Σαν σήμερα, 13 Μαρτίου…

Σήμερα 13 Μαρτίου 2024

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Εθνική Ημέρα Στρατιωτικών Σκύλων στις ΗΠΑ, σε ανάμνηση της ίδρυσης του Σώματος των Στρατιωτικών Σκύλων του Αμερικάνικου Στρατού Ξηράς στις 13 Μαρτίου 1942

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου Νικηφόρου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

• Αγίων μαρτύρων Αλεξάνδρου Διονυσίου και Φρόντωνος.

• Αγίου ιερομάρτυρος Πουπλίου επισκόπου Αθηνών.

• Αγίων μαρτύρων Αφρικανού Πουπλίου και Τερεντίου.

• Αγίου μάρτυρος Σαβίνου.

• Αγίου μάρτυρος Αβίβου.

• Αγίας μάρτυρος Χριστίνης της εκ Περσίδος.

• Οσίας Ευφρασίας.

• Αγίου Μαρίου επισκόπου Σεβαστείας.

• Οσιομάρτυρος Θεοκτίστου.

• Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Γεράλδου

• Αγίου Νικηφόρου

• Αγίου Ροδερίγου

• Αγίας Λετίσιας

• Αγίου Σαβίνου

• Αγίας Ευφρασίας

• Αγίου Λεάνδρου της Σεβίλης. Αρχιεπίσκοπος Σεβίλης, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 27 Φεβρουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Λέανδρος και Λεάνδρα. Ο Λέανδρος γεννήθηκε στην Καρθαγένη (σημερινή Καρταχένα) από πλούσια οικογένεια. Ήταν αδελφός του Αγίου Ισιδώρου και χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Σεβίλης το 579. Τρία χρόνια αργότερα, εξορίστηκε από τον βασιλιά των Βησιγότθων Λεοβιγίλδο, που είχε ασπαστεί την αίρεση του Αρειανισμού, και κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνώρισε και ανέπτυξε στενή φιλία με τον μετέπειτα Πάπα και Άγιο, Γρηγόριο τον Μέγα ή Διάλογο. Ο Λεοβιγίλδος άλλαξε στάση και μετανόησε, όταν προσβλήθηκε από θανατηφόρα ασθένεια. Προσκάλεσε τον Λέανδρο στην επιθανάτια κλίνη του και τον παρακάλεσε να κατευθύνει τον διάδοχό του Ριχάρδο στην αληθινή πίστη. Ο νέος βασιλιάς υπάκουσε στον παλαιό του δάσκαλο και ανέλαβε αμέσως δράση συγκαλώντας την Τρίτη Σύνοδο του Τολέδου (589), η οποία αναγνώρισε τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (325). Ο Λέανδρος κοιμήθηκε στις 13 Μαρτίου 600 στη Σεβίλη, σε ηλικία 66 ετών. Την ημερομηνία αυτή τιμάται η μνήμη του από την Καθολική Εκκλησία.

Είπαν…

• “Δίνοντας ελευθερία στους σκλάβους, διασφαλίζουμε την ελευθερία των ελεύθερων”

  Αβραάμ Λίνκολν, 16ος πρόεδρος των ΗΠΑ.

• “Οταν στις σελίδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιείτε παίρνετε απρεπή, ακόμη και με ιταμότητα μηνύματα, μην απαντάτε αμέσως. Έπειτα από δύο τρείς ημέρες, με τάκτ και με ευγένεια”

• “Ακρίβεια, υγεία και ασφάλεια στην καθημερινότητα των πολιτών, είναι το τρίπτυχο των προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία”

View fullsize

Σαν σήμερα, 13 Μαρτίου…

Τι έγινε σαν σήμερα, 13 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο

• 624 Ο Μωάμεθ σημειώνει μία αποφασιστική νίκη κατά των αντιπάλων του στη Μέκκα, στη Μάχη της Μπαντρ.

• 1639 Το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ παίρνει το όνομα του από τον Πουριτανό ιερέα, Τζον Χάρβαρντ, ευεργέτη του ιδρύματος.

• 1733 Γεννιέται ο Τζόζεφ Πρίστλεϊ. Αγγλος φιλόσοφος, φαρμακοποιός και ερασιτέχνης φυσικός. Με τις επιστημονικές του εργασίες κάλυψε τους τομείς της ηλεκτρικής ενέργειας, του μαγνητισμού, και της οπτικής, όπως και της χημείας. Εντόπισε πολλές σημαντικές χημικές ενώσεις όπως το διοξείδιο του άνθρακα, το διοξείδιο του αζώτου, το υδροχλώριο, την αμμωνία, το διοξείδιο του θείου, το μονοξείδιο του αζώτου ή «αέριο του γέλιου». Στον Πρίστλεϊ πιστώνεται η ανακάλυψη του οξυγόνου το 1774, το οποίο παρήγαγε με την εστίαση του ηλιακού φωτός στο οξείδιο του υδραργύρου. Πειραματίστηκε, επίσης, με τον ατμοσφαιρικό αέρα και τις ιδιότητές του. Με τη διάλυση του σταθερού αέρα στο ύδωρ, εφηύρε το ενωμένο με διοξείδιο του άνθρακα ύδωρ. Το 1791 ένα εξαγριωμένο πλήθος, που το ξεσήκωσαν εναντίον του Π., εξαιτίας των συμπαθειών του προς τη Γαλλική Επανάσταση και των θρησκευτικών πεποιθήσεών του, κατέστρεψε το σπίτι του επιστήμονα, που αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πέρασε, αναπτύσσοντας ζωηρή δραστηριότητα, την τελευταία περίοδο της ζωής του.

• 1781 Ο Ουίλιαμ Χέρσελ ανακαλύπτει τον πλανήτη Ουρανό.

• 1787 Ο Αρθουρ Φίλιπ ξεκινάει από το Πόρτσμουθ της Αγγλίας με 11 πλοία γεμάτα κατάδικους, με σκοπό να ιδρύσει αποικία στην Αυστραλία.

• 1817 Γεννήθηκε ο Νικόλαος Ι. Σαρίπολος, O θεμελιώτης του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα. Ο Νικόλαος Ι. Σαρίπολος ήταν διακεκριμένος Κύπριος νομομαθής και νομοδιδάσκαλος, που έθεσε τις βάσεις του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Ο Νικόλαος Σαρίπογλου, όπως ήταν το πραγματικό του επώνυμο (το άλλαξε στο πιο ελληνοπρεπές Σαρίπολος μετά τον θάνατο του πατέρα του) γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1817 στη Λάρνακα της τουρκοκρατούμενης τότε Κύπρου. Ήταν γιος του μεγαλέμπορου Ιωάννη Σαρίπογλου και της συζύγου του Χρυσηίδας Πελεντρίδου. Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης η οικογενειακή περιουσία δημεύτηκε από τους Τούρκους και τα μέλη της οικογένειάς του ίσα που πρόλαβαν να εγκαταλείψουν την Κύπρο και να καταφύγουν στην Τεργέστη. Εκεί ο Νικόλαος διδάχθηκε τα εγκύκλια μαθήματα σε σχολεία της ανθούσας ελληνικής κοινότητας. Στις αρχές του 1837 στάλθηκε από τον πατέρα του στο Παρίσι με σκοπό να σπουδάσει ιατρική, που ο ίδιος δεν φαίνεται να επιθυμούσε. Αφού παρακολούθησε για ένα διάστημα μαθήματα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παρισιού μετεγγράφη στη Νομική Σχολή με την προτροπή του Ιωάννη Κωλέττη, που τότε ήταν πρεσβευτής της Ελλάδας στην Γαλλία. Ολοκλήρωσε τις νομικές του σπουδές το 1844, όταν αναγορεύτηκε διδάκτωρ Νομικής με τη διατριβή του που είχε ως θέμα την «Περί Κλήρου Αγωγή» («Hereditatis Petitio»). Επέστρεψε στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο κι εργάστηκε για λίγο ως γραμματέας του Iωάννη Κωλέττη. Το 1846 διορίστηκε υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά δύο μήνες έκτακτος καθηγητής του Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου. Αληθινός διανοούμενος και δάσκαλος δεν περιοριζόταν στα μαθήματα που του είχαν ανατεθεί, αλλά θέλοντας να διευρύνει τους ορίζοντες των φοιτητών δίδασκε μεταξύ άλλων τα πολιτεύματα της αρχαίας Ελλάδα μέσα από το έργο του Αριστοτέλη. Οι εχθροί του τον διέβαλαν στον Όθωνα ότι πολιτικολογούσε και στις 24 Ιουλίου 1852 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο. Τότε επιδόθηκε στη δικηγορία, στην οποία διέπρεψε και από την οποία απέκτησε μεγάλη περιουσία. Έως το 1860 ήταν νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Εσωτερικών. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διορίστηκε εκ νέου το 1862 ως τακτικός καθηγητής τού Εθνικού Δικαίου, το 1863 ως τακτικός καθηγητής της Ποινικής Επιστήμης και από το 1867 και του Συνταγματικού και του Διεθνούς Δικαίου μέχρι το 1875, οπότε απολύθηκε οριστικά. Μετά την έξωση του Όθωνα (1862), μετείχε στην Εθνοσυνέλευση ως πληρεξούσιος του πανεπιστημίου και ελληνικών παροικιών και διακρίθηκε τόσο για την πολιτική δραστηριότητά του όσο και για τη νομική συμβολή του στην κατάρτιση του Συντάγματος του 1864. Νομικός με διεθνή αναγνώριση, εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος πολλών Ακαδημιών, όπως της Γαλλικής Ακαδημίας των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών (1876), της Βελγικής Ακαδημίας, της Ισπανικής Ακαδημίας και του Ινστιτούτου Διεθνούς Δικαίου. Έγραψε πολλές νομικές μελέτες («Πραγματεία του Συνταγματικού Δικαίου, «Σύστημα της εν Ελλάδι ισχυούσης ποινικής νομοθεσίας», «Τα των εθνών εν ειρήνη και εν πολέμω νόμιμα» κ.ά. Από τα φοιτητικά του χρόνια ο Σαρίπολος ασχολήθηκε και με την ποίηση. Έγραψε περί τα 80 ποιήματα, ρομαντικού χαρακτήρα, τα οποία εξέδωσε μετά τον θάνατό του η κόρη του Μαρία Λάντσα. Από το 1847 ήταν νυμφευμένος με την Αριάδνη Κουσκολέκα, ανιψιά του Μητροπολίτη Αθηνών Μισαήλ Αποστολίδη, με την οποία απέκτησε εννέα παιδιά. Πιο γνωστό από τα παιδιά του είναι ο συνονόματος γιος του (Νικόλαος Ν. Σαρίπολος, 1876-1944), ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής του Συνταγματικού Δικαίου στην Ελλάδα. Ο Νικόλαος Σαρίπολος πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 1887 στην Αθήνα, σε ηλικία 70 ετών.

• 1844 Πέθανε ο Ιωσήφ Επίσκοπος Ανδρούσης. O Ιωσήφ Ανδρούσης υπήρξε εκκλησιαστική και πολιτική προσωπικότητα, με πολυσχιδή και ανιδιοτελή δράση κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Διετέλεσε επίσκοπος Ανδρούσης (1806-1833) και επίσκοπος Μεσσήνης (1833-1844). Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Επανάστασης ανέλαβε το μινιστέριο (υπουργείο) των Θρησκευτικών (1822-1824) και το μινιστέριο του Δικαίου (Δικαιοσύνης, 1822-1823). Ο κατά κόσμον Ιωάννης Καρώνης (ή Παπασπυρίδης) γεννήθηκε στην Τριπολιτσά (Τρίπολη) το 1770. Από το 1781 έως το 1789 φοίτησε στην ονομαστή Σχολή της Δημητσάνας και στη συνέχεια δίδαξε στις σχολές της Τριπολιτσάς και των Βερβαίνων. Αφού περιεβλήθη το ιερατικό σχήμα, υπηρέτησε στη Σμύρνη υπό τον Γρηγόριο, τον μετέπειτα εθνομάρτυρα Γρηγόριο Ε’, και ως αρχιδιάκονος του επισκόπου Αμυκλών. Το 1806 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ανδρούσης, σημαντικού κέντρου της Μεσσηνίας κατά την Τουρκοκρατία. Μολονότι δεν περιλαμβάνεται στους γνωστούς καταλόγους των Φιλικών, υπάρχουν ενδείξεις ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819 ή το 1820 και ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα για την προετοιμασία του Αγώνα. Στα μέσα Φεβρουάριου 1821 προσκλήθηκε στην Τριπολιτσά με άλλους αρχιερείς και προκρίτους από τον καϊμακάμη Μεχμέτ Σαλίχ. Κρατήθηκε ως όμηρος και απελευθερώθηκε λίγες μέρες πριν από την παράδοση της πόλης στους Έλληνες, τον Σεπτέμβριο του 1821. Έλαβε μέρος στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και στις 15 Ιανουαρίου 1822 ορίστηκε μινίστρος της Θρησκείας. Στο αξίωμα αυτό παρέμεινε έως τις 6 Οκτωβρίου 1824, ενώ παράλληλα, από τις 17 Απριλίου 1822 έως τις 2 Ιουνίου 1823, άσκησε και τα καθήκοντα του μινίστρου του Δικαίου. Με την ιδιότητα αυτή, υπήρξε μέλος της επιτροπής για την αναθεώρηση του «Προσωρινού Πολιτεύματος» της Επιδαύρου, από την οποία παραιτήθηκε σχεδόν αμέσως επειδή, κατά δήλωσή του, δεν είχε τις κατάλληλες γνώσεις για να ανταποκριθεί στην υψηλή αποστολή της. Στις 4 Ιουνίου 1822, ως μινίστρος της Θρησκείας, υπέγραψε τον αφορισμό του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ως αποτέλεσμα της ρήξης του οπλαρχηγού της Ρούμελης με τον Άρειο Πάγο, το πολιτικό σώμα της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας, που δημιουργήθηκε από τη δολοφονία από ανθρώπους του Ανδρούτσου των απεσταλμένων του Αρείου Πάγου, Αλέξη Νούτσου και Χρήστου Παλάσκα. Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου έλαβε σκληρά μέτρα εναντίον του Ανδρούτσου και συγκεκριμένα την καθαίρεσή του από το βαθμό του χιλιάρχου και τον αφορισμό του. Στο κείμενο του αφορισμού, ο συνήθως μετριοπαθής και διαλλακτικός ιεράρχης καταφέρεται με δριμύτατες εκφράσεις στα «ανοσιουργήματα» του Ανδρούτσου και κυρίως στο φόνο «δύο καλών προμάχων της πατρίδος». Μετά την Γ’ Εθνοσυνέλευση του 1827, ο Ιωσήφ αφοσιώθηκε σε θέματα της αρμοδιότητάς του και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε μέλος της επιτροπής αρχιερέων για τη οργάνωση της Εκκλησίας του νεοσύστατου κράτους. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831), ο Ιωσήφ δεν αναμίχθηκε σε πολιτικά θέματα. Γνωστός για την ευγλωττία του, παρέστη στη νεκρώσιμο ακολουθία του Κυβερνήτη και εκφώνησε τον επικήδειο λόγο. Το 1833, όταν οι επισκοπές Ανδρούσης, Κορώνης και Καλαμάτας συγχωνεύθηκαν, ο Ιωσήφ εκλέχθηκε επίσκοπος Μεσσήνης με έδρα το Νησίον (σημερινή Μεσσήνη) και διετέλεσε μέλος της πρώτης Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Την επομένη χρονιά μεσολάβησε στην Αντιβασιλεία για τη διάσωση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Στο συγγραφικό έργο του Ιωσήφ περιλαμβάνονται η «Ακολουθία του αγίου ενδόξου μάρτυρος Δημητρίου του Νέου, του εν Τριπολιτσά της Πελοποννήσου μαρτυρήσαντος», που τυπώθηκε το 1804 στη Βενετία και τα «Απομνημονεύματά» του, που αναφέρονται στην περίοδο της παραμονής του στην Τριπολιτσά και στους πρώτους μήνες της Επανάστασης και εκδόθηκαν το 1966. Ο Ιωσήφ, απεδήμησεν εις Κύριον στις 13 Μαρτίου 1844, στο Νησίον, σε ηλικία 74 ετών. Η Επιτροπή του Αγώνος αναγράφει στο Μητρώο των Αγωνιστών ότι ο Ιωσήφ «υπηρέτησε προσενεγκών μεγάλας εκδουλεύσεις κατ’ αυτόν» και γι’ αυτό τον κατέταξε στους στρατιωτικούς άνδρες Α' τάξεως (στρατηγούς) και αναγνωρίζει ότι δαπάνησε για την πατρίδα 15.956 γρόσια για τις ανάγκες του πολέμου.

• 1845 Κάνει πρεμιέρα στη Λειψία το «Κοντσέρτο για βιολί» του Φέλιξ Μέντελσον-Μπαρτόλντυ.

• 1848 Στην Αυστρία, εξέγερση των κατοίκων της Βιέννης τρέπει σε φυγή τον έως τότε πανίσχυρο υπουργό Εξωτερικών, Κλέμενς φον Μέτερνιχ, που διαφεύγει στην Αγγλία.

• 1858 Πεθαίνει ο Γεώργιος Κουντουριώτης, καραβοκύρης και πολιτικός από την Ύδρα, με σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Υδραίος καραβοκύρης και πολιτικός κατά την Επανάσταση του 1821 και κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. Διετέλεσε Πρόεδρος του Εκτελεστικού (πρωθυπουργός) από τις 6 Ιανουαρίου 1824 έως τις 12 Απριλίου 1826 και Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου (πρωθυπουργός) από τις 8 Μαρτίου έως τις 15 Οκτωβρίου 1848. Συνεισέφερε μεγάλο μέρος της περιουσίας του για τις ανάγκες του Αγώνα, αλλά διέπραξε σημαντικά πολιτικά σφάλματα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Ο Γεώργιος Κουντουριώτης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1782 και ήταν γιος του έμπορου Ανδρέα Κουντουριώτη (? - 1799) και της Μαρίας Κοκκίνη, κόρης του πλούσιου έμπορου Λάζαρου Κοκκίνη. Το πραγματικό επώνυμο της οικογένειάς του, που είχε αρβανίτικη καταγωγή, ήταν Ζέρβας. Το «Κουντουριώτης» ήταν παρατσούκλι, που επικράτησε τελικά ως οικογενειακό επώνυμο. Το έδωσαν οι συντοπίτες του σ’ ένα μέλος της, τον Χατζηγιώργη Ζέρβα, που έζησε για μεγάλο διάστημα στα Κούντουρα Μεγαρίδας και μετά την επιστροφή του στην Ύδρα εξακολουθούσε να φορά την τοπική ενδυμασία του χωριού. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του το 1799, ο Γεώργιος Κουντουριώτης, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Λάζαρο, ασχολήθηκε με το εμπόριο και τον εφοπλισμό. Κατά τις παραμονές της Επανάστασης του 1821 η οικογένειά τους διέθετε τα μισά από τα εμπορικά πλοία της Ύδρας και ο ίδιος εθεωρείτο ο πιο πλούσιος Έλληνας της εποχής του. Όπως και οι περισσότεροι καραβοκύρηδες της Ύδρας, ο Κουντουριώτης θεωρούσε πρόωρη και παρακινδυνευμένη την έκρηξη της Επανάστασης. Όταν, όμως, ξεσηκώθηκε ο λαός του νησιού στις 27 Μαρτίου 1821, υποχρεώθηκε να προσχωρήσει και μάλιστα να ανεχθεί τη βραχύβια λαϊκή εξουσία που εγκαθίδρυσε ο πλοίαρχος Αντώνης Οικονόμου και να διαθέσει μεγάλα ποσά και τα πλοία του για τις ανάγκες του Αγώνα. Ο Γεώργιος Κουντουριώτης, αν και υστερούσε σε ηγετικά προσόντα έναντι του αδελφού του Λάζαρου, διακρίθηκε στην πολιτική. Συμμετείχε ως πληρεξούσιος της Ύδρας στη Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823), στη Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827) και στη Δ’ Εθνοσυνέλεση του Άργους (1829). Στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκε στα τέλη του 1823, όταν είχαν ξεσπάσει οι εμφύλιες συγκρούσεις ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες. Με προτροπή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου έγινε μέλος του νέου Εκτελεστικού (κυβέρνησης) στις 19 Δεκεμβρίου και στις 6 Ιανουαρίου 1824 ανέλαβε επίσημα την προεδρία του σώματος. Χρησιμοποιώντας τα χρήματά του, καθώς και την πρώτη δόση των αγγλικών δανείων, απέκτησε ουσιαστική υπεροχή έναντι των αντιπάλων του. Στις 12 Ιουνίου 1824 και αφού είχαν προηγηθεί αιματηρές αδελφοκτόνες συγκρούσεις, η κυβέρνησή του εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Μεγάλο μέρος των χρημάτων από τα δάνεια κατασπαταλήθηκαν στις εμφύλιες συγκρούσεις, στην ικανοποίηση απαιτήσεων των πολιτικών του φίλων, καθώς και μελών της οικογένειάς του. Κατά το διάστημα της προεδρίας του ελάχιστα μέτρα πάρθηκαν για την ενίσχυση των επαναστατημένων περιοχών. Αντίθετα, το 1824 εξουδετερώθηκε η επανάσταση στην Κρήτη από τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα, ενώ τον ίδιο χρόνο καταστράφηκαν η Κάσος και τα Ψαρά. Μετά την απόβαση του Ιμπραήμ στη Μεθώνη (26 Φεβρουαρίου 1825), αντί να διορίσει έναν έμπειρο στρατιωτικό (Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης κ.ά.), ονόμασε κάποιον θαλασσινό συμπατριώτη του, τον πλοίαρχο Κυριάκο Σκούρτη, επικεφαλής του στρατού που στάλθηκε κατά των Αιγυπτίων. Ο ίδιος ο Κουντουριώτης με γελοία πομπή και ανατολίτικη ραθυμία ξεκίνησε για τη Μεσσηνία, προκειμένου να βρεθεί κοντά στους οπλαρχηγούς και να συντονίσει τις ενέργειές τους. Καβάλα σ’ ένα ωραίο άλογο έκανε τρεις μέρες να φθάσει από το Ναύπλιο στην Τρίπολη. Καθώς δεν ήξερε να ιππεύει, δύο Αιγύπτιοι αιχμάλωτοι, που εκτελούσαν χρέη ιπποκόμου, τον κρατούσαν από τα πλάγια για να μην πέσει, ενώ πίσω του ακολουθούσαν πλήθος σωματοφυλάκων και υπηρετών. Αμάθητος καθώς ήταν από χερσαία ταξίδια αρρώστησε και μόλις στις 5 Απριλίου μπόρεσε να συνεχίσει την πορεία του και να στρατοπεδεύσει στο χωριό Σκάλα, δέκα ώρες απόσταση από το θέατρο των επιχειρήσεων. Μετά την καταστροφική ήττα των Ελλήνων από τον Ιμπραήμ στο Κρεμμύδι (7 Απριλίου 1825), ο Κουντουριώτης επέστρεψε στο Ναύπλιο άδοξα και κάτω από τη γενική κατακραυγή. Μετά την αυτοθυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι (20 Μαΐου 1825) αναγκάστηκε να αποφυλακίσει τον Κολοκοτρώνη, που ήταν ο μόνος σε θέση να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ. Ιδιαίτερα καθοριστική κρίνεται η απραξία της κυβέρνησης Κουντουριώτη κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου και η αδυναμία της να εφοδιάσει έστω και στοιχειωδώς την ηρωική φρουρά της πόλης. Μετά την Έξοδο, όμως, η έκδηλη χρεωκοπία της υποχρέωσε τον Κουντουριώτη να παραιτηθεί στις 12 Απριλίου 1826 και να αποσυρθεί δυσαρεστημένος στην Ύδρα. Κατά τη διάρκεια της Γ’ Εθνοσυνέλευσης στην Τροιζήνα (19 Μαρτίου - 5 Μαΐου 1827) εναντιώθηκε στην εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια, όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί που, όπως κι εκείνος, ανήκαν στη «φιλογαλλική» μερίδα. Ωστόσο, μετά την άφιξη του Κυβερνήτη στην Ελλάδα, διορίστηκε στις 23 Ιανουαρίου 1828 πρόβουλος της Οικονομίας του Πανελληνίου (γνωμοδοτικό σώμα), θέση όμως που δεν διατήρησε για πολύ, επειδή σύντομα εντάχθηκε στην αντιπολίτευση. Στη συνέχεια αρνήθηκε να ανταποκριθεί στην έκκληση του Καποδίστρια να συνεισφέρει οικονομικά στην ανόρθωση της χώρας, ενώ επανειλημμένα προέβαλλε απαιτήσεις για αποζημίωση, με τον ισχυρισμό ότι δαπάνησε σημαντικά ποσά για τις ανάγκες του Αγώνα. Στις 14 Αυγούστου 1829 διορίστηκε από τον Καποδίστρια μέλος της νεοσύστατης 27μελούς Γερουσίας, αλλά δεν αποδέχθηκε τη νέα του θέση. Πήρε ενεργό μέρος στις αντιπολιτευτικές ενέργειες κατά του Καποδίστρια το 1831 και πρωτοστάτησε στην αποστασία της Ύδρας. Μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη (27 Σεπτεμβρίου 1831) διορίστηκε από τη Γερουσία μέλος της Διοικητικής Επιτροπής, που την αποτελούσαν εκπρόσωποι όλων των πολιτικών παρατάξεων, αποσύρθηκε όμως τον Αύγουστο 1832. Στα χρόνια του Όθωνα διορίστηκε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (πολιτικό και όχι δικαστικό σώμα, όπως είναι σήμερα) και ακολούθησε μετριοπαθέστερη πολιτική. Κατά τη συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ήταν μέλος της Επιτροπής του Συμβουλίου της Επικρατείας, στην οποία είχαν ανατεθεί οι επαφές με τον βασιλιά. Στη συνέχεια έγινε γερουσιαστής και από τις 26 Σεπτεμβρίου 1844 έως τις 8 Απριλίου 1847 διετέλεσε πρόεδρος του σώματος. Στις 8 Μαρτίου 1848 διορίστηκε από τον Όθωνα πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου (πρωθυπουργός) και ανέλαβε και το Υπουργείο των Ναυτικών. Η κυβέρνησή του, που αποτελούσε ουσιαστικά συνασπισμό του Γαλλικού και του Ρωσικού Κόμματος, είχε να αντιμετωπίσει μία σειρά από εσωτερικές εξεγέρσεις, καθώς και όξυνση των σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Διατηρήθηκε στην εξουσία έως τις 15 Οκτωβρίου 1848, όταν ο Κουντουριώτης παραιτήθηκε, κατηγορώντας το αυλικό περιβάλλον για παρεμβάσεις στο έργο του. Πικραμένος, αποσύρθηκε στην Ύδρα, όπου πέθανε στις 13 Μαρτίου 1858, σε ηλικία 76 ετών. Ο Γεώργιος Κουντουριώτης ανήκε στους πολιτικούς άνδρες που είχαν μπει στον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων πλούσιοι και βγήκαν φτωχότεροι. Μετά τον θάνατό του χρειάστηκε να δοθεί τιμητική σύνταξη στην άπορη οικογένειά του.

• 1872 Γεννήθηκε ο πεζογράφος, Κωνσταντίνος Θεοτόκης

• 1880 Στο Νιού Τζέρσεϊ, ο Τόμας Έντισον πραγματοποιεί την πρώτη δοκιμαστική λειτουργία του ηλεκτροκίνητου σιδηροδρόμου.

• 1900 Γεννήθηκε στα Βουρλά ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης (Γεώργιος Σεφεριάδης)

• 1900 Στη Γαλλία, μειώνεται με νόμο η διάρκεια των ωρών εργασίας για τις γυναίκες και τα παιδιά στις 11 ώρες την ημέρα.

• 1906 Πεθαίνει η Αμερικανίδα φεμινίστρια Σούζαν Άντονι.

• 1913 Γεννήθηκε ο ηθοποιός, Λάμπρος Κωνσταντάρας. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους και πιο αγαπημένους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που μπορούμε να απολαμβάνουμε σχεδόν καθημερινά μέσα από τις ταινίες που προβάλλονται — με την εγγυημένη υψηλή τηλεθέαση — στην τηλεόραση. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, πανέμορφος, αθλητικός, με καταγάλανα μάτια, αρχοντικό παρουσιαστικό, διαθέτοντας την ξεχωριστή άνεση ενός «μπον βιβέρ», θα φέρει το δικό του τύπο, ενός ζεν πρεμιέ, που κράτησε για χρόνια και είτε παράλλασε, είτε διακωμωδούσε ως «Λαμπρούκος».Υπήρξε, όμως κι ένας θεατράνθρωπος, που υπηρέτησε το σανίδι για 40 χρόνια, ερμήνευσε πλήθος χαρακτήρων μιας τεράστιας γκάμας θεατρικών ειδών, από κλασικό ρεπερτόριο μέχρι ελληνικές κωμωδίες, καταφέρνοντας ανάμεσα στα γυρίσματα των περίπου 80 ταινιών που έκανε, να εμφανιστεί και σε τουλάχιστον 190 έργα. Γνωστός καρδιοκατακτητής και λάτρης των ερωτικών περιπετειών, θα παντρευτεί μόλις δυο φορές, θα αποκτήσει έναν γιο, ενώ από τις ερωτικές του σχέσεις, που απασχόλησαν την κοινή γνώμη, πιο γνωστή ήταν εκείνη με την Άννα Καλουτά, το παιδί θαύμα, που εξελίχθηκε σε μία καλλονή και σε κορυφαία πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στο Κολωνάκι από γονείς με καταγωγή την Κωνσταντινούπολη και ρίζες από τη Σινώπη του Πόντου. Είχε δυο αδελφές, την Αλεξάνδρα και την Μήτση, επίσης ηθοποιό, που έπαιξε σε δεκάδες ταινίες δίπλα του. Από μικρός αγάπησε τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο, παίζοντας, μάλιστα, στη β’ ομάδα της ΑΕΚ ως τερματοφύλακας το 1930, ενώ αγωνίστηκε και στον στίβο. Η οικογένειά του τού έκοψε την μπάλα και τον έστειλε, με το ζόρι, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, απ’ όπου δραπέτευσε κολυμπώντας. Πάλι, με το ζόρι, η οικογένειά του τον έστειλε στο Παρίσι να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στο μέλλον το χρυσοχοείο, που διατηρούσε στο κέντρο της Αθήνας ο πατέρας του. Θα εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Παρίσι, για να βρεθεί κομπάρσος σε μια ταινία και εκεί να τον ανακαλύψει ο Γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ, θα τον πάρει στη δραματική σχολή του, στην οποία ο Κωνσταντάρας θα αριστεύσει. Προηγουμένως, λόγω της ομορφιάς του, θα ποζάρει ως μοντέλο σε διαφημίσεις, μεταξύ των οποίων και του φημισμένου Οίκου Καρτιέ. Όμως, η μποέμικη ζωή στην «Πόλη του Φωτός» θα τερματιστεί και θα έρθει η ώρα της στρατιωτικής θητείας. Θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου με την Ιταλία το ‘40 και θα τραυματιστεί σοβαρά στα βουνά της Αλβανίας. Θα τον σώσει ο φίλος του Οδυσσέας Ελύτης, ενώ όταν επουλώθηκαν τα τραύματά του, ζήτησε να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή. Ευτυχώς, για τον ίδιο και για μας, οι συνθήκες δεν θα του επιτρέψουν να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή, αλλά να γίνει ένας πρώτης γραμμής ηθοποιός. Οι εμφανίσεις του στο θέατρο δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες και γρήγορα άρχισε να παίρνει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Θα παίξει σχεδόν τα πάντα, δίπλα σε μορφές του ελληνικού θεάτρου, αλλά θα γίνει πασίγνωστος μέσα από τις ταινίες του, ξεκινώντας με το φιλμ του Φίνου «Το Τραγούδι του Χωρισμού» (1940). Θα ακολουθήσει «Η Φωνή της Καρδιάς», την πρώτη επίσημη ταινία της Φίνος Φιλμ, καθώς και ακόμη δέκα ταινίες, παίζοντας ρόλους ζεν πρεμιέ, λόγω της ακαταμάχητης γοητείας του. Το 1955, όταν έχει αρχίσει να μπαίνει σε επαγγελματικά πρότυπα ο ελληνικός κινηματογράφος, θα παίξει δίπλα στον Βασίλη Λογοθετίδη στην τολμηρή, για την εποχή της, ρομαντική κομεντί του Αλέκου Σακελλάριου «Ούτε Γάτα, Ούτε Ζημιά», στο ρόλο ενός ερωτοχτυπημένου δανδή, ενώ τον επόμενο χρόνο θα ντουμπλάρει την επιτυχία του στην έξοχη κωμωδία «Ο Ζηλιαρόγατος» και πάλι δίπλα στον Λογοθετίδη. Πάντα ως ζεν πρεμιέ, θα παίξει το 1957 στο συμπαθητικό «Μαρία Πενταγιώτισσα», υποδυόμενος τον ερωτευμένο με την νεότατη Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ τον επόμενο χρόνο θα μετατραπεί σε γοητευτικό ώριμο «ερωτιάρη» πατέρα, στην ταινία «Διακοπές στην Αίγινα» και πάλι μαζί με την Αλίκη. Η νέα γενιά ζεν πρεμιέ έχει κάνει την εμφάνισή της. Στην Αίγινα θα είναι ο Μπάρκουλης, σε άλλες ταινίες οι Αλεξανδράκης, Παπαμιχαήλ κλπ. Τη δεκαετία του ‘60, η υποκριτική του ωριμότητα θα αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της και στους ρόλους του. Ο τίτλος της ταινίας «Ένας Δον Ζουάν για Κλάματα», με τον Κωνσταντάρα να είναι πλέον ο μεσήλικας, που ακόμη το λέει η περδικούλα του, τα λέει όλα. Με την έξοχη κωμωδία «Η Λίζα και η Άλλη» και την εμβληματική ρομαντική κομεντί «Η Αλίκη στο Ναυτικό», θα πάρει το ρόλο του πατέρα της Βουγιουκλάκη. Έναν χαρακτήρα που θα κρατήσει για χρόνια, είτε με την Αλίκη, είτε με την Τζένη Καρέζη. Την Τζένη, που θα την πάει και στο αγαπημένο του γήπεδο, «στα Φιλαδέλφεια», να δει μαζί του την «ΑΕΚάρα» του και παραλίγο να παίξει ξύλο, γιατί η Καρέζη δεν είχε καταλάβει ποια ομάδα έπρεπε να υποστηρίξει. Άλλωστε, ο Κωνσταντάρας έπαιζε και ξύλο για την ΑΕΚ, ενώ είχε πάντα ένα τρανζίστορ στα καμαρίνια για να ακούει τα παιχνίδια της. Μερικές φορές αργούσε να βγει στη σκηνή για να ακούσει τα κατορθώματα του Νεστορίδη ή του Παπαϊωάννου, ενώ στον πρώτο του γάμο, είχε καθυστερήσει μία ώρα, γιατί άκουγε στο ραδιόφωνο αγώνα της Ένωσης! Οι καλές ερμηνείες του στο σινεμά ήταν πολλές, αν και από ένα σημείο και μετά οι αξιολάτρευτες μανιέρες του, που ακολούθησαν πιστά ορισμένοι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς, θα τον τυποποιήσουν. Ωστόσο, αξέχαστες θα μείνουν οι ερμηνείες του στις ταινίες «Η Βίλα των Οργίων, «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια», «Η Γυναίκα μου Τρελάθηκε», «Ο Στρίγκλος που Έγινε Αρνάκι». Ταυτόχρονα, συνέχισε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 να παίζει τους αξιαγάπητους και εξαίρετους ρόλους του «μπαμπά» σε γλυκύτατες κωμωδίες, όπως «Τζένη, Τζένη», «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» κλπ. Ωστόσο, το 1965 θα γυρίσει την ταινία της ζωής του, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Μαυρογιαλούρο. Πρόκειται για την κωμωδία «Υπάρχει και Φιλότιμο», του Σακελλάριου, από τις ελάχιστες του παλιού ελληνικού σινεμά που θίγουν το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, επικρίνοντας τους πολιτικούς, που ζουν στον κόσμο τους, τους κομματάρχες και τα τρωκτικά που βρίσκονταν στα υπουργικά και πολιτικά γραφεία. Ο Κωνσταντάρας, έχοντας το φυσικό χάρισμα, θα κάνει μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, θα είναι απόλυτα πειστικός — ειδικά ως πολιτικός που ζει τον μύθο του, ενώ καταφέρνει να μη χάσει τον κωμικό χαρακτήρα του ακόμη και όταν συνειδητοποιεί ότι είναι ανίκανος να τα βάλει με τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, θα αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας από το 1970 και συγκεκριμένα από τον διαβήτη, τον οποίο δεν πρόσεξε ποτέ. Το 1978 θα έχει ένα ελαφρύ εγκεφαλικό, έπειτα από μία διαβητική κρίση. Η υγεία του θα βελτιωθεί, αλλά ποτέ δεν θα επανέλθει πλήρως. Το 1981 κι ενώ δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του, θα πρωταγωνιστήσει στην τελευταία του ταινία «Ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ», κάτι που θα τον ανανεώσει ψυχικά, θα ηχογραφήσει και έναν δίσκο σε τραγούδια του γιου του Δημήτρη, αλλά το 1983 θα τον κτυπήσει ακόμη ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο θα του στοιχίσει ακριβά. Ο γεμάτος μπρίο ηθοποιός, με τις αδιόρθωτες πλάκες του, ο φωνακλάς, αθυρόστομος και με βαρύ χέρι — το κεφάλι του Αλέκου Τζανετάκου βούιζε μέχρι τέλους — θα καθηλωθεί στο κρεβάτι και θα μιλά μόνο με τα μάτια. Τα υπέροχα γαλανά μάτια, που έκλεισαν για πάντα στις 28 Ιουνίου του 1985, συγκινώντας το πανελλήνιο για τελευταία φορά. Βεβαίως, μας έχουν μείνει οι ταινίες του και οι αξέχαστες ερμηνείες του. Αυτό το κεφάλαιο δεν θα κλείσει ποτέ…

• 1918 Παρουσιάζονται τα πρώτα αμερικανικά γραμματόσημα για μεταφορά της αλληλογραφίας αεροπορικώς, κοστίζουν 24 σεντς και απεικονίζουν ένα αεροπλάνο

• 1920 Μοναρχικοί επιχειρούν πραξικόπημα στην Γερμανία, αλλά αποτυγχάνουν έπειτα από 4 μέρες υπό το βάρος γενικής απεργίας («πραξικόπημα Καπ-Λίτβιτς»). Στο πραξικόπημα συμμετείχε και ο Α. Χίτλερ.

• 1921 Η Μογγολία κηρύσσει την ανεξαρτησία της από την Κίνα.

• 1923 Γεννήθηκε ο Δημήτριος Ιωαννίδης. Έλληνας στρατιωτικός από τους πρωτεργάτες της επτάχρονης δικτατορίας της 21ης Απριλίου (1967-1974). Ο Δημήτριος Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1923, από εύπορη οικογένεια. Κατατάχθηκε στη Σχολή Ευελπίδων το 1940 και ως εύελπις πήρε μέρος στη μάχη της Κρήτης. Στην Κατοχή εντάχθηκε στις δυνάμεις των ΕΟΕΑ/ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα, ενώ ως αξιωματικός του Εθνικού Στρατού συμμετείχε στον Εμφύλιο Πόλεμο και μάλιστα υπηρέτησε στη Μακρόνησο. Το 1945 εντάχθηκε στον ΙΔΕΑ και συμμετείχε στο αποτυχημένο στρατιωτικό κίνημα της 30ης Μαΐου 1951. Στην παραστρατιωτική αυτή οργάνωση εκκολάφθηκαν πολλά από τα στελέχη της 21ης Απριλίου. Μέχρι το 1959 υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες, εν συνεχεία σε επιτελικές θέσεις του ΓΕΣ και το 1963 τοποθετήθηκε στην Κύπρο. Το 1966, με τον βαθμό του συνταγματάρχη διορίστηκε αρχηγός του τάγματος της Σχολής Ευελπίδων, με το οποίο έλαβε μέρος στην εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, στήνοντας μπλόκα στους δρόμους και καταλαμβάνοντας κυβερνητικά κτίρια στην Αθήνα. Μετά το πραξικόπημα ανέλαβε τη διοίκηση της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΣΑ). Ειδικά στο διαβόητο Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα (EAT) της ΕΣΑ, βασανίσθηκαν πολλοί αντίπαλοι του καθεστώτος. Ήταν τακτικός συνομιλητής με το κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα, με το οποίο διατηρούσε προνομιακές σχέσεις, και ιδιαίτερα με τον μετέπειτα θρυλικό πράκτορα Γκαστ Αβρακότο. Ως εκφραστής της αδιάλλακτης πτέρυγας των πραξικοπηματιών ήταν αντίθετος στη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος που επιχειρούσε να κάνει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το έναυσμα για την ανατροπή του. Στις 25 Νοεμβρίου 1973 έκανε το δικό του πραξικόπημα και ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, ανακόπτοντας την πορεία της δικτατορίας προς τη λεγόμενη «πολιτικοποίηση». Ο Μίμης, όπως τον φώναζαν οι φίλοι και οι ομοϊδεάτες του, διόρισε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη και ως πρωθυπουργό των δικηγόρο Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, αλλά την πραγματική εξουσία ασκούσε ο ίδιος από το παρασκήνιο, γεγονός που του χάρισε το προσωνύμιο «αόρατος δικτάτωρ». Υπήρξε ο πρωτεργάτης του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 εναντίον του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που έδωσε στους Τούρκους το τυπικό πρόσχημα να προχωρήσουν σε απόβαση στη μεγαλόνησο και στην κατάληψη και κατοχή του βόρειου τμήματος της μεγαλονήσου. Στις 23 Ιουλίου 1974, η στρατιωτική ηγεσία της χώρας αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, χωρίς την έγκρισή του. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο νέος Υπουργός Άμυνας, Ευάγγελος Αβέρωφ, ήταν να τον θέσει σε διαθεσιμότητα στις 2 Αυγούστου και στις 24 Αυγούστου να τον αποστρατεύσει με το βαθμό του υποστράτηγου. Στις 23 Οκτωβρίου συνελήφθη και εκτοπίστηκε σε ξενοδοχείο της Κέας, μαζί με τους άλλους πραξικοπηματίες. Στις 14 Ιανουαρίου 1975 προφυλακίστηκε ως ένας από τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος και στις 28 Ιουλίου οδηγήθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Στις 24 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε αυθημερόν σε ισόβια, με απόφαση του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στις 16 Οκτωβρίου οδηγήθηκε και πάλι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στις 30 Δεκεμβρίου καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη. Στις 21 Ιουνίου 1976 με Προεδρικό Διάταγμα καθαιρέθηκε από τον βαθμό του υποστρατήγου και υποβιβάστηκε στην τάξη του στρατιώτη. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης πέθανε από θερμοπληξία στο Νοσοκομείο Νικαίας στις 16 Αυγούστου 2010, σε ηλικία 87 ετών. Είχε μεταφερθεί εκεί από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου εξέτιε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Αν και είχε τη δυνατότητα, δεν υπέβαλε ποτέ αίτημα για την απονομή χάρης.

• 1925 Απαγορεύεται στο Τενεσί των ΗΠΑ η διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου στα σχολεία. Ο δάσκαλος Τζον Σκοπς αγνοεί την απαγόρευση και διώκεται ποινικά στη γνωστή «Δίκη του πιθήκου». Ιδίως ο κατήγορος στη δίκη αυτή «έδωσε ρέστα», όπως θα λέγαμε σήμερα, όταν επέπληξε τον Δαρβίνο, γιατί δεν έβαλε τον άνθρωπο να κατάγεται τουλάχιστον από …Αμερικάνους πιθήκους και όχι από πιθήκους του Παλαιού Κόσμου! Έπειτα από 8 μέρες το δικαστήριο τον βρίσκει ένοχο και του επιβάλει χρηματική ποινή.

• 1931 Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) αποφασίζει να αναθέσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο με σκοπό την επανασύνδεση της Γερμανίας με τον υπόλοιπο κόσμο έπειτα από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

• 1935 Πρωτοεισάγονται στη Μ. Βρετανία οι εξετάσεις για τη χορήγηση άδειας οδήγησης Ι.Χ. αυτοκινήτου.

• 1942 Πέθανε ο μεταφραστής, λογοτέχνης και εκπαιδευτικός Ιωάννης Γρυπάρης

• 1942 Νέα δελτία ψωμιού εκδίδονται στην κατεχόμενη Ελλάδα. Οι Ναζί αποκτούν το δικαίωμα να ταξιδεύουν δωρεάν με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.

• 1947 Γεννήθηκε ο Θεόδωρος Κατσανέβας. Πανεπιστημιακός και πολιτικός, ο Θεόδωρος Κατσανέβας ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε βουλευτής του Κινήματος στην Β’ Αθήνας από το 1989 έως το 2004. Υπήρξε γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς είχε νυμφευτεί την κόρη του Σοφία. Ο Θεόδωρος Κατσανέβας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1947 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά (νυν Πανεπιστήμιο Πειραιά) και συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία, όπου απέκτησε μάστερ στις εργασιακές σχέσεις από το Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και διδακτορικό στην οικονομική της εργασίας από τη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (LSE). Συγχρόνως ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών μέσα από τις οργανώσεις ΔΕΑ και ΠΑΚ Αγγλίας. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας συμμετείχε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και το 1981 ήταν ένας από συντάκτες του κυβερνητικού προγράμματος του κόμματος για τα κοινωνικά θέματα. Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981 διορίστηκε πρόεδρος του ΟΑΕΔ έως το 1985, οπότε ανέλαβε τη διοίκηση του ΙΚΑ. Το 1987 εξελέγη μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας παράλληλα την ιδιότητά του ως μέλους της κεντρικής επιτροπής του Κινήματος. Από το 1989 έως το 2004 διετέλεσε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθήνας. Λίγο πριν από τις εκλογές του 2004 τέθηκε εκτός των ψηφοδελτίων του κόμματος μαζί με άλλους οκτώ βουλευτές, με αφορμή την υπογραφή χαριστικής τροπολογίας που αφορούσε το ξενοδοχειακό συγκρότημα Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής. Την Πρωτομαγιά του 2013 ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος με την επωνυμία «ΔΡΑΧΜΗ, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων», στο πρότυπο του Κινήματος Πέντε Αστέρων του Ιταλού Μπέπε Γκρίλο. Στο πρόγραμμα του νέου κόμματος κεντρική θέση κατείχε η ανατροπή των μνημονίων και η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή μέσω δημοψηφίσματος. Το κόμμα συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 2014, όπου και συγκέντρωσε 8.792 ψήφους (0,15%). Το 2019 ο Θεόδωρος Κατσανέβας εντάχθηκε στην Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, αλλά τελικά δεν ήταν υποψήφιος στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Ο Θεόδωρος Κατσανέβας ήταν γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς είχε παντρευτεί με την κόρη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Σοφία, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Το ζευγάρι χώρισε το 2000 και αργότερα νυμφεύθηκε με τη Γεωργία Τσέτσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Το 1996, στην ιδιόγραφη διαθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου που ανοίχτηκε λίγο μετά τον θάνατό του, χαρακτήριζε τον Θεόδωρο Κατσανέβα «όνειδος» για την οικογένεια και τον κατηγορούσε ότι προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά το όνομα των Παπανδρέου. Ο ίδιος αμφισβήτησε τη γνησιότητα της διαθήκης, ενώ τον υπερασπίστηκε και η τότε σύζυγός του Σοφία. Η δημοσιοποίηση των στοιχείων της διαθήκης και η συνεχής αναφορά της λέξης «όνειδος» προκάλεσε την καταδίκη του δημοσιογράφου Σπύρου Καρατζαφέρη για συκοφαντική δυσφήμιση και σε αποζημίωση 10 εκατ. δραχμών. Η αξίωση του Θεόδωρου Κατσανέβα με την κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων για την απαλοιφή του χαρακτηρισμού του Ανδρέα Παπανδρέου προς το πρόσωπό του από το βιογραφικό του στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia δεν ευδοκίμησε. Εκτός από την πολιτική δράση του, ο Θεόδωρος Κατσανέβας διετέλεσε καθηγητής για τα οικονομικά της εργασίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά με πλούσιο συγγραφικό έργο. Ο Θεόδωρος Κατσανέβας άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Μαΐου 2021 στην εντατική του Σισμανογλείου Νοσοκομείου της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν με κορωνοϊό.

• 1957 Κουβανοί φοιτητές εισβάλουν στο προεδρικό παλάτι στην Αβάνα σε μία αποτυχημένη προσπάθεια κατά της ζωής του προέδρου Φουλχένσιο Μπατίστα.

• 1957 Ο 18χρονος Κύπριος Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται μεσάνυχτα από τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές στην αγχόνη. Τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας απαγχονίζεται.

• 1961 Στα 79 του χρόνια ο διάσημος Ισπανός ζωγράφος, Πάμπλο Πικάσο, παντρεύεται το 37χρονο μοντέλο του Ζακλίν Ροκ, στη Νίκαια της Γαλλίας

• 1965 Νέος σεισμός ολοκληρώνει το «έργο» του προηγούμενου, της 9ης Μάρτη, όταν δεν έμεινε ούτε ένα σπίτι όρθιο στην Αλόννησο.

• 1968 Υπό το βάρος της παγκόσμιας κατακραυγής, ο Πρωθυπουργός της Ροδεσίας Ιαν Σμιθ αναστέλλει τις προγραμματισμένες εκτελέσεις 35 μαύρων που είχαν καταδικαστεί για «τρομοκρατικές πράξεις».

• 1975 Ίβο Άντριτς, γιουγκοσλάβος συγγραφέας. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1961.

• 1976 Η Ευρώπη «δημιουργεί» το πρώτο (λογιστικό) νόμισμά της. Ονομάζεται ECU (Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα), δεν κυκλοφορεί στη φυσική μορφή του, αλλά αποτελεί τον πρόδρομο του Ευρώ.

• 1978 Πέθανε ο Ίβο Άντριτς, Γιουγκοσλάβος συγγραφέας. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1961.

• 1978 Καθιερώνεται επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή η 35ετία για όλους τους εργαζόμενους, με πλήρη σύνταξη στα 58 χρόνια.

• 1992 Ο Εγκέλαδος χτυπά την Ανατολική Τουρκία με 6,2 Ρίχτερ, προκαλώντας το θάνατο 570 ανθρώπων.

• 1992 Σκάνδαλο προκαλεί στην Άγκυρα η άρνηση του ηγέτη της Νότιας Αφρικής, Νέλσον Μαντέλα, να αποδεχθεί το Βραβείο Ειρήνης «Κεμάλ Ατατούρκ», που αποφάσισε να του απονείμει η κυβέρνηση της Αγκυρας, λόγω της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία.

• 1996 Πέθανε ο Πολωνός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Krzysztof Kieslowski (Κριστόφ Κισλόβσκι), “Μπλε”, “άσπρη” και “κόκκινη” ταινία, “η διπλή ζωή της Βερόνικα”, “Μικρή ερωτική ιστορία”. 2 Oscars, 69 διακρίσεις & 28 υποψηφιότητες

• 1996 Κρατώντας τέσσερα όπλα, ένας άνδρας σκοτώνει 16 μαθητές και τη δασκάλα τους σε σχολείο της Σκωτίας.

• 2003 Σε συναγερμό τίθεται η παγκόσμια ιατρική κοινότητα, καθώς μία θανατηφόρος επιδημία γρίπης και πνευμονίας, το SARS, έχει ξεσπάσει στην Ασία.

• 2012 Ιδρύεται πολιτικό κόμμα με την επωνυμία «Κίνημα Δεν Πληρώνω» από μερίδα πολιτών που δραστηριοποιούνταν στην ομώνυμη κίνηση, κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης.

• 2015 Ο Προκόπης Παυλόπουλος ορκίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διαδεχόμενος τον Κάρολο Παπούλια.

• 2017 Διπλή αστυνομική επιχείρηση τα ξημερώματα για την εκκένωση των καταλήψεων της Βίλας Ζωγράφου, στου Ζωγράφου, και του Δρακοπούλειου Αιμοδοτικού Κέντρου στο κέντρο της Αθήνας. Συλλαμβάνονται 7 καταληψίες στη Βίλα Ζωγράφου, ενώ οι 130 Σύροι πρόσφυγες που διέμεναν στο Δρακοπούλειο μεταφέρονται στο Αλλοδαπών. Η αστυνομική επιχείρηση γίνεται με εισαγγελική παραγγελία και πρωτοβουλία του Δήμου Ζωγράφου (πλειοψηφεί η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και του Ερυθρού Σταυρού, στους οποίους ανήκουν οι χώροι. Αλληλέγγυοι προς τους καταληψίες πραγματοποιούν συγκέντρωση το απόγευμα στου Ζωγράφου, όπου συγκρούονται με την Αστυνομία, η οποία κάνει χρήση δακρυγόνων για να τους διαλύσει.

• 2022 Πέθανε ο Λέον Σβάρτσμπαουμ. Ο Λέον Σβάρτσμπαουμ (Leon Schwarzbaum) ήταν γερμανοπολωνός, επιζών του Ολοκαυτώματος και ακτιβιστής που μαχόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του για να μην ξεχαστούν τα εγκλήματα του ναζισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συχνά, εξέφραζε την οργή του για το ότι πολύ λίγοι εγκληματίες ναζί λογοδότησαν ενώπιον της δικαιοσύνης, κυρίως στη Γερμανία. Ο Λέον Σβάρτσμπαουμ γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1921 στο Αμβούργο από εβραϊκή οικογένεια με καταγωγή από την Πολωνία, αλλά μεγάλωσε το Μπέντζιν της Άνω Σιλεσίας (σήμερα στην Πολωνία), απ’ όπου η οικογένειά του μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς το 1943 μετά τη διάλυση του γκέτο. Ήταν το μόνο μέλος της οικογένειάς του που επέζησε από το Ολοκαύτωμα, αφού πέρασε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Άουσβιτς, Μπούχενβαλντ και Ζάξενχαουζεν, απ’ όπου απελευθερώθηκε στις 5 Μαΐου 1945 από τους Αμερικανούς. Στη συνέχεια έζησε στο Δυτικό Βερολίνο κι εργαζόταν ως έμπορος έργων τέχνης, ενώ παράλληλα δεν σταμάτησε να μιλά για τη φρίκη του ναζισμού σε συνέδρια σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε σχολεία. Τα τελευταία χρόνια ο Σβάρτσμπαουμ είχε καταθέσει σε δίκες εναντίον ναζιστών, πρώην δεσμοφυλάκων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Καταλυτικής σημασίας ήταν η κατάθεσή του το 2016 στη δίκη του πρώην δεσμοφύλακα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς, Ράινχολντ Χάνινγκ, ο οποίος καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση, αλλά πέθανε λίγους μήνες μετά την ανακοίνωση της απόφασης χωρίς ποτέ να πάει στη φυλακή. Στα τέλη του 2021 ο Σβάρτσμπαουμ εμφανίστηκε στη δίκη του πρώην δεσμοφύλακα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν, Γιόζεφ Σουτς, 101 ετών, και ζήτησε «να αποδοθεί δικαιοσύνη». Ο Λέον Σβάρτσμπαουμ πέθανε στις 13 Μαρτίου 2022 στο Πότσνταμ της Γερμανίας, σε ηλικία 101 ετών.

• 2022 Πέθανε ο Γουίλιαμ Χαρτ. Ο Γουίλιαμ Χαρτ (William Hurt) ήταν δημοφιλής αμερικανός ηθοποιός τη δεκαετία του ‘80, ο οποίος ξεχώριζε για την ικανότητά του να προικίζει με εξαιρετική γοητεία καθημερινούς ανθρώπους ηττημένους της ζωής. Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ τέσσερις φορές και κέρδισε ένα το 1986 για την ερμηνεία ως ομοφυλόφιλου κρατούμενου στο δράμα του Έκτορ Μπαμπένκο «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» (1985). Ο Γουίλιαμ ΜακΚορντ Χαρτ γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1950, στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης και η οικογένειά του έζησε στο εξωτερικό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άρχισε να δείχνει το ενδιαφέρον του για την υποκριτική στο ιδιωτικό σχολείο όπου φοιτούσε εσώκλειστος. Το 1972 αποφοίτησε με πτυχίο θεολογίας από το Πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστώνης και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης, με συμμαθητές τον Κρίστοφερ Ριβ και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο Γούλιαμ Χαρτ ξεκίνησε την καλλιτεχνική του διαδρομή στο θέατρο με θιάσους ρεπερτορίου κι έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1980 στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Κεν Ράσελ «Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις» («Altered States»). Τον επόμενο χρόνο πρωταγωνίστησε στο θρίλερ του Λορενς Κάσνταν «Έξαψη» («Body Heat»), υποδυόμενος ένα δικηγόρο που σκοτώνει τον σύζυγο της ερωμένης του. Ακολούθησαν το 1983 η δραμεντί του Λόρενς Κάσνταν «Η Μεγάλη Ανατριχίλα» («The Big Chill»), με πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών και το αστυνομικό θρίλερ του Μάικλ Άπτεντ «Έγκλημα στο Γκόρκι Παρκ» («Gorky Park»), όπου υποδύθηκε ένα ρώσο αστυνομικό. Με τις τρεις παραπάνω ταινίες εδραίωσε τη φήμη ως ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς της δεκαετίας του ‘80. Το 1986 κέρδισε το μοναδικό του Όσκαρ για το ρόλο του στην ταινία του Έκτορ Μπαμπένκο «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» («Kiss of the Spider Woman», 1985). Στην ταινία ερμηνεύει μοναδικά ένα φυλακισμένο ομοφυλόφιλο στη Βραζιλία και τη φιλία που αναπτύσσει μ’ ένα πολιτικό κρατούμενο. Τα αμέσως επόμενα χρόνια κέρδισε υποψηφιότητες για Όσκαρ για τους ρόλους τους στο κοινωνικό δράμα της Ράντα Χέινς «Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού» («Children of a Lesser God», 1986) και στη δραμεντί του Τζέιμς Μπρουκς «Το Κύκλωμα» («Broadcast News»,1987). Το 1988 πρωταγωνίστησε στο ρομαντικό δράμα του Λόρενς Κάσνταν «Αταίριαστοι Εραστές» («The Accidental Tourist» και η ερμηνεία του επαινέθηκε από τους κριτικούς. Η καριέρα του άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του ‘90. Αξιοσημείωτες ταινίες του αυτής της περιόδου είναι η δραμεντί των Γουέιν Γουάνγκ και Πολ Όστερ «Καπνός» («Smoke», 1995), μια μελέτη χαρακτήρων των πελατών ενός καπνοπωλείου της Νέας Υόρκης και το οικογενειακό δράμα του Καρλ Φράνκλιν «Κάτι Αληθινό» («One True Thing» (1998). Στις αρχές του τρέχοντος αιώνα, ο Χαρτ διακρίθηκε σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους, όπως στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη» («A.I. Artificial Intelligence», 2001), το δραματικό θρίλερ του Ρότζερ Μίτσελ «Σε αντίθετο ρεύμα» («Changing Lanes», 2002), στο πολιτικό θρίλερ του Στίβεν Γκέιγκαν «Syriana» (2005) και το βιογραφικό δράμα του Σον Πεν «Ταξίδι στην άγρια φύση» («Into the Wild», 2007). Το 2006 κέρδισε την τέταρτη υποψηφιότητά του για Όσκαρ για τον ρόλο του στο θρίλερ μυστηρίου του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ «Το τέλος της βίας» («A History of Violence», 2005). Εκτός από την κινηματογραφική του καριέρα και τις σποραδικές του εμφανίσεις στο θέατρο, έπαιξε και στην τηλεόραση σε πολλές τηλεταινίες και σειρές. Ξεχωρίζουν οι ρόλοι του στη σειρά «Damages» (2009) και στην τηλεταινία «Too Big To Fail» (2011), για τους οποίους ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα και Έμμυ. Ο Γουίλιαμ Χαρτ πέθανε στις 13 Μαρτίου 2022 στο σπίτι του στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, από επιπλοκές του καρκίνου του προστάτη. Είχε νυμφευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά (δύο με τη δεύτερη σύζυγό του Χάιντι Χέντερσον και ανά ένα από τις σχέσεις του με τη Σάντρα Τζένινγκς και τη γαλλίδα ηθοποιό Σαντρίν Μπονέρ.