Σήμερα, και Σαν Σήμερα, 28 Μαρτίου…
Σήμερα, 28 Μαρτίου 2024
Γιορτάζουν
Ηρωδίων.
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Ημέρα του Δασκάλου στην Τσεχία και τη Σλοβακία.
Εθνική Ημέρα Τούρτας «Μπλακ Φόρεστ» στις ΗΠΑ.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Αγίου Αποστόλου Ηρωδίωνος, επισκόπου Ταρσού.
Οσίου Ησυχίου του Ιεροσολυμίτου.
Οσίου Ιλαρίωνος του Νέου.
Αγίου Μποϋάν του επονομαζομένου Ενραβωτά, πριγκηπος των Βουλγάρων.
Οσιομάρτυρος Ευστρατίου του Νηστευτού.
Οσίου Στεφάνου του εκ Ρωσίας.
Οσίου Φαύστου του εκ Ρωσίας.
Αγίου Μστισλάβου, πρίγκηπος του Βλαντιμίρ.
Οσίου Ιλαρίωνος του εκ Ρωσίας.
Οσίου Ιωνά του εκ Ρωσίας.
Οσίου Διονυσίου του Ελεήμονος.
Αγίου Ιωάννου του εκ Γεωργίας.
Καθολική Εκκλησία
Μεγάλη Πέμπτη
Αγίου Γκοντράν, βασιλιά της Βουργουνδίας.
Αγίου Πρίσκου.
Πάπα Σίξτου του Γ’.
Είπαν….
“Ούτε γλέντι χωρίς κέφι και συζήτηση, ούτε πλούτος χωρίς αρετή παρέχει ευχαρίστηση.”
Ανρί Λακορντέρ, Γάλλος ιερωμένος, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής.
“Αν καθένας μας έχει περιβληθεί την ακεραιότητα, αν κάθε ψυχή είναι ακριβοδίκαια, ειλικρινής, ευγενική, οι άλλες αρετές μπορεί και να λείψουν, μιας και ο κύριος σκοπός τους είναι να μας κάνουν ν' αντέξουμε καρτερικά τις αδικίες των συνανθρώπων μας.” Μολιέρος
Σαν Σήμερα, 28 Μαρτίου…
Τι έγινε σαν σήμερα, 28 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
519 Υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη παρουσία όλων των Ελλήνων επισκόπων, ο τύπος του Πάπα Ορμίσδα, κείμενο, το οποίο κλήθηκαν να υπογράψουν όλοι οι επίσκοποι της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας ως αποτέλεσμα της επανένωσης με την Αποστολική Έδρα της Ρώμης, μετά από το σχίσμα που προκάλεσε το Ενωτικόν του αυτοκράτορα Ζήνωνα, που αναγνώριζε δόγματα και απόψεις των μονοφυσιτών ως Ορθόδοξα. Ο Ορμίσδας αργότερα αναγνωρίστηκε ως Άγιος.
845 Οι Βίκινγκς καταλαμβάνουν το Παρίσι, με αρχηγό τον Ράγκναρ Λόντμπροκ. Για να αποχωρήσουν, ο βασιλιάς των Φράγκων, Κάρολος ο Φαλακρός, τους δίδει τρεις τόνους ασήμι, ποσό κολοσσιαίο για την εποχή.
1483 Γεννήθηκε ο Ιταλός αναγεννησιακός ζωγράφος, Ραφαήλ
1566 Ο Ζαν Παρισό ντε Βαλέτ, μέγας μάγιστρος του Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος της Μάλτας, θέτει το θεμέλιο λίθο της Βαλέτας, πρωτεύουσας της Μάλτας.
1794 Πέθανε ο Μαρκήσιος Κοντορσέ, (Μαρί Ζαν Αντουάν Νικολά Καριτά, Μαρκί ντε Κοντορσέ), γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και πολιτικός επιστήμονας, από τους θεμελιωτές του Διαφωτισμού. (Γεν. 17/9/1743)
1797 Στις ΗΠΑ, κατοχυρώνεται στο Ναθάνιελ Μπρίνγκς από το Νιου Χάμσαϊρ η πρώτη πατέντα για το πλυντήριο ρούχων.
1821 Πολιορκία Λιδωρικίου, που περνά στον έλεγχο των Ελλήνων επαναστατών.
1821 Ο Αθανάσιος Διάκος, επικεφαλής ελλήνων επαναστατών, φθάνει στον Προφήτη Ηλία Λιβαδειάς και απαιτεί την παράδοση της πόλης από τον διοικητή της Χασάν Αγά.
1822 Πέθανε ο Αγγελής Γοβγίνας. Αγωνιστής του '21 από την Εύβοια. Ο Αγγελής Τζουτζάς ή Τζοτζάς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1780 στη Λίμνη Ευβοίας. Το Γοβγίνας ή Γοβιός είναι παρατσούκλι και παρέπεμπε στο γνωστό ψάρι του γλυκού νερού, ίσως εξαιτίας της προϋπηρεσίας του στη θάλασσα. Παλιός κλέφτης και παλληκάρι, ο Γοβγίνας είχε αγνό χαρακτήρα και έντονη την αίσθηση του δικαίου. Γι’ αυτό και δεν ανεχόταν να βλέπει τους φτωχούς συμπατριώτες του να καταπιέζονται, όχι μόνο από τον Τούρκο δυνάστη, αλλά και από τους ισχυρούς κοτζαμπάσηδες της περιοχής. Γρήγορα ήλθε σε προστριβή μαζί τους και η παραμονή του στη Λίμνη κατέστη αδύνατη. Έτσι, το 1817 κατέφυγε στην Αυλή του Αλή Πασά, όπου μυήθηκε στη στρατιωτική τέχνη. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης ακολούθησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, με τον οποίο είχε γνωριστεί στα Ιωάννινα και μαζί του πολέμησε στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821), όπου διακρίθηκε για τη γενναιότητά του και τις στρατιωτικές του ικανότητες. Στη συνέχεια κλήθηκε από τους προκρίτους της Βόρειας Εύβοιας να αναλάβει τη διοίκηση τον τοπικών επαναστατικών σωμάτων, που βρίσκονταν σε κατάσταση αποσυνθέσεως, εξαιτίας των αποτυχιών του οπλαρχηγού Βερούση Μουτσανά (εξαδέλφου του Οδυσσέα Ανδρούτσου) και της ισχυρής παρουσίας των Οθωμανών στο νησί. Οι κοτζαμπάσηδες, οι οποίοι πριν από τέσσερα χρόνια τον είχαν αναγκάσει να εκπατρισθεί, τώρα τον έβλεπαν ως σωτήρα. Ο Γοβγίνας οργάνωσε το ελληνικό στρατόπεδο στα Βρυσάκια, κοντά στη Χαλκίδα και κατέστρωσε σχέδιο για την αναστροφή της κατάστασης. Λίγες ημέρες μετά την άφιξή του επιτέθηκε κατά των Τούρκων στα Ψαχνά και τους καταδίωξε ως τη Χαλκίδα, αναπτερώνοντας το ηθικό των επαναστατών. Κατά τη διάρκεια των αψιμαχιών γύρω από τη Χαλκίδα σκοτώθηκε ο επικίνδυνος οθωμανός Οσμάν Χατζαράκης από την Κάρυστο, ο μπέης της οποίας Ομέρ εξουσίαζε όλη τη νότια Εύβοια. Στις 14 Ιουλίου 1821 ο Ομέρ Βρυώνης βρέθηκε στη Χαλκίδα, αποφασισμένος να καταπνίξει κάθε επαναστατική κίνηση στην Εύβοια. Την επομένη επιτέθηκε κατά του ελληνικού στρατοπέδου στα Βρυσάκια, αλλά αποκρούσθηκε από τον Γοβγίνα και τους 300 άνδρες του, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 70 νεκρούς στρατιώτες του και υπερδιπλάσιους τραυματίες. Στη μάχη, που διάρκεσε επτά ώρες, αναγνωρίστηκε η προσωπικότητα και ο στρατηγικούς νους του Γοβγίνα. Ο Ομέρ Βρυώνης επανήλθε στις 18 Ιουλίου στα Βρυσάκια, αλλά και πάλι αποκρούσθηκε από τον Γοβγίνα, που είχε καταφύγει στις γύρω ορεινές περιοχές. Έτσι, αναγκάσθηκε ταπεινωμένος να εγκαταλείψει την Εύβοια και να βαδίσει κατά της Αθήνας. Στα μέσα Αυγούστου του 1821 πληροφορήθηκε ότι ο Βερούσης Μουτσανάς βάδιζε κατά της πατρίδας του Λίμνης, αποφασισμένος να την κάψει για να εκδικηθεί τους προκρίτους που τον είχαν καθαιρέσει. Τον συνόδευαν αρκετοί άνδρες, στους οποίους είχε υποσχεθεί λεηλασίες και διαρπαγές. Ο Γοβγίνας ξεκίνησε αμέσως κατά του προκατόχου του στην αρχηγία του αγώνα στη Βόρεια Εύβοια. Τον συνάντησε έξω από τη Λίμνη και αφού τον χτύπησε, τον εξανάγκασε να φύγει από την Εύβοια. Στα μέσα Φεβρουαρίου του 1822 ο Αγγελής Γοβγίνας ανέλαβε τη διοίκηση όλων των ευβοϊκών στρατιωτικών σωμάτων, μετά την ανεξήγητη ανάκληση του Οδυσσέα Ανδρούτσου από την περιοχή, με διαταγή του Αρείου Πάγου (κυβερνητικό σώμα της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος). Στόχος του Γοβγίνα ήταν πρώτα να αποκλείσει του Τούρκους της Χαλκίδας και στη συνέχεια να βαδίσει απερίσπαστος κατά της Καρύστου. Το σχέδιό του έγινε αντιληπτό από τους Τούρκους της Χαλκίδας, οι οποίοι συγκρότησαν στρατιωτικό σώμα εκ 1000 ανδρών με επικεφαλής τον Κενάν Αγά και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά κατά του ελληνικού στρατοπέδου στα Βρυσάκια το βράδυ της 28ης Μαρτίου 1822. Στη μάχη που επακολούθησε, ο Γοβγίνας παρασύρθηκε σε μία καλοστημένη ενέδρα και τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα στην πλάτη. Λίγη ώρα αργότερα εξέπνευσε. Την επομένη, οι Τούρκοι βρήκαν τον νεκρό Γοβγίνα και αφού του έκοψαν το κεφάλι, το περιέφεραν θριαμβευτικά επί οκτώ ημέρες στους δρόμους της Χαλκίδας υπό τους κανονιοβολισμούς των φρουρίων της πόλης.
1854 Γαλλία, Αγγλία και Οθωμανική Αυτοκρατορία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Ρωσία (Κριμαϊκός Πόλεμος).
1862 Γεννήθηκε ο Αριστίντ Μπριάν, πρωθυπουργός της Γαλλίας, τιμημένος με Νόμπελ Ειρήνης
1868 Γεννήθηκε ο Ρώσος συγγραφέας, Μαξίμ Γκόργκι θεμελιωτής της Σοβιετικής λογοτεχνίας.
1871 Η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου. Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος). Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία (19 Ιουλίου 1870 - 10 Μαΐου 1871). Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Το Παρίσι εκείνη την περίοδο ξεχώριζε από την υπόλοιπη Γαλλία για την πολυπληθή του εργατική τάξη, που διεκδικούσε μαχητικά τα δικαιώματά της και το 1864 είχε κερδίσει το δικαίωμα της απεργίας. Το 1866 το Παρίσι αριθμούσε 1.799.980 κατοίκους, το 57% των οποίων εργαζόταν στη βιομηχανία. Το βράδυ της 17ης προς τη 18η Μαρτίου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του στο ανυπότακτο Παρίσι, ο Τιερ αποφάσισε να αφοπλίσει την πόλη για τον φόβο εργατικής εξέγερσης. Στη Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης υπό τον έλεγχο της ριζοσπαστικοποιημένης Εθνοφρουράς. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν κατόρθωσαν να τα καταλάβουν, καθώς κυκλώθηκαν από εθνοφρουρούς και πολίτες. Οι στρατιώτες δεν πυροβόλησαν κατά του πλήθους, αλλά συνέλαβαν τους επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά, τους οποίους εκτέλεσαν δια τυφεκισμού. Ο Τιερ, που είχε συνθηκολογήσει με τους Πρώσους, διέταξε το στρατό να εκκενώσει την πόλη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε ασφαλές καταφύγιο, στο οχυρό των Βερσαλιών, για να μην συλληφθεί. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α' Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων. Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά. Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά. Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας. Η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν προχώρησε στην καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, ενώ έλαβε μέτρα φεμινιστικού χαρακτήρα. Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος λογιστής, ο Φρανσουά Ζουρντ, ο οποίος αρνήθηκε να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους. Πολύ γρήγορα, η προσπάθεια της Κομμούνας αφιερώθηκε στον αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά, μετά την αποχώρηση των Πρώσων. Διέθεταν 200.000 άνδρες απέναντι στους 60.000 άνδρες της Κομμούνας. Ο στρατός άρχισε τις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη του Παρισιού στις 3 Απριλίου με την πολιορκία της πόλης. Μετά τις πρώτες στρατιωτικές αποτυχίες, η Κομμούνα σκλήρυνε τη στάση της, με την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας που συνέστησε την Πρωτομαγιά του 1871, παρά την αντίδραση των αναρχικών. Στις 21 Μαΐου οι δυνάμεις του Τιερ μπήκαν στο Παρίσι, όπου συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους κομμουνάρους. Σκληρές μάχες διεξάγονταν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά. Τα ανάκτορα του Κεραμεικού, το Δημαρχείο και το Μέγαρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τυλίχτηκαν στις φλόγες. Ο στρατός προέβη σε μαζικές σφαγές αμάχων και οι Κομμουνάροι απάντησαν με την εκτέλεση 52 επιφανών Παριζιάνων, τους οποίους κρατούσαν ως ομήρους. Ανάμεσά τους, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης Ζορζ Νταρμπουά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαΐου 1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ματωμένη Εβδομάδα» («La semaine sanglante»). Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων 30.000 - 40.000 κομμουνάροι σκοτώθηκαν, ενώ οι απώλειες για τους κυβερνητικούς ανήλθαν σε 1000 άνδρες. Μετά έπιασαν δουλειά τα στρατοδικεία, που εξέδωσαν 10.137 καταδικαστικές αποφάσεις: 93 σε θάνατο, 251 σε καταναγκαστικά έργα και 4586 σε εξορία στο υπερπόντιο νησί της Νέας Καληδονίας. Χιλιάδες, εξάλλου, από τους ηττημένους αναγκάσθηκαν να αυτοεξορισθούν. Η Γαλλία έζησε υπό στρατιωτικό νόμο έως το 1876, ενώ αμνηστία για όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας δόθηκε το 1880. Καταπνίγοντας στο αίμα την επανάσταση των λαϊκών τάξεων του Παρισιού και εξουδετερώνοντας τους μοναρχικούς, το αστικό καθεστώς σταδιακά σταθεροποιείται και επιβάλλεται. Η Γαλλική Δεξιά θεωρεί την Παρισινή Κομμούνα ως ένα κλασσικό παράδειγμα οχλοκρατίας και τρομοκρατίας. Η παγκόσμια αριστερά την αποθεώνει και τη θεωρεί ως δείγμα ωριμότητας της εργατικής τάξης, η οποία για πρώτη φορά αναλαμβάνει την εξουσία. Ο Καρλ Μαρξ ανακήρυξε την Παρισινή Κομμούνα ως σύμβολο της εργατικής εξέγερσης κατά της αστικής τάξης. Στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» (εκδόσεις «Στοχαστής») γράφει: «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους». Ασκεί, όμως, κριτική στους επικεφαλής της, γιατί έχασαν πολύτιμο χρόνο, εφαρμόζοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες, αντί να επιτεθούν και να συντρίψουν τις δυνάμεις του Τιερ. Ο Λένιν μελέτησε προσεκτικά την Παρισινή Κομμούνα, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να εφαρμόσει τα διδάγματά της στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Για τον αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν, η Παρισινή Κομμούνα ήταν η «καθαρή άρνηση του κράτους», ενώ αντίθετη ήταν η άποψη ενός άλλου εξέχοντος αναρχικού, του Πιοτρ Κροπότκιν, ο οποίος τη θεωρεί ως μια μικρογραφία του κράτους σε τοπικό επίπεδο, αφού δεν τόλμησε να καταργήσει τους θεσμούς του. Ο αντίκτυπος της Παρισινής Κομμούνας έφθασε και στην Ελλάδα. Το σύνολο των αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα και μόνο η εφημερίδα «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου την υπερασπίστηκε. Γράφει ο εκδότης της στις 11 Μαΐου 1871: «Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και οσονούπω μάρτυρες των αρχών εφ' ων μόνον δύναται να θεμελιωθή η αληθής, η ακράδαντος, η λαοσώτηρα ελευθερία. Αι αρχαί σας θέλουν καταπνιγή εν τω αίματι και τω πυρί υπό των διαπλέων εκ της απορροφήσεως και του δεσποτισμού κιβδήλων δημοκρατών, αλλ' αι αρχαί σας εισί προωρισμέναι να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς». Την Παρισινή Κομμούνα αποδοκίμασε και η Βουλή, στη συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1871. Ο βουλευτής Λομβάρδος ανέφερε στην ομιλία του: «Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλ' υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν της αγανακτήσεώς της εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς μικρά και αδύνατος έλαβε την πείραν ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας όσον η αταξία. Εάν δεν εξασφαλίζη τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου»
1893 Γεννήθηκε ο Σπύρος Σκούρας, μεγαλοπαράγων του Χόλιγουντ, πρόεδρος της «20th Century - Fox» από το 1942 έως το 1962.
1910 Ο Ανρί Φαμπρ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πετάει με υδροπλάνο, μετά την απογείωσή του από τη λίμνη Μπερ στη Γαλλία.
1920 Ανεμοστρόβιλος χτυπά την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και τις αμερικανικές πολιτείες του Βαθέως Νότου.
1928 Γεννήθηκε ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ: Ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς του 20ου αιώνα.Ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ (Alexander Grothendieck) ήταν γαλλογερμανός μαθηματικός, με σπουδαίο έργο στη σύγχρονη Άλγεβρα. Υπήρξε πρωτοπόρος της αλγεβρικής τοπολογίας και της αλγεβρικής γεωμετρίας. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς του 20ου αιώνα και ο τρόπος σκέψης του έχει επηρεάσει γενιές μαθηματικών. Ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1928 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του Αλεξάντερ Σαπίρο ήταν ρωσοεβραίος αναρχικός με σωρεία φυλακίσεων στη Σοβιετική Ένωση. Η μητέρα του Γιοχάνα Γκρότεντικ ήταν Γερμανίδα και εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά το χρόνο της γέννησής του ήταν παντρεμένη με τον συνάδελφό της Γιοχάνες Ράντατς, αλλά ο Σαπίρο αναγνώρισε το παιδί ως δικό του. Το 1933 ο πατέρας του έφυγε από τη Γερμανία για να αποφύγει τις διώξεις των Ναζί και τον επόμενο χρόνο τον ακολούθησε και η μητέρα του. Ο μικρός Αλεξάντερ παρέμεινε στη Γερμανία και τέθηκε υπό την κηδεμονία ενός πάστορα. Την περίοδο 1936-1939 και οι δυο γονείς του πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο. Το 1939 ο 11χρονος Αλεξάντερ πήγε στη Γαλλία κι έζησε με τη μητέρα του. Από τότε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γαλλία, αν και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του απάτριδα. Ο πατέρας του συνελήφθη και οδηγήθηκε στο κολαστήριο του Άουσβιτς, όπου πέθανε το 1942. Ο Γκρόντετικ σπούδασε μαθηματικά στα πανεπιστήμια Μονπελιέ, Παρισίων και Νανσί, όπου υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή για τη λειτουργική ανάλυση με καθηγητή τον Λοράν Σβαρτς το 1953. Το 1958 εντάχθηκε στο δυναμικό του νεοϊδρυθέντος Ινστιτούτου Ανωτάτων Επιστημονικών Σπουδών (IHES), στο οποίο δίδαξε και πραγματοποίησε μεγάλο μέρος του ερευνητικού έργου. Το 1970 αποχώρησε για πολιτικούς λόγους από το IHES, όταν ανακάλυψε τη χρηματοδότησή τους και από στρατιωτικά κονδύλια. Ήταν βαθύτατα ειρηνιστής και γι’ αυτό αντιτάχθηκε τόσο στον Πόλεμο του Βιετνάμ, όσο και στον Σοβιετικό επεκτατισμό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μάλιστα, δεν δίστασε να πραγματοποιήσει διάλεξη στο Ανόι την ώρα που αμερικανικά πολεμικά βομβάρδιζαν την πρωτεύουσα του Βορείου Βιετνάμ. Το 1966 τιμήθηκε με το βραβείο Φιλντς (Fields), που θεωρείται το αντίστοιχο του Βραβείου Νόμπελ για την επιστήμη των Μαθηματικών. Το 1988 συνταξιοδοτήθηκε και αργότερα μετοίκησε στο Λασέρ της νοτιοδυτικής Γαλλίας, όπου έζησε σε συνθήκες απομόνωσης. Ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ πέθανε σε νοσοκομείο της Νότιας Γαλλίας στις 13 Νοεμβρίου 2014, σε ηλικία 86 ετών.
1930 Στην Τουρκία, οι πόλεις Κωνσταντινούπολη και Ανγκορα μετονομάζονται σε Ιστανμπούλ και Ανκαρα (Άγκυρα) από τους Τούρκους εθνικιστές.
1933 Το διπλάνο City of Liverpool της Imperial Airways γίνεται το πρώτο αεροπλάνο αεροπορικής εταιρείας που συντρίβεται λόγω σαμποτάζ, καθώς ένας επιβάτης βάζει φωτιά στο σκάφος.
1936 Γεννήθηκε ο Μάριο Βάργκας Λιόσα. Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα (Mario Vargas Llosa) είναι περουβιανός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και λογοτεχνικός κριτικός, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2010 για «τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής, αν και ξεκίνησε τη λογοτεχνική του καριέρα στην Ευρώπη. Τα περισσότερα μυθιστορήματά του εκτυλίσσονται στο Περού. Από τα πρώτα του έργα, έχει χρησιμοποιήσει μία μεγάλη ποικιλία τεχνικών της λογοτεχνικής πρωτοπορίας για να παρουσιάσει «τη διττότητα του πραγματικού κόσμου». Αν και ακολούθησε την παράδοση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, εκθέτοντας την πολιτική διαφθορά, τον σεξισμό, τις φυλετικές προκαταλήψεις και τη βία της περουβιανής κοινωνίας, τονίζει σε κάθε περίσταση ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει ποτέ να κάνει κήρυγμα ή να εκθέτει τους καλλιτεχνικούς στόχους του για ιδεολογική προπαγάνδα. Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1936 στην πόλη Αρεκίπα του νότιου Περού και μεγάλωσε με τη μητέρα και τους παππούδες του στην πόλη Κοτσαμπάμα της Βολιβίας. Παιδί χωρισμένων γονιών γνώρισε τον πατέρα του σε ηλικία 10 ετών μετά την επιστροφή του στο πάτριο έδαφος. Με την προτροπή του πατέρα του, που ήταν ραδιοτηλεγραφητής, φοίτησε στη Στρατιωτική Ακαδημία Λεόνσιο Πράδο της Λίμα (1950-1952) και στη συνέχεια σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Σαν Μάρκος της Λίμα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εντάχθηκε σε κομμουνιστικό πυρήνα, που μελετούσε το έργο του Μαρξ, και σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη θεία του Χούλια Ουρκίδι, προκαλώντας αναστάτωση στην οικογένειά του. Χάρη σε υποτροφία συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, από το οποίο έλαβε το διδακτορικό του το 1959 με τη διατριβή του για το έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου άσκησε διάφορα επαγγέλματα, όπως μεταφραστής, καθηγητής Ισπανικών, δημοσιογράφος στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και τηλεπαρουσιαστής. «Η λογοτεχνία υπήρξε η σπονδυλική στήλη, το νευραλγικό κέντρο της ύπαρξής µου. Ήταν περίπου προφανές από την αρχή, έστω και υποσυνείδητα, ότι θα γίνω συγγραφέας. Από τη στιγμή που ανακάλυψα την ανάγνωση» έχει πει σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Φιγκαρό». Το φθινόπωρο του 1958 στη Μαδρίτη, άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του από τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στη στρατιωτική σχολή της Λίμα. Το βιβλίο «Η πόλη και τα σκυλιά» («La ciudad y los perros»), που ολοκληρώθηκε το 1961 κι εκδόθηκε το 1963, τον έκανε παγκοσμίως γνωστό και προκάλεσε την οργή τού τότε στρατιωτικού καθεστώτος της πατρίδας του. Τρία χρόνια αργότερα, θα καθιερωθεί με το μυθιστόρημα «Το Πράσινο Σπίτι» («La casa verde»), που εξελίσσεται σε δύο διαφορετικούς τόπους: την Πιούρα, μία μικρή πόλη στην έρημο της περουβιανής ακτής, και τη Σάντα Μαρία ντε Νιέβα, ένα χωριό χαμένο στην καρδιά της Αμαζονίας. Συνδετικός κρίκος και των δύο είναι το «Πράσινο Σπίτι», το θρυλικό πορνείο της Πιούρα: άντρο ακολασίας για τον ιερέα και τους πιστούς της, τόπος ξεφαντώματος και απαγορευμένων απολαύσεων για τους άντρες της περιοχής, αλλά και τους ξένους. Σ' αυτό βασίστηκε το θεατρικό του έργο «La Chunga», που ανέβηκε το 2010 από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Ένα άλλο σημαντικό μυθιστόρημά του είναι «Ο πόλεμος της συντέλειας του κόσμου» («La guerra del fin del mundo»), που κυκλοφόρησε το 1981, και είναι μία συγκλονιστική μεταφορά για το καλό και το κακό. Με την αυγή του νέου αιώνα δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Η γιορτή του τράγου» («La Fiesta del Chivo», 2000), στο οποίο καταδικάζει τη στυγερή δικτατορία του Τρουχίλο, που βασάνισε τρία εκατομμύρια πολίτες της Δομινικανής Δημοκρατίας. «Στην αρχή δεν ήταν ένα τέρας. Μετατράπηκε σιγά σιγά σ’ αυτό. Ο Τρουχίλο ήταν η δομινικανική εκδοχή του «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμί. Όλοι έχουμε επιθυμίες που, αν μπορούσαν να εκφραστούν με απόλυτη ελευθερία, θα μας έκαναν τέρατα. Η απόλυτη εξουσία που κατόρθωσε να συγκεντρώσει, του επέτρεψε να μετατρέψει όλες του τις επιθυμίες σε πραγματικότητα. Δεν πρέπει να επιρρίπτουμε ευθύνες μόνον στους δικτάτορες. Σ' όλες τις δικτατορίες υπάρχει συνενοχή από ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού» είχε πει σε συνέντευξή του. Με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου, ο συγγραφέας είχε επισκεφθεί την Αθήνα. Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα έχει γράψει περισσότερα από τριάντα μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια. Εκτός από τα προαναφερθέντα, στα ελληνικά κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του: «Συζητήσεις στον καθεδρικό ναό» (1969), «Η Χούλια και ο γραφιάς» (1977), «Μια ιστορία για τον Μάυτα» (1983), «Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες» (1987), «Μητριάς Εγκώμιο (1988), «Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο» (1997), «Ο παράδεισος στην άλλη γωνία» (2003), το «Παλιοκόριτσο» (2007), «Ένας διακριτικός ήρωας» (2013), αλλά και η αυτοβιογραφία του «Το ψάρι στο νερό» (1993). Εξαιρετικά ταραχώδης, όσο και αμφιλεγόμενη, υπήρξε η πολιτική του διαδρομή. Γοητεύτηκε από τον Φιντέλ Κάστρο και πήγε στην Αβάνα, την οποία εγκατέλειψε για να επιστρέψει στην Ευρώπη. Το 1971 διέκοψε δημοσίως τους δεσμούς του με την Κούβα και χαρακτήρισε τον Κάστρο «αριστερό δικτάτορα». Σταδιακά, από τις τάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μεταστράφηκε στον φιλελευθερισμό - γι’ άλλους στην παραδοσιακή Δεξιά. Μέχρι σήμερα, δεν διστάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί να ασκεί δριμεία κριτική στις κυβερνήσεις της Κούβας και της Βενεζουέλας και να υπερασπίζεται τον φιλελευθερισμό. Το 1990 ήταν υποψήφιος του κεντροδεξιού συνασπισμού για την προεδρία του Περού και ηττήθηκε κατά κράτος από τον δημαγωγό Αλμπέρτο Φουχιμόρι, ο οποίος αργότερα καθαιρέθηκε για μία σειρά από σκάνδαλα. Απογοητευμένος από την ήττα του και ανήσυχος για τις δικτατορικές τάσεις του αντιπάλου του πήρε την ισπανική υπηκοότητα, δυσαρεστώντας πολλούς Περουβιανούς. «Το Περού θέλει να μου αφαιρέσει την υπηκοότητά μου και δεν θα ήθελα να μετατραπώ σε παρία από τη μία μέρα στην άλλη», είχε πει καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Φουχιμόρι. Την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, την έχει περιγράψει σε μία αυτοπροσωπογραφία του: «Ένας Περουβιανός που επιδιώκει να είναι πολίτης του κόσμου. Η αγάπη του είναι η λογοτεχνία, στην οποία αφιερώνει σχεδόν όλο το χρόνο του. Αντιλαμβανόταν πάντα τη λογοτεχνία ως ένα στοιχείο της ανθρώπινης ελευθερίας, χωρίς την οποία η ανθρώπινη ζωή θα ήταν ανυπόφορη. Τώρα ζει μεταξύ Αγγλίας και Ισπανίας, όπου έχει πάρει την ισπανική υπηκοότητα, διατηρώντας ωστόσο το περουβιανό διαβατήριο. Έχει κατοικήσει στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Θα του άρεσε να ζει παντού και να γράψει πολλά μυθιστορήματα πριν πεθάνει. Η πολιτική εμπειρία του 1990, όταν έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία του Περού ενάντια στον Φουχιμόρι, δεν είχε τύχη. Αλλά του δίδαξε πολλά πράγματα για τη χώρα του και για τους περιορισμούς, που γι' αυτόν είναι ανυπέρβλητοι, στο πεδίο της πολιτικής δράσης». Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα χώρισε με τη θεία του το 1964 κι ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε την πρώτη του εξαδέλφη Πατρίσια Λιόσα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Μετά το νέο χωρισμό του, συζεί από το 2015 με τη σύντροφό του Ιζαμπέλ Πρέισλερ, πρώην σύζυγο του δημοφιλούς τραγουδιστή Χούλιο Ιγκλέσιας.
1939 Λήγει ο ισπανικός εμφύλιος, με την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο. Ένας ηρωικός αγώνας που κόστισε ζωές και μεγάλες καταστροφές που έδωσε την δυνατότητα στους Ναζί και τους φασίστες Ιταλούς να ασκηθούν για τον μεγάλο τους πόλεμο, την Δημοκρατική Ευρώπη να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο διαλέγοντας τον φασισμό από την Δημοκρατία. Έδειξε ταυτόχρονα και τις αδυναμίες των Λαϊκών Μετώπων εκείνης της εποχής. Ο εμφύλιος της Ισπανίας έγινε τραγούδι, ποίημα, τέχνη, βιβλίο, πίνακας, κινηματογραφική ταινία και έχει συγκινήσει και συγκινεί ακόμη από απλούς ανθρώπους μέχρι και μεγάλους καλλιτέχνες βάζοντας σε όλους μας το ερώτημα « Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;».
1940 Στην Ελλάδα, μπαίνει ο θεμέλιος λίθος για τις μόνιμες εγκαταστάσεις της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ).
1941 Β΄ Παγκόσμιος: Ναυμαχία στο Ακρωτήριο Ταίναρο. Ο Βρετανός Άντριου Κάννινγκαμ ηγείται στην καταστροφή τριών μεγάλων ιταλικών βαριών καταδρομικών και δύο αντιτορπιλικών. Η Ναυμαχία του Ταινάρου, γνωστή και ως Ναυμαχία του Ματαπά, ήταν μια από τις σημαντικότερες ναυμαχίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην θαλάσσια περιοχή της Μεσογείου. Tο διήμερο 28 και 29 Μαρτίου 1941 αναμετρήθηκαν νοτιοδυτικά του ακρωτηρίου Ταίναρο ή Ματαπάς της Πελοποννήσου ο αγγλικός στόλος της Μεσογείου υπό τον ναύαρχο Άντριου Κάνιγχαμ και ο στόλος της φασιστικής Ιταλίας υπό τον αντιναύαρχο Άντζελο Ιακίνο. Η ιταλική ναυτική δραστηριότητα στην περιοχή, σε μια χρονική περιόδο που εξελισσόταν ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, ήταν αποτέλεσμα πίεσης της ναζιστικής Γερμανίας στην σύμμαχό της Ιταλία, με σκοπό να εμποδιστεί η μεταφορά αγγλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Οι Άγγλοι κατόρθωσαν να υποκλέψουν για πρώτη φορά σήματα του ιταλικού ναυτικού και να εντοπίσουν τον στόλο του Ιακίνο Στην ναυμαχία που έγινε νοτιοδυτικά του ακρωτηρίου Ταίναρο, ενεπλάκησαν από πλευράς Άγγλων 1 αεροπλανοφόρο, 3 θωρηκτά, 7 ελαφρά καταδρομικά και 17 αντιτορπιλικά, ενώ οι Ιταλοί παρέταξαν 1 θωρηκτό, 6 βαριά καταδρομικά, 2 ελαφρά καταδρομικά και 17 αντιτορπιλικά. Η αναμέτρηση των δύο στόλων διήρκεσε από το πρωϊ της 28ης Μαρτίου μέχρι την αυγή της επομένης και εξελίχθηκε σε θρίαμβο για τους Άγγλους και στην μεγαλύτερη ναυτική πανωλεθρία για τους Ιταλούς στον Πόλεμο. Στην ναυμαχία του Ταινάρου επρόκειτο να λάβει μέρος και στολίσκος επτά ελληνικών αντιτορπιλικών υπό τον υποναύαρχο Επαμεινώνδα Καββαδία, που κινήθηκε το μεσημέρι της 28ης Μαρτίου προς τη θαλάσσια περιοχή της Κεφαλληνίας, δεν χρησιμοποιήθηκε όμως εξαιτίας σφάλματος ενός αγγλικού κρυπτογραφικού σήματος. Οι Ιταλοί είχαν βαριές απώλειες σε έμψυχο δυναμικό. 2.303 ναυτικοί σκοτώθηκαν και 1015 διασώθηκαν από τους Άγγλους και στην συνέχεια αιχμαλωτίστηκαν. Οι Άγγλοι μέτρησαν μόνο τρεις άνδρες νεκρούς, το πλήρωμα ενός καταρριφθέντος βομβαρδιστικού. 5 πλοία των Ιταλών βυθίστηκαν και 2 έπαθαν σημαντικές ζημιές, έναντι 4 των Άγγλων που έπαθαν ελαφρές ζημίες. Ο αντιναύαρχος Ιακίνο απέδωσε την ήττα του στόλου του στην έλλειψη αεροναυτικής συνεργασίας και στην ανωτερότητα του πολεμικού υλικού των Άγγλων. Το κυριότερο αποτέλεσμα της ναυμαχίας του Ταινάρου ήταν ότι ο ιταλικός στόλος δεν παρουσίασε ως το τέλος της Μάχης της Κρήτης αξιόλογη δράση στην Ανατολική Μεσόγειο, ούτε όταν ο Γερμανός στρατάρχης Ρόμελ βρισκόταν στα πρόθυρα τής Αλεξάνδρειας.
1941 Αυτοκτόνησε η αγγλίδα μυθιστοριογράφος, Βιρτζίνια Γουλφ.
1943 Πέθανε ο Ρώσος συνθέτης κλασσικής μουσικής, Σεργκέι Ραχμάνινοφ
1950 Πεθαίνει ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ, που την περίοδο της Κατοχής συντάχθηκε με το ΕΑΜ. Για την στάση του αυτή, η Ιερά Σύνοδος τον καθαίρεσε από Μητροπολίτη διασύροντάς τον (όπως έκανε και με άλλους ιεράρχες που έλαβαν μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ, ο Ηλείας Αντώνιος, κ.α.)
1953 Πέθανε ο Τζίμι Θορπ, ινδιάνος αθλητής του στίβου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 κατέκτησε χρυσά μετάλλια στο πένταθλο και το δέκαθλο, τα οποία όμως του αφαιρέθηκαν επειδή έπαιξε επαγγελματικό μποξ και του επιστράφηκαν μετά θάνατον, το 1982.
1953 Η Λιβύη προσχωρεί στον Αραβικό Σύνδεσμο
1957 Αναγγέλλεται από τους Βρετανούς η απελευθέρωση του Μακαρίου από τις Σεϋχέλλες όπου κρατούνταν εξόριστος
1964 Στα διεθνή ύδατα έξω από τις αγγλικές ακτές, εκπέμπει εν πλω ο πρώτος πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός της χώρας, το περίφημο Ράδιο Καρολίνα. Το Ράδιο Καρολίνα (Radio Caroline) υπήρξε ο πρώτος πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός στη Μ. Βρετανία. Εξέπεμψε για πρώτη φορά στις 28 Μαρτίου του 1964 κι έμελλε ν' αλλάξει το μέλλον της ραδιοφωνίας στη «Γηραιά Αλβιόνα». Σε μια περίοδο που απαγορευόταν η ιδιωτική πρωτοβουλία στα ερτζιανά, ο Ρόναν Ο' Ρέιλι, ένας ιρλανδός επιχειρηματίας από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας, αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα. Έστησε το σταθμό του πάνω σ' ένα πλοίο και βγήκε στον αέρα εν πλω, από τα διεθνή ύδατα, περίπου τρία μίλα ανοιχτά των αγγλικών ακτών. Έπαιζε κυρίως ποπ μουσική για νεαρούς και νοικοκυρές, ενώ η πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία του ήταν ότι εξέπεμπε σε 24ωρη βάση. Γρήγορα έγινε δημοφιλέστατος και το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλοί μιμητές. Σε μία προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου, το 1967 η κυβέρνηση απαγόρευσε στις βρετανικές εταιρίες να διαφημίζονται σ' αυτούς τους παράνομους σταθμούς, ενώ και στα πλοίο από τα οποία εξέπεμπαν απαγορεύτηκε ο κατάπλους για ανεφοδιασμό με τρόφιμα, νερό και καύσιμα. Έτσι, όλοι οι «πειρατές» έκλεισαν. Εκτός από έναν... το Ράδιο Κάρολαϊν, που κατέφυγε στα ολλανδικά λιμάνια για τις απαραίτητες προμήθειες. Οι επιπτώσεις από την επιβίωση του Ράδιο Κάρολαϊν ήταν άμεσες. Έξι εβδομάδες μετά την απαγόρευση, το κρατικό BBC ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός ποπ σταθμού εθνικής εμβέλειας, του Radio 1, στα πρότυπα του επιτυχημένου πειρατικού μοντέλου. Χρειάστηκαν άλλα πέντε χρόνια, μέχρι να αδειοδοτηθεί ο πρώτος ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός στο έδαφος της Μ. Βρετανίας. Στο μεταξύ, αν και το Ράδιο Κάρολαϊν επιβίωσε μετά την απαγόρευση, αναγκάστηκε να σιγήσει το 1968, όταν το πλοίο του αποσύρθηκε από τη ναυτιλιακή εταιρία στην οποία ανήκε. Ξαναβγήκε στον αέρα από το 1972 έως το 1980. Αυτή τη φορά, το πλοίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια καταιγίδας. Επανήλθε και πάλι το 1983 με νέο πλοίο, το οποίο επίσης ναυάγησε οκτώ χρόνια αργότερα. Το 1991, το Ράδιο Καρολάιν απέκτησε επίγειες εγκαταστάσεις στη Βρετανία κι έκτοτε εκπέμπει μέσω δορυφόρου.
1968 Εκατόν δέκα εφτά νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και τεράστιες υλικές ζημιές είναι ο απολογισμός του τρομερού σεισμού, έντασης 8,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που πλήττει την Αλάσκα με επίκεντρο την πρωτεύουσα Άνκορατζ.
1969 Στο Λονδίνο, ο Ρίνγκο Σταρ ανακοινώνει ότι οι Μπιτλς δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν άλλες ζωντανές εμφανίσεις.
1969 Ο ποιητής Γ. Σεφέρης με ανακοίνωση που μοίρασε στους ξένους δημοσιογράφους καταδικάζει το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας.
1970 Ισχυρός σεισμός χτυπά τη δυτική Τουρκία στις 23:05 τοπική ώρα, σκοτώνοντας 1.086 άτομα και τραυματίζοντας 1.260.
1972 Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναλαμβάνει όλα τα αξιώματα: του αντιβασιλέα, του πρωθυπουργού, του υπουργού Εξωτερικών και Άμυνας, καθώς και του προέδρου της Βουλής.
1979 Πυρηνικό ατύχημα στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ. Παύει να λειτουργεί μία αντλία στο σύστημα ψύχρανσης του αντιδραστήρα, στο Θρι Μάιλ Άιλαντ, με αποτέλεσμα να εξατμιστεί μέρος του μολυσμένου νερού, προκαλώντας έτσι το σοβαρότερο πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία των ΗΠΑ.
1985 Ο αρεοπαγίτης Χρήστος Σαρτζετάκης εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την οριακή πλειοψηφία των 180 ψήφων.
1994 Πέθανε ο Ευγένιος Ιονέσκο, γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας, εισηγητής του θεάτρου του παραλόγου
1995 Την ευθύνη για την επίθεση με ρουκέτες κατά των εγκαταστάσεων του “Mega Channel”, που έγινε στις 15/3, αναλαμβάνει η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν.
1998 Πέθανε ο στιχουργός Μίμης Τραϊφόρος
2001 Έναρξη λειτουργίας του αεροδρομίου “Ελευθέριος Βενιζέλος”
2002 Πέθανε ο σφυροβόλος Γιώργος Μπαμπανιώτης
2004 Πέθανε ο Βρετανός ηθοποιός, Πίτερ Ουστίνοφ. Ο Πίτερ Ουστίνοφ (Peter Ustinov) ήταν άγγλος ηθοποιός, βραβευμένος με Όσκαρ, Έμμυ και Γκράμι, αλλά και άνθρωπος των γραμμάτων. Ως ηθοποιός έγινε γνωστός από το ρόλο του Ηρακλή Πουαρό, αλλά και από ρόλους ιστορικών προσώπων. Ήταν, επίσης, σεναριογράφος, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ενώ είχε χαρακτηριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους μίμους και ανεκδοτολόγους στον κόσμο. Ήταν ο πρώτος που παραδέχτηκε ότι το γέλιο είναι το φάρμακο για τη μακροβιότητα. Ο Πίτερ Αλεξάντερ Ουστίνοφ (Γιούστινοφ τον προφέρουν οι Αγγλοσάξωνες) γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1921 στο Λονδίνο, από γονείς ρωσικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν δημοσιογράφος και η μητέρα του ζωγράφος. Στα 17 του πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, στα 19 του έγραψε το πρώτο του έργο και στα 25 του γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο «School of Secrets». To 1942 είχε κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στο ρόλο ενός ιερωμένου στο πολεμικό δράμα του Έμερικ Πρεσμπέργκερ «Ένα από τα αεροπλάνα δεν επέστρεψε» («One of Our Aircraft Is Missing»). Έως τις αρχές του τρέχοντος αιώνα είχε παίξει σε περισσότερες από 70 ταινίες, σε μία καριέρα που κράτησε σχεδόν 60 χρόνια. Το 1952 τιμήθηκε με την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για το ρόλο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα στο ιστορικό δράμα του Μάρβιν ΛηΡόι «Quo Vadis?». Ακολούθησαν δύο Όσκαρ για τους ρόλους στις ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Σπάρτακος» («Spartacus», 1961) και του Ζιλ Ντασέν «Τοπ Καπί» («Topkapi», 1964). Άλλοι αξιοσημείωτοι ρόλοι του ήταν ως διευθυντής τσίρκου στην ιστορική ταινία του Μαξ Οφίλς «Λόλα Μοντέζ» («Lola Montès», 1955), ως καλοκάγαθος εγκληματίας στην κωμωδία του Μάικλ Κέρτιζ «Δεν είμαστε άγγελοι» («We’re No Angels», 1955), ως καπετάνιος στην κινηματογραφική μεταφορά από τον ίδιο του μυθιστορήματος του Χέρμαν Μελβιλ «Μπίλι Μπαντ» (1962), ως ένας σύγχρονος μεξικάνος στρατηγός που αποφασίζει ν’ ανακαταλάβει το Άλαμο στην κωμωδία «Viva Max!» (1969), και ως Ηρακλής Πουαρό σε έξι ταινίες στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Επίσης είχε κερδίσει τρία τηλεοπτικά Έμμυ, το ένα από τα οποία για το έργο «Barefoot in Athens» (1966) με θέμα τη δίκη και την καταδίκη του Σωκράτη, τον οποίο υποδύθηκε. Είχε κερδίσει κι ένα Γκράμι στην κατηγορία «καλύτερη ηχογράφηση για παιδιά» (1960) ως αφηγητής στο έργο του Σεργκέι Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο Λύκος» με τη Philharmonia Orchestra του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Ο Ουστίνοφ έγραψε ελαφρές και πνευματώδεις σάτιρες, με τίτλους όπως «Ο έρωτας των τεσσάρων συνταγματαρχών» («The Love of Four Colonels», 1951) «Ρομανόφ και Ιουλιέτα» («Romanoff and Juliet», 1956), «Φωτοφίνις» (Photo-finish, 1962), «Στα μισά του δέντρου» («Halfway up the Tree», 1967) και «Ο άγνωστος στρατιώτης και η γυναίκα του» («The Unknown Soldier and His Wife», 1967). Έγραψε επίσης το μυθιστόρημα «Κρουμνάγκελ» (Krumnagel, 1971) και το αυτοβιογραφικό «Αγαπητέ μου εαυτέ» («Dear Me», 1977). Η τελευταία φορά που ο βρετανός σερ είχε επισκεφθεί τη χώρα μας ήταν το 2002, με αφορμή την παρουσίαση του θεατρικού μονολόγου του στο Ηρώδειο «Τα δημιουργήματα του Προμηθέα». Τότε, ο μεγάλος θεατράνθρωπος είχε ασκήσει κριτική στην εποχή μας και στην τηλεόραση, λέγοντας ότι ζούμε σε εποχή αυθαιρεσίας. «Η τηλεόραση έχει φροντίσει γι' αυτό. Σε παρασύρει μέσα από ατέλειωτες, χωρίς νόημα εκμυστηρεύσεις». Εκτός από το υποκριτικό και συγγραφικό του έργο είχε αναπτύξει έντονη ανθρωπιστική δράση ως πρεσβευτής καλής θέλησης της Unicef. Ο Πίτερ Ουστίνοφ πέθανε στις 28 Μαρτίου 2004 σε κλινική κοντά στην πόλη Νιoν της δυτικής Ελβετίας, όπου νοσηλευόταν με σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχε νυμφευτεί τρεις φορές και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
2005 Ισχυρός σεισμός συγκλονίζει τη βόρεια Σουμάτρα, αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
2022 Πέθανε η Ειρήνη Κονιτοπουλου - Λεγάκη: Το «Αηδόνι του Αιγαίου». Η Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες μορφές του δημοτικού τραγουδιού και κυρίως του νησιώτικου (κυκλαδίτικου) παραδοσιακού τραγουδιού. «Αηδόνι του Αιγαίου» και «Κυρά του Αιγαίου» ήταν κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που της αποδόθηκαν. Η Ειρήνη Κονιτοπούλου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1931 στην Κεραμωτή της Νάξου και καταγόταν από μουσική οικογένεια. Ήταν κόρη του βιολιστή Μιχάλη Κονιτόπουλου και της Μαρίας Φυρογένη, ο αδελφός της οποίας Δημήτρης Φυρογένης ήταν γνωστός λαουτιέρης. Από τα 11 παιδιά της οικογένειας, επέζησαν τα πέντε, η Ειρήνη, ο Γιώργος, ο Κώστας, η Αγγελική και ο Βαγγέλης. Το 1951 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1955 παντρεύτηκε τον Στέλιο Λεγάκη, με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μαζί με τον αδελφό της Γιώργο Κονιτόπουλο και την κόρη της Ελένη Λεγάκη χάραξαν μία σημαντική πορεία στο χώρο του παραδοσιακού και του κυκλαδίτικου τραγουδιού. Έγινε ιδιαίτερα γνωστή από τη συμμετοχή της στα καλοκαιρινά λαϊκά πανηγύρια και τις εμφανίσεις της σε κέντρα διασκέδασης, αλλά και από τη συνεργασία της με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (νυν Ελληνική Ραδιοφωνία) επί Σίμωνος Καρά. Από το 1955 εμφανίστηκε στη δισκογραφία και ηχογράφησε όλα τα γνωστά της τραγούδια («Αρμενάκι», «Έλα να πάμε σένα μέρος», «Στον Αρτεμώνα», «Ας τραγουδήσω κι ας χαρώ», «Αμοριανό», «Σάλα γιάλα», «Να σ’ αγαπώ ίντα ‘θελα». κ.α) σε δικούς της δίσκους και σε συλλογές. Εκτός από τις πολυάριθμες εμφανίσεις της στην Ελλάδα, έδωσε αρκετές συναυλίες σε χώρες όπου διαβιούσε η ελληνική ομογένεια.