Σαν σήμερα, 4 Μαρτίου…
Σήμερα, 4 Μαρτίου 2024
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για την Λοίμωξη των Ανθρωπίνων Θηλωμάτων
Παγκόσμια Ημέρα Μηχανικής για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη
Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας
«Αγκάλιασε ένα φανταράκι» («Hug A G.I Day») στις ΗΠΑ. Ανεπίσημη καμπάνια στήριξης του αμερικανού στρατιώτη.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Γερασίμου του Ιορδανίτου.
Αγίων μαρτύρων Παύλου και Ιουλιανής.
Αγίων μαρτύρων Ακακίου, Κοδράτου και Στρατονίκου.
Γρηγορίου, επισκόπου Κωνσταντίας της Κύπρου.
Αγίου Αδριανού.
Γρηγορίου, επισκόπου Ασσου.
Γερασίμου του εκ Ρωσίας.
Αγίου Βασιλείου, βασιλέως Ροστώβ της Ρωσίας.
Αγίων οσιομαρτύρων Βασιλείου και Ιωάσαφ.
Αγίου Δανιήλ του πρίγκηπος.
Καθολική Εκκλησία
Αγίου Καζιμίρου (Κάζιμιρ), προστάτη της Πολωνίας και της Λιθουανίας.
Οσίου Ουμβέρτου της Σαβοίας.
Αγίου Πέτρου του Παπακαρμπόνε.
Είπαν….
“Είναι συνηθισμένο ελάττωμα στους ανθρώπους να μην ανησυχούν για την ενδεχόμενη τρικυμία, όταν επικρατεί νηνεμία.” Νικολό Μακιαβέλι
“Έχει γίνει καθημερινότητα ο αγοραίος και εμετικός λόγος από όσους έχουν ορκιστεί να υπηρετούν τον πολιτικό πολιτισμό της χώρας….”
Σαν σήμερα, 4 Μαρτίου….
Τι έγινε σαν σήμερα, 4 Μαρτίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο….
1193 Πέθανε ο Σαλάχ Αντ Ντιν Γιουσούφ, γνωστότερος ως Σαλαντίν, σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας, που κατατρόπωσε τους Σταυροφόρους. (Γεν. 1138)
1678 Γεννήθηκε ο βενετσιάνος συνθέτης, Αντόνιο Βιβάλντι, γνωστός για τις «Τέσσερις εποχές» του και για πάνω από 230 κονσέρτα για βιολί και 120 για άλλα όργανα. Στις 28 Ιουλίου 1741 πεθαίνει ο Αντόνιο Βιβάλντι. Ιταλός συνθέτης και δεξιοτέχνης του βιολιού της εποχής του ιταλικού μπαρόκ. Εγραψε σόλο κονσέρτα για ένα ή περισσότερα βιολιά, φλάουτο, όμποε, φαγκότο, επίσης σονάτες, καντάτες και όπερες. Ο Αντόνιο Βιβάλντι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του μουσικού είδους του ατομικού κονσέρτου. Ενός είδους, που έδινε τη δυνατότητα να αναγνωριστεί η δεξιοτεχνία στην ερμηνεία των μουσικών. Το γνωστότερο έργο του είναι, φυσικά, οι «Τέσσερις Εποχές». Ενα έργο αξεπέραστο, όσον αφορά, τόσο στη φόρμα, όσο και στο περιεχόμενό του. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι με τις «Τέσσερις Εποχές» ο Βιβάλντι άνοιξε μια νέα σελίδα στη μουσική, ένα νέο δρόμο απ’ τον οποίο πέρασαν όλοι οι κατοπινοί του κλασικοί συνθέτες. Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος, εκπρόσωπος της λεγόμενης προκλασικής μουσικής. Ο Βιβάλντι με το προσωπικό ύφος γραφής έθεσε τα θεμέλια του ώριμου κοντσέρτου μπαρόκ και επηρέασε συνθέτες, όπως ο Μπαχ και ο Τέλεμαν. Πολυγραφότατος, συνέθεσε περί τα 850 έργα, αλλά λίγο μετά τον θάνατό του ξεχάστηκε. Από την αφάνεια τον ανέσυρε πολύ αργότερα ο Μέντελσον, όταν ερευνούσε το έργο του Μπαχ, ο οποίος θαύμαζε απεριόριστα τον Βιβάλντι. Ουσιαστικά, όμως, ο Βιβάλντι ανακαλύφθηκε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και σήμερα θεωρείται ως ένας από τους δημοφιλέστερους συνθέτες της μουσικής μπαρόκ.
1801 Ο Τόμας Τζέφερσον (1743–1826) εκλέγεται 3ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ήταν ο αντιπρόσωπος της Βιρτζίνια που στις 4 Ιουλίου 1776 διάβασε το κείμενο της Ανεξαρτησίας
1827 Η Μάχη του Κερατσινίου. Στις 4 Μαρτίου 1827, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποκρούει επίθεση του Κιουταχή στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες. Στις 4 Μαρτίου 1827, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποκρούει επίθεση του Οθωμανού πολέμαρχου Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά (γνωστού ως Κιουταχή) στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες. Η Μάχη του Κερατσινίου ανέδειξε για μία ακόμα φορά τα ηγετικά προσόντα του «γιου της καλογριάς», που τον επόμενο μήνα θα σκοτωνόταν εντελώς άδοξα στο Φάληρο προς ζημία της Επανάστασης. Βρισκόμαστε στο έβδομο έτος του εθνικού ξεσηκωμού και οι Τούρκοι πολιορκούσαν την Ακρόπολη, από τον Ιούλιο του 1826. Ο Καραϊσκάκης, έχοντας ήδη απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης, με λαμπρότερο παράδειγμα την επική Μάχη της Αράχωβας (18-24 Νοεμβρίου 1826), είχε διαισθανθεί ότι τυχόν πτώση του «Κάστρου της Αθήνας» θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία της Επανάστασης, που βρισκόταν ήδη σε κρίσιμο σημείο μετά την πτώση του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826) και τις επιτυχίες του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Από την Ελευσίνα, όπου βρισκόταν, θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει την περιοχή του Κερατσινίου για να διασφαλίσει αφ’ενός τα νώτα του από τη θάλασσα και αφ’ ετέρου ν’ ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη διαμέσου του Δαφνίου και του Ελαιώνα για να ανακουφίσει τους πολιορκημένους. Πίστευε ότι η διαδρομή αυτή θα του εξασφάλιζε την προστασία του στρατού του από το εχθρικό ιππικό, ενώ έχοντας ως ορμητήριο το παραθαλάσσιο Κερατσίνι θα μπορούσε να εφοδιάζονται ευκολότερα οι δυνάμεις του από τα πλοία. Στις 2 Μαρτίου ο Καραϊσκάκης έφθασε με τους άνδρες του στην περιοχή και οργάνωσε το σχέδιό του. Ο Κιουταχής, που πολιορκούσε την Ακρόπολη, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του παλιού του γνώριμου στο Κερατσίνι, έσπευσε την επομένη με 800 άνδρες να κατασκοπεύσει τις κινήσεις του. Κατέλαβε ένα λόφο στο νότιο ύψωμα του Κορυδαλλού, που τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν λόφο του Σαρδελά κι έστησε δύο κανόνια. Την ίδια ημέρα ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Στις 4 Μαρτίου επανέλαβε την επίθεση με πολύ ισχυρότερη δύναμη, που την αποτελούσαν, σύμφωνα με ορισμένους απομνημονευματογράφους, 3.000 πεζοί και 400 ιππείς (άλλες πηγές αναφέρουν μεγαλύτερο αριθμό: 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς). Αρχικά στράφηκε σ’ ένα οχυρωμένο μετόχι, που το υπερασπίζονταν ο Τούσας Μπότσαρης, ο Γαρδικιώτης Γρίβας και ο Νικόλαος Κασομούλης, με τους λιγοστούς άνδρες τους. Αφού το κανονιοβόλησε, ετοιμάστηκε γύρω στο μεσημέρι για την τελική έφοδο. Βλέποντας ο Καραϊσκάκης την κρισιμότητα της κατάστασης, επιχείρησε αντιπερισπασμό, τον οποίο όμως αντιλήφθηκε ο Κιουταχής και χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο. Η ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών του μετοχίου καθήλωσε τους Τούρκους, οι οποίοι αργότερα αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, όταν εμφανίστηκε το ιππικό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που τους προξένησε βαρύτατες απώλειες. Την ίδια ώρα κατέφθασαν ενισχύσεις από τη γειτονική Καστέλα, ολοκληρώνοντας την ήττα του Κιουταχή. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές για τη δύναμη που παρέταξαν. Οι νεκροί ανήλθαν σε 300 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25. Ο Μακρυγιάννης αναφέρει στα «Απομνημονεύματά» του ότι οι υπερασπιστές της Ακρόπολης, βλέποντας από μακριά την εξέλιξη της μάχης, βγήκαν και χτυπήθηκαν με τους πολιορκητές. Η πληροφορία αυτή, σύμφωνα με τους ιστορικούς, φαίνεται υπερβολική, γιατί οι Αθηναίοι δεν ήταν δυνατό να έχουν ακριβή αντίληψη της μάχης στο Κερατσίνι. Ωστόσο, η αναφορά του Μακρυγιάννη απηχεί το κλίμα γενικής ευφορίας και του αναπτερωμένου ηθικού των Ελλήνων, μετά τη μεγάλη νίκη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι. Ο «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης», όπως τον αποκάλεσε ο Κωστής Παλαμάς, απέδειξε για μία ακόμη φορά τις στρατιωτικές του ικανότητες στο πεδίο της μάχης, έχοντας υπό τις διαταγές του άνδρες απειθάρχητους που δεν συγκροτούσαν ούτε κατά διάνοια τακτικό στράτευμα. Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, θα του αφαιρεθεί η αρχιστρατηγία της Ρούμελης με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, οπότε τα πράγματα θα πάρουν διαφορετική τροπή με την ανάληψη της αρχηγίας του στρατού από τον άγγλο φιλέλληνα Ρίτσαρντ Τσορτς.
1851 Γεννήθηκε ο διηγηματογράφος και ποιητής Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος και μεταφραστής· από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851. Ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του δάσκαλου και ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ (1817-1897) και της Γκιουλώς Μοραΐτη (1822-1896). Έτσι, ο νεαρός Αλέξανδρος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα κλίμα γεμάτο ευλάβεια και θρησκευτικότητα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του και στη Σκόπελο, φοίτησε κατόπιν στο γυμνάσιο της Χαλκίδας και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα (Βαρβάκειο) με χίλιες δυο στερήσεις. Το 1874 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν πήρε το δίπλωμά του. Φύση ασκητική ο Παπαδιαμάντης, στα είκοσί του πήγε στο Άγιο Όρος μαζί με τον εξάδελφό του, επίσης διηγηματογράφο, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, για να προσκυνήσει, όπως έλεγε ο ίδιος. Πάντως, δεν έμεινε πολύ εκεί. Γύρισε στην Αθήνα και όλη του η ζωή κύλησε λιτά και ασκητικά ανάμεσα στη βιοπάλη, τη συγγραφή και την εκκλησία. Επί χρόνια ήταν ο τακτικός ψάλτης στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι και από τα μικρά του χρόνια ως το θάνατό του η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων. Ο Παπαδιαμάντης πολύ νέος άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά. Δημοσίευε ιδίως μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων από τα αγγλικά και γαλλικά, γλώσσες που τις έμαθε μόνος του. Παράλληλα, άρχισε και το καθαυτό λογοτεχνικό του έργο. Τα πρώτα χρόνια καταγίνεται με ιστορικά μυθιστορήματα: «Μετανάστις (1880), «Οι Έμποροι των Εθνών» (1883), «Η Γυφτοπούλα» (1884). Γράφει και μερικά ποιήματα. Γρήγορα, όμως, βρήκε τον αληθινό του δρόμο και στράφηκε προς το διήγημα. Ο «Χρήστος Μηλιόνης» (1885), εμπνευσμένος από ένα δημοτικό τραγούδι, είναι η απαρχή της στροφής αυτής. Από το 1885 καταγίνεται αποκλειστικά μ’ αυτό το είδος. Γράφει μικρά και μεγάλα διηγήματα (νουβέλες): «Η Χολεριασμένη (1901), «Ο Πεντάρφανος» (1905), «Ο Νεκρός ταξιδιώτης (1910), «Η Φόνισσα» (1903), «Οι Μάγισσες (1900), «Η Νοσταλγός» (1894), τα «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα», τα « Πρωτοχρονιάτικα διηγήματα και τα «Πασχαλινά διηγήματα». Το πλούσιο διηγηματικό του έργο, με θέματα και τύπους από τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας ή την απλοϊκή ζωή της κοινωνίας της Σκιάθου, τον παρουσιάζει συγγραφέα του είδους, που λέγεται ηθογραφία. Αλλά η ηθογραφία του είναι μόνο ο σκηνικός διάκοσμος, όπου κινούνται τα πρόσωπα και ξετυλίγονται τα γεγονότα. Ο Παπαδιαμάντης δεν αντιγράφει ήθη και έθιμα. Βλέπει τη λαϊκή ψυχή, ζει τις εκδηλώσεις και αποτυπώνει όλα αυτά στο έργο του, ένα έργο τελείως προσωπικό και ιδιότυπο ως προς την εκλογή των θεμάτων, την έμπνευση και τη γλώσσα. Ο Παπαδιαμάντης αγάπησε την απλοϊκή ζωή, τη νοσταλγούσε και την ονειροπολούσε συνεχώς και είχε το μεγάλο μυστικό να μεταμορφώνει τα ονειροπολήματά του σε εκλεκτά διηγήματα. Ασφαλώς τέτοιες ώρες νοσταλγίας και ονειροπόλησης έπλασε τα «Ρόδινα Ακρογιάλια» (1908), «Ολόγυρα, στη λίμνη» (1892), «Το Αστεράκι» (1909), «Το μοιρολόγι της φώκιας»(1908) κ.ά. Τέτοιες ώρες, επίσης, καθώς έσκυβε πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, έγραψε τη «Μαυρομαντηλού» (1891), τη «Σταχομαζώχτρα» (1889), το «Σπιτάκι στο λιβάδι» (1896), την «Υπηρέτρα» (1888) ή το μικρό αριστούργημα «Στο Χριστό στο κάστρο» (1892). Στο προσωπικό ύφος του Παπαδιαμάντη ανήκουν ακόμα η έντονη λατρεία της φύσης, η θρησκευτική ευλάβεια και η βυζαντινή μελωδία, που είναι διάχυτη στο έργο του. Άλλωστε, το λέει και ο ίδιος: «Όσον ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη». Ιδιόμορφη είναι και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, επηρεασμένη από τα εκκλησιαστικά βιβλία. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει ούτε τη σαφήνεια και κατανόηση, ούτε το να έχουν οι φυσικές του περιγραφές, ποίηση αληθινή. Γενικά, ο Παπαδιαμάντης χάρισε σελίδες αριστοτεχνικές στη νεοελληνική λογοτεχνία και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διηγηματογράφους μας. Ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο δοκίμιό του για τον Μακρυγιάννη έγραψε: «Ο Μακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχομε τον Παπαδιαμάντη». Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έζησε τον περισσότερο χρόνο του στην Αθήνα και όταν κατάλαβε το τέλος του, αναζήτησε την αγαπημένη του Σκιάθο, όπου και πέθανε από πνευμονία τα ξημερώματα της 3ης Ιανουαρίου 1911.
1852 Πέθανε ο Ρώσος συγγραφέας, Νικολάι Γκόγκολ. («Ο Επιθεωρητής», «Το ημερολόγιο ενός τρελού», «Τάρας Μπούλμπα» κ.α.)
1861 Η αστερόεσσα υιοθετείται ως το έμβλημα των Ομόσπονδων Νότιων Πολιτειών της Αμερικής.
1877 Ο γερμανοαμερικανός μηχανικός Εμίλ Μπέρλινερ εφευρίσκει το μικρόφωνο.
1877 Ο Τσαϊκόφσκι ανεβάζει στο θέατρο Μπολσόι της Μόσχας το περίφημο μπαλέτο «Η Λίμνη των Κύκνων».
1881 Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ αρχίζει να γράφει την πρώτη ιστορία του με ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς. Τίτλος της: «Σπουδή στο Κόκκινο».
1884 Γεννήθηκε ο Κυριάκος Βαρβαρέσος. Διακεκριμένος Έλληνας οικονομολόγος, πανεπιστημιακός δάσκαλος, ακαδημαϊκός, τραπεζίτης και πολιτικός. Ο Κυριάκος Βαρβαρέσος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1884 και καταγόταν από τα Βάτικα Λακωνίας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο έλαβε διδακτορικό δίπλωμα το 1906, με θέμα διατριβής: «Η θεωρία του πληθυσμού». Στη συνέχεια πραγματοποίησε σπουδές στα οικονομικά, με έμφαση στη Στατιστική, στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και του Βερολίνου. Στην πρωτεύουσα της Γερμανίας έκανε πρακτική άσκηση επί εννέα μήνες στο γραφείο Στατιστικής, αποκομίζοντας σημαντικές εμπειρίες. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1911 και αμέσως διορίσθηκε τμηματάρχης Στατιστικής στο Υπουργείο Γεωργίας, Εμπορίου και Εργασίας. Δύο χρόνια αργότερα προήχθη σε διευθυντή. Το 1916 αποσπάσθηκε στο Υπουργείο Επισιτισμού, ως γενικός διευθυντής, όπου παρέμεινε έως το 1918. Κατά το έτος αυτό εξελέγη παμψηφεί έκτακτος Καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το ίδιο έτος μετέβη στο Λονδίνο και το Παρίσι, ως τεχνικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στο Συνέδριο Ειρήνης (19 Ιανουαρίου 1919 - 10 Αυγούστου 1920), που καθόρισε τις τύχες του κόσμου μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1924 εξελέγη τακτικός Καθηγητής στην Έδρα της Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον ίδιο χρόνο προσελήφθη ως οικονομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Υπό την ιδιότητά του αυτή εργάσθηκε στην προπαρασκευή και την κατάρτιση της νομισματικής, τραπεζικής και δημοσιονομικής μεταρρύθμισης και εξυγίανσης, που πραγματοποιήθηκε τη διετία 1927-1928. Όταν στις 21 Σεπτεμβρίου 1931 η Μεγάλη Βρετανία εγκατέλειψε τον χρυσό κανόνα και υποτίμησε τη στερλίνα, ο Βαρβαρέσος, που ήταν τότε στο Λονδίνο, πήρε θέση, προτείνοντας να εγκαταλειφθεί η «μάχη της δραχμής» και να απομακρυνθεί η χώρα από τη χρυσή βάση, ερχόμενος σε αντίθεση με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Αλέξανδρο Διομήδη. Η γνώμη του δεν εισακούσθηκε, με αποτέλεσμα την έξαρση των οικονομικών προβλημάτων και την κήρυξη της χώρας σε πτώχευση στις 22 Απριλίου 1932. Την ίδια ημέρα κλήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο διατήρησε και στις κυβερνήσεις Παπαναστασίου και Βενιζέλου, που ακολούθησαν. Αμέσως, έλαβε σειρά μέτρων, όπως την εγκατάλειψη του χρυσού κανόνα, την υποτίμηση της δραχμής, τη δραχμοποίηση των σε χρυσό και συνάλλαγμα εσωτερικών αξιώσεων και οφειλών, τη διαρρύθμιση του εξωτερικού δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, που απετέλεσαν τη βάση της οικονομικής πολιτικής της χώρας μας μέχρι το 1941. Ο Βαρβαρέσος παρέμεινε στο Υπουργείο Οικονομικών έως τις 4 Νοεμβρίου 1932. Το 1933 διορίσθηκε Υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και το 1939 Διοικητής της. Το 1936 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Λίγες ημέρες πριν από τη γερμανική κατοχή, ακολούθησε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Κρήτη, στη Μέση Ανατολή και το Λονδίνο, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Οικονομικών και τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας. Το 1943 διορίσθηκε έκτακτος απεσταλμένος της Ελλάδας στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να διευθετήσει βασικά οικονομικά θέματα και να συμμετάσχει ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, που καθόρισε την οικονομική αρχιτεκτονική του μεταπολεμικού κόσμου, με την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν και ο νεαρός οικονομολόγος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου. Μετά την απελευθέρωση, ο Βαρβαρέσος επανήλθε ως μόνος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (2 Φεβρουαρίου 1945), αφού η ολιγόμηνη συγκατοίκησή του στη διοίκηση της ΤτΕ με τον Ξενοφώντα Ζολώτα δεν ευοδώθηκε. Οι δύο άνδρες είχαν διαφορετικές απόψεις για την οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδας μετά τον πόλεμο. Για τον μεν Βαρβαρέσο φορέας της οικονομικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να είναι ένα ισχυρό κράτος, ενώ για τον Ζολώτα η ελεύθερη αγορά, αφού, όπως υποστήριζε, δεν υπήρχε αξιόπιστος κρατικός μηχανισμός. Κατά τη διάρκεια της θητείας στην Τράπεζα, όσο και ως αντιπρόεδρος και Υπουργός Εφοδιασμού στην κυβέρνηση Βούλγαρη (3 Ιουνίου - 1 Σεπτεμβρίου 1945) προσπάθησε να εφαρμόσει τις ιδέες του. Το «Πείραμα Βαρβαρέσου», όπως ονομάστηκε, περιλάμβανε μέτρα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας μέσα από ένα ισχυρό κράτος. Τα κυριότερα μέτρα που έλαβε ήταν η υποτίμηση της δραχμής κατά 70%, η αύξηση μισθών κατά 50%, η επιβολή έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις πληρωτέα σε 9 δόσεις και η ενεργοποίηση της αγορανομίας. Όμως, οι συνθήκες που επικρατούσαν, αλλά και η γενικότερη αντίδραση στην πολιτική σταθεροποίησης που ήθελε να επιβάλει, τον ανάγκασαν να παραιτηθεί, πρώτα από την Κυβέρνηση (1 Σεπτεμβρίου 1945) και λίγες ημέρες μετά από τη Διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος (19 Σεπτεμβρίου 1945). Στη συνέχεια διορίσθηκε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στην πρώτη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στο Λονδίνο και τελικά ανέλαβε τη θέση του οικονομικού συμβούλου στη Διεθνή Τράπεζα, στην Ουάσιγκτον. Το 1951 η κυβέρνηση Πλαστήρα, μετά την αποτυχία του «Προγράμματος Οικονομικής Ανορθώσεως», ζήτησε από τον Βαρβαρέσο να συντάξει Έκθεση για την αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος της χώρας και να προτείνει λύσεις. Ο Βαρβαρέσος προχώρησε σε συστηματική ανάλυση της οικονομικής πραγματικότητας και συνέταξε Έκθεση, την οποία υπέβαλε τον Ιανουάριο του 1952. Η «Έκθεση Βαρβαρέσου» έδινε έμφαση στην ανάγκη νομισματικής σταθερότητας, ριζικής αναδιοργάνωσης της δημόσιας διοίκησης και εξασφάλισης πολιτικής συναίνεσης και σταθερότητας. Επεσήμανε τις περιορισμένες, τότε, προοπτικές ανάπτυξης της Ελλάδας και την ανάγκη τόνωσης του αγροτικού τομέα και αύξησης του γεωργικού εισοδήματος, ενώ υπογράμμιζε τη δυσκολία για ταχεία βιομηχανική ανάπτυξη, ανάπτυξη που ήταν ανάγκη να σχεδιασθεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, έτσι ώστε να είναι αποτελεσματική για την οικονομία και να μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην αύξηση του εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων. Μετά την υποβολή της Έκθεσης, που δεν είχε την τύχη που έπρεπε, αλλά αποτελεί έργο αναφοράς για τους μελετητές της ελληνικής οικονομίας μέχρι σήμερα, επέστρεψε στη Διεθνή Τράπεζα στην Ουάσιγκτον, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατο του, που επισυνέβη στις 22 Φεβρουαρίου 1957.
1904 Γεννιέται ο συγγραφέας Ηλίας Βενέζης (πραγματικό όνομα Ηλίας Μέλλος). Ο Η. Βενέζης διώχτηκε με το Ιδιώνυμο, από τη δικτατορία Μεταξά και κατόπιν στη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Μετά τον πόλεμο διετέλεσε γενικός γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1950–52), ενώ το 1957 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Ηλίας Βενέζης ήταν έλληνας πεζογράφος, από τους σημαντικότερους της λογοτεχνικής γενιάς του 1930. Από την παιδική του ηλικία, η ζωή του ακολούθησε τις περιπέτειες του μικρασιατικού ελληνισμού και τις αποτύπωσε στο έργο του. Έγινε ο ραψωδός της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, αλλά μαζί και της ανθρωπιάς, της καρτερίας και της πίστης. Μείζονα έργα του τα μυθιστορήματα «Το Νούμερο 31328» (1931), «Γαλήνη» (1939) και «Αιολική Γη» (1943). Ο Ηλίας Μέλλος, όπως ήταν το πατρικό επώνυμο (Βενέζης ήταν το επώνυμο του παππού του, το οποίο υιοθέτησε ως φιλολογικό ψευδώνυμο) γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1904 στις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας. Για το έτος της γέννησής του η νεότερη έρευνα έχει αποδείξει, με βάση τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του, ότι είχε γεννηθεί το 1898. Ο Ηλίας ήταν ένα από τα επτά παιδιά του κτηματία Μιχαήλ Μέλλου, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά και της Βασιλικής Μπιμπέλα, κόρης του μεγαλοτσιφλικά Γιαννακού Μπιμπέλα. Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά του κατέφυγε στη Μυτιλήνη, τόπο καταγωγής της μητέρας του, όταν οι Τούρκοι άρχισαν διωγμούς κατά των χριστιανών. Εκεί ο Βενέζης πέρασε τα πρώτα γυμνασιακά του χρόνια με σκληρές στερήσεις, σπουδάζοντας την ημέρα και εργαζόμενος τη νύχτα. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στο Αϊβαλί και άρχισε να μελετά ανώτερα μαθηματικά για να σπουδάσει μηχανικός στη Γαλλία. Όμως, η Μικρασιατική Καταστροφή και η έξοδος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ανέτρεψαν τα σχέδια του. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Αϊβαλί, τον συνέλαβαν μαζί με άλλους 3.000 Έλληνες και τον οδήγησαν αιχμάλωτο στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας για να εργασθεί στα διαβόητα «Τάγματα Εργασίας». Εκεί, ο Βενέζης υπέστη επί 14 μήνες αφάνταστα βάσανα, τα οποία περιέγραψε στο βιβλίο του «Το Νούμερο 31328», που εκδόθηκε το 1931. Το νούμερο αυτό ήταν ο αριθμός με τον οποίο ήταν καταχωρημένος στα «Τάγματα Εργασίας». Οι απάνθρωπες συνθήκες της αιχμαλωσίας (ήταν ένας από τους μόλις 23 συμπολίτες του που επέζησαν) και ο ξεριζωμός από την πατρώα γη άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στο νεαρό τότε Βενέζη και σημάδεψαν με καίριο τρόπο τη θεματογραφία του έργου του. Μετά τη διάσωσή του, κατέφυγε και πάλι στη Μυτιλήνη, όπου εγκαταστάθηκε και άρχισε να εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα. Εκεί γνωρίστηκε με τον Στράτη Μυριβήλη και την ομάδα των λογοτεχνών και καλλιτεχνών του νησιού, τη γνωστή με την ονομασία «Λεσβιακή Άνοιξη». Το 1930 μετατάχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος και το 1932 πήρε μετάθεση για το Κεντρικό Κατάστημα της Αθήνας, όπου υπηρέτησε ως το 1957 και συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του Υποδιευθυντή. Στα αθηναϊκά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1928, μετά την βράβευσή του στο διαγωνισμό του περιοδικού «Νέα Εστία» για το διήγημά του «Ο θάνατος». Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε στη Μυτιλήνη το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Ο Μανώλης Λέκκας και άλλα διηγήματα», το οποίο έγινε ευμενώς δεκτό από τους κριτικούς των Αθηνών. Το 1938 παντρεύτηκε τη Σταυρίτσα Μολυβιάτη με καταγωγή από το Αϊβαλί, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Άννα. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Γαλήνη». Είναι, ίσως, το πρώτο βιβλίο που αντιμετωπίζει με λογοτεχνική επάρκεια το θέμα της εγκατάστασης των προσφύγων στην Ελλάδα. Οι δυσκολίες για να συνυπάρξουν δύο διαφορετικοί ουσιαστικά κόσμοι και οι αναπόφευκτες συγκρούσεις τους εξιστορούνται τόσο μέσα από την ομαδική περιπέτεια του πλήθους, όσο και μέσα από τα ιδιωτικά περιστατικά της οικογενειακής ζωής του κεντρικού ήρωα, του γιατρού Δημήτρη Βένη. Για τη «Γαλήνη» τιμήθηκε το 1940 με το Α’ Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών. Στις 28 Οκτωβρίου 1943 οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδας είχαν συγκεντρωθεί στη μεγάλη αίθουσα του κτιρίου για να τιμήσουν την επέτειο του «ΟΧΙ», αλλά και τη μνήμη των συναδέλφων τους που έπεσαν μαχόμενοι. Οι Γερμανοί εισέβαλαν στην αίθουσα και συνέλαβαν τον διοικητή και μερικούς υπαλλήλους, μεταξύ των οποίων και τον Βενέζη. Τον απομόνωσαν στο «Μπλοκ C» των φυλακών Αβέρωφ και θα τον εκτελούσαν, αν δεν επενέβαινε συντονισμένα ο πνευματικός κόσμος της χώρας και ζητούσε την απελευθέρωσή του. Από τη νέα αυτή τραγική εμπειρία θα προκύψει το μοναδικό θεατρικό του έργο «Μπλοκ C», που ανέβηκε στις 5 Δεκεμβρίου 1945 από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Πέλου Κατσούλη και πρωταγωνιστές τον Θάνο Κωτσόπουλο και τον Ιορδάνη Μαρίνο. Στα τέλη του 1943 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Αιολική Γη», το δημοφιλέστερο και περισσότερο μεταφρασμένο από τα έργα του Βενέζη. Το μυθιστόρημα αυτό, γραμμένο από την οπτική ενός μικρού παιδιού, αποτελεί έναν ύμνο για τον χαμένο παράδεισο των παιδικών του χρόνων και, ταυτόχρονα, ένα χρονικό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας πριν από τον ξεριζωμό. Από το 1946 χρονολογείται και η πρώτη μετάφραση βιβλίων του στο εξωτερικό, σε πολλές γλώσσες, που είχαν μεγάλη απήχηση. Εκτός από τα τρία μείζονα έργα του, για τα οποία κατέχει περίοπτη θέση στο σώμα της ελληνικής λογοτεχνίας, ο Ηλίας Βενέζης δημοσίευσε συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και ιστορικά έργα. Το 1958 συμμετείχε στο «Μυθιστόρημα των 4», που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις» και το οποίο έγραψαν κατά σειρά ο Στράτης Μυριβήλης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης και ο ίδιος. Το 1948, εν μέσω Εμφυλίου Πολέμου, συμμετείχε στην ίδρυση της αντικομουνιστικής Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και τον επόμενο χρόνο με πρόσκληση του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών περιόδευσε επί εξάμηνο στις ΗΠΑ, όπου έδωσε διαλέξεις και συνεντεύξεις. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια (1954-1970) με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) σε εκπομπές λόγου, ενώ υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, της Λυρικής Σκηνής, της Κοινότητας Ευρωπαίων Συγγραφέων, της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και ιδρυτικό μέλος της λογοτεχνικής «Ομάδας των 12». Τον Ιανουάριο του 1957 η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε τον Ηλία Βενέζη τακτικό μέλος της στην τάξη των Γραμμάτων και Καλών Τεχνών και το 1959 του απενεμήθη ο Ταξιάρχης του Τάγματος Γεωργίου Α. Ο Ηλίας Βενέζης πέθανε στις 3 Αυγούστου 1973, καταβεβλημένος από τον καρκίνο του λάρυγγα, με τον οποίο είχε διαγνωστεί πριν από δύο χρόνια.
1910 Καθελκύεται το θρυλικό θωρηκτό «Αβέρωφ» στο Λιβόρνο της Ιταλίας.
1912 Οι σουφραζέτες πραγματοποιούν πορεία στους δρόμους του Λονδίνου και σπάνε κάθε παράθυρο που βρίσκουν μπροστά τους, επειδή η αγγλική κυβέρνηση δεν τους χορηγεί δικαίωμα ψήφου.
1923 Γεννήθηκε ο ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης Γιάννης Γαΐτης. Έλληνας εικαστικός καλλιτέχνης με διεθνή αναγνώριση, γνωστός για τα «ανθρωπάκια» του, που συνθέτουν ιστορίες και γίνονται σύμβολα ειρωνείας και κοινωνικής κριτικής. «Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως ανθρωπάκι. Λέει εγώ δεν είμαι αυτός. Κι όμως, είναι» έλεγε.
1924 Happy Birthday To You. Κλασικό τραγούδι γενεθλίων, με παγκόσμια απήχηση. Είναι το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι στον αγγλόφωνο κόσμο, σύμφωνα με το βιβλίο των ρεκόρ «Γκίνες»...
1932 Γεννήθηκε η Μίριαμ Μακέμπα. Θρυλική νοτιοαφρικανίδα τραγουδίστρια, γνωστή και ως «Μάμα Άφρικα», ένα από τα σύμβολα του αγώνα κατά του απαρτχάιντ.
1933 Δημοσιεύεται στο διεθνή κομμουνιστικό Τύπο Έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τους εργάτες όλου του κόσμου, με την οποία τους καλούσε σε ενιαίο μέτωπο πάλης ενάντια στο φασισμό και ενίσχυση του προλεταριάτου της Γερμανίας.
1937 Αρχίζει στην Ελλάδα η εφαρμογή του θεσμού Κοινωνικής Ασφάλισης.
1939 Στην Ισπανία εκδηλώνεται πραξικόπημα με επικεφαλής το στέλεχος των Σοσιαλιστών Χ. Μπεστέιρο και το συνταγματάρχη Σ. Κασάντο, οι οποίοι, με το σύνθημα «κυβέρνηση χωρίς τους κομμουνιστές» σχημάτισαν μια «Εθνική Χούντα Άμυνας» και υπό το πρόσχημα της «έντιμης ειρήνης» άνοιξαν τις πύλες της Μαδρίτης στα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο.
1943 Γεννήθηκε ο Ιταλός τραγουδοποιός, Λούτσιο Ντάλα.
1944 Αρχίζει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους από την άλλη. Θα τελειώσει στις 8 Μαρτίου, με την αποχώρηση των εισβολέων Γερμανών.
1944 Κηρύσσεται 24ωρη απεργία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Παίρνουν μέρος 18.000 εργατοϋπάλληλοι. Οι συγκοινωνίες παραλύουν. Μεγάλες συγκρούσεις έγιναν μεταξύ των σιδηροδρομικών και ταγματασφαλιτών, ενώ 300 περίπου απεργοί συνελήφθησαν.
1954 Το νοσοκομείο Peter Bent Brigham στη Βοστόνη ανακοινώνει την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση νεφρού
1965 Οι βουλευτές της ΕΔΑ καταθέτουν στη Βουλή 1.275 υπομνήματα με 32.411 υπογραφές κατοίκων της Αθήνας και του Πειραιά με αίτημα τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ
1966 Ο “ισχυρισμός” του Τζον Λένον ότι οι Μπιτλς είναι πιο δημοφιλείς από τον Ιησού δημιουργεί κύμα αντιδράσεων στις ΗΠΑ.
1968 Γεννήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Έλληνας πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 8 Ιουλίου 2019. Υπό την ηγεσία του το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κέρδισε την αυτοδυναμία στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, για πρώτη φορά από το 2009.
1970 Πενήντα επτά άτομα χάνουν τη ζωή τους, όταν το γαλλικό υποβρύχιο “Ευρυδίκη” βυθίζεται στη Μεσόγειο.
1972 Επαναχορηγείται πλήρως η στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα
1975 Απονέμεται στον Τσάρλι Τσάπλιν από τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας ο τίτλος του ιππότη.
1977 Πάνω από 1.570 άτομα σκοτώνονται στη Ρουμανία, όταν σημειώνεται σεισμός 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Τους 35.000 φτάνουν οι άστεγοι.
1997 Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον απαγορεύει τις έρευνες για την κλωνοποίηση ανθρώπου.
2006 Πεθαίνει η Μαρία Πλυτά, κινηματογραφίστρια, η πρώτη Ελληνίδα σκηνοθέτιδα, με 25 ταινίες στο ενεργητικό της («Τα Αρραβωνιάσματα», «Ο Λουστράκος», «Ο Ανήφορος», κ.α.). Η Μαρία Πλυτά υπήρξε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης του Ελληνικού Κινηματογράφου, ιδρυτικό μέλος και επίτιμη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών η οποία την ανακήρυξε το 1986 επίτιμο μέλος της για τη μεγάλη της προσφορά στον κινηματογράφο. Η Μαρία Πλυτά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 26 Νοεμβρίου του 1915. Αρχικά ασχολήθηκε με τη φιλολογία και τη λογοτεχνία. Το 1944 έγραψε το μυθιστόρημα «Δεμένα φτερά» και το 1946 το μυθιστόρημα «Αλυσίδες». Εγραψε και τα βραβευμένα θεατρικά έργα «Κάστρο της Χερσώνας» και «Μάνα γης», τα οποία παίχτηκαν στο ραδιόφωνο στα τέλη της δεκαετίας του ’40. Το 1947 άρχισε τη δουλειά της στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας σαν καλλιτεχνική διευθύντρια στην ταινία του Νίκου Τζαβέλλα «Μαρίνος Κοντάρας», με τον Μάνο Κατράκη. Το 1950 γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, «Τ’ αρραβωνιάσματα», βασισμένη στο ομώνυμο ηθογραφικό δράμα του Δημήτρη Μπόγρη, με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Ντίνο Ηλιόπουλο, Δήμο Σταρένιο κ.ά. Με δεδομένο τις εξαιρετικά δύσκολες για τον ελληνικό κινηματογράφο συνθήκες των δεκαετιών του ’50 και ’60, η Μ. Πλυτά γύρισε 17 συνολικά ταινίες, μερικές από τις οποίες είναι σημαντικές, ενώ υπέγραψε τα σενάρια και το μοντάζ των ταινιών «Ζήλια» (1963) και «Ανάμεσα σε δυο γυναίκες» (1967). Η Μαρία Πλυτά έγινε κυρίως γνωστή από μελοδράματα της δεκαετίας του 1960, μερικά από τα οποία έχουν αφήσει ιστορία χάρη στην «υιοθεσία» τους από την τηλεόραση: «Ο λουστράκος» (1962 — έκανε σταρ τον μικρό Βασιλάκη Καΐλα), (1964 — με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Βύρωνα Πάλλη), «Ο εμποράκος». Αλλες ταινίες της όμως, όπως η «Εύα» με τον Μάνο Κατράκη, τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, ή το «Μόνο για μια νύχτα» με τη Βούλα Ζουμπουλάκη και τον Γιώργο Φούντα, έχουν σήμερα λησμονηθεί. Ο Κ. Φέρρης το τοποθετεί με ακρίβεια: «Μόνη της η Μαρία Πλυτά επέλεξε έναν λαϊκό κινηματογράφο που μέσα από τη δική της καλλιέργεια εξυπηρέτησε για να αναδείξει ακριβώς τα ανθρωπιστικά στοιχεία των ταινιών. Αυτά που πραγματικά χρειαζόταν ο ελληνικός λαός, το ελληνικό κοινό, ο ελληνικός κόσμος. Και δεν κατέφυγε σε καμία ευκολία, σε καμία φτήνια, σε καμία κερδοσκοπική υποχώρηση σε οτιδήποτε αφορούσε τα θέματά της και τη σκηνοθεσία της». Το 1951 γύρισε τη «Λύκαινα» (Με την Αλέκα Κατσέλη — Α΄ έπαινος των Ελλήνων κριτικών κινηματογράφου). Ακολούθησαν: Η οπερέτα «Ο βαφτιστικός» (1952 — μεταφορά στο πανί της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη με τους Μίμη Φωτόπουλο και Αλέκο Αλεξανδράκη). «Εύα» (1953 — με τους Μάνο Κατράκη, Ντίνο Ηλιόπουλο, Αλέκο Αλεξανδράκη και Αλίκη Γεωργούλη). «Το κορίτσι της γειτονιάς» (1954 — με τους Ορέστη Μακρή, Δέσπω Διαμαντίδου και Γιώργο Φούντα). «Η Δούκισσα της Πλακεντίας» (1956 — με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα). «Τζιπ-περίπτερο και αγάπη» (1957). «Μόνο για μια νύχτα» (1958). «Τα ναυάγια της ζωής» (1959 — με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Κακκαβά), «Αντρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω» (1960 — με τον Γιάννη Γκιωνάκη). «Ηρθες αργά» (1961). . «Ο άσωτος» (1963). «Ο νικητής» (1965). «Ο εμποράκος» (1967). «Η άγνωστη της νύχτας» (1970) κ.ά. Η Μαρία Πλυτά έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 91 ετών, στις 4 Μαρτίου 2006.
2008 Πέθανε η Έλενα Ναθαναήλ, Ελληνίδα ηθοποιός. Δημοφιλής ελληνίδα ηθοποιός, από τις πιο όμορφες και ξεχωριστές παρουσίες της εγχώριας σόουζ-μπιζ. Διακρίθηκε, κυρίως, για τους κινηματογραφικούς ρόλους της. Η Έλενα Ναθαναήλ γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1947 στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας της, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία, έφερε το επώνυμο Δεληβασίλης και ήταν υφαντουργός, ενώ το επίθετο της μητέρας της, που καταγόταν από τη Μάνη, ήταν Ναθαναήλ. Τελείωσε το Ιταλικό Γυμνάσιο και το Λύκειο Τεχνών της Ρώμης, όπου σπούδασε ζωγραφική και διακόσμηση. Την τέχνη της ηθοποιίας τη διδάχθηκε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1964 στην κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Κάτι να καίει». Εντυπωσίασε με τη μελαχρινή εύθραυστη ομορφιά της, τα χαρακτηριστικά μάτια της και το αριστοκρατικό ύφος της, που την ανέδειξαν αμέσως σε σταρ. Το πρώτο της εξώφυλλο στο περιοδικό «Πρώτο» γοήτευσε τον Γερμανό σκηνοθέτη Ρoλφ Τίλε, που την κάλεσε να πρωταγωνιστήσει στο γερμανικό δράμα του 1965 «Το Αίμα των Βελσούγκεν» («Wälsungenblut»), το οποίο βασιζόταν στην ομώνυμη νουβέλα του σπουδαίου γερμανού συγγραφέα Τόμας Μαν. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 15ου Φεστιβάλ του Βερολίνου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα παίζει στην ταινία «Ντάμα Σπαθί» του Γιώργου Σκαλενάκη, η οποία διαγωνίσθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (1966) και στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Σικάγου ένα χρόνο αργότερα. Το 1967 πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα του Ντίμη Δαδήρα «Ο 13ος», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σενάριο του Παύλου Κοντέλη. Το 1968 ήταν η σειρά της ίδιας να τιμηθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ερμηνεία της στο κοινωνικό δράμα του Βασίλη Γεωργιάδη «Ραντεβού με μία άγνωστη». Την ίδια χρονιά γύρισε και την ταινία «Επιχείρησις Απόλλων» του Γιώργου Σκαλενάκη, όπου υποδυόταν μία όμορφη ελληνίδα ξεναγό. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό, καθώς πρόβαλλε τις ελληνικές ομορφιές. Το 1971 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Λάκη Κομνηνό στο ερωτικό δράμα του Βασίλη Γεωργιάδη «Εκείνο το καλοκαίρι». Ήταν μία ελληνική εκδοχή του «Love Story», που ταυτίστηκε με τη μουσική του Γιάννη Σπανού. Η παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του ‘70 είχε επιπτώσεις και στην καριέρα της, όπως και άλλων σταρ εκείνης της εποχής. Τη δεκαετία του ‘80 επανεμφανίστηκε μετά από επτά χρόνια απουσίας κι έπαιξε σε ελαφρές κωμωδίες και βιντεοταινίες, αλλά και σε σοβαρές παραγωγές, όπως στις ταινίες του Γιώργου Κατακουζηνού «Απουσίες» (1987) και του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Black out» (1998). Από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις ξεχώρισε ο ρόλος της Τζούλιας στη δημοφιλή σαπουνόπερα της δεκαετίας του ‘90 «Άγγιγμα Ψυχής» (ΑΝΤ1). Τελευταία της εμφάνιση στη σόου-μπιζ, η συμμετοχή της στο σήριαλ του Mega «Γοργόνες» το 2007. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της απείχε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα και ζούσε αποτραβηγμένη στο κτήμα της στην Εύβοια, μαζί με τον σύντροφό της, τον παλαίμαχο διεθνή ποδοσφαιριστή Τάσο Μητρόπουλο. Από τη σχέση της με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη είχε αποκτήσει μία κόρη, την ηθοποιό και δημοσιογράφο Ίνκα Τσαγκάρη (1973). Η Έλενα Ναθαναήλ πέθανε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 2008, σε ηλικία 61 ετών, χτυπημένη από καρκίνο στους πνεύμονες.
2010 Η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ αναγνωρίζει ως γενοκτονία τη σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915. Οργισμένη είναι η αντίδραση της Άγκυρας, που επισημαίνει ότι το ψήφισμα μπορεί να βλάψει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
2016 Πέθανε ο Πατ Κονρόι. Αμερικανός συγγραφέας ευπώλητων μυθιστορημάτων, όπως «Ο πρίγκηπας της παλίρροιας» και «Ο Μέγας Σαντίνι», που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη και κέρδισαν εννέα υποψηφιότητες για Όσκαρ.
2016 Ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης, γιος του Σάββα Θεοδωρίδη, αναλαμβάνει γενικός γραμματέας της UEFA.
2019 Πέθανε ο Λουκ Πέρι. Αμερικανός ηθοποιός, που έγινε γνωστός από το ρόλο του Ντίλαν στη δημοφιλή νεανική τηλεοπτική σειρά «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς».