Κραυγή αγανάκτησης ενός υπερήλικα ερασιτέχνη κτηνοτρόφου.

Σάββας Απέργης, Φιλόλογος, πρώην Δήμαρχος καί τώρα ερασιτέχνης γεωργός καί κτηνοτρόφος, δηλαδή πραγματικός οικολόγος.

Τά πέδικλα των ζώων καί «πεδικλωμένη» σκέψη των ονομαζομένων –άσχετων μέ τήν φύση καί τήν ιστορία του νησιού μας-οικολόγων.

Όταν επισκεφθεί κάποιος προσωρινά έναν τόπο ή εγκατασταθεί σ’ αυτόν μόνιμα από ανάγκη ή από δική του πρωτοβουλία, τό σωστό καί το σύνηθες είναι νά προσπαθήσει να μάθει τήν ιστορία του, τις παραδόσεις του, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι άνθρωποι, τήν καθημερινότητά τους και γενικά τον τρόπο τῆς διαβίωσής τους.

Δεν είναι φρόνιμο, αλλά εγωιστικό και αψυχολόγητο νά θέλει –σώνει και καλά- να επιβάλει τις δικές του θέσεις, τις δικές του απόψεις ή ξενόφερτες συνήθειες που στον δικό του τόπο μπορεί νά είναι ορθές καί δοκιμασμένες από τον χρόνο, ενώ εδώ είναι ανεφάρμοστες καί ανεδαφικές.

Η Τήνος είναι ένα μικρό νησί, το οποίο χάρη στήν «σοφία» των προηγούμενων γενεών κατάφερε νά αναπτύξει καί τη γεωργία (οι ξερολιθιές κράτησαν τό λιγοστό χώμα) καί την κτηνοτροφία (γνωστή η τηνιακή αγελάδα). Η συμβίωση ήταν απόλυτα αρμονική. (Άνθρωποι, ζώα, κτήματα, κήποι).

Εάν υπήρχαν μεγάλες γόνιμες εκτάσεις και αντίστοιχα βοσκοτόπια, όπως υπάρχουν σέ άλλα μέρη της Ελλάδας, τα πράγματα θά είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Εδώ ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε η συνύπαρξη κτηνοτροφίας καί γεωργίας, να ζουν δηλαδή, οι αγελάδες καί τα αιγοπρόβατα δίπλα στους κήπους καί τα σπαρμένα χωράφια, ήταν οι υψηλοί τοίχοι που χώριζαν τά κτήματα αλλά κυρίως τά πέδικλα, τα οποία στερούσαν τήν δυνατότητα –ιδίως στα ατίθασα κατσίκια –να πηδούν από τόν περιορισμένο καί επιτρεπόμενο χώρο τους, να μπαίνουν στόν διπλανό και να καταστρέφουν τα αμπέλια, τις συκιές ή το κριθάρι καί τα λαχανικά.

Απλός και σχεδόν ανώδυνος τρόπος συμβίωσης, αφού το πέδικλο δεν στερούσε στά ζώα τήν δυνατότητα νά κινούνται καί να τρέφονται, απλώς τά εμπόδιζε νά πηδούν και νά… ατακτούν. Ήταν ένας τρόπος και ένα μέσον «πειθαρχίας» ανάλογος με αυτόν πού επιβάλλεται στά παιδιά. Άλλωστε και εμείς ως ανθρώπινες κοινωνίες ζούμε με νόμους καί περιορισμούς που πολλές φορές μας ενοχλούν, μας «πεδικλώνουν».

Βεβαίως κάθε μέσον περιορισμού έχει καί τίς αδυναμίες του. Μερικές φορές τά πόδια των ζώων πλήγωναν προσωρινά ή έμπλεκαν στα κλαδιά των θάμνων με αποτέλεσμα νά χάσουν την ζωή τους. Ουδέν καλόν, αμιγές κακού καί το αντίθετο. Όμως έτσι οι φτωχοί κάτοικοι του νησιού μας ή οι ερασιτέχνες δέν στερούνταν ούτε τό κρέας καί τό γάλα, ούτε τά σύκα, τά σταφύλια και τά λαχανικά.

Τελευταία, όλα αυτά ανατράπηκαν, από τη στιγμή που το κράτος υπέκυψε στις πιέσεις μερικών υπερευαίσθητων ομάδων πολιτών- που αυτοαποκαλούνται οικολόγοι, τύφλα στά μάτια τους -οι οποίοι απαίτησαν νά αφαιρεθούν τά πέδικλα, επειδή, τάχα, υποφέρουν τά ζώα καί νά τιμωρούνται καί μάλιστα πολύ αυστηρά οι «βασανιστές» ιδιοκτήτες τους.

Τό αποτέλεσμα είναι άλλοι νά σταματούν νά έχουν τά ζώα τους (πουλώντας ή σφάζοντάς τα) καί άλλοι να τα μεταφέρουν σέ απόκεντρα μέρη, μακρυά από κεντρικούς δρόμους διακινδυνεύοντας, μήπως καί δέν αποκαλυφθούν.

Έτσι σε πολύ λίγο χρονικό διάσημα θα εκλείψουν τά ζώα από το νησί ή θά εξαφανιστούν οι κήποι καί τα λιγοστά οπωροφόρα δέντρα, επειδή τό υδροκέφαλο καί ανεγκέφαλο κράτος και οι διοικούντες αυτό υπέκυψαν στις παράλογες απαιτήσεις των άσχετων μέ τη φύση καί την φυσικότητα οικολογούντων νομοθετώντας γενικά καί αορίστως χωρίς νά εξετάσουν – από αδιαφορία ή απειρία- τίς ιδιαίτερες συνθήκες κάθε τόπου. Έγινε δηλαδή, αυτό που λέει ο λαός. «κοντά στο ξερό κάηκε καί το χλωρό».

Αντί νά ακούσουν όλους εμάς που γνωρίζουμε καί «πονούμε» τόν τόπο μας καί νά επικηρύξουν τά «αδέσποτα» ζώα, (τά αγριοκάτσικα, όπως λέγονται), τά οποία έχουν επικίνδυνα πολλαπλασιαστεί καί ρημάζουν τήν ύπαιθρο χώρα εξαφανίζοντας τήν λιγοστή – ούτως ή άλλως- χλωρίδα του νησιού μας καί γκρεμίζοντας μέχρι τό έδαφος τίς ξερολιθιές, αντί αυτού «κυνηγούν» καί καταγγέλλουν τούς λιγοστούς κτηνοτρόφους καί γεωργούς που υπάρχουν ακόμα και μάλιστα τούς ερασιτέχνες που τρέφουν μερικά ζώα καί συντηρούν μικρούς κήπους από μεράκι καί μόνο.

Είμαι 85 ετών. Μετά τήν συνταξιοδότησή μου απόκτησα 2-3 κατσίκες. Γεννούσαν, τίς άρμεγα, έπινα τό γάλα τους, έφτιαχνα τυράκια καί είχα εξασφαλίσει τό κρέας τού σπιτιού μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τίς είχα σε περιφραγμένο χώρο, αλλά τά μικρά ατίθασα και απείθαρχα, όπως όλα τά μικρά, πηδούσαν τά πλέγματα και μού έτρωγαν τά λαχανικά ή κατέστρεφαν τίς γλάστρες με τα λουλούδια του ξένου γειτονικού σπιτιού.

Τους έβαλα ένα πέδικλο, γιά νά φρενάρω τήν κινητικότητα τους. Σέ λίγες μέρες τό είχαν συνηθίσει καί δέν μπορούσα να τα πιάσω. Απλώς δέν μπορούσαν να ξεπεράσουν τά πλέγματα.

Τά είδε ένας περαστικός καί μέ κατήγγειλα στή αστυνομία ως «βασανιστή» ζώων! Αναγκάστηκα νά τα ξεκάμω, για να μην τρέχω στά δικαστήρια, γέρος άνθρωπος καί να πληρώσω καί τό τσουχτερό πρόστιμο.

Έτσι στερήθηκα τή χαρά να τα περιποιούμαι κάθε μέρα, νά τα φωνάζω συνθηματικά καί νά τρέχουν να πάρουν από το χέρι μου τό σύκο ή το χαρούπι, να τους…τραβώ τά αυτιά. (Νάτος, τού ξέφυγε, το είπε. Αυτομαρτυρήθηκε ότι είναι βασανιστής τί ανάγκη έχομεν άλλων μαρτύρων, θα πούν οι μιμουαπτικοί οικολογούντες), καί να τα φιλώ συγχρόνως καί εκείνα νά ανταποκρίνονται βελάζοντας χαρούμενα.

Με ποιο δικαίωμα μοῦ τα στέρησε όλα αυτά ένας (τάχα) ευαίσθητος, ένας βέβηλος, ένας άσχετος πού γνωρίζει τη φύση μόνο από τήν τηλεόραση ή τους ζωολογικούς κήπους και δέν ξέρει να ξεχωρίζει τον γάιδαρο από την αγελάδα;

Κάνω έκκληση σέ κάθε αρμόδιο ή ενδιαφερόμενο καί σέ καθένα που κατέχει υπεύθυνη θέση νά ξανακοιτάξουν τό θέμα αυτό καί νά δώσουν τήν ενδεδειγμένη λύση.

Οι υποψήφιοι δημοτικοί Άρχοντες να πάρουν σαφή θέση στο πρόβλημα καί να μη μασήσουν τά λόγια τους στις επαφές τους μέ τον κόσμο.

Οι ανεμογεννήτριες είναι μικρότερο κακό από τά αδέσποτα ζώα (τά αγριοκάτσικα), καί η καταστροφή της οικιακής κτηνοτροφίας και γεωργίας μέγιστο κακό, αφού ή εναπομείνασα «φύση» θά στερηθεῖ της προστασίας των λίγων «τρελλών» πού επιμένουν να παλεύουν μαζί της καί να αντλούν ζωή απ’ αυτήν, όση ζωή τους απομένει ακόμη.

Αύγουστος 2023

Αγία Βαρβάρα, Σμόβολο

Από τη ιστοσελίδα «Αντοψία» του Γεωργίου Δημοπούλου.