Να ερωτώνται περισσότερο οι πολίτες

Οι πολίτες εξοργίζονται, που βλέπουν το κράτος αδύναμο να επιτελέσει την απλή του αποστολή.

Γιατί πολλές κυβερνήσεις στη Δύση, και μαζί τους η ελληνική, ακολουθούν πολιτικές που συχνά ενοχλούν τους περισσότερους πολίτες τους; Γιατί προτιμούν να συμβαδίζουν με τη νοοτροπία της πολιτικής ορθότητας και όχι με τις αξίες και τις αρχές που παραδοσιακά δέχονται οι κοινωνίες τους; Στρέφονται σε πολιτικές που ενώ δεν είναι σίγουρο πως λύνουν προβλήματα εντούτοις ενοχλούν τις λαϊκές τους βάσεις και προκαλούν ζητήματα που ουδέποτε στο παρελθόν είχαν ξαναεμφανιστεί. Το μέλλον προβληματίζει διότι δύσκολα επιβιώνει η δημοκρατία δίχως την ενεργή στήριξη του πληθυσμού.

Αυτό που είναι πλέον χαρακτηριστικό είναι πως οι πολιτικές ηγεσίες αφομοιώνονται σε ένα περίπου ομοιόμορφο στυλ συμπεριφοράς που βαθμιαία τις αποξενώνει από τους οπαδούς τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση τους απέναντι στη λεγόμενη κλιματική αλλαγή ή στις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές. Ενώ ουδείς λογικός άνθρωπος στον κόσμο αρνείται πως αλλάζει το κλίμα, δεν υπάρχει ίχνος γενικά αποδεκτής από την επιστημονική κοινότητα απόδειξης για τους λόγους που γίνεται αυτό. Κι όμως, πολλές κυβερνήσεις όχι μόνο πιστεύουν αλλά και ενεργητικά συμπεριφέρονται σαν αυτό να γίνεται λόγω του ανθρώπινου παράγοντα.

Και έτσι παίρνουν μέτρα για τη δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει αύξηση περιβαλλοντικών ελέγχων, φορολογικές επιβαρύνσεις για ορισμένες δραστηριότητες και, το κυριότερο, παρεμβάσεις για την απαγόρευση για χρήση υδατανθράκων. Ολα αυτά έχουν συνήθως σαν συνέπεια την αύξηση του κόστους ζωής, την κοστοβόρα έλλειψη ενέργειας και πολλές αρνητικές επιπτώσεις στον τομέα των καλλιεργειών και της γεωργίας. Συνολικά η εμμονή των κυβερνήσεων σε μέτρα για την κλιματική αλλαγή, που είναι άγνωστο ποιος τα έχει εμπνευστεί και σε ποιον βαθμό έχουν αποτέλεσμα σχετικά με το περιβάλλον, οδηγεί σε μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε οικονομική δυστοκία και σε αύξηση εκδηλώσεων κατά των πολιτικών ελίτ στην κοινωνία.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η μετανάστευση. Ενώ οι ροές αυξάνονται, οι επιθέσεις μουσουλμάνων εναντίον ντόπιων σε όλη τη Δύση γίνονται αντικείμενο ανησυχίας και σχολιασμού, η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα καταρρέει ενώ σε πολλές χώρες που κυριαρχεί το Ισλάμ οι επιθέσεις κατά χριστιανών και των εκκλησιών τους αυξάνονται επικίνδυνα, οι κυβερνήσεις στη Δύση επιμένουν στις ξεπερασμένες πολιτικές ανοχής, αδιαφορίας για ό,τι συμβαίνει στις μουσουλμανικές χώρες, συνεχίζουν να μιλούν για πολιτιστικό εμπλουτισμό (!) και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για τις αυξήσεις των μεταναστευτικών ροών. Στην Ελλάδα μάλιστα ιδρύθηκε καινούργια Γραμματεία Ευάλωτων Ατόμων, υπονοώντας βέβαια μετανάστες που θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση όπως παλαιότερα τα «ασυνόδευτα παιδιά».

Ολα αυτά εξοργίζουν τους απλούς πολίτες που βλέπουν το κράτος αδύναμο να επιτελέσει την απλή του αποστολή. Που είναι λ.χ. η προστασία των υπηκόων από τις συνήθεις καταστροφές.

Πυρκαγιές είχαμε πάντα και καύσωνες βέβαια. Αλλά θυμάμαι πως σχεδόν ποτέ δεν καίγονταν σπίτια και δεν υπέφεραν από τη ζέστη άνθρωποι. Μόνο το 1988 είχαμε θύματα που δεν υπήρχε εκτεταμένη χρήση του air condition. Εκτοτε σχεδόν κανένα. Τώρα βρήκαμε την κλιματική αλλαγή που φταίει για όλα.

Στη Χαβάη όμως κάηκαν τα πάντα, εκτός των περιουσιών των δισεκατομμυριούχων! Εδώ καίγονται περιοχές που θα εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες. Γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί δεν ερωτώνται οι πολίτες; Για τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, για τη μετανάστευση και για την παραβίαση του ατομικού απορρήτου – από τράπεζες, ταυτότητες ή κρατικές υπηρεσίες… Κάνει κακό η δημοκρατία;

Άποψη: Ανδρέας Ανδριανόπουλος

πηγή: ΟΤ