Σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου…

Γιορτάζουν

  • Ανθούσα

  • Θαλάσσιος

  • Θαλασσία

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

  • Εθνική Ημέρα Δράσης κατά των Δηλητηριασμένων Δολωμάτων

  • Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης

  • Το νησί της Αγίας Λουκίας στην Καραϊβική γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας του από την Μεγάλη Βρετανία, στις 22 Φεβρουαρίου 1979.

  • Εθνική Ημέρα του κοκτέιλ Μαργαρίτα στις ΗΠΑ.

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

  • Εύρεση των λειψάνων των αγίων Αποστόλων Ανδρονίκου και Ιουνία.

  • Αγίου ιερομάρτυρος Τελεσφόρου επισκόπου Ρωμης.

  • Αγίας μάρτυρος Ανθούσας.

  • Αγίου μάρτυρος Συνετού.

  • Αγίου Αρίστωνος επισκόπου Αρσινόης.

  • Αγίων εννέα Μαρτύρων εν Γεωργία.

  • Οσίου Βαραδάτου.

  • Οσίων Θαλασσίου και Λημναίου.

  • Αγίου Βλασίου.

  • Οσίου Αθανασίου του εν τω Παυλοπετρίω.

  • Αγίας νεομάρτυρος Θεοκτίστης του Βορονέζ.

  • Οσίου Γερμανού, του εκ Ρωσίας.

Καθολική Εκκλησία

  • Αγίας Ισαβέλας της Γαλλίας.

  • Αγίας Μαργαρίτας, προστάτιδας των μετανοημένων πορνών, των τρίδυμων, κατά των σεξουαλικών πειρασμών, των μοναχικών μητέρων.

  • Αγίου Βαραδάτου.

Είπαν…..

  • Ή μην πλησιάζεις καθόλου τους βασιλιάδες ή σαν τους πλησιάζεις πες τους ό,τι τους είναι ωφέλιμο να τ' ακούσουν.” Σόλων, Αθηναίος νομοθέτης και φιλόσοφος.

  • Θα έπρεπε, για την ευτυχία των κρατών, οι φιλόσοφοι να ήταν βασιλιάδες ή οι βασιλιάδες φιλόσοφοι.” Πλάτων

Σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου…

Τί έγινε, σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου, στην Ελλάδα και στον Κόσμο

  • 1512 Πέθανε ο φλωρεντιανός θαλασσοπόρος Αμέρικο Βεσπούτσι, το όνομα του οποίου δόθηκε στην μόλις ανακαλυφθείσα από τον Χριστόφορο Κολόμβο ήπειρο της Αμερικής. Ο Βεσπούτσι φέρεται ως ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι η ανακάλυψη του Κολόμβου δεν αφορούσε την Ασία (όπως θεωρούταν ως τότε) αλλά μια άγνωστη έως τότε νέα ήπειρο.

  • 1630 Ο ινδιάνος Κουαντεκίνα γνωρίζει στους Βρετανούς αποίκους το ποπ-κορν

  • 1732 Γεννήθηκε ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ και ηγετική μορφή της αμερικανικής επανάστασης. Στις 14 Δεκεμβρίου 1799 πεθαίνει ο Τζορτζ Ουάσιγκτον. Αμερικανός πολιτικός, αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας στη Β. Αμερική (1775–1783) και πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (1789–1797). Ενώ ως ηγέτης της Επανάστασης στάθηκε στο πλευρό των καταπιεσμένων και έγινε ιδιαίτερα αγαπητός από το λαό, ο Ουάσιγκτον κατά την προεδρική του θητεία ακολούθησε συντηρητική πολιτική. Αντιτάχθηκε στα αιτήματα των λαϊκών μαζών και κατοχύρωσε εκείνα μόνο τα επιτεύγματα της επανάστασης που αποδείχτηκαν επωφελή για τους αστούς και τους γαιοκτήμονες. Υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του δικομματικού πολιτικού συστήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαιρέτισε τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, αλλά τον φόβιζε η εξέλιξή της. Έτσι όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος μεταξύ της επαναστατημένης Γαλλίας και του Ευρωπαϊκού Συνασπισμού το 1793 αρνήθηκε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις των ΗΠΑ προς τη Γαλλία, σύμμαχη χώρα σύμφωνα με τη Συνθήκη του 1778.

  • 1788 Γεννήθηκε ο Γερμανός φιλόσοφος Αρτούρ Σοπενχάουερ, γνωστός για τον αθεϊστικό πεσιμισμό του και τη μεταφυσική ανάλυση της βούλησης.

  • 1821 Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον Προύθο για να κηρύξει την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία

  • 1822 Η Νάουσα υψώνει τη σημαία της Επανάστασης. Παρά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων της, υπέρτερες οθωμανικές δυνάμεις θα ανακαταλάβουν τη Νάουσα στις 13 Απριλίου, προχωρώντας σε σφαγές. Για την συνεισφορά της στον Αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Νάουσα είναι η μόνη πόλη που φέρει τον τίτλο «ηρωική», με Βασιλικό Διάταγμα του 1955.

  • 1848 Ξεσπά η λεγόμενη «Φεβρουαριανή Επανάσταση» στη Γαλλία: Η απαγόρευση ενός συμποσίου στο Παρίσι με θέμα την «καθολική ψηφοφορία» προκαλεί έντονες λαϊκές αντιδράσεις, που μετατρέπονται σε επαναστατική εξέγερση, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην ανατροπή της λεγόμενης «Ιουλιανής μοναρχίας». Τα γεγονότα στο Παρίσι λειτουργούν σαν σπινθήρας για το ξέσπασμα εξεγέρσεων σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

  • 1857 Γεννήθηκε ο Ρόμπερτ Μπέιντεν Πάουελ, βρετανός στρατιωτικός και συγγραφέας, ο ιδρυτής του προσκοπισμού. (Θαν. 8/1/1941)

  • 1857 Γεννήθηκε ο Γερμανός φυσικός Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ, που ασχολήθηκε κυρίως με την εκπομπή και λήψη ραδιοκυμάτων.

  • 1900 Γεννήθηκε ο Λουίς Μπουνιουέλ από τους κορυφαίους δημιουργούς της 7ης Τέχνης στον 20ό αιώνα

  • 1907 Το πρώτο ταξί, εφοδιασμένο με ταξίμετρο, κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους του Λονδίνου.

  • 1913 Στο Μεξικό, ο στρατός δολοφονεί τον Πρόεδρο Φρανσίσκο Μαδέρο και τον αντιπρόεδρο Πίνο Σουάρες.

  • 1917 Ξεσπούν απεργιακές κινητοποιήσεις στη Ρωσία, που θα οδηγήσουν στη λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση και στο τέλος της κυριαρχίας των Τσάρων, με την καθαίρεση του Νικολάου Β’

  • 1922 Γεννήθηκε ο Λάκης Σάντας, εμβληματική μορφή της Εθνικής Αντίστασης. Μαζί με τον φίλο του Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη την νύχτα της 30ής Μαΐου 1941. στην πρώτη αντιστασιακή ενέργεια των υπόδουλων Ελλήνων. Ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας, με καταγωγή από τη Λευκάδα, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1922 στη Πάτρα, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Το 1934 η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου ο Λάκης Σάντας θα ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές το 1940. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία θα αποφοιτήσει μετά την Κατοχή. Τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941 κατεβάζει, μαζί με το φίλο του Μανόλη Γλέζο, τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. Το 1942, κυνηγημένος από τους Γερμανούς, εντάσσεται στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ. Με τον ΕΛΑΣ θα πάρει μέρος σε αρκετές μάχες εναντίον των κατακτητών στην Αιτωλοακαρνανία, στη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και θα τραυματισθεί το 1944. Μετά την απελευθέρωση θα κυνηγηθεί για τα αριστερά του φρονήματα από το επίσημο κράτος. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία και τον επόμενο χρόνο, ενώ υπηρετεί τη θητεία του στο Ναυτικό, φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. Αποφυλακίζεται το 1950 και διαφεύγει στην Ιταλία. Τελικά, θα εγκατασταθεί στον Καναδά, όπου θα ζητήσει πολιτικό άσυλο. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα, με προτροπή του πατέρα του, αλλά συνελήφθη και πάλι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Μέχρι τη συνταξιοδότησή του έκανε διάφορες δουλειές για να συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα. Τον Σεπτέμβριο του 2010 εκδόθηκε το βιβλίο του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη: Μνήμες από μία σπουδαία εποχή» («Βιβλιόραμα»), στο οποίο εκφράζει τις σκέψεις του για εκείνη τη νύχτα που καθόρισε την υπόλοιπη ζωή του. Πάντοτε ιδεολόγος και σεμνός, έλεγε: «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες». Με την πολιτική δεν ασχολήθηκε, όπως ο φίλος του Μανώλης Γλέζος, γιατί δεν ήταν του χαρακτήρα του. «Δεν μ’αρέσει η πολιτική. Εδώ στην Ελλάδα, εγώ τους πολιτικούς τους αποκαλώ πολιτικάντηδες. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Ειδικά μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας που έλεγε πως μου αφαιρούν στην ουσία το δικαίωμα να λέω ότι αγωνίστηκα για τον ελληνικό λαό. Όταν δε διάβασα το κατάπτυστο έγγραφο που είχαν υπογράψει δικοί μας αρχηγοί του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, που αγωνίστηκαν εναντίον των καταπατητών για ειρήνη, είπα ότι δεν είναι δυνατόν να υπέγραψαν αυτό το έγγραφο» είπε σε μία συνέντευξή του. Ξεχώριζε, πάντως, τον Μανώλη Γλέζο, για τον οποίο έλεγε ότι είναι ένας άνθρωπος και πολιτικός με αρχές και ιδεώδη. Ο Λάκης Σάντας πέθανε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 2011, σε ηλικία 89 ετών.

  • 1928 Γεννήθηκε ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ελληνοκύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-1959 εναντίον της αγγλικής κατοχής. Ήταν δεύτερος στην ιεραρχία της ΕΟΚΑ και σκοτώθηκε από τους Άγγλους σε μάχη που δόθηκε κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά. Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί. Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας. Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος». Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου. Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα. Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου, περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ». Τότε, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου. Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.

  • 1932 Ο Αδόλφος Χίτλερ θέτει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές στη Γερμανία.

  • 1937 Γεννήθηκε ο Γιώργος Πάντζας. Δημοφιλής ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, που διακρίθηκε ιδιαίτερα στην κωμωδία. Ασχολήθηκε με την πολιτική και από το 2012 έως το 2019, διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

  • 1940 Ενθρονίζεται στο Θιβέτ ο νέος πεντάχρονος Δαλάι Λάμα.

  • 1942 Πέθανε ο Στέφαν Τσβάιχ. Αυστριακός ποιητής και συγγραφέας, ένας από τους «ιδανικούς αυτόχειρες» της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η φήμη του έφθασε στο απόγειο τις δεκαετίες ’40 και ’50, για να ακολουθήσει έκτοτε σταθερά καθοδική πορεία.

  • 1943 Στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα, ξεκινάει η απεργία των μαθητών

  • 1949 Γεννήθηκε ο Νίκι Λάουντα. Ο Νίκι Λάουντα υπήρξε από τις θρυλικές μορφές του μηχανοκίνητου αθλητισμού και ειδικότερα της Φόρμουλα 1. Η μεθοδικότητα στην προετοιμασία και η αποφασιστικότητα στους αγώνες ήταν τα δυο χαρακτηριστικά που τόν διέκριναν πάντα. Αναδείχθηκε τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1975, 1977, 1984), με 25 νίκες σε γκραν πρι, 24 πρωτιές στις εκκινήσεις και 24 ταχύτερους γύρους, ενώ 54 φορές ανέβηκε στο βάθρο των νικητών. Υπήρξε ο μοναδικός πιλότος που κέρδισε παγκόσμια πρωταθλήματος και με τις δύο κορυφαίες ομάδες της Φόρμουλα 1, την Φεράρι και την ΜακΛάρεν. Την 1η Αυγούστου 1976, ενεπλάκη σ' ένα φρικτό δυστύχημα κατά την διάρκεια του γκραν πρι του Νίρμπουργκρινγκ, που σημάδεψε τον ίδιο και την ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μετά την απόσυρση του από τις πίστες διακρίθηκε ως επιχειρηματίας, ιδρύοντας τρεις αεροπορικές εταιρείες, με πιο γνωστή την Lauda Air. Ο Αντρέας Νικολάους «Νίκι» Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1949 στην Βιέννη, στους κόλπους μιας μεγαλοαστικής οικογένειας της αυστριακής πρωτεύουσας. Ένα Μίνι Κούπερ που τού χάρισε η γιαγιά του στα 20 του, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που τόν έκανε να ασχοληθεί με το σπορ του αυτοκινήτου. Η απόφασή του αυτή δυσαρέστησε τους γονείς του, αλλά η αποφασιστικότητα και η πειθώ του έκαμψαν την αντίδρασή τους. Το 1972, πρωτοεμφανίστηκε στην Φόρμουλα 1 με την ομάδα της Μαρτς και το 1974 μεταπήδησε στην Φεράρι, που βρισκόταν υπό αναδιοργάνωση. Τον επόμενο χρόνο φανέρωσε το πλούσιο ταλέντο και σε συνδυασμό με την ποιότητα του μονοθεσίου του, κατέκτησε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο. Την 1η Αυγούστου 1976, ενώ βρισκόταν στο τιμόνι της Φεράρι στο περίφημο σιρκουί του Νίρμπουργκρινγκ, στη Γερμανία, το μονοθέσιο του έπεσε με σφοδρότητα πάνω σ' έναν διαχωριστικό τοίχο και έπιασε φωτιά. Ο Λάουντα έμεινε παγιδευμένος για σχεδόν ένα λεπτό μέσα στο κόκπιτ, προτού τον ανασύρουν σώο τρεις άλλοι οδηγοί. Οι εικόνες του φρικτού ατυχήματος του παγκόσμιου πρωταθλητή σόκαραν όλο τον κόσμο. Αλλά ο μαχητής Λάουντα επέζησε. Έξι εβδομάδες αργότερα, παρότι ακόμη βρισκόταν υπό ιατρική παρακολούθηση και αψηφώντας τα σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπό του, ταξίδεψε στην Ιταλία για να πάρει μέρος στο Γκραν Πρι της Μόντσα, αφήνοντας άναυδο τον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Εκείνη τη χρονιά, έδινε μάχη για τον τίτλο μέχρι και τον τελευταίο αγώνα με τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ, ο οποίος τελικά στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Αυτή η επική αναμέτρηση, που αν μη τι άλλο αποκάλυψε τον κάθε άλλο παρά συνηθισμένο χαρακτήρα του Αυστριακού οδηγού, βρίσκεται στο επίκεντρο της πλοκής της ταινίας του Ρον Χάουαρντ «Rush» (2013). Το 1977, ο Νίκι Λάουντα κέρδισε για δεύτερη φορά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή με τη Φεράρι και δύο χρόνια αργότερα αποσύρθηκε από τους αγώνες για να αφιερωθεί στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ιδρύοντας την Lauda Air, την πρώτη του αεροπορική εταιρεία. Οι αιθέρες ήταν το άλλο του πάθος. Αλλά οι αγώνες δεν έπαψαν να τόν θέλγουν και επανέκαμψε το 1982 στην Φόρμουλα 1, αυτή τη φορά στο τιμόνι μιας ΜακΛάρεν. Με την αγγλική ομάδα κατέκτησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή το 1984, για τρίτη και τελευταία φορά. Μετά το τέλος της καριέρας του, ο Λάουντα συνέχισε να είναι πανταχού παρών στους κύκλους της Φόρμουλα 1. Υπήρξε σύμβουλος της Φεράρι, επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Τζάγκουαρ, σχολιαστής της γερμανικής τηλεόρασης, μη εκτελεστικός πρόεδρος και μέτοχος της ομάδας Μερσέντες-Πετρόνας. Τα τοξικά αέρια που είχε εισπνεύσει στο παραλίγο μοιραίο ατύχημα του 1976 επηρέασαν τον οργανισμό του. Έπειτα από δύο μεταμοσχεύσεις νεφρών το 1997 και το 2005, χρειάστηκε να υποβληθεί σε επείγουσα επέμβαση μεταμόσχευσης πνεύμονα τον Αύγουστο του 2018. Ο Νίκι Λάουντα πέθανε στον ύπνο του, στο σπίτι του στην Βιέννη, στις 20 Μαΐου 2019, σε ηλικία 70 ετών.

  • 1956 Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Σβώλος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος ΠΕΕΑ και γραμματέας των Εξωτερικών, της Παιδείας και Θρησκευμάτων και της Λαϊκής Διαφώτισης

  • 1961 Το Πανεπιστήμιο της Φιλίας των Λαών στη Μόσχα ονοματίζεται «Πατρίς Λουμούμπα», προς τιμή του Κονγκολέζου αγωνιστή, που πάλεψε για την ανεξαρτησία της χώρας του από τον βελγικό ιμπεριαλισμό. Ο Λουμούμπα, που στη διάρκεια της σύντομης πρωθυπουργίας του επιχείρησε την προσέγγιση με την ΕΣΣΔ, δολοφονήθηκε από το καθεστώς Τζόζεφ Μομπούτου που πραξικοπηματικά (και με την υποστήριξη του Βελγίου και των ΗΠΑ) ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση του Κονγκό

  • 1973 Πέθανε η ηθοποιός Κατίνα Παξινού, βραβευμένη μεταξύ άλλων το 1944 με το βραβείο Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στο έργο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» και το 1949 με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Κατίνα Παξινού (το πραγματικό της όνομα ήταν Αικατερίνη Κωνσταντοπούλου) , μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς, μια εξέχουσα μορφή του ελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά και ήταν κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Σπούδασε μουσική και κλασικό τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε ανάλογες σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Πρωτοεμφανίστηκε στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά το 1920, ερμηνεύοντας τον βασικό ρόλο στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου. Το 1917 η Κατίνα Κωνσταντοπούλου παντρεύτηκε με τον επιχειρηματία Γιάννη Παξινό αλλά χώρισαν το 1923 (του οποίου θα κρατήσει το επίθετο για το υπόλοιπο της καλλιτεχνικής της πορείας) αφού απέκτησαν δύο κόρες, την Εθελ και την Ιλεάνα. Ως το 1926 η Παξινού πραγματοποίησε λυρικές εμφανίσεις στην Αθήνα και συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Κοστάντζα της Ρουμανίας, στη Βιέννη και το Βερολίνο. Το 1920 έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση, ερμηνεύοντας τη «Βεατρίκη», στο ομότιτλο, γραμμένο ειδικά για εκείνην, μελόδραμα του Δημήτρη Μητρόπουλου. Η μουσικότητα χαρακτήρισε ευθύς εξ αρχής και ως το τέλος την τέχνη της, ακόμα και όταν μεταπήδησε στο θέατρο πρόζας. Το 1929 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Η Γυμνή Γυναίκα». Εκεί γνωρίζει τον Αλέξη Μινωτή, τον ερωτεύεται και τον παντρεύεται Το 1931, οι Κατίνα Παξινού , Αλέξης Μινωτής και Αιμίλιος Βεάκης συγκροτούν θίασο, ο οποίος ανεβάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου. Το 1932, ο Φώτος Πολίτης, ο οποίος την ίδια χρονιά αναλαμβάνει τη διεύθυνση του μετονομασμένου (από «Βασιλικό Θέατρο») «Εθνικού Θεάτρου» καλεί το ζεύγος, πλέον, Παξινού- Μινωτή να εργαστούν στο Εθνικό Θέατρο. Από το 1932 έως το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν. Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση. Το 1941 η εταιρεία «Παραμάουντ» ετοίμαζε την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ερνεστ Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», βασισμένου στις εμπειρίες του ιδίου από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Αναζητώντας ηθοποιό για το πρόσωπο – άξονα του έργου, την Τσιγγάνα Πιλάρ, κάποιοι θυμήθηκαν την Κατίνα Παξινού στο ρόλο της «Ηλέκτρας». Η Παξινού προκάλεσε πρωτοφανείς «δυσκολίες» στο Χόλιγουντ. Πρώτα – πρώτα αρνήθηκε να κάνει δοκιμαστικά, ύστερα άλλαξε μόνη της το κοστούμι του ρόλου της και, επιπλέον, χρειάστηκε να την κινηματογραφήσουν με τρεις μηχανές λήψης, συγχρόνως, για να μπορέσουν να συλλάβουν το συνεχή ερμηνευτικό δυναμισμό της, καθώς η μεγάλη ηθοποιός «αποδιοργανωνόταν» με τα μικρά ανεξάρτητα κινηματογραφικά πλάνα. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό και οι Αμερικανοί υποχρεώθηκαν να δώσουν το «Οσκαρ» ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου σε μια άγνωστη ξένη, η οποία δέχτηκε το βραβείο «για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου του Εθνικού Θεάτρου, ζωντανών ή νεκρών». Το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη. Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Το 1968 η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής, αποκλείστηκαν από το Εθνικό Θεάτρο, με απόφαση της δικτατορίας και συγκροτούν δικό τους θίασο που εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους. Στο «Σινεάκ», το κινηματοθέατρο που αργότερα θα μετονομαστεί σε «Θέατρο Παξινού», παίζει στα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο’ Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971 — 1972 ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», τη «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ όπου θριαμβεύει με την ερμηνεία της, παρά τον καλπάζοντα καρκίνο, που τη χτύπησε. Πιστή στο θέατρο, αλλά και με «Οσκαρ» στον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού συμμετείχε σε 11 ταινίες. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τον Όρσον Γουέλς («Ο κύριος Αρκάντιν», 1955), τον Λουκίνο Βισκόντι («Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του», 1960) και φυσικά τον Σαμ Γουντ ( «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα»), όπου έπαιξε τη δυναμική αντάρτισσα του ισπανικού εμφυλίου που μπορούσε να προβλέπει το μέλλον. Μοναδική ελληνική ταινία, στην οποία πρωταγωνίστησε, το 1969, ήταν «Το νησί της Αφροδίτης» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκαλενάκη, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξη Πάρνη. Η Παξινού διέπρεψε στους ρόλους του αρχαίου δράματος. Ανεπανάληπτη Ηλέκτρα, τρομερή Μήδεια, συγκλονιστική Ιοκάστη, σπαρακτική Εκάβη, υπερήφανη Κλυταιμνήστρα αλλά και μοναδική κυρία Αλβινγκ, αγέρωχη Μπερνάρντα Αλμπα και ακούραστη Μάνα Κουράγιο που ήταν και ο τελευταίος της ρόλος. Η φήμη της ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας, έτσι το Αμερικανικό Εθνικό Θέατρο την κάλεσε να παίξει το 1950 στην εναρκτήρια παράστασή του με το έργο του Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα αγγλικά. Επίσης, βραβεύτηκε με το «Οσκαρ» ηθοποιίας για το ρόλο της Πιλάρ στην ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα», η οποία στηρίχτηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ερνεστ Χεμινγουέι και αναφέρεται στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Η Παξινού έπαιξε σε μια και μόνο ταινία ελληνικής παραγωγής, το 1969, στο «Νησί της Αφροδίτης» του Γιώργου Σκαλενάκη, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξη Πάρνη. Ο Αλέκος Σακελλάριος ήθελε πολύ να παίξει η Παξινού τον ρόλο της θείας Καλλιόπης στη ταινία του « Η Θεία από το Σικάγο», αλλά αντέδρασε ο Φίνος, που πίστευε ότι η ταινία δεν θα έχει επιτυχία, επειδή έχουν μάθει να τη βλέπουν σε τραγωδίες στην Επίδαυρο και όχι σε ελαφρές κωμωδίες στο σινεμά. Εκτός από τις αξέχαστες ερμηνείες της στο Θέατρο και τον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952. Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλα Ντ' Εστέ».

  • 1974 Γεννήθηκε ο Τζέιμς Μπλαντ, άγγλος τραγουδοποιός, που κινείται μεταξύ τζαζ, ροκ και σόουλ(«You’re Beautiful», «Goodbye My Lover».

  • 1986 Το Τριμελές Εφετείο Πειραιά αθωώνει τους πέντε φύλακες, που είχαν θεωρηθεί πρωτόδικα υπεύθυνοι για την τραγωδία της «Θύρας 7» στο γήπεδο Καραϊσκάκη και είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών.

  • 1987 Πέθανε ο Άντι Γουόρχολ: Ο «Πάπας» της Ποπ Αρτ. Αμερικανός ζωγράφος, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές του κινήματος της Ποπ Αρτ.

  • 1992 Πέθανε ο Μάρκος Βαφειάδης. Ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο Μάρκος Βαφειάδης διετέλεσε αρχιστράτηγος του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, πρόεδρος της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης»(1947-1948) και μετά τον επαναπατρισμό του από την Σοβιετική Ένωση, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1989-1990). Ο Μάρκος Βαφειάδης γεννήθηκε στο Ερζερούμ (Η Θεοδοσιούπολη των Βυζαντινών) της Ανατολικής Τουρκίας στις 28 Ιανουαρίου 1906. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέφυγε αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια στην Καβάλα, όπου εργάστηκε ως καπνεργάτης Από το 1928, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όντας ήδη μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεο­λαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ). Το 1932 καταδικάστηκε σε φυλάκιση και εξορία για την πολιτική του δράση , αλλά μετά την αποφυλάκισή του, τον Οκτώβριο του 1933, εργάστηκε ως καθοδηγητής του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, την Ήπειρο και τη Μακεδονία. Στις παραμονές της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου εκτοπίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο, απ’ όπου απέδρασε στο τέλος του ίδιου μήνα. Από το καλοκαίρι του 1937 ανέλαβε την καθοδήγηση του κόμματος στην Κρήτη και υπήρξε εκ των πρωτεργατών (μαζί με τον Αριστομένη Μητσοτάκη και τον Εμμανουήλ Μάντακα) του Κινήματος των Χα­νίων εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά (28-29 Ιουλίου 1938). Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος (του μόνου σοβαρού κατά του Μεταξά) επέστρεψε στην Αθήνα, όπου συνελήφθη. Φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία και στην συνέχεια εκτοπίστηκε στη Γαύδο. Τον Μάιο του 1941 δραπέτευσε και συνέχισε τη δράση του στη γερμανοκρατούμενη Κρήτη, και στη συνέχεια στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το 1942 εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ορίστηκε υπεύθυνος του ΕΛΑΣ Μακεδονίας. Τον Μάιο του 1944 εκλέχθηκε εθνοσύμβουλος Θεσσαλονίκης για τη συνέλευση των Κορυσχάδων, στην οποία όμως δεν έλαβε μέρος. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου διαφώνησε με τον Άρη Βελουχιώτη, που πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για σύγκρουση με τους Άγγλους. Κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών ο ΕΛΑΣ Μακεδονίας υπό την καθοδήγησή του δεν συγκρούστηκε με τα βρε­τανικά στρατεύματα. Τον Φεβρουάριο του 1946, διαφώνησε με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος πρότεινε ένοπλη αναμέτρηση, τον Ιούλιο όμως της ίδιας χρονιάς ο Ζαχαριάδης τον όρισε αρχηγό των αντάρτι­κων ομάδων που είχαν καταφύγει στα βουνά. Τον Οκτώβριο του 1946, όταν ιδρύθηκε το Γενικό Στρατηγείο του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», ο Μάρκος Βαφειάδης ανέλαβε την ηγεσία του και στις 24 Δεκεμβρίου 1947 ονομάστηκε πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών της «Προσωρινής Δη­μοκρατικής Κυβέρνησης» (γνωστή και ως «Κυβέρνηση του Βουνού»). Η διαφω­νία του με τον Ζαχαριάδη σε ζητήματα τακτικής οδήγησε στην απομάκρυνσή του από τις ηγετικές θέσεις και κατά την διάρκεια της 5ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (30 Ιανουαρίου 1949) καθαιρέθηκε από όλα τα αξιώματα. Τον Οκτώβριο του 1950, με απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, διαγράφηκε από μέλος του κόμματος, ενώ βρισκόταν απομονωμένος στη Σοβιετική Ένωση. Τον Φεβρουάριο του 1957, μετά την καθαίρεση Ζαχαριάδη και την ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ από τον Κώστα Κολιγιάννη, εκλέχθηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ο Βαφειάδης διαφώνησε για μια ακόμη φορά με την νέα ηγεσία του ΚΚΕ με αποτέλεσμα να καθαιρεθεί από το Πολι­τικό Γραφείο τον Ιανουάριο του 1958 και να διαγραφεί από το ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1964. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, αποκαταστάθηκε από το ΚΚΕ Εσωτερικού και στις 26 Μαρτίου 1983 επαναπατρίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση, ύστερα από παραμονή 33 ετών. Στις 23 Μαΐου 1984, συναντήθηκε με τον παλιό του αντίπαλο στον Εμφύλιο Πόλεμο, τον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο, με τον οποίο αγκαλιάστηκαν και τόνισαν την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση. Από το 1985 συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990. Ο Μάρκος Βαφειάδης πέθανε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» της Αθήνας στις 22 Φεβρουαρίου 1992, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 86 ετών. Την θέση του στην Βουλή κατέλαβε ο Κώστας Λαλιώτης.

  • 1993 Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφασίζει τη δημιουργία Διεθνούς Δικαστηρίου για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

  • 1993 H «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της Μάνου Χατζιδάκι δίνει συναυλία διαμαρτυρίας κατά του Νεοναζισμού με έργα Βάιλ, Λιστ και Μπάρτοκ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το πρόγραμμα της συναυλίας περιέχει ένα κείμενο — μανιφέστο του μεγάλου έλληνα συνθέτη κατά του νεοναζισμού, με τίτλο «Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού». Στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, το μουσικό σύνολο που ο ίδιος είχε δημιουργήσει στις 23 Νοεμβρίου 1989. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου, υπέστη καρδιακό επεισόδιο και από τότε η ζωή του κύλησε με πολλά προβλήματα υγείας, μέχρι την αποδημία του στις 15 Ιουνίου 1994. Η συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων δόθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Διαμαρτυρία κατά του Νεοναζισμού» και περιλάμβανε έργα Κουρτ Βάιλ (Συμφωνία αρ. 2), Φραντς Λιστ (Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1) και Μπέλα Μπάρτοκ (Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 3) με σολίστ τον ούγγρο πιανίστα Γκιόργκι Σάντορ. Ήταν μία εποχή που τα νεοναζιστικά πολιτικά μορφώματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην Ευρώπη, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το πρόγραμμα της συναυλίας περιείχε και ένα κείμενο-μανιφέστο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη κατά του νεοναζισμού, που «δεν είναι οι άλλοι… είμαστε εσείς και εμείς», με τίτλο «Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού». Το κείμενο αυτό του Χατζιδάκι είναι διαχρονικά επίκαιρο και διατηρεί ατόφια την αξία του. Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει. Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητου σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω. Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία. Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

  • 1994 Στις ΗΠΑ, ο αξιωματούχος της CIA, Όλντριτς Έιμς, συλλαμβάνεται με τη σύζυγο του με την κατηγορία της διενέργειας κατασκοπίας υπέρ της ΕΣΣΔ και της Ρωσίας.

  • 2007 Πέθανε ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους κορυφαίους έλληνες κινηματογραφιστές. Ιδιαίτερα με τις ταινίες του «Μαγική Πόλις» (1954) και «Ο Δράκος» (1956), έφερε ένα φρέσκο αέρα στο κλίμα της γενικής μετριότητας που επικρατούσε στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, κατορθώνοντας ν’ αναδείξει την «κρυμμένη» από το επίσημο κάδρο ελληνική πραγματικότητα, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο. Σκηνοθέτησε συνολικά 11 ταινίες μυθοπλασίας, που κατέκτησαν πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Ο πατέρας του, ο δικηγόρος και πολιτικός Ιωσήφ Κούνδουρος (1885-1942), κρητικός από ατέλειωτες γενιές, δεν ανέχονταν ο γιος του να πολιτογραφηθεί Αθηναίος. Τον μετέφερε στην Κρήτη, τυλιγμένο σε μία πάνα, ώστε να γραφτεί στα δημοτολόγια του Αγίου Νικολάου, στις 15 Δεκεμβρίου 1926. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία αποφοίτησε το 1948. Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου εξορίστηκε στη Μακρόνησο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Μετά την αποφυλάκισή του αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και το 1954 σκηνοθέτησε την ταινία «Μαγική πόλις», με την οποία επιβλήθηκε αμέσως ως ένας ταλαντούχος και πρωτότυπος σκηνοθέτης. Η ταινία, που εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, καταπιάνεται με τη ζοφερή πραγματικότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τα προβλήματα των απλών ανθρώπων τού λαού. Με το νεορεαλιστικό της ύφος, προαναγγέλλει την επόμενη ταινία του με τίτλο «Ο δράκος» (1956), η οποία μέχρι και σήμερα παραμένει μία από τις πιο σημαντικές δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο ήρωάς του, ένας απλός υπαλληλάκος που η ομοιότητά του με έναν επικίνδυνο καταζητούμενο της αστυνομίας τον σπρώχνει στο να ζήσει μία σύντομη, αλλά έντονη εμπειρία, εκφράζει τη μοναξιά και την αποξένωση του μικροαστού σε μία καταπιεστική, χωρίς κανένα διέξοδο, κοινωνία, που ο σκηνοθέτης καταγράφει με ένα στυλ που ισορροπεί με επιτυχία τα νεορεαλιστικά στοιχεία με εκείνα του εξπρεσιονισμού. Με τις δύο αυτές ταινίες του ο Κούνδουρος είναι ο πρώτος έλληνας σκηνοθέτης που «μπολιάζει τον κινηματογράφο με την εικαστική αντίληψη του πλάνου», όπως επισημαίνει ο συγγραφέας Γιάννης Σολδάτος και σηματοδοτεί την έναρξη της καλλιτεχνικής ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου. Το 1958 ακολουθούν «Οι παράνομοι», που περιγράφουν τη φυγή μιας ομάδας ανταρτών στο τέλος του εμφυλίου πολέμου. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1959, όπου έλαβε εξαιρετικά θετικά σχόλια από κριτικούς και κοινό, ενώ την επόμενη χρονιά προβλήθηκε από το BBC. Το 1959 γυρίζει την τέταρτη ταινία του «Στο Ποτάμι», όπου αφηγείται διάφορες ιστορίες με επίκεντρο ένα ποτάμι των βόρειων συνόρων της χώρας και με στόχο την καταγγελία τού πολέμου και της παράλογης καταστροφής. Η προσπάθειά του, όμως, να αφηγηθεί τις ιστορίες του αυτές με ένα παράλληλο μοντάζ αντιμετωπίζει την αντίδραση του αμερικανού συμπαραγωγού του, που επεμβαίνει και ξαναμοντάρει την ταινία σύμφωνα με τις δικές του απαιτήσεις, καταστρέφοντας έτσι την αρχική σύλληψη του σκηνοθέτη. Το 1963 υπογράφει τις «Μικρές Αφροδίτες» σε σενάριο του Βασίλη Βασιλικού, μία ταινία με κύρια χαρακτηριστικά τον έντονο ερωτισμό και την πλαστική ομορφιά των εικόνων. Τον ίδιο χρόνο, η ταινία κατακτά το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου, βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μουσικής και κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Το 1967 γυρίζει την τολμηρή ταινία «Πρόσωπο της Μέδουσας», η οποία έμεινε ημιτελής λόγω της αναχώρησης του Κούνδουρου από την Ελλάδα, την επομένη του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Αργότερα, η ταινία ολοκληρώθηκε στην Ιταλία και παρουσιάστηκε με τον τίτλο «Vortex». Μετά την πτώση της δικτατορίας και την επιστροφή του στην Ελλάδα, υπογράφει το μουσικοπολιτικό ντοκιμαντέρ «Τα Τραγούδια της Φωτιάς» (1975) για την πτώση της χούντας και το 1978 το «1922», μία ταινία με θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη «Το νούμερο 31328». Η ενασχόλησή του με θέματα της ελληνικής ιστορίας συνεχίζεται και στις δύο επόμενες ταινίες του: Το «Μπορντέλο» (1984) αφηγείται την ιστορία της Ρόζας Βοναπάρτη (της περιβόητης «Μαντάμ Ορντάνς» του Αλέξη Ζορμπά) και των «κοριτσιών» της, στην Κρήτη την περίοδο του αγώνα για την απελευθέρωσή της και ο «Μπάιρον: Μπαλάντα για έναν δαίμονα» (1992) εκτυλίσσεται στο επαναστατημένο Μεσολόγγι του 1824, όταν καταφθάνει εκεί ο Λόρδος Βύρων. Το 1998 παρουσιάζει την ταινία «Οι Φωτογράφοι», μία σύγχρονη αφήγηση της τραγωδίας του Σοφοκλή «Αντιγόνη» και το 2012 την τελευταία του δημιουργία «Ένα πλοίο για την Παλαιστίνη», μία ταινία πολιτική και επίκαιρη, αγγλικής παραγωγής, σε δικό του σενάριο. Είχε, επίσης, σκηνοθετήσει τα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ: «Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Αντιγόνη» και «Ελληνιστί Κύπρος». Το 1998 εκδόθηκε το βιβλίο του «Stop Carré», με μακέτες, σχέδια και φωτογραφίες από τα πρόσωπα, τα σκηνικά και τα κοστούμια των ταινιών του. Το 2009 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Ονειρεύτηκα πως πέθανα».

  • 2015 Σοβαρά επεισόδια σημειώνονται πριν από την έναρξη του αγώνα Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού για το Πρωτάθλημα Ελλάδας, με εισβολή οπαδών του «τριφυλλιού» στον αγωνιστικό χώρο. Τελικά, οι πράσινοι θα επικρατήσουν με 2-1.

  • 2016 Τα εγκληματικά δίκτυα διακίνησης ανθρώπων αποκόμισαν καθαρά κέρδη ύψους 3 έως 6 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2015 από την παράνομη μεταφορά προσφύγων, ανακοινώνει η Europol.

  • 2017 Πέθανε ο ηθοποιός Θέμης Μάνεσης. Ο ηθοποιός Θέμης Μάνεσης «έφυγε» από τη ζωή, σε ηλικία 72 ετών, στις 22 Φεβρουαρίου 2017. Έγινε ευρύτερα γνωστός το 1982 από τη δραματική ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Φυλακές Ανηλίκων», στην οποία υποδυόταν ένα νεαρό μηχανόβιο, που συλλαμβάνεται για ληστεία και καταδικάζεται σε φυλάκιση στον Κορυδαλλό. Είχε ξεχωρίσει μέσα από τους ρόλους του τόσο στο θέατρο όσο και σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως «Οι απέναντι» του Γιώργου Πανουσόπουλου (1981), «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου (1980), «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» του Θόδωρου Μαραγκού (1980), «Κόκκινος δράκος» του Μανούσου Μανουσάκη (1998), αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Oι Αυθαίρετοι», «Δύο Ξένοι» κ.ά.

  • 2020 Πέθανε η Κική Δημουλά. Η Κική Δημουλά ήταν διακεκριμένη και πολυβραβευμένη ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Η Βασιλική Ράδου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου του 1931, με καταγωγή από την Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της, προσελήφθη ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία εργάστηκε επί 25 χρόνια, έως το 1974, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Για μία οκταετία εργάστηκε αποσπασμένη στη σύνταξη του περιοδικού «Κύκλος», που εξέδιδε η τράπεζα, με λογοτεχνικό και οικονομικό περιεχόμενο, στο οποίο δημοσιεύονταν κείμενά της. Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά (1921-1986), ο οποίος εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Η Κική Δημουλά πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1952 με την ποιητική συλλογή «Ποιήματα», την οποία αποκήρυξε μετά από λίγο και την απέσυρε από την κυκλοφορία. Το 1972 τιμήθηκε με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε Ποτέ», το 1996 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης» και το 2001 με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της. Τον ίδιο χρόνο της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μόλις η τρίτη γυναίκα που έτυχε αυτής της τιμής, από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας. Οι βραβεύσεις για την Κική Δημουλά συνεχίστηκαν το 2009 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της και το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, επίσης, για το σύνολο του έργου της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου (Αγγλικά Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά, Σουηδικά κ.ά.). Η Κική Δημουλά έχει να επιδείξει κι ένα μικρό σε έκταση αφηγηματικό έργο, μία επιλογή του οποίου περιέχεται στο βιβλίο «Εκτός Σχεδίου» (2005). Κυκλοφορούν, επίσης, η ομιλία που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της με τίτλο «Ο Φιλοπαίγμων Μύθος» (2004) και η ομιλία της στην Αρχαιολογική Εταιρεία με τίτλο «Έρανος σκέψεων» (2009). Ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά ακολούθησε μία εξελικτική πορεία, με επιδράσεις από την καβαφική ποίηση στο ξεκίνημά του και με βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία τη λογοπλαστική τάση και την εικονοπλαστική ενάργεια. Ο προβληματισμός της Δημουλά, σαφώς υπαρξιακός, εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτησή της για το νόημα της φθαρτής ανθρώπινης ζωής. Τα θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Στοιχεία της γραφής της είναι ο γοργός και αιχμηρός στίχος, ο ειρωνικός τόνος με τη χρήση των λέξεων της καθαρεύουσας, της τεχνολογίας, της αργκό ή και νεολογισμών, η φιλοπαίγμων διάθεση με την παράθεση αντίθετων ή ομόηχων λέξεων, η ηθελημένη αμέλεια στη σύνταξη και οι επαναλήψεις.

Previous
Previous

Τήνος, πρόγνωση καιρού

Next
Next

Εορτασμός Αγίας Φιλοθέης στην Ιερά νήσο Τήνο