Σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου

Γιορτάζουν

• Ισίδωρος

• Ισιδώρα

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Διεθνής Ημέρα Ανθρώπινης Αδελφοσύνης

• Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου. Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης κατά του Καρκίνου (UICC), που εκπροσωπεί 800 οργανώσεις σε 155 χώρες του κόσμου. Με τη λέξη «καρκίνος» χαρακτηρίζουμε ένα σύμπλεγμα νόσων που σχετίζονται με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό και την ανοργάνωτη ανάπτυξη των προσβεβλημένων κυττάρων.

• Η Σρι Λάνκα (πρώην Κεϋλάνη) γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από την Μεγάλη Βρετανία στις 4 Φεβρουαρίου 1948.

• Εθνική Ημέρα Σπιτικής Σούπας στις ΗΠΑ.

  Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Οσίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου. Μοναχός και εκκλησιαστικός συγγραφέας, με σημαντική επίδραση στα θεολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα της εποχής του. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 4 Φεβρουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Ισίδωρος και Ισιδώρα. Ο Ισίδωρος γεννήθηκε στα μέσα του 4ου αιώνα και ασπάστηκε τον μοναχικό βίο σε μονή, η οποία βρισκόταν στην περιοχή του Πηλουσίου της Αιγύπτου. Κάτοχος αξιόλογης κλασικής και θεολογικής παιδείας, ενδιαφέρθηκε για όλα τα εκκλησιαστικά και θεολογικά ζητήματα της εποχής του, όπως φαίνεται από τον μεγάλο αριθμό των Επιστολών του, από τις οποίες διασώζονται περί τις 2.000. Κοιμήθηκε εν ειρήνη περί το 435 ή το 449.

• Οσίου Ιωάννου, του εν Ειρηνουπόλει.

• Αγίου ιερομάρτυρος Αβραμίου.

• Αγίου μάρτυρος Θεοκτίστου.

• Οσίου Νικολάου του Στουδίτου.

• Οσίου Ιασίμου του θαυματουργού.

• Οσίου Νικήτα, του εν τοις Πυθίοις.

• Οσίων Ευαγρίου και Σίου.

• Αγίου Γεωργίου του πρίγκηπος, Μητροφάνους.

• Αρχιεπισκόπου Βλαντιμίρ.

• Παχωμίου, Δανιήλ και Θεοδοσίου των πρεσβυτέρων.

• Οσίων Αβραάμ και Κοπριδος.

• Οσίου Κυρίλλου του θαυματουργού.

• Αγίου νεομάρτυρος Ιωσήφ του Χαλεπλή.

• Αγίας Δοσιθέας, βασιλίσσης της Ρωσίας.

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Ανδρέα (Κορσίνι), προστάτη κατά των κοινωνικών ταραχών.

• Αγίου Ιωάννη του Πορτογάλου.

• Αγίου Ρεμβέρτου.

• Αγίας Βερενίκης (Βερόνικα στα λατινικά), προστάτιδας των εργαζομένων σε πλυντήρια και των φωτογράφων.

Είπαν…

“Ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός ώστε να μείνει για πάντα κυρίαρχος, αν δεν μετατρέψει την ισχύ του σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον…”

View fullsize

Σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου

Τι έγινε στην Ελλάδα και τον Κόσμο

• 1169 Ισχυρός σεισμός χτυπά την ανατολική ακτή της Σικελίας, και ιδιαίτερα την Κατάνια, προκαλώντας το θάνατο περίπου 15.000 κατοίκων.

• 1797 Σεισμός χτυπά στον Ισημερινό, προκαλώντας το θάνατο σε περίπου 40.000 άτομα.

• 1815 Γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος. Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός, δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός. Διαπρεπής έλληνας πολιτικός, με καθοριστική παρουσία και συνεισφορά στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός (ρεκόρ για έλληνα πολιτικό), δύο φορές Πρόεδρος της Βουλής και 18 φορές Υπουργός. Ήταν γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Σπυρίδωνα Γαλάνη Κουμουνδουράκη, της γνωστής επιφανούς οικογένειας της Μεσσηνιακής Μάνης. Γεννήθηκε το 1815 στον πύργο των Κουμουνδουράκηδων στην τοποθεσία Γαρμπελιά του χωριού Κάμπος Αβίας. Μετά το τέλος του Aγώνα μετέβη στο Ναύπλιο, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1841 διέκοψε τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Κρητική Επανάσταση, παρότι πίστευε στο μάταιο της εξέγερσης. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία, αν και δεν είχε λάβει το πτυχίο του. Εκεί τέλεσε τον πρώτο του γάμο με την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη, κόρη της γνωστής οικογενείας της Μάνης, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Το 1846 αποφοίτησε από τη Νομική και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαμάτας. Η καριέρα του στο δικαστικό κλάδο ήταν σύντομη, καθώς τον απορρόφησε η πολιτική. Για πρώτη φορά εξελέγη πληρεξούσιος Μεσσήνης το 1850, οπότε άλλαξε το επίθετό του από Κουμουνδουράκης σε Κουμουνδούρος. Από τότε έδινε συνεχώς το παρών στη Βουλή μέχρι το θάνατό του, εκτός από τη διετία 1868-1869. Το 1855 ορκίστηκε Πρόεδρος της Βουλής κι ένα χρόνο αργότερα Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Βούλγαρη, με τον οποίο ήλθε αργότερα σε σφοδρή σύγκρουση. Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αικατερίνης ήλθε σε δεύτερο γάμο με την Ευθυμία Περωτή, από την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Σπυρίδωνα. Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Θρόνου. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και με τη μετριοπάθεια, αλλά και την αποφασιστικότητα που τον διέκρινε, συνέβαλε στην εμπέδωση της τάξης. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Βουλής. Στις 2 Μαρτίου 1865 ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία, συσπειρώνοντας στο κόμμα του («Κουμουνδουρικό») φερέλπιδες πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με τους οποίους αργότερα ήρθε σε σύγκρουση. Ακολούθησαν ακόμη εννέα πρωθυπουργίες, έως το 1882, οπότε αποσύρθηκε από την πολιτική. Ως υπουργός και πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος κατάφερε να εξασφαλίσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της Ελλάδας, χάρη στη μετριοπάθεια, την ευθύτητα, την ψυχραιμία και την εξαιρετική τόλμη του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου (περιοχή Άρτας) το 1881, αφού πρώτα δεν δίστασε να απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο. Το 1866 κατάφερε να ξεπεράσει με επιτυχία τον σκόπελο του Κρητικού Ζητήματος, καθώς δεν υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν η Ελλάδα να παρασυρθεί σε πόλεμο με την Τουρκία. Πίστευε ότι μία φιλοπόλεμη πολιτική δεν θα ωφελούσε σε τίποτα τη χώρα μας, από τη στιγμή που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για πόλεμο. Στο εσωτερικό της χώρας, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος φρόντισε με νόμους τη ρύθμιση της φορολογίας, την αναδιοργάνωση και τον εξοπλισμό του στρατού, τον αναδασμό της γης προς όφελος των ακτημόνων αγροτών, ενώ με τα κατάλληλα μέτρα (Νόμος ΤΟΔ'/1871 «Περί ληστείας») κατάφερε να περιορίσει τη ληστεία σε στεριά και θάλασσα. Ήταν η εποχή της Σφαγής στο Δήλεσι και της απαγωγής του πρωθυπουργού Σωτήριου Σωτηρόπουλου από τον λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Για να εκτονώσει την κατάσταση έδωσε αμνηστία σε 100 λήσταρχους, με σκοπό να πολεμήσουν στην Κρήτη. Τέλος, σημαντικός ήταν και ο νόμος ΦΠΣΤ' «Περί ευθύνης υπουργών», με τον οποίο αμέσως παραπέμφθηκαν σε ειδικό δικαστήριο υπουργοί της κυβέρνησης Βούλγαρη (1877), με την κατηγορία της πλαστογραφίας και της αντιποίησης αρχής («Σιμωνιακά»). Ο πολιτικός κύκλος του Αλέξανδρος Κουμουνδούρου έκλεισε στις 3 Μαρτίου 1882, όταν δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, παρά τον διπλωματικό του θρίαμβο με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Νοτίου Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης και οι βουλευτές των Νέων Χωρών τον κατηγόρησαν ότι «δεν κατόρθωσε να προσαρτήσει όλη την Ήπειρο». Ο βιολογικός του κύκλος έκλεισε στις 26 Φεβρουαρίου 1883. Τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και με απόφαση του Δήμου Αθηναίων η πλατεία πλησίον της οικίας του στην οδό Πειραιώς ονομάσθηκε Κουμουνδούρου (νυν Πλατεία Ελευθερίας). Την πολιτική παράδοση της οικογένειας συνέχισαν οι δύο γιοι του Κωνσταντίνος και Σπυρίδων, που εξελέγησαν επανειλημμένα βουλευτές, ενώ διετέλεσαν και υπουργού. Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος διέθετε μεγάλες εκτάσεις στην Αττική και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ελευσίνας, δίπλα στη θαλασσολίμνη που φέρει έκτοτε το όνομά του (Λίμνη Κουμουνδούρου).

• 1843 Πέθανε ο ηγέτης της ελληνικής επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά». Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές. Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα, δίπλα στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Στις 23 Μαρτίου του 1821 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου. Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827). Η καταδίκη σε θάνατο. Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια κι έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

• 1848 Στη Γαλλία, καταργείται οριστικά και επίσημα ο Μαύρος Κώδικας και κατά συνέπεια το σκλαβοπάζαρο.

• 1859 Ανακαλύπτεται στην Αίγυπτο ο Σιναϊτικός Κώδικας.

• 1867 Καταστροφικός σεισμός, μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, πλήττει την Κεφαλονιά (23 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο), με εκατοντάδες νεκρούς και μεγάλες καταστροφές. Σκοτώνονται 224 άνθρωποι και καταρρέουν 2.612 σπίτια. Ένας από τους μεγαλύτερους σεισμούς στον ελληνικό χώρο κατά τον 19ο αιώνα. Με επίκεντρο το Ληξούρι ισοπέδωσε σχεδόν ολοκληρωτικά τη χερσόνησο της Παλικής στη δυτική Κεφαλονιά. Σύμφωνα με μεταγενέστερες μετρήσεις, η σεισμική δόνηση ήταν μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και εντάσεως 10 βαθμών της κλίμακας Μερκάλι. Εκδηλώθηκε στις 4:19 το πρωί της 4 Φεβρουαρίου του 1867 (23 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο), την ώρα του βαθέως ύπνου. Του κυρίου σεισμού είχαν προηγηθεί μερικές άλλες σεισμικές δονήσεις, μικρότερου μεγέθους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγο πριν από την εκδήλωση του κυρίου σεισμού ένα άλογο στο Αργοστόλι έσπασε τα δεσμά του και άρχισε να τρέχει αλαφιασμένο. Από τον σεισμό 12 χωριά της δυτικής Κεφαλονιάς καταστράφηκαν ολοκληρωτικά (Κατωή, Ανωή, Νισοχώρι, Θυννιός, Δελλαπορτάτα, Κουραλάτα, Μεταξάτα, Καλλιγάτα, Σχοινιά, Αγία Θέκλα Ποριοράτα και Βαρόσκες), ενώ από το Ληξούρι άντεξαν μόνο δύο σπίτια. 224 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 2.612 σπίτια κατέρρευσαν και 2.946 έπαθαν βλάβες. Μικρότερες ήταν οι βλάβες στο Αργοστόλι, όπου επλήγη κυρίως η παραλιακή ζώνη. Σημειώθηκαν κατολισθήσεις και διαρρήξεις εδαφών, ενώ παρατηρήθηκε κι ένα ανεπαίσθητο τσουνάμι. Ο σεισμός έγινε αισθητός στην κεντρική και νότιο Ελλάδα, τη Νότια Ιταλία και την περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Μικρής έκτασης ζημιές προκλήθηκαν στην Ιθάκη, τη Λευκάδα, τη Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και τη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν επί μήνες στην Κεφαλονιά και μέχρι το τέλος Απριλίου δεν πέρασε μέρα χωρίς σεισμούς. Μερικοί από αυτούς ήταν τόσο ισχυροί, που έγιναν αισθητοί και στην ηπειρωτικοί Ελλάδα. Ο καταστροφικός σεισμός προκάλεσε μεταναστευτικό ρεύμα, ενώ μεγάλη εκστρατεία υπέρ της ενίσχυσης των σεισμοπλήκτων πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Κουμουνδούρου και από Κεφαλλονίτες της διασποράς.

• 1871 Γεννήθηκε ο Φρίντριχ Έμπερτ, γερμανός σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, πρώτος πρόεδρος της αποκληθείσας «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». (Θαν. 28/2/1925)

• 1900 Διαπιστώνεται ότι το νερό που πίνουν οι Αθηναίοι από το Αδριάνειο υδραγωγείο είναι μολυσμένο. Το πρόβλημα προκαλεί τεράστιος βόθρος που βρίσκεται δίπλα στο υδραγωγείο.

• 1902 Γεννιέται ο Αμερικανός αεροπόρος Τσαρλς Λίντμπεργκ, ο πρώτος άνθρωπος που διέσχισε μόνος του τον Ατλαντικό (21 Μάη του 1927). Αμερικα­νός αεροπόρος, μια από τις θρυλικές μορφές στην ιστορία της αεροναυτικής, κυρίως γιατί πραγματοποίησε την πρώτη σόλο υπέρπτηση του Ατλαντικού Ωκεανού από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι στις 20 και 21 Μαΐου του 1927. Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ χαρακτηρίστηκε «Οδυσσέας των αιθέρων» και «Μοναχικός Αετός» και λατρεύτηκε ως εθνικός ήρωας από τους συμπατριώτες του. Ο σουηδικής καταγωγής Τσαρλς Λίντμπεργκ γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1902 στο Ντιτρόιτ και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Λιτλ Φολς της Μινεσότα και στην Ουάσινγκτον, όπου ο συνονόματος πατέρας του, που είχε γεννηθεί στην Στοκχόλμη και μικρός εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στις ΗΠΑ, εκπροσωπούσε την 6η εκλογική περιφέρεια της Μινεσότα στο Κογκρέσο με την σημαία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ήταν γνωστός για τις ουδετερόφιλες απόψεις του και κατά της συμμετοχής των ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο νεαρός Τσαρλς ήθελε να πετάξει από την πρώτη φορά που είδε αεροπλάνο. Το κατάφερε το 1922, όταν παράτησε τις σπουδές του μηχανολόγου μηχανικού στο Πανεπιστήμιο του Γουινσκόνσιν και γράφτηκε σε μια αεροπορική σχολή στο Λίνκολν της Νεμπράσκα. Μετά την αποφοίτησή του αγόρασε ένα αεροπλάνο τύπου «Curtiss JN-4» (γνωστό ως Jenny), με το οποίο πραγματοποιούσε ακροβατικές πτήσεις στις νότιες και μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Στην συνέχεια φοίτησε σε αεροπορικά σχολεία του αμερικανικού στρατού και ξεκίνησε να εργάζεται ως πιλότος της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Το 1927, ο ιδιοκτήτης ενός νεοϋορκέζικου ξενοδοχείου πρόσφερε αμοιβή 25.000 δολαρίων σε όποιον αποτολμούσε να διασχίσει τα 3.600 μίλια από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι, μια υπέρπτηση του Ατλαντικού Ωκεανού, που για τα δεδομένα της εποχής ισοδυναμούσε με καθαρή αυτοκτονία. Ο Λίντμπεργκ αποφάσισε να διεκδικήσει το έπαθλο με το μονοπλάνο «The Spirit of Saint Luis» ( «Πνεύμα του Αγίου Λουδοβίκου»). Ο τολμηρός αεροπόρος δεν περίμενε ένα ευνοϊκό δελτίο καιρού όπως οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι. Αδημονούσε, όπως εξήγησε ο ίδιος αργότερα, να γευτεί «το κρασί των θεών». Ετσι, στις 20 Μαΐου 1927 πήρε πάραυτα θέση για την απογείωση από το Ρούσβελτ Φιλντ του Λονγκ Αϊλαντ. Η πτήση προς την δόξα διήρκεσε 33,5 ώρες. Πέταξε πάνω από τη Νέα Σκωτία, τη Νέα Γη, πάνω από το νότιο άκρο της Ιρλανδίας και της Αγγλίας. Εν συνεχεία, παρότι ήταν καταβεβλημένος και τα βλέφαρά του ήταν ένα έτοιμα να κλείσουν, πέταξε πάνω από τη Μάγχη και τη Γαλλία. Λίγο μετά τις 10 το βράδυ το μονοπλάνο του άρχισε να κάνει κύκλους πάνω από το αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ του Παρισιού. Ο Λίντμπεργκ δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ήταν όλο εκείνο το κυκλοφοριακό χάος που έβλεπε στους δρόμους γύρω από το αεροδρόμιο. Μόνο όταν άγγιξε το έδαφος αντιλήφθηκε ότι εκατο­ντάδες γάλλοι ανέμεναν σε κατάσταση υστερίας τον ήρωα του Νέου Κόσμου. Η υστερία διήρκεσε πολλά χρόνια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο Λίντμπεργκ όμως δια­τήρησε ως το τέλος της ζωής του χαμηλό προφίλ. To 1929, ο Τσαρλς Λίντμπεργκ νυμφεύτηκε την Αν Μόροου (1906-2001), κόρη μεγαλοτραπεζίτη, με την οποία απέκτησε έξι παιδια. Κατά την περίοδο μεταξύ 1929 και 1932, εργάστηκε ως τεχνικός σύμβουλος στις αεροπορικές εταιρείες «Τρανσκοντινένταλ Αιρ Τράνσπορτ» και «Παναμέρικαν Αίργουεϊς», πολλές από τις γραμμές των οποίων εγκαινίασε ο ίδιος. Την ήσυχη οικογενειακή ζωή του διέκοψε μια προσωπική τραγωδία, που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια πάνω του. Την 1η Μαρτίου 1932, ο πρωτότοκος γιός του Τσαρλς Λίντμπεργκ ο νεότερος, ηλικίας δύο ετών, έπεσε θύμα απαγωγής μέσα στο εξοχικό της οικογένειας στο Ιστ Άμγουελ του Νιού Τζέρσεϊ. Ο δράστης ζήτησε 50.000 δολάρια ως λύτρα και ο Λίντμπεργκ ανταποκρίθηκε. Όμως στις 12 Μαΐου, το παιδί βρέθηκε δολοφονημένο σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι της οικογένειας. Ως δράστης της απαγωγής συνελήφθη ένας γερμανός μετανάστης, ο 34χρονος Ρίχαρντ Χάουπτμαν, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα το 1936. Μετά την δολοφονία του γιού του, ο Λίντμπεργκ έζησε για ένα χρονικό διάστημα στην Ευρώπη, προκειμένου να ηρεμήσει και να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Επανειλημμένα επισκέφθηκε γερμανι­κά αεροπορικά κέντρα, όπου έγινε δεκτός με τιμές και προειδοποίησε για την αυξανόμενη αεροπορική ισχύ της ναζιστικής Γερ­μανίας. Η παρασημοφόρησή του από τη γερμανική κυβέρνηση το 1938 δια χειρός του Χέρμαν Γκέρινγκ προκάλεσε έντονες επικρίσεις, όπως και οι ομιλίες που πραγματοποίησε το 1940-1941 μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ υπέρ της αμερικανικής ουδετερότητας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η θέση του αυτή προκάλεσε την οργή του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ που διέταξε την αποπομπή του από Εφεδρικό Αεροπορικό Σώμα, τον Απρίλιο του 1941. Όταν ωστόσο οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στον πόλεμο, ο Λίντμπεργκ συμμετείχε ως ιδιώτης στην πολεμική προσπάθεια, υπηρετώ­ντας ως σύμβουλος στην αυτοκινητοβιομηχανία «Φορντ» και τη εταιρεία κατασκευής αεροπλάνων «Γιουνάιτεντ Αίρκραφτ Κορπορέισον». Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισε να εργάζεται ως σύμβουλος στην «Παναμέρικαν» και το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας. Ήταν μέλος της Εθνικής Συμ­βουλευτικής Επιτροπής Αεροναυτικής και υπηρέτησε σε διάφορα άλλα αεροναυτικά συμβούλια και επιτρο­πές. Ο Λίντμπεργκ κατά την διάρκεια της ζωής του έλαβε πλήθος βραβείων διακρίσεων. Το 1954 αποκαταστάθηκε στο Σώμα της Εφεδρικής Πολεμικής Αεροπορίας με τον βαθμό του ταξιάρχου. Το βιβλίο του («The Spirit of St. Louis» («Το Πνεύμα του Αγίου Λουδοβίκου», 1953), που περιγράφει την πτήση του στο Παρίσι, του εξασφάλισε το βραβείο Πούλιτζερ. Άλλα βιβλία του τα «We» («Εμείς οι δύο», 1927), όπου περιγράφει τη νεανική ζωή και την πτήση του 1927, «Of Flight and Life» («Από την πτήση κι από τη ζωή»,1948) και «The Culture of Organs» («Η καλλιέργεια ορ­γάνων», 1938), που συνέγραψε μαζί με τον Γάλλο χειρουργό και βιολόγο Αλεξίς Καρέλ και αφορά έρευνες στις οποίες είχαν συνεργαστεί. Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ πέθανε στις 26 Αυγούστου 1974, στο νησί Μάουι της Χαβάης, σε ηλικία 72 ετών. Ο θρυλικός αεροπόρος απέκτησε και επτά εξώγαμα παιδιά με τις τρεις γερμανίδες ερωμένες του.

• 1913 Γεννιέται η Ρόζα Παρκς, η αφροαμερικανή μοδίστρα που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ ένα λευκό άνδρα τη δεκαετία του ’50, γινόμενη σύμβολο του αγώνα για την κατάργηση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ.

• 1915 Πέθανε ο Αρμάν Πεζό, γάλλος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας.

• 1920 Πραγματοποιείται η πρώτη πτήση Λονδίνο-Νότια Αφρική. Το αεροπλάνο έκανε ενάμιση μήνα να φτάσει στον προορισμό του.

• 1926 Γεννήθηκε ο Γκιούλα Γκρόσιτς. Ούγγρος τερματοφύλακας της Χόνβεντ Βουδαπέστης και της θρυλικής Εθνικής Ουγγαρίας της δεκαετίας του ‘50. Τον αποκαλούσαν «Μαύρο Πάνθηρα»λόγω της ευλυγισίας και αλτικότητάς του κι επειδή φορούσε πάντα μαύρη στολή. Του πιστώνεται η εξέλιξη του τρόπου παιχνιδιού του τερματοφύλακα σε ρόλο επιπρόσθετου αμυντικού («τερματοφύλακας-σκούπα»). Ο Γκιούλα Γκρόσιτς (Gyula Grosics) γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1926 στην πόλη Ντόρογκ της Ουγγαρίας και πρωτόπαιξε μπάλα στην ομάδα της γενέτειράς του. Από το 1950 έως το 1957 αγωνίστηκε στη Χόνβεντ, πλάι σε σπουδαίους συμπαίκτες του στην Εθνική Ουγγαρίας, όπως οι Πούσκας, Τσίμπορ, Μπόζικ και Λόραντ. Αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1962, ως τερματοφύλακας της Ταταμπάνια, της οποίας διατέλεσε προπονητής το 1963. Ο Γκρόσιτς μεγαλούργησε με την Εθνική Ουγγαρίας τη δεκαετία του '50. Aγωνίστηκε 86 φορές με τη «χρυσή ομάδα» («aranycsapat») το διάστημα 1947-1962 και πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Ήταν παρών στη μεγάλη νίκη της Ουγγαρίας επί της Αγγλίας με 6-3 στο Γουέμπλεϊ το 1953 και στη μεγαλειώδη πορεία της «αράντσαπατ» στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ελβετίας το 1954, που, όμως, είχε τραγικό φινάλε με την απρόσμενη ήττα της από τη Δ. Γερμανία με 3-2 στον τελικό της Βέρνης. Ο Γκρόσιτς είχε από την αρχή προβλήματα με το κομμουνιστικό καθεστώς της πατρίδας του. Όταν προσπάθησε να αυτομολήσει στη Δύση το 1949, βρέθηκε στο «στόχαστρο» έρευνας από τη μυστική υπηρεσία της Ουγγαρίας και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κατασκοπεία και προδοσία. Τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να δικαστεί, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε, λόγω έλλειψης στοιχείων. Όμως, του επιβλήθηκε διετής αποκλεισμός από την εθνική ομάδα, ωστόσο αγωνίστηκε ξανά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ένα χρόνο μετά. Στη διάρκεια της επανάστασης του 1956, ο Γκρόσιτς έβγαλε την οικογένειά του από τη χώρα και θέλησε να αρχίσει μια καινούρια ζωή στο εξωτερικό. Τον Απρίλιο του 1957, ήρθε στην Αθήνα, μαζί με τους Πούσκας και Κότσις, με σκοπό να μεταγραφούν στον Εθνικό Πειραιά του εφοπλιστή Δημήτρη Καρέλλα. Οι μετεγγραφές τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν, λόγω και της αντίδρασης των υπόλοιπων ομάδων, που κατηγόρησαν τον Εθνικό ότι προωθεί τον επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρο. Ο Γκρόσιτς αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να πάρει μετεγγραφή από τη Χόνβεντ στην Ταταμπάνια. Παρέμεινε σε αυτή την ομάδα για το υπόλοιπο της καριέρας του, μολονότι δεν μπόρεσε ποτέ να τερματίσει ψηλότερα από την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα. Το 2008, σε ηλικία 82 ετών, έπαιξε για λίγα λεπτά με τη Φερεντσβάρος, την ομάδα που λάτρευε και στην οποία ήθελε να αγωνιστεί το 1952, αλλά το κομμουνιστικό καθεστώς δεν του το επέτρεψε. Τρία χρόνια αργότερα, η Ταταμπάνια, τον τίμησε με τη σειρά της, δίνοντας το όνομά του στο γήπεδο της. Ο Γκιούλα Γκρόσιτς πέθανε στις 13 Ιουνίου του 2014, σε ηλικία 88 ετών.

• 1931 Γεννήθηκε η Ιζαμπέλ Περόν, τρίτη σύζυγος του Χουάν Περόν και Πρόεδρος της Αργεντινής από το 1974–1976.

• 1943 Εκτελείται από τους Γερμανούς ο Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, που ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Αθήνα, με αποκορύφωμα την ανατίναξη του κτιρίου της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ. Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, μάρτυρας της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Ο Κωνσταντίνος Περρίκος γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1905 στην Καλλιμασιά της Χίου. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγάλωσε στο μοναστήρι του χωριού με τις δύο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του. Μόλις τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ζούσε μία άλλη θεία του. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Τον επόμενο χρόνο εγγράφηκε στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας στο Σέδες Θεσσαλονίκης και το 1932 ονομάστηκε ανθυποσμηναγός. Ενδιάμεσα, το 1929, είχε νυμφευτεί τη Μαρία Δεληγεώργη, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά. Το 1934 γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και μετείχε ενεργά στο Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα, ένα κόμμα κεντροαριστερής απόκλισης, που ίδρυσε τον Δεκέμβριο του 1935 ο νεαρός καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός. Νωρίτερα, στις 27 Απριλίου 1935, είχε αποταχθεί από την Πολεμική Αεροπορία, αν και είχε αθωωθεί δικαστικά, επειδή με σειρά άρθρων του στην εφημερίδα Εστία είχε ασκήσει κριτική στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Θεωρούσε ως μη αξιόμαχη την Πολεμική Αεροπορία και ζητούσε την αναδιοργάνωσή της, με τη δημιουργία κρατικής αεροπορικής βιομηχανίας, προκειμένου η Ελλάδα να απαλλαγεί από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων αεροσκαφών. Αντιτάχθηκε στο μεταξικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αλλά με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) ζήτησε με αίτησή του στο Υπουργείο Αεροπορίας την ανάκλησή του στην ενεργό υπηρεσία. Η αίτησή του έγινε δεκτή στις 23 Νοεμβρίου 1940 και αμέσως προωθήθηκε στο Μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1ης Μαΐου 1941. Πνεύμα ανήσυχο και αδούλωτο, αμέσως μετά την αποστράτευσή του ίδρυσε στην Αθήνα μία από τις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις, τη «Στρατιά των Σκλαβωμένων Νικητών». Η οργάνωση αυτή αποτέλεσε το πρόπλασμα για την ίδρυση την 1η Οκτωβρίου 1941 της Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Ελλήνων, γνωστής με τα αρχικά ΠΕΑΝ, που θεωρήθηκε από πολλούς τέκνο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Ο Περρίκος, ψυχή της οργάνωσης, ανέλαβε το επιχειρησιακό σκέλος της ΠΕΑΝ, τον «Ουλαμό Καταστροφών», όπως ονομάστηκε. Στις 15 Αυγούστου 1942, δεύτερη επέτειο του τορπιλισμού της Έλλης, η ομάδα του Περρίκου έριξε βόμβα στο εσωτερικό του κτιρίου του Γερμανικού Αναμορφωτηρίου, επί των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, η οποία προκάλεσε σοβαρές καταστροφές και τραυματισμούς Γερμανών στρατιωτικών. Έξι μέρες αργότερα, δύο μέλη του «Ουλαμού Καταστροφών», ο Αντώνης Μυτιληναίος και Νικόλαος Μούρτος τοποθέτησαν βόμβα στα γραφεία της προδοτικής οργανώσεως ΟΕΔΕ, στην οδό Κατακουζηνού 7, κοντά στην Ομόνοια. Στην ΠΕΑΝ και την ομάδα Περρίκου οφείλεται μία από τις κορυφαίες πράξεις της Εθνικής Αντίστασης, η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής οργάνωσης ΕΣΠΟ (Εθνικο-Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Η ΕΣΠΟ είχε ιδρυθεί το καλοκαίρι του 1941 από τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμα και συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατακτητές. Η ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ χαρακτηρίστηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Μόσχας ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ που είχε γίνει μέχρι τότε στην κατεχόμενη Ευρώπη. Το πλήγμα ήταν μεγάλο για τις κατοχικές αρχές και τους εγχώριους συνεργάτες τους. Η Γκεστάπο εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για την εξάρθρωση της ΠΕΑΝ. Στις 11 Νοεμβρίου 1942, κατόπιν προδοσίας, ο Κώστας Περρίκος με 12 συναγωνιστές του συλλαμβάνονται σ’ ένα από τα κρησφύγετα της οργάνωσης στην Καλλιθέα. Στις 31 Δεκεμβρίου 1942, ο Κώστας Περρίκος καταδικάζεται από Γερμανικό Στρατοδικείο της Αθήνας τρις εις θάνατο και 15ετή ειρκτή και μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο12. Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επιτρέπουν στην οικογένειά του να τον επισκεφθεί στη φυλακή. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα και τα παιδιά του ζωντανό. Νωρίς το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου 1943 οδηγήθηκε στον τόπο της εκτελέσεώς του, στο Σκοπευτήριο Καισαριανής. Αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων απευθύνθηκε στους παριστάμενους Γερμανούς: «Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως, έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Έλληνας αξιωματικός της Αεροπορίας - Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ». Οι παριστάμενοι Γερμανοί αξιωματικοί χαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικά. Στις 7:30 π.μ. αναφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!» και δευτερόλεπτα μετά έπεφτε άπνους από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λίγους μήνες μετά το θάνατό του (11 Σεπτεμβρίου 1943) το Υπουργείο Αεροπορίας τον επανέφερε στην επετηρίδα των μονίμων αξιωματικών και τον προήγαγε στο βαθμό του Αντισμηνάρχου επ’ ανδραγαθία. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1987 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κώστα Περρίκου στην οδό Γλάδστωνος, όπου και το κτίριο της ΕΣΠΟ. Η εφημερίδα «Μάχη» του Ηλία Τσιριμώκου σκιαγραφεί ως εξής τον Κώστα Περρίκο, λίγες ημέρες μετά την εκτέλεση του. «Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι Έλληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων, ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή της Ελλάδας ψηλά. Προσηλωμένος στο όραμα, δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. “Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο”. “Η ζωή μας ανήκει στην Ελλάδα”, ήταν η απάντηση του».

• 1943 Γεννήθηκε η Βάντα Ρουτκιέβιτς. Η πολωνίδα Βάντα Ρουτκιέβιτς είναι μία από τις θρυλικές μορφές της ορειβασίας, καθώς κατέκτησε τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. «Λατρεύω τη σωματική άσκηση, τον καθαρό αέρα, τη συντροφικότητα και την έξαψη», έγραψε η πολωνίδα ορειβάτισσα Βάντα Ρουτκιέβιτς, μία από τις θρυλικές μορφές της ορειβασίας. Στις 16 Οκτωβρίου 1978, κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ και έγινε η τρίτη γυναίκα που ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου και η πρώτη από την χώρα της που πέτυχε αυτό το κατόρθωμα. Η Ρουτκιέβιτς θα συμπληρώσει ακόμη επτά αναρριχήσεις πάνω από τα 8.000 μέτρα και θα καθιερωθεί ως μια από τις κορυφαίες ορειβάτισσες όλων των εποχών. Γεννημένη στις 4 Φεβρουαρίου 1943 στο χωριό Πλουγκάνι, που σήμερα ανήκει στην Λιθουανία, σπούδασε ηλεκτρομηχανολογία στο Πολυτεχνείο του Βρότσλαβ. Ανακάλυψε τυχαία την ορειβασία το 1961, όταν ξέμεινε από καύσιμα η μοτοσυκλέτα της και ο πρώτος άνθρωπος που σταμάτησε να την βοηθήσει ήταν λάτρης της ορειβασίας και την προκάλεσε να ανεβούν μαζί στο βουνό Γκόρι Σοκόλε της Πολωνίας. Δέκα χρόνια μετά το κατόρθωμά της στο Έβερεστ, έγινε η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, την Κ2 της οροσειράς Κορακορούμ της Ασίας, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσει οξυγόνο. Δύο από τους συντρόφους της χάθηκαν κατά την διάρκεια της αποστολής, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Η Ρουτκιέβιτς έγραψε βιβλία και σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ για τα κατορθώματά της. Υπερασπίστηκε με πάθος τις ορειβάτισσες απέναντι στο πατρονάρισμα των ανδρών συναδέλφων τους και οργάνωσε αρκετές αμιγώς γυναικείες αποστολές. Το 1990, ανακοίνωσε ένα φιλόδοξο στόχο να αναρριχηθεί σε οκτώ κορυφές άνω των 8.000 μέτρων μέσα σε ένα χρόνο, ένα πρόγραμμα που ονόμασε «Καραβάνι των Ονείρων». Δεν τα κατάφερε, καθώς χάθηκε σε ανάβαση στην κορυφή Καντσεγιούνγκα των Ιμαλαϊων, την τρίτη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, στις 12 Μαΐου 1992. Αν και δεν έκανε πραγματικότητα το όνειρό της, η Βάντα Ρουτκιέβιτς συνέχισε να εμπνέει γενιές αναρριχητών που θέλησαν να ακολουθήσουν τα βήματά της.

• 1945 Αρχίζει στη Γιάλτα της Κριμαίας η συνδιάσκεψη μεταξύ Στάλιν, Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ. Συζήτησαν για τους όρους συνθηκολόγησης της Γερμανίας, την πορεία του πολέμου στην Ανατολή και την μεταπολεμική κατάσταση.

• 1956 Οι Άγγλοι κλείνουν στην Κύπρο επτά δημοτικά σχολεία, επειδή είχαν υψώσει τη γαλανόλευκη.

• 1960 Αρχίζουν οι επίσημες συνομιλίες Ελλάδας και Κοινής Αγοράς.

• 1961 Ιδρύεται το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

• 1961 Ξεκινά το ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Αγκόλα ενάντια στους Πορτογάλους αποικιοκράτες.

• 1966 Αεροσκάφος της All Nippon Airways συντρίβεται στον κόλπο του Τόκιο, σκοτώνοντας 133 άτομα.

• 1971 Η εταιρεία Ρολς Ρόις, το βρετανικό σύμβολο ποιότητας, κηρύττει πτώχευση, γεγονός που χαρακτηρίζεται από τους Βρετανούς πολιτικούς ως “η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία”

• 1974 Βόμβα του IRA εκρήγνυται σε λεωφορείο με Βρετανούς στρατιώτες σκοτώνοντας 11 απ’ αυτούς.

• 1976 Σεισμός μεγέθους 7,5 της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει τη Βόρεια Γουατεμάλα προκαλώντας το θάνατο 23.000 ανθρώπων. Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι έμειναν άστεγοι.

• 1990 Γεννήθηκε η Κατερίνα Στεφανίδη, ελληνίδα ολυμπιονίκης του άλματος επί κοντώ.

• 1991 Πέθανε η Ελένη Σκούρα, η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής. Δικηγόρος και πολιτικός. Η πρώτη ελληνίδα που εξελέγη βουλευτής. Η Ελένη Παπαχρήστου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε το 1896 στον Βόλο, όπου και περάτωσε τα γυμνασιακά μαθήματα. Το 1915 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά της και σπούδασε φωνητική μουσική. Το 1950 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και άρχισε να δικηγορεί μετά του συζύγου της Δημητρίου Σκούρα. Ανέπτυξε πλουσιότατη κοινωφελή και πατριωτική δράση, ιδίως κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Κατοχή, ως πρόεδρος της Στέγης της Φαλαγγιτίσσης και της Φανέλλας του Στρατιώτου. Το καλοκαίρι του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς κατακτητές και φυλακίσθηκε μετά του συζύγου της και του αδελφού της Απόστολου Παπαχρήστου. Στην πολιτική αναμίχθηκε το 1951, όταν ανέλαβε το τμήμα γυναικών του Ελληνικού Συναγερμού στη Θεσσαλονίκη, ενόψει και της παροχής του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στις 7 Δεκεμβρίου 1952 πέθανε ο τοπικός «συναγερμικός» βουλευτής Βασίλειος Μπακονίκας. Το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου κυριαρχούσε τότε στην πολιτική σκηνή, έχοντας κατακτήσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952. Επιλαχών βουλευτής δεν υπήρχε, επειδή οι εκλογές είχαν διενεργηθεί με το πλειοψηφικό σύστημα κι έτσι χρειάστηκε να γίνει αναπληρωματική εκλογή. Αυτή προκηρύχθηκε για τις 18 Ιανουαρίου 1953 και ο Παπάγος όρισε ως υποψήφια του κόμματός του την Ελένη Σκούρα, έχοντας τη βεβαιότητα ότι η πρώτη ελληνίδα βουλευτής θα ανήκει στην παράταξή του. Το Κέντρο (ΕΠΕΚ - Φιλελεύθεροι), όρισε και αυτό μία γυναίκα, τη Βιργινία Ζάννα (γιαγιά του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά), ενώ η ΕΔΑ αποφάσισε να δώσει στη συμπρωτεύουσα σοβαρή πολιτική μάχη με τον πρόεδρό της Ιωάννη Πασαλίδη.

  Τα αποτελέσματα των εκλογών:

  Ελένη Σκούρα (Ε.Σ): 47.112 ψήφοι, 33,62%.

  Ι. Πασαλίδης (ΕΔΑ): 43.034 ψήφοι, 30.64%.

  Βιργινία Ζάννα (Κέντρο): 24.046ψήφοι, 24,16%.

  Το υπόλοιπο 11,60% των ψήφων συγκέντρωσαν ο πρώην «συναγερμικός» βουλευτής Απόστολος Αηδονάς, που είχε διαγράψει ο Παπάγος για απειθαρχία, ο διαφωνών του Κέντρου Αντώνιος Ανωγειανάκης και τρεις ακόμη γυναίκες, η Σταυρούλα Κωστοπούλου, η Μερόπη Βασιλικού και η Αγγελική Τσάκωνα. Έτσι ο Ελληνικός Συναγερμός διατήρησε την έδρα στη Θεσσαλονίκη και εξέλεξε την πρώτη ελληνίδα βουλευτή από τη Μακεδονία. Στην πρώτη δήλωση μετά την εκλογή της, η Ελένη Σκούρα τόνισε: «Είμαι βαθύτατα συγκεκινημένη από την νίκην, που επετεύχθη ύστερα από ένα σκληρόν αγώνα. Η σκέψις μου στρέφεται με μεγάλην ευγνωμοσύνην προς τον στρατάρχην Παπάγον και τους συνεργάτας του. Θα προσπαθήσω να πράξω παν το δυνατόν διά να φανώ ανταξία της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων μου, τους οποίους θερμώς ευχαριστώ. Γνωρίζω ότι ως πρώτη και μοναδική γυναίκα εις την Βουλήν έχω μεγάλας ευθύνας και πολλά καθήκοντα. Είναι πολλά εκείνα που πρέπει να πράξωμεν υπέρ των Ελληνίδων, ιδίως εις τον τομέα της κοινωνικής μερίμνης». Στις 31 Ιανουαρίου 1953 η Ελένη Σκούρα ορκίζεται και εκφωνεί τον παρθενικό της κοινοβουλευτικό λόγο. Ο πρόεδρος της Βουλής, Ιωάννης Μακρόπουλος, την προσφωνεί «κυρία βουλευτίδα», με αποτέλεσμα να προκληθεί συζήτηση, αν ο όρος αυτός θα καθιερωθεί για τις γυναίκες μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου. Η Ελένη Σκούρα παρέμεινε βουλευτής έως το 1956 και ανέπτυξε κοινοβουλευτική δράση στους τομείς των κοινωνικών και γυναικείων θεμάτων. Τιμήθηκε με το Στρατιωτικό Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων και τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πολιτεία της είχε υποσχεθεί τιμητική σύνταξη, που ποτέ δεν δόθηκε και στα τελευταία χρόνια της ζωή της αναγκάστηκε να πουλήσει τα παράσημα και τα μετάλλιά της για να εισαχθεί στο Χαρίσειο Γηροκομείο της Θεσσαλονίκης. Πέθανε σε βαθύ γήρας, στις 4 Φεβρουαρίου 1991, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Βόλου τίμησε την πρώτη γυναίκα βουλευτή της Ελλάδας, στήνοντας την προτομή της στον εξωτερικό χώρο του Δημαρχείου το 2007.

• 1996 Η εντολοδόχος πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, απειλεί ότι η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια θα αποτελέσει αιτία πολέμου, ενώ δηλώνει ότι θα θέσει στην κρίση διεθνών νομικών οργάνων το ζήτημα των περίπου 1.000 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων που η Τουρκία θεωρεί ότι ανήκουν στο έδαφός της.

• 2001 Πεθαίνει ο κορυφαίος συνθέτης και αρχιτέκτονας Ιάννης Ξενάκης. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, τραυματίστηκε στις μάχες του Δεκέμβρη του 1944 και κατόπιν διέφυγε παράνομα στη Γαλλία όπου διέπρεψε. Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική. Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση. Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες. Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά. Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του. Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.

• 2004 Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ιδρύει το Facebook.

• 2008 Πέθανε η ηθοποιός Έλενα Ναθαναήλ.

• 2009 Πέθανε η Αλέκα Παΐζη, η κυρία του θεάτρου και του κινηματογράφου

• 2010 Πέθανε ο Κώστας Αξελός. Έλληνας στοχαστής και φιλόσοφος, με σπουδαία καριέρα στη Γαλλία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 από αστική οικογένεια.Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του ανήκε στην παλιά αθηναϊκή οικογένεια Ξηροτάγαρου. Διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ στην εφηβεία του διάβασε τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε και ο Χέλντερλιν. Στα δεκαοχτώ του χρόνια γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε». Το 1944, στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Στα τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ (διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα) επιβιβάστηκε στο θρυλικό πλέον πλοίο Ματαρόα μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον Κωνσταντίνο Βυζάντιο, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Κώστα Κουλεντιανό, τον Νίκο Σβορώνο και άλλους, με προορισμό το Παρίσι. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από στρατοδικείο. Το 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του KKE. Ο Κώστας Αξελός σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, όπου και δίδαξε (1962-1973), αλλά δεν έγινε ποτέ καθηγητής, θεωρώντας «ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος ριζικής σκέψης». Από το 1950 έως το 1957 εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας, όπου επεξεργάστηκε τις δύο διδακτορικές διατριβές του: Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία και Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής, τις οποίες υπέβαλε στη Σορβόννη. Το 1952 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο Φιλοσοφικές Δοκιμές και μάλιστα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαζήση. Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Περίπλους (1990) αναφέρθηκε στην ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία: «Ορισμένα διαβάσματα λογοτεχνικά, δεν θα αναφέρω πολλά ονόματα, θα αναφέρω μόνο τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, ορισμένα διαβάσματα κειμένων του Νίτσε ιδίως, όσο μπορεί να τα καταλάβει ένας έφηβος, ορισμένα μαθήματα στο Γυμνάσιο, με οδήγησαν να καταλάβω ότι υπάρχει διάσταση της σκέψης, της αρθρωμένης σκέψης, που καλείται εδώ και 2.500 χρόνια φιλοσοφία. Και μετά άρχιζα να σπουδάζω συστηματικά τη φιλοσοφία και μετά δίδαξα επί σειρά χρόνων στη Σορβόννη και συγχρόνως έγραφα, γιατί η φιλοσοφία είναι κάτι που λέγεται και γράφεται, γίνεται μέσα από τον διάλογο και τη γραφή και την επικοινωνία με τον αναγνώστη». Γενικά, η ζωή του κινήθηκε στον ιδιωτικό χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έπαιρνε θέση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσμου. Μία από τις ελάχιστες δημόσιες δραστηριότητές του ήταν αρχισυνταξία του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) την περίοδο 1956-1962, ενώ ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις Εditions de Minuit (Εκδόσεις του Μεσονυκτίου), όπου εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του. Στη σειρά αυτή βρήκαν καταφύγιο η φιλοσοφική σκέψη, η ιστορία, η οικονομία, η πολιτική, η ψυχολογία, η ψυχιατρική, η γλώσσα και οι τέχνες. Πασίγνωστη είναι η διένεξή του με τον Ζαν Πολ Σαρτρ, τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ με τη σειρά του τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό. Εξέδωσε είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες. Στις 14 Απριλίου 2000, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και στις 5 Μαρτίου 2009 διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις Les Belles Lettres το καινούργιο βιβλίο του, με τίτλο Αυτό που επέρχεται και πρόσφατα από τις εκδόσεις Νεφέλη το έργο Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της Τέχνης. Ο Κώστας Αξελός πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 2010 στο Παρίσι, σε ηλικία 86 ετών.

• 2016 Πανελλαδική απεργία στην Ελλάδα λόγω του ασφαλιστικού. Κλειστά μέχρι και τα βενζινάδικα και οι καφετέριες.

• 2018 Συλλαλητήριο υπέρ της μη χρήσης του όρου Μακεδονία στην ονομασία της ΠΓΔΜ, στην πλατεία Συντάγματος.