αυτό, αν και ελέγχεται για τη μεροληπτική θέση του απέναντι στον Μαυροκορδάτο και δεν χαρακτηρίζεται από υψηλή κριτική δύναμη, αποτελεί ωστόσο ακόμη και σήμερα πολύτιμη πηγή για τη μελέτη της Επανάστασης.
1890 Γεννήθηκε ο πολυγραφότατος συγγραφέας Κώστας Ουράνης.
1911 Στην Ελλάδα, με ψήφισμά τους προς τη Βουλή, πολλοί καθηγητές του Πανεπιστημίου ζητούν να καθιερωθεί ως επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους η καθαρεύουσα.
1922 Δημοσιεύεται το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ένα κείμενο στο οποίο καταγγέλλεται η καταστροφική πολιτική των τότε φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό Ζήτημα. O Αλέξανδρος Παπαναστασίου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς των αρχών του 20ου αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία της αριστεράς πτέρυγας του δημοκρατικού φιλελεύθερου χώρου. Διατέλεσε υπουργός σε βενιζελικές και βενιζελογενείς κυβερνήσεις και δύο φορές πρωθυπουργός. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1922 μαζί με 6 ομοϊδεάτες του υπογράφει και δημοσιεύει το «Δημοκρατικό Μανιφέστο», ένα κείμενο στο οποίο καταγγέλλεται η καταστροφική πολιτική των τότε φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό Ζήτημα. «Η Ελλάς είναι δημιούργημα του πνεύματος, των μόχθων και των αγώνων των τέκνων της. Δεν είναι βασιλικόν τιμάριον και δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανεκτόν να θυσιασθεί και το ελάχιστον τμήμα της, χάριν προσωπικών βασιλικών συμφερόντων» τονίζεται στο Μανιφέστο. Η αντιβενιζελική και φιλοβασιλική κυβέρνηση Γούναρη συλλαμβάνει τον Παπαναστασίου και τον προφυλακίζει με την κατηγορία της «Εξυβρίσεως του Βασιλέως». Τα πνεύματα είναι οξυμένα. Λίγες μέρες αργότερα δολοφονείται ο εκδότης Ανδρέας Καβαφάκης, ο οποίος είχε δημοσιεύσει το Μανιφέστο στην εφημερίδα του «Ελεύθερος Τύπος». Η δίκη ορίζεται για τις 20 Ιουνίου στο Κακουργιοδικείο Λαμίας. Τρεις μέρες αργότερα (23 Ιουνίου), ο Παπαναστασίου και οι 6 υπογράψαντες το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» καταδικάζονται σε τριετή φυλάκιση. Το αντιμοναρχικό κίνημα φουντώνει, παρά την άγρια καταδίωξη που υφίσταται. Η Μικρασιατική Καταστροφή επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β' απομακρύνεται μετά τις εκλογές του 1923 και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου αναλαμβάνει πρωθυπουργός στις αρχές του 1924. Στις 25 Μαρτίου θα κηρύξει την Α' Αβασίλευτη Δημοκρατία, που θα διαρκέσει μόλις 11 χρόνια.
1923 Γεννήθηκε ο Franco Zeffirelli, Ιταλός σκηνοθέτης. Σκηνοθέτης, σκηνογράφος, σεναριογράφος και παραγωγός, ο Φράνκο Τζεφιρέλι έβαλε την υπογραφή του σε ορισμένες από τις σημαντικότερες παραστάσεις όπερας του 20ού αιώνα, ενώ μετέφερε στη μεγάλη οθόνη έργα του Σέξπιρ («Η Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»), κάνοντάς τα προσιτά στο ευρύ κοινό. Κλασική στο είδος της θεωρείται η τηλεοπτική σειρά «Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ», που σκηνοθέτησε το 1977. Ο Τζιανφράνκο Τζεφιρέλι, γεννήθηκε στην Φλωρεντία στις 12 Φεβρουαρίου 1923. Ήταν καρπός του έρωτα του εμπόρου ρούχων Οτορίνο Κόρσι και της σχεδιάστριας μόδας Αλάιντε Γκαρόζι. Επειδή και οι δυο γονείς του ήταν παντρεμένοι η μητέρα του τόν δήλωσε στο ληξιαρχείο με το επώνυμο Τζεφιρέτι (μικρές αύρες στα ιταλικά) και από παρανόηση του ληξίαρχου γράφτηκε στα κατάστιχα της πόλης ως Τζεφιρέλι. Σε ηλικία 6 ετών η μητέρα του πέθανε και την ανατροφή του ανέλαβε μια ομάδα γηραιών αγγλίδων που ζούσαν στην Φλωρεντία και ήταν γνωστές ως «Σκορπιόνι» (Σκορπιοί) για το δηκτικό τους χιούμορ. Η κατοπινή ταινία του «Τσάι με τον Μουσολίνι» (1999), αντλεί πολλά στοιχεία από τα παιδικά του χρόνια. Το 1941, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας για να σπουδάσει αρχιτεκτονική, όμως τον περισσότερο χρόνο του τόν περνούσε στο θεατρικό τμήμα του πανεπιστημίου. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1943-1945), πέρασε στην αντίσταση και υπηρέτησε ως διερμηνέας των βρετανικών δυνάμεων. Μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας εγκαταστάθηκε στην Ρώμη αποφασισμένος να ακολουθήσει καριέρα στο θέατρο. Το 1946, εντάχθηκε στην ομάδα του Λουκίνο Βισκόντι. Με τον σπουδαίο σκηνοθέτη δούλεψε ως βοηθός του στην ταινία «Η Γη Τρέμει» (1948), που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού νεορεαλισμού. Από τις αρχές της δεκαετίας του '50 εργάστηκε ως σκηνογράφος και σκηνοθέτης σε παραγωγές όπερας, όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις λεπτομερείς και φαντασμαγορικές σκηνοθεσίες του, που ενθουσίαζαν το κοινό και του χάρισαν φήμη και δόξα, όχι όμως και τους κριτικούς. Η πρώτη του σκηνοθεσία ήταν την σεζόν 1952-1953 με το έργο του Τζοακίνο Ροσίνι «Μια Ιταλίδα στο Αλγέρι», που ανέβηκε στην Σκάλα του Μιλάνου. Μέχρι τις αρχές του αιώνα μας παρέμεινε ενεργός στο λυρικό θέατρο με αξιομνημόνευτες σκηνοθεσίες σε έργα, όπως «Λα Τραβιάτα» και «Φάλσταφ» του Βέρντι, «Λουτσία Ντι Λαμερμούρ» του Ντονιτσέτι, «Κάρμεν» του Μπιζέ, «Λα Μποέμ» και «Τόσκα» του Πουτσίνι. Ο Τζεφιρέλι ανακάλυψε τον κινηματογράφο ως βοηθός των Βισκόντι, Ντε Σίκα, Ροσελίνι και Αντονιόνι. Το 1958 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο «Camping»,που ήταν αποτυχία. Η επιτυχία και η αναγνώριση από το κοινό (όχι και πάλι από τους κριτικούς) ήλθε με την μεταφορά έργων του Σέξπιρ: «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι» (1967) με πρωταγωνιστές το ζευγάρι Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1968), με πρωταγωνιστές για πρώτη έφηβων ηθοποιών στους επώνυμους ρόλους και «Άμλετ» (1990) με πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον. Από το μη σεξπιρικό έργο του, άξιες λόγους είναι οι ταινίες «Αδελφός Ήλιος, αδελφή Σελήνη» (1973), στην οποία συναντάμε τις αρετές του ως εστέτ και σκηνογράφου, «Τζέιν Έιρ» (1996) και «Κάλλας για πάντα» (2002), με πρωταγωνίστρια την Φανί Αρντάν στον ρόλο της Μαρίας Κάλλας. Ήταν ένας οφειλόμενος φόρος τιμής στην μεγάλη ντίβα, που ήταν προσωπική του φίλη και την οποία είχε σκηνοθετήσει στις όπερες «Νόρμα», «Λα Τραβιάτα» και «Τόσκα» Στο πλούσιο έργο του περιλαμβάνονται ακόμη και μεταφορές σημαντικών έργων της όπερας στον κινηματογράφο, όπως «Οι παλιάτσοι» (1981), «Καβαλερία Ρουστικάνα» (1982), «Οθέλλος» (1986) και «Λα Μποέμ» (2008). Το 1977, γνώρισε ακόμη μια επιτυχία αυτή την φορά στην τηλεόραση με την ιδιαίτερα φροντισμένη μίνι σειρά «Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ», με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Πάουελ στον ρόλο του Χριστού. Η σειρά αυτή είναι πλέον κλασική στο είδος της και παίζεται και ξαναπαίζεται κάθε χρόνο την Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Τζεφιρέλι αναμίχθηκε και στην πολιτική. Από το 1994 έως το 2001 διετέλεσε γερουσιαστής στην περιφέρεια της Κατάνιας, με το δεξιό κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι «Φόρτσα Ιτάλια». Υπήρξε βαθιά θρησκευόμενος και πιστός Καθολικός. Έχοντας υιοθετήσει δύο αγόρια, δήλωνε «ομοφυλόφιλος» και απεχθανόταν την λέξη «γκέι». Ο Φράνκο Τζεφιρέλι έφυγε από την ζωή στις 15 Ιουνίου 2019, σε ηλικία 96 ετών. «Έσβησε ήσυχα στο σπίτι του στη Ρώμη μετά από μακρά ασθένεια που είχε επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες», μετέδωσαν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, επικαλούμενα πηγές της οικογένειάς του.
1924 Πρώτη εκτέλεση του έργου Γαλάζια Ραψωδία. Μουσική σύνθεση του Τζορτζ Γκέρσουιν για πιάνο και ορχήστρα, το «σήμα-κατατεθέν» της συνθετικής ιδιοφυΐας του σπουδαίου Αμερικανού δημιουργού.
1928 Μαζικά ένοπλα συλλαλητήρια των αγροτών της Κρήτης κατά της βαριάς φορολογίας που επέβαλλε η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση απαντά με έκτακτα μέτρα και την αποστολή στο νησί μονάδων στρατού και χωροφυλακής.
1933 Γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς. Έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ο οποίος από το 1952 ζει στο Παρίσι και έχει αποκτήσει την γαλλική υπηκοότητα. Ο Κώστας Γαβράς είναι από τους πιο γνωστούς κινηματογραφιστές παγκοσμίως, χάρη στις πολιτικές του ταινίες με έντονα τα στοιχεία του θρίλερ (από το «Ζ» έως τους «Ανήλικους στο Δωμάτιο»), που προκαλούν συζητήσεις όπου κι αν προβάλλονται. Ο ελληνογάλλος σκηνοθέτης κάνει ταινίες για το πλατύ κοινό, ενταγμένος πλήρως στο εμπορικό κινηματογραφικό κύκλωμα. Στο ενεργητικό έχει ένα Όσκαρ σεναρίου για την ταινία «Ο Αγνοούμενος» (1983). Ο Κωνσταντίνος Γαβράς γεννήθηκε στα Λουτρά Ηραίας Αρκαδίας στις 12 Φεβρουαρίου 1933 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ενταγμένος στην Αριστερά, όπως και ο πατέρας του, εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1952, λόγω του δυσμενούς πολιτικού κλίματος και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Σπούδασε Φιλολογία στην Σορβόνη και στη συνέχεια κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα φοίτησε στη Σχολή Κινηματογράφου του Παρισιού (IDHEC). Ξεκίνησε την κινηματογραφική του σταδιοδρομία ως βοηθός σκηνοθέτης, κοντά σε γνωστά ονόματα του γαλλικού κινηματογράφου (Ιβ Αλεγκρέ, Ρενέ Κλεμάν, Ρενέ Κλερ, Ζακ Ντεμί), προτού σκηνοθετήσει το 1965 την πρώτη ταινία με τίτλο «Το τραίνο των δολοφόνων» («Compartiment tueurs»), ένα θρίλερ στον ρυθμό και την ατμόσφαιρα των αμερικανικών ταινιών του είδους. Ακολούθησε τον επόμενο χρόνο το πολεμικό δράμα «Μακί, τα Λιοντάρια της Κολάσεως» («Un homme de trop»), που αναφέρεται σ’ ένα επεισόδιο της Γαλλικής Αντίστασης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία προσέχτηκε από τους κριτικούς αποσπώντας θετικά σχόλια. Το 1969 ήταν η χρονιά της παγκόσμιας αναγνώρισης του Κώστα Γαβρά. Το πολιτικό δράμα «Ζ», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού για την δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη το 1963, γνώρισε μεγάλη επιτυχία διεθνώς και συζητήθηκε πολύ σε μια εποχή που η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και ο Γαβράς ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία του «Ζ», ο Γαβράς στράφηκε και σ’ άλλα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που τον ενδιέφεραν. Στην «Ομολογία» («L ’Aveu», 1970), στόχος του ήταν οι δίκες των αντιφρονούντων στα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης (το σενάριο, μια διασκευή του πολύκροτου βιβλίου του τσέχου διαφωνούντα Άρτουρ Λόντον, είναι γραμμένο, όπως κι εκείνο του «Ζ», από τον Χόρχε Σεμπρούν), ενώ στην «Κατάσταση πολιορκίας» («Etat de siege», 1973), στόχος του ήταν τα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, μέσα από τον αγώνα των Τουπαμάρος να ανατρέψουν το στρατιωτικό καθεστώς της Ουρουγουάης. Ένα θλιβερό επεισόδιο με θέμα την εκτέλεση κομμουνιστών αντιστασιακών στη Γαλλία, στα χρόνια της κατοχής, ήταν στο επίκεντρο της ταινίας του «Ειδικό Δικαστήριο» («Section speciale», 1975), ενώ στην επόμενη ταινία του «Στη λάμψη μιας γυναίκας («Claire de Femme», 1977), ο Γαβράς, μέσα από τις σχέσεις ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα, έστρεψε το ενδιαφέρον του σε θέματα όπως ο θάνατος και η μοναξιά. Το 1982 γύρισε το πολιτικό θρίλερ «Ο αγνοούμενος («Missing»), για πολλούς η κορυφαία δημιουργία του. Θέμα της ταινίας οι προσπάθειες ενός απολιτικού Αμερικανού μπίζνεσμαν (τον υποδύεται συγκλονιστικά ο Τζακ Λέμον) να ανακαλύψει τι απέγινε ο γιος του στη Χιλή του στυγερού δικτάτορα Πινοσέτ. Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών (μαζί τον «Δρόμο» του τούρκου Γιλμάζ Γκιουνέι) και το Όσκαρ σεναρίου (1983). Την ίδια χρονιά, μέσα από την δραματική ταινία του «Χάνα Κ.» («Hanna Κ.», καταπιάστηκε με τις σχέσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων, μέσα από την ιστορία μιας μοναχικής γυναίκας που ψάχνει την ταυτότητά της. Το 1986, δοκιμάστηκε στο είδος της κωμωδίας με την ταινία «Οικογενειακή Υπόθεση» («Conseil de Famille»). Το 1988, επέστρεψε στο πολιτικό φιλμ με «Το στίγμα της Προδοσίας» («Betrayed»), που θίγει το ζήτημα της λευκής υπεροχής στις ΗΠΑ και η επόμενη ταινία του «Μουσικό Κουτί» («Music Box», 1989), αναφέρεται στην δίωξη ενός Ναζί στις ΗΠΑ. Με ένα διάλειμμα στην Γαλλία, για την σάτιρα «Μικρή Αποκάλυψη» («La Petite Apocalypse», 1993), ο σκηνοθέτης με φόντο και πάλι τις ΗΠΑ, επισημαίνει την δύναμη των ειδήσεων στην ταινία «Mad City» (1997), με πρωταγωνιστές τους Τζον Τραβόλτα και Ντάστιν Χόφμαν. Το 2002, αντλεί έμπνευση από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, με το δράμα «Αμήν» (Amen) και το 2005 επανέρχεται στο σήμερα με την ταινία «Το τσεκούρι» («Le Couperet»), που έχει ως ήρωα έναν απελπισμένο άνεργο που αποφασίζει να σκοτώσει τους συνδιεκδικητές μιας θέσης εργασίας. Το 2012 καταγγέλλει την εταιρική διαφθορά και απληστία στην ταινία «Tο «Κεφάλαιο» ( «Le Capital») και το 2019, στην πιο πρόσφατη δημιουργία του «Ενήλικοι στο δωμάτιο» («Adults in the room», 2019), διασκευάζει το ομώνυμο μπεστ-σέλερ του Γιάνη Βαρουφάκη σχετικά την διαπραγμάτευση που έκανε ως υπουργός Οικονομικών με την τρόικα το πρώτο εξάμηνο του 2015. Η ταινία συζητήθηκε πολύ στην χώρα μας, λόγω και του θέματός, συχνά σε οξείς τόνους. Ο Κώστας Γαβράς έχει την δική του εταιρεία παραγωγής,την K.G Productions, σημαντικό ρόλο στην οποία παίζει η σύζυγός του Μισέλ Ρε (γ.1939). Το ζευγάρι έχει αποκτήσει τρία παιδιά, τον Αλεξάντρ Γκαβράς (γ.1969), την Ζουλί Γκαβράς και τον Ρομέν Γκαβράς (γ. 1981), που ακολουθούν τα βήματα του πατέρα τους.
1934 Ξεκινά στη Βιέννη απεργία (με την υποστήριξη του μικρού και παράνομου ΚΚ Αυστρίας) η οποία γρήγορα μετεξελίσσεται σε πραγματική εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση Ντόλφους. Η εξέγερση συντρίφτηκε έπειτα από μερικές μέρες ηρωικών μαχών και κάτω από την προδοτική στάση της σοσιαλδημοκρατίας.
1935 Αρχίζει η δίκη για την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι είναι στελέχη της Ασφάλειας.
1944 Βυθίζεται στα ανοικτά του Σουνίου το ατμόπλοιο “Όρια”, με θύματα πάνω από 4.000 Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου.Το SS Oria ήταν νορβηγικό και η βύθισή του αποτέλεσε την 4η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στα παγκόσμια χρονικά και την χειρότερη απώλεια ζωών από βύθιση ενός μόνο πλοίου στη Μεσόγειο. Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες, που παραμένει ευρέως άγνωστη. Συνέβη το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 1944 κοντά στη νησίδα Πάτροκλος (Γαϊδουρονήσι), που βρίσκεται στον Σαρωνικό απέναντι από τα Λεγρενά. Βρισκόμαστε στο προτελευταίο έτος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ιταλία έχει συνθηκολογήσει (8 Σεπτεμβρίου 1943) και οι Γερμανοί κατέχουν πλέον τα Δωδεκάνησα. Η ιταλική φρουρά έχει παραδοθεί και βρίσκεται υπό καθεστώς αιχμαλωσίας. Τις απογευματινές ώρες της 11ης Φεβρουαρίου 1944, 4.046 ιταλοί στρατιωτικοί στοιβάχτηκαν στα αμπάρια του νορβηγικού πλοίου «Όρια» (Oria), που είχε επιταχθεί από τις γερμανικές αρχές. Το μόλις 2.127 τόνων πλοίο ήταν φορτηγό και είχε ναυπηγηθεί στην Αγγλία το 1920. Το «Όρια» αναχώρησε τις πρώτες βραδυνές ώρες από τη Ρόδο με άσχημο καιρό και κατεύθυνση τον Πειραιά. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής του δέχθηκε επίθεση από αγγλικά πλοία και από το ολλανδικό υποβρύχιο «Ντολφάιν», αλλά κατάφερε να ξεφύγει με τη βοήθεια των τριών ελαφρών αντιτορπιλικών που το συνόδευαν. Τις βραδυνές ώρες της 12ης Φεβρουαρίου το κατάφορτο με τους ιταλούς πλοίο προσέκρουσε στον βράχο Μεδίνα κοντά στη νησίδα Πάτροκλος (γεωγραφικό πλάτος, 37ο 39' βόρεια, γεωγραφικό μήκος 23ο 59' ανατολικά), σε απόσταση 25 μιλίων ΝΑ του λιμανιού του Πειραιά. Το πλοίο πήρε κλίση και άρχισε να βυθίζεται. Η θάλασσα της περιοχής έγινε ο υγρός τάφος για χιλιάδες Ιταλούς που ήταν στοιβαγμένοι στα αμπάρια του. Συνολικά, 4.074 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (4.025 Ιταλοί, 44 Γερμανοί και 5 μέλη του πληρώ- ματος). Οι διασωθέντες ανέρχονται σε μόλις 28 (21 Ιταλοί, 6 Γερμανοί και ο Έλληνας μηχανικός του πλοίου). H σχεδόν αύτανδρη βύθιση του «Όρια» δεν οφείλεται μόνο στην κακοκαιρία και τους κακούς χειρισμούς του νορβηγού πλοιάρχου, αλλά κυρίως στον ασφυκτικό εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στ' αμπάρια ενός μικρού και παμπάλαιου σκάφους. Η φήμη που κυκλοφόρησε τότε ότι τορπιλίστηκε από το υποβρύχιο «Παπανικολής» δεν ευσταθεί, αφού εκείνη την ημέρα το θρυλικό υποβρύχιο έπλεε μεταξύ Κρήτης και Λιβάνου. Και όμως, το πολύνεκρο αυτό ναυάγιο, που ξεπερνά κατά πολύ αυτό του Τιτανικού (1.523 νεκροί), δεν καταγράφηκε πουθενά. Ούτε στα συμβάντα των ελληνικών λιμεναρχείων, ούτε στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ούτε στις αθηναϊκές εφημερίδες που δεν ανέφεραν λέξη. Κι ας γέμισαν πτώματα οι παραλίες από τον Xάρακα ως το Λαγονήσι, που θύμιζαν «μαρίδα στο τηγάνι», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό ενός κατοίκου της περιοχής. H ναζιστική λογοκρισία απαγόρευσε την καταγραφή ή τη δημοσίευση οποιασδήποτε σχετικής πληροφορίας. Τα επόμενα χρόνια πολλοί δύτες εξερεύνησαν το ναυάγιο του «Όρια» και έδωσαν συγκλονιστικές περιγραφές. Εκτεταμένη έρευνα στο ναυάγιο του «Όρια» πραγματοποίησε το 1999 ο δύτης Αριστοτέλης Ζερβούδης και το 2002 δημοσίευσε για πρώτη φορά το ιστορικό της βύθισης, όπως αυτό βρέθηκε στα αρχεία της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αιγαίου. Τα απομεινάρια του «Όρια» βρίσκονται σε βάθος 28 έως 42 μέτρων.
1945 Υπογράφεται μεταξύ των εκπροσώπων της Κυβέρνησης και του ΕΑΜ, η Συμφωνία της Βάρκιζας η οποία επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά». Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν οι Γ. Σιάντος (Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της αντιπροσωπείας), Μ. Παρτσαλίδης (Γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ) και Η. Τσιριμώκος (ΓΓ του κόμματος Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας). Την κυβερνητική αντιπροσωπεία αποτελούσαν οι Ι. Σοφιανόπουλος (υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής της αντιπροσωπείας), Περ. Ράλλης (υπουργός Εσωτερικών) και Ι. Μακρόπουλος (υπουργός Γεωργίας). Στη Βάρκιζα, βρίσκονταν επίσης και διηύθυναν την κυβερνητική αντιπροσωπεία από τα παρασκήνια οι Βρετανοί Μακ Μίλαν και Λίπερ. Η Συμφωνία προέβλεπε μεταξύ άλλων: α) τη μονομερή αποστράτευση του ΕΛΑΣ και συγκρότηση εθνικού στρατού μέσα από κανονική στρατολογία, β) την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από δωσίλογους και φασιστικά στοιχεία και γ) τη διενέργεια δημοψηφίσματος και στη συνέχεια εκλογών μέσα στο 1945. Η σημασία της συμφωνίας αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου. Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια. H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις δεν έδειχνε να γεφυρώνεται εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό. Οι εκατέρωθεν παραβιάσεις των όρων της οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, που διήρκεσε ως τις 30 Αυγούστου 1949.
1946 Συνέρχεται στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε ο απολογισμός της τρομοκρατίας στον ένα χρόνο ακριβώς μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας: Νεκροί 1.289. Τραυματίες 6.671. Βασανισθέντες 31.632. Συλληφθέντες 84.931. Βιασμένες γυναίκες 165. Ληστείες 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες πάνω από 100.000. Στη χώρα δρούσαν πάνω από 200 συμμορίες.Η Ολομέλεια, αποφάσισε την προοδευτική έναρξη του ένοπλου αγώνα, σε συνδυασμό πάντα με την πολιτική δουλειά και τη μαζική πάλη για τη συμφιλίωση και για την ειρηνική εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη και την αποχή από τις εκλογές.
1947 Ο μεγαλύτερος παρατηρούμενος σιδηρομετεωρίτης δημιουργεί κρατήρα στην περιοχή Σιχότε-Άλιν της Σοβιετικής Ένωσης.
1947 Ο Κριστιάν Ντιόρ παρουσιάζει το “New Look”, βοηθώντας το Παρίσι να ανακτήσει τη θέση του ως πρωτεύουσα του κόσμου της μόδας.
1950 Ιδρύεται η European Broadcasting Union (EBU), η γνωστή μας Eurovision.
1954 Γεννήθηκε ο Τζίμης Πανούσης – «Τζιμάκος» για τους θαυμαστές του – υπήρξε πολύπλευρο καλλιτεχνικό ταλέντο, με βασικό του όπλο την εκτός ορίων σάτιρα. Ηθοποιός από τους πρωτοπόρους του stand-up comedy στην Ελλάδα, ροκ μουσικός («Μουσικές Ταξιαρχίες»), ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας («Πούστευε και μη ερεύνα»). Ο Δημήτριος Πανούσης γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους της Αθήνας στις 12 Φεβρουαρίου 1954 από μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς και μεγάλωσε στο Χολαργό. Ο πατέρας του ήταν πλανόδιος έμπορος και η μητέρα του ασχολούνταν με τα του οίκου. Πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές γιατί τον απορρόφησαν οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Προσλήφθηκε στην Εθνική Τράπεζα, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα να κάνει καριέρα τραπεζοϋπαλλήλου, επειδή δεν τον σήκωνε το κλίμα. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του διαδρομή σε νεανικές θεατρικές ομάδες του Χολαργού, συνέχισε σε ευκαιριακούς θιάσους («Μουσικό Θίασο Κρήτης») και συνεργάστηκε με τη «Θεατρική Συντεχνία» του Γιάννη Χουβαρδά. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 σχημάτισε τις «Μουσικές Ταξιαρχίες», ένα ροκ συγκρότημα με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 o Τζίμης Πανούσης ακολούθησε σόλο καριέρα, με εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Από τις λιγοστές εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη ξεχωρίζει η καλτ-ταινία του Νίκου Ζερβού «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» (1983). Η καυστική του σάτιρα τον είχε οδηγήσει πολλές φορές στις αίθουσες των δικαστηρίων, ήδη από την εποχή των «Μουσικών Ταξιαρχιών». Ιστορία έγραψε η δικαστική διαμάχη του με τον Γιώργο Νταλάρα, που κράτησε επτά χρόνια (1997 - 2004). Στις 21 και 22 Ιουλίου 2017 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο, στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Τρυγαίου. Στις 2 Δεκεμβρίου, ο Τζίμης Πανούσης υπέστη καρδιακή προσβολή, ενώ τραγουδούσε στο κλαμπ «Κύτταρο» και νοσηλεύτηκε για αρκετές ημέρες στο νοσοκομείο «Ελπίς». Τελικά έχασε τη μάχη για τη ζωή στις 13 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 63 ετών. Ήταν παντρεμένος για πολλά χρόνια με τη Λιλή Αχλαδιώτη, με την οποία απέκτησε ένα γιο, ενώ με τη σύντροφό του σκηνοθέτιδα Αθηνά Αϊδίνη είχε αποκτήσει μία κόρη.
1962 Ο σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα, επισκέπτεται την Αθήνα
1963 Αρχίζει η κατασκευή της Πύλης για τη Δύση στο Σαιντ Λούις.
1972 Οι ΗΠΑ υποτιμούν το δολάριο κατά 10%, ώστε να τερματίσουν τη νομισματική κρίση, που επί δύο βδομάδες συγκλονίζει τις ευρωπαϊκές χρηματαγορές. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, που έχει ξεκινήσει από το 1972 και στη συγκεκριμένη φάση εκδηλώνεται ως νομισματική και στη συνέχεια ως πετρελαϊκή.
1977 Συνομολογείται στη Βιέννη η συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς επί του Κυπριακού. Δύο χρόνια αργότερα θα την διαδεχθεί η συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς.
1973 Στον πόλεμο του Βιετνάμ, απελευθερώνονται από τους Βιετκόνγκ, (Εθνικό μέτωπο για την Απελευθέρωση του Βιετνάμ) οι πρώτοι Αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου.
1980 Πέθανε η ηθοποιός, Γεωργία Βασιλειάδου, η πιο όμορφη άσχημη του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν η πιο γοητευτική άσχημη του ελληνικού θεάτρου και του σινεμά. Μία δυνατή προσωπικότητα, μία θαυμάσια ηθοποιός, ένα έμφυτο ταλέντο, που κατάφερε να επισκιάσει καλλονές και δημοφιλείς ηθοποιούς με μια ματιά της, μια κουβέντα. Ο λόγος για την αξιαγάπητη, με όλη τη σημασία της λέξης, Γεωργία Βασιλειάδου, που ακόμη και σήμερα λατρεύεται για τους ρόλους της γεροντοκόρης, της καφετζούς, της θείας είτε από το Σικάγο είτε από τις φτωχογειτονιές της Αθήνας. Η ηθοποιός που μετέτρεψε την ασχήμια της σε προτέρημα και κατάφερε να περάσει το μήνυμα ότι ο άνθρωπος δεν κρίνεται από την εξωτερική εμφάνιση, αλλά από την εσωτερική γοητεία, την καλοσύνη, το μεγαλείο της ψυχής. Η Γεωργία Αναστασίου, όπως ήταν το πραγματικό όνομά της, γεννήθηκε στην Κυψέλη την 1η Ιανουαρίου του 1897 και μεγάλωσε σε μία οικογένεια με 10 αδέλφια. Υποχρεώθηκε να αφήσει το σχολείο και να εργαστεί από νωρίς, μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα της, ο οποίος ήταν αξιωματικός του Ιππικού. Σπούδασε φωνητική μουσική στη Γεννάδιο Σχολή και ξεκίνησε την καριέρα της στο Λυρικό Θέατρο ως χορωδός στην όπερα του Βέρντι «Ο Ερνάνης». Τρία χρόνια μετά, το 1925, μπήκε στο θέατρο, δουλεύοντας σε μεγάλα σχήματα της εποχής με Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη (1925–1931), Δημήτρη Μυράτ (1932–1935). Η Μαρίκα Κοτοπούλη, που την ανακάλυψε πρώτη, της είχε πει «Είσαι ένα διαμάντι κρυμμένο στα κάρβουνα. Θα σε πάρω να σε βγάλω έξω». Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίσθηκε το 1930 στην ταινία του Ολλανδού ηθοποιού και σκηνοθέτη Λου Τέλεγκεν «Το Όνειρον του γλύπτου». Στα μέσα της δεκαετίας του τριάντα, ύστερα από ένα άτυχο γάμο, αποφάσισε να αποσυρθεί από τον κόσμο του θεάματος για να αφοσιωθεί στην ανατροφή της κόρης της. Ωστόσο, το 1939 ο Αλέκος Σακελλάριος της προσέφερε ένα μικρό ρόλο ο οποίος αποτέλεσε την αρχή μιας δεύτερης καριέρας. Ο Αλέκος Σακελλάριος έψαχνε μια καρατερίστα για το ρόλο μιας κουτσομπόλας, στην μουσική κωμωδία του “Κορίτσια για Παντρειά”. Μετά από πολλά την ανακάλυψε στο γνωστό καφενείο της Ομονοίας “Το Στέμμα”, στέκι των ηθοποιών — κυρίως κομπάρσων και δευτεραγωνιστών. Αρχικά πίστεψε ότι είναι κάποια μητέρα ηθοποιού, μέχρι να μάθει ότι ήταν ηθοποιός έτοιμη να τα παρατήσει. Την πλησίασε και παρά τους δισταγμούς της την έπεισε να παίξει στο έργο του. Η επιτυχία της μοναδική. Την ίδια χρονιά μπαίνει και στο σινεμά. Εμείς όμως θα τη γνωρίσουμε από τις ταινίες του 1946 “Παπούτσι απ’ τον Τόπο σου” και φυσικά την κλασική κωμωδία του 1948 “Οι Γερμανοί Ξανάρχονται”. Και οι δυο είναι του Σακελλάριου. Το 1952, στον “Γρουσούζη” του Γιώργου Τζαβέλλα, δίπλα στον Ορέστη Μακρή, θα παίξει και πάλι την κουτσομπόλα της γειτονιάς, ενώ το 1954 θα κάνει την πρώτη της πρωταγωνιστική εμφάνιση στην αξέχαστη κωμωδία “Η Ωραία των Αθηνών” του Νίκου Τσιφόρου, δίνοντας “ρέστα” στο ρόλο της γεροντοκόρης, προκαλώντας ντελίριο με την ερμηνεία της. Το 1955 θα πρωταγωνιστήσει στην περίφημη “Καφετζού”, δίπλα πάλι στον Μίμη Φωτόπουλο, δίνοντας και το στίγμα μίας ηθοποιού που όταν θέλει μπορεί να υπηρετήσει αξιέπαινα το δράμα και να περάσει με ευκολία στην κωμωδία και τούμπαλιν, μέσα σε μία σκηνή. Το 1957 είναι όμως μια χρονιά σταθμός για την καριέρα της. Θα παίξει σε μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, “Το Αμαξάκι” του Ντίνου Δημόπουλου, αλλά και στις απολαυστικές κωμωδίες του Σακελλάριου “Η Θεία από το Σικάγο” και “Η Κυρά μας η Μαμή”, δίπλα πάντα στον τεράστιο Ορέστη Μακρή. Η αναγνώρισή της φτάνει στην κορυφή. Κι όμως, όπως θα παρατηρήσουμε, θα μείνει ένα χρόνο μακριά από τα στούντιο, λέγοντας όχι σε δουλειές που δεν της ταιριάζουν. Θα έρθει όμως το 1959 για να παίξει σε πέντε ταινίες και ανάμεσά τους στην κλασική κωμωδία “Ο Θησαυρός του Μακαρίτη”, αυτή τη φορά δίπλα στον Βασίλη Αυλωνίτη. Τον επόμενο χρόνο θα πρωταγωνιστήσει στη σάτιρα του Ροβήρου Μανθούλη “Η Κυρία Δήμαρχος” και στην αξέχαστη κωμωδία “Η Μαρίνα, ο Κλέαρχος και ο Κοντός”, με Αυλωνίτη και Ρίζο, δηλαδή με τους δυο συναδέλφους της με τους οποίους θα φτιάξουν τον θεατρικό θίασο “Αυλωνίτη, Βασιλειάδου, Ρίζου”, με τον τρίτο να έχει την ικανότητα να αξιοποιεί το πηγαίο ταλέντο και να κουμαντάρει τον… ανέμελο χαρακτήρα των άλλων δύο. Το 1962 θα κάνει την τελευταία τεράστια επιτυχία της, “Οι Γαμπροί της Ευτυχίας”, σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καψάσκη και με την ίδια σύνθεση πρωταγωνιστών, ενώ στη συνέχεια θα παίξει σε αρκετές ταινίες, όχι όμως με την ίδια επιτυχία, καθώς ο λεγόμενος παλιός ελληνικός κινηματογράφος αρχίζει να παρακμάζει, ενώ και η ίδια που γνωρίσαμε μεγάλη, είχε αρχίσει να μπαίνει στα βαθιά γεράματά της.
1993 Ένα από τα πιο απίστευτα εγκλήματα στην ιστορία, λαμβάνει χώρα στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, καθώς ο 2χρονος Τζέιμς Μπάλτζερ κακοποιείται και δολοφονείται στις ράγες του τρένου. Οι δύο δολοφόνοι ήταν οι δεκάχρονοι Τζον Βέναμπλς και Ρόμπερτ Τόμσον.
2001 Δημοσιοποιείται από επιστήμονες η πλήρης καταγραφή του ανθρώπινου γενετικού κώδικα, των πληροφοριών που καθορίζουν τα γενετικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αμερικανοί και Βρετανοί επιστήμονες δημοσιεύουν στα περιοδικά Science και Nature τα αποτελέσματα μιας δεκάχρονης έρευνας για την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος (DNA), σύμφωνα με τα οποία, ο άνθρωπος διαθέτει περίπου 30–40.000 γονίδια, τα οποία είναι κατά 98% ταυτόσημα με αυτά του χιμπατζή, ενώ μεταξύ ανθρώπων το DNA διαφέρει μόνο κατά 0,25.
2012 Με 199 «ναι» υπερψηφίζεται η νέα δανειακή σύμβαση (δεύτερο μνημόνιο), έναντι 74 βουλευτών που την καταψηφίζουν και 5 που δηλώνουν «παρών». Είκοσι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ισάριθμοι της Νέας Δημοκρατίας ψηφίζουν αρνητικά. Απέχουν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, με εξαίρεση τους Μάκη Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη, οι οποίοι ψηφίζουν θετικά. Τη νέα δανειακή σύμβαση καταψηφίζουν οι βουλευτές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ.
2002 Ξεκινά στην Χάγη η δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας την περίοδο των βομβαρδισμών της από το ΝΑΤΟ το 1999. Στόχος της δίκης — παρωδίας είναι να μη δικαστεί μόνον ο Σλ. Μιλόσεβιτς, αλλά νοερά να «κάτσει στο σκαμνί» κάθε διάθεση στο κόσμο να αντισταθεί .
2019 Με τη Συμφωνία των Πρεσπών το χρόνιο πρόβλημα ονομασίας της προσωρινά αποκαλούμενης “πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας” (πΓΔΜ η οποία ονομάζεται επισήμως πλέον Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας) δημιουργεί αναταράξεις στο ελληνικό κράτος
2019 Πέθανε ο Ο Γκόρντον Μπανκς (Gordon Banks) ήταν άγγλος τερματοφύλακας του ποδοσφαίρου, ο δεύτερος μεγαλύτερος του 20ού αιώνα μετά τον ρώσο Λεβ Γιασίν. Υπήρξε ένας σταθερός και ενστικτώδης τερματοφύλακας, με σωματική δύναμη, αθλητικότητα και εξαιρετικές ικανότητες στις αποκρούσεις. Είχε εξαιρετικές τοποθετήσεις στην εστία του και διέθετε μεγάλες ψυχικές δυνάμεις, ευκινησία, ταχύτητα και γρήγορα αντανακλαστικά, που του επέτρεπαν να κάνει ακροβατικές αποκρούσεις, όπως την ιστορική απόκρουση στην κεφαλιά του Πελέ στο Μουντιάλ του 1970, η οποία έμεινε στην ιστορία ως «Η απόκρουση του αιώνα». Ο Γκόρντον Μπανκς γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1937 στο Σέφιλντ και μεγάλωσε με σχετική άνεση, καθώς ο πατέρας του διατηρούσε παράνομο γραφείο στοιχημάτων. Σε ηλικία 15 ετών σταμάτησε το σχολείο για ν’ αφιερωθεί στο ποδόσφαιρο, ενώ εργαζόταν ως αχθοφόρος για να βελτιώνει τη σωματική του δύναμη. Η επαγγελματική σταδιοδρομία του ξεκίνησε από την Τσέστερφιλντ, ομάδα της Γ’ Κατηγορίας της Αγγλίας, όταν σε ηλικία 15 ετών υπέγραψε συμβόλαιο μερικής απασχόλησης με εβδομαδιαίο μισθό τρεις λίρες. Στα 17 του κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και πήρε μετάθεση για τη Γερμανία. Εκεί γνωρίστηκε με την Ούρσουλα, τη μετέπειτα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Μετά την αφυπηρέτησή του συνέχισε την καριέρα του στην Τσέστερφιλντ και το καλοκαίρι του 1959 μετεγγράφηκε στη Λέστερ κι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα ν’ αγωνιστεί στη μεγάλη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Με τις «αλεπούδες» αγωνίστηκε σε 293 παιχνίδια έως το 1967 και μαζί τους κατέκτησε το Λιγκ Καπ το 1964. Το 1961 κλήθηκε στην Εθνική Αγγλίας, αλλά για πρώτη φορά αγωνίστηκε το 1963. Μέχρι το 1972 υπερασπίστηκε την εστία των «τριών λιονταριών» 73 φορές. Στο διάστημα αυτό κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 κι έφτασε μέχρι τα προημιτελικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970. Στη διοργάνωση αυτή έκανε την «απόκρουση του αιώνα» στον αγώνα με την Βραζιλία για τη φάση των ομίλων, στον οποίο η ομάδα του ηττήθηκε με 1-0. Παρά τις δάφνες του πρωταθλητή κόσμου, ο Μπανκς τέθηκε στο περιθώριο από την ομάδα του, προκειμένου να προωθηθεί ο φερελπις Πίτερ Σίλτον. Το καλοκαίρι του 1967 μετεγγράφηκε στη Στόουκ Σίτι. Τον ήθελε πολύ και ο προπονητής της Λίβερπουλ, Μπιλ Σάνκλι, αλλά οι ιθύνοντες των «Κόκκινων» θεώρησαν ότι οι 50.000 λίρες ήταν πάρα πολλά χρήματα για έναν τερματοφύλακα. Με τους «Αγγειοπλάστες» αγωνίστηκε σε 194 παιχνίδια μέχρι το 1973 και μαζί τους κατέκτησε το Λιγκ Καπ του 1972. Το διάστημα αυτό αγωνίστηκε δανεικός για επτά παιχνίδια με την αμερικανική ομάδα των Κλίβελαντ Στόκερς το 1967 και για τρία με τη Χελένικ του Κέιπ Τάουν, που είχαν ιδρύσει έλληνες μετανάστες στη Νότια Αφρική. Στις 22 Οκτωβρίου 1972 ενεπλάκη με το αυτοκίνητό του σε τροχαίο ατύχημα, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο πρόσωπο και υποστεί σοβαρή βλάβη το δεξί του μάτι. Τον επόμενο χρόνο συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει πάλι στο ανώτερο επίπεδο κι επέλεξε να παίξει στο νέο επαγγελματικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ με την ομάδα των Φορτ Λοντερντέιλ Στράικερς τη διετία 1977-1978. Για μικρό χρονικό διάστημα ασχολήθηκε με την προπονητική χωρίς επιτυχία. Ο Γκόρντον Μπανκς πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 2019 στο Στόουκ-ον-Τρεντ, σε ηλικία 81 ετών. Είχε διαγνωστεί με καρκίνο των νεφρών.
Το γράμμα του Γκόρντον Μπανκς σ’ έναν επίδοξο τερματοφύλακα …Ο Γκόρντον Μπανκς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στη Λέστερ. Έτσι, γνωρίστηκε με τους δημοσιογράφους της πόλης, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Λι Μάρλοου της εφημερίδας Λέστερ Μέρκιουρι. Μάλιστα προ ετών, ο Μάρλοου, στο περιθώριο μιας συνέντευξης που πήρε από τον Μπανκς, του ζήτησε να του δώσει μερικές συμβουλές για τον γιο του, που ήθελε να γίνει τερματοφύλακας. Ο Μπανκς, επέλεξε να γράψει ένα γράμμα στον νεαρό, που θα πρέπει να διαβάσει κάθε επίδοξος τερματοφύλακας...
“Γεια σου Λούκας
Ο πατέρας σου, μού είπε ότι θέλεις να γίνεις τερματοφύλακας. Χρειαζόμαστε, πάντα, καλούς τερματοφύλακες. Να ορισμένες συμβουλές από μένα. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να εργαστείς σκληρά. Το να είσαι τερματοφύλακας δεν είναι εύκολο. Όσο πιο πολύ παίζεις, τόσο περισσότερο τα μάτια σου θα βελτιωθούν στην ανίχνευση και τον εντοπισμό των γωνιών. Θα αρχίσεις να γνωρίζεις εκ των προτέρων από πού θα περάσει η μπάλα. Αυτό ονομάζεται πρόβλεψη. Και οι μεγάλοι τερματοφύλακες, έχουν καλή πρόβλεψη. Τα μάτια ακολουθούν την κατεύθυνση της μπάλας, τον τρόπο με τον οποίο φτάνει στον αέρα. Και στέλνουν μηνύματα στον εγκέφαλό και στη συνέχεια στα χέρια. Να συνεχίσεις να προπονείσαι και διαρκώς θα γίνεσαι καλύτερος. Πρέπει πάντοτε να γνωρίζεις που βρίσκεσαι σε σχέση με την εστία σου. Να περιορίζεις τις κάτω γωνίες και να κάνεις όσο πιο δύσκολο γίνεται, στον επιτιθέμενο, να σκοράρει. Να παίζεις με μία μικρότερη μπάλα. Κι αυτό γιατί εάν συνηθίζεις να ελέγχεις μία μικρότερη μπάλα, θα είναι πιο εύκολο να παίζεις με μία μεγαλύτερη. Να παίζεις παιχνίδια, όπως το πινγκ πονγκ, που θα σε βοηθήσουν να βελτιώσεις και να εξελίξεις τα αντανακλαστικά σου, αλλά και να συντονίζεις καλύτερα τα χέρια με τα μάτια σου. Να πετάς ένα μπαλάκι του τένις στον τοίχο και να προσπαθείς να το πιάνεις στην επιστροφή του. Και φυσικά, να είσαι γενναίος. Γιατί για να κάνεις μία έξοδο ή να βουτήξεις στα πόδια του επιτιθέμενου, απαιτείται γενναιότητα. Και να αντιμετωπίζεις με γενναιότητα την ήττα ή το λάθος. Όλοι κάνουμε λάθη. Εγώ έκανα πολλά, αλλά ποτέ δεν άφησα κανέναν να καταλάβει ότι με επηρέασε.
Καλή τύχη Λούκας.”