8 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας.

Μια ημέρα-υπενθύμιση. Για τους αγώνες που έγιναν και για εκείνους που πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται για την επίτευξη της ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα.

“Είμαι γυναίκα. Μια γυναίκα με έφερε στη ζωή. Μεγάλωσα για να γίνω γυναίκα.

Μεγάλωσα με όλες τις πριγκίπισσες της Disney – η Σταχτοπούτα και η Μικρή Γοργόνα είναι οι αγαπημένες μου. Εκείνα τα κορίτσια –οι ηρωίδες των παιδικών μου χρόνων– ήταν όμορφα και λαμπερά, αλλά και αδύναμα, άβουλα και ταπεινά. Συνήθως φτωχά και καταπιεσμένα με μια ανδρική φιγούρα να αποδεικνύεται «σωτήρας».

Μεγάλωσα στα ροζ και στα φρου φρου και έπαιζα με κούκλες. Η μάνα μου με έμαθε να αγαπώ, να φροντίζω, να κάνω ένα βήμα πίσω, να μην ενοχλώ.

Στην πορεία συνειδητοποίησα πως όλος ο κόσμος με θέλει γυναίκα. Ταπεινή, χωρίς φωνή.

Και σε ένα γύρισμα του χρόνου έμαθα ότι για να επιβιώσω πρέπει να επιμείνω. Έμαθα ότι έχω φωνή, η οποία, όταν ενώνεται με άλλες, γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου, αλλά και τις αδελφές μου.

Έμαθα πως, όπου κι αν θέλω να πάω, θα τα καταφέρω. Όχι, δεν είναι εύκολη διαδρομή. Καμιά φορά τα παρατάω και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα για μέρες. Άλλες, βλέπω το φως και νιώθω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Κάποιες φορές με βλέπω όμορφη. Κι άλλες με βλέπω άσχημη. Κάποιες φορές πιστεύω σ’ εμένα. Άλλες με κρίνω και αμφισβητώ την ίδια μου την ύπαρξη.

Κι αυτό το ταξίδι συνεχίζεται. Αλλά σήμερα είμαι μια μεγάλη γυναίκα με κόρες, αδελφές, φίλες και ανιψιές. Και είμαι περήφανη για όλες τους.

Είμαστε γυναίκες και ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν της Σταχτοπούτας και της Μικρής Γοργόνας.

Άλλωστε το χρωστάμε στις μαμάδες μας, στις γιαγιάδες μας, στις προγιαγιάδες μας. Και κυρίως το χρωστάμε στο μέλλον μας: στα παιδιά.”