Σαν σήμερα, 13 Φεβρουαρίου

Γιορτάζουν

• Ακύλας

• Πρίσκιλλα

Επέτειοι και Λοιπές Εορτές

• Διεθνής Ημέρα Προφυλακτικού

• Τρίτη της Άφεσης. Έτσι ονομάζεται η Τρίτη πριν από την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής για τη Δυτική Χριστιανοσύνη (Shrove Tuesday στα Αγγλικά), επειδή την ημέρα αυτή οι πιστοί ζητούν συγχώρεση για τις αμαρτίες του προηγούμενου χρόνου. Ονομάζεται επίσης και Λιπαρή Τρίτη (Mardi Gras στα γαλλικά), επειδή την ημέρα αυτή τα νοικοκυριά καταναλώνουν ό,τι λιπαρό φαγητό υπάρχει στο σπίτι, ενόψει της μεγάλης νηστείας που ξεκινά την επομένη, την Τετάρτη των Τεφρών (Ash Wednesday), όπως ονομάζεται. Θυμίζει, δηλαδή, τη δική μας Κυριακή της Τυρινής. Το κυρίαρχο έδεσμα της ημέρας στον αγγλόφωνο κόσμο είναι η τηγανίτα (pancake) και στην Πορτογαλία ένα είδος λουκουμά (malasada). Σε πολλές πόλεις της Αγγλίας γίνονται τηγανητοδρομίες, μία παράδοση που κρατάει από το 1445, όταν μία νοικοκυρά που έφτιαχνε τηγανίτες πανικοβλήθηκε από το άκουσμα της καμπάνας που καλούσε τους πιστούς στην εκκλησία για την καθιερωμένη λειτουργία της ημέρας και βγήκε στο δρόμο με το τηγάνι ανά χείρας. Την ίδια ημέρα, ο ανδρικός πληθυσμός επιδίδεται σε αγώνες ποδοσφαίρου στο δρόμο, για να θυμηθεί την καταγωγή και τις ρίζες του δημοφιλούς αθλήματος. Η Τρίτη της Άφεσης σηματοδοτείται και από τη λήξη τριών από τα γνωστότερα καρναβάλια του κόσμου: του Ρίο, της Νέας Ορλεάνης και της Βενετίας.

• Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου. Η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου καθιερώθηκε με απόφαση της UNESCO στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, έπειτα από πρόταση της Ισπανικής Ακαδημίας Ραδιοφώνου. Αρχικά, η πρόταση των Ισπανών ήταν να τιμάται η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου στις 30 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της περίφημης εκπομπής του Όρσον Γουέλς το 1938, που έμεινε στην ιστορία ως ο «Πόλεμος των Κόσμων». Η UNESCO, όμως, αποφάσισε διαφορετικά και πρόκρινε τη 13η Φεβρουαρίου, ημερομηνία κατά την οποία το 1946 πρωτολειτούργησε το ραδιόφωνο του ΟΗΕ. Σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Ραδιοφώνου είναι ο εορτασμός του ραδιοφώνου ως Μέσου Μαζικής Επικοινωνίας, η βελτίωση της διεθνούς συνεργασίας μεταξύ των ραδιοφωνικών οργανισμών και η ενθάρρυνση των μεγάλων διεθνών δικτύων, όσο και των τοπικών ραδιοφώνων, να προωθήσουν την πρόσβαση στην πληροφόρηση και την ελευθερία της έκφρασης στα ερτζιανά.

• Εθνική Ημέρα Τορτελίνι στις ΗΠΑ

• Τρίτη και 13: Ποιοι και γιατί τη θεωρούν γρουσούζικη μέρα…Δεισιδαιμονία που απαντάται στους Έλληνες και τους Ισπανόφωνους λαούς. Γενικώς, η Τρίτη θεωρείται αποφράς ημέρα, δηλαδή γρουσούζικη και επικίνδυνη για τους λαούς αυτούς. Όταν συμπίπτει Τρίτη και 13, οι προληπτικοί τη θεωρούν πολύ άτυχη και επικίνδυνη ημέρα. Για τους υπόλοιπους λαούς η γρουσούζικη ημέρα είναι η Παρασκευή και 13. Οι Ισπανόφωνοι εκφράζουν την ημέρα με την παροιμία «En martes, ni te cases ni te embarques» («Την Τρίτη, μη παντρεύεσαι και μη ξεκινάς ταξίδι»). Κάτι ανάλογο ισχύει και στα καθ’ ημάς, όταν οι προληπτικοί μέσα στην Τρίτη αποφεύγουν να αρχίσουν οποιαδήποτε εργασία, να επιχειρήσουν ταξίδι ή να τελέσουν αρραβώνα. Αντίθετα, η Τρίτη είναι η κατάλληλη για εκδηλώσεις μαγείας. Κατά την ελληνική παράδοση, η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη, καθώς την ημέρα αυτή η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453). Όπως παρατηρεί ο “πατέρας” της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης (1852-1921), η ερμηνεία αυτή είναι υστερογενής, αφού και οι σύγχρονοι στην Άλωση απέδωσαν την εθνική εκείνη συμφορά στην ολέθρια επίδραση της ημέρας. Μαρτυρία για την πρόληψη αυτή υπάρχει ήδη από το 1164. Η εξήγηση της δεισιδαιμονίας πρέπει να αναζητηθεί, κατά τον Νικόλαο Πολίτη, σε αστρολογικές προβλέψεις. Σύμφωνα με αυτές, την Τρίτη κυρίαρχος είναι ο πλανήτης Άρης, ενώ σε κάποια ώρα της ημέρας (η «κακιά ώρα») επικρατεί μαζί με τον πλανήτη Κρόνο. Γι’ αυτό η ώρα αυτή καθίσταται ιδιαίτερα επικίνδυνη. Επειδή, όμως, κανείς δεν μπορεί να την προσδιορίσει, ολόκληρη η Τρίτη αντιμετωπίζεται ως αποφράς ημέρα. Το 13 είναι ο κατεξοχήν κακότυχος αριθμός, που σπάει την αρμονία του 12 (12 Θεοί του Ολύμπου, 12 άθλοι του Ηρακλή, 12 φυλές του Ισραήλ, 12 μαθητές του Χριστού, 12 Ιμάμηδες κλπ). Με την προσθήκη του αριθμού 1 σχηματίζεται η αρχή ενός νέου κύκλου. Το άγνωστο, που αντιπροσωπεύει ο αριθμός 13, προκαλεί ανησυχία στους ανθρώπους κι έτσι άρχισαν να το συνδέουν με ατυχή γεγονότα.

Χριστιανικό Εορτολόγιο

Ορθόδοξη Εκκλησία

• Οσίου Μαρτινιανού.

• Αγίων αποστόλων Ακύλα και Πρισκίλλης. Ζεύγος Ιουδαίων, που μυήθηκε στον Χριστιανισμό από τον Απόστολο Παύλο. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 13 Φεβρουαρίου και μεμονωμένα του Ακύλα στις 14 Ιουλίου. Κατά τον διωγμό των Εβραίων από τον ρωμαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο (41-54), ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα αναγκάστηκαν να φύγουν από τη Ρώμη, όπου έμεναν, και να καταφύγουν στην Κόρινθο, όπου ασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού. Εκεί μυήθηκαν από τον Απόστολο Παύλο στο χριστιανισμό και τον ακολούθησαν στις αποστολικές του περιοδείες. Δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για το τέλος τους. Βάσιμη είναι η άποψη ότι κοιμήθηκαν εν ειρήνη, ενώ μερικοί συναξαριστές αναφέρουν ότι αποκεφαλίστηκαν από τους ειδωλολάτρες. Το 2000 ο μακαριστός Aρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στην προσπάθειά του να φέρει πιο κοντά τη νεολαία στην Εκκλησία, πρότεινε να εορτάζεται η γιορτή των ερωτευμένων στις 13 Φεβρουαρίου, ημέρα που η Ορθοδοξία τιμά τη μνήμη των Αγίων Ακύλα και Πρίσκιλλας.

• Αγίων μαρτύρων Πατρός και Υιού.

• Οσίου Ευλογίου, αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

• Οσίου Συμεών του μυροβλήτου.

• Αγίου Γεωργίου, αρχιεπισκόπου Λευκορωσίας.

• Οσίας Σεραφείμας, της εκ Ρωσίας.

• Εγκαινίων του ιερού ναού της Θεοτόκου και της αγίας Θεκλας.

Καθολική Εκκλησία

• Αγίου Πολυεύκτου, προστάτη των συμφωνιών και των συμβολαίων.

• Αγίας Βατρίκης.

• Αγίας Ερμενίλδης.

Είπαν…

“Να επιζητείς τον σεβασμό και οχι την προσοχή… Διαρκεί περισσότερο !!!”

Είπαν…

“Ο άνθρωπος κυβερνάει τις αισθήσεις του, ενώ το ζώο κυβερνιέται από αυτές.”

Γκαίτε. Γερμανός φιλόσοφος και συγγραφέας.(«Φάουστ»). Το πλήρες όνομά του είναι Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε.

View fullsize

Σαν σήμερα, 13 Φεβρουαρίου

Τι έγινε σαν σήμερα 13 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα και τον Κόσμο

• 1332 Πέθανε ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

• 1633 Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι φτάνει στη Ρώμη για τη δίκη του ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης.

• 1754 Γεννήθηκε ο Ταλεϊράνδος. Γάλλος πολιτικός και διπλωμάτης. Στις 13 Φεβρουαρίου 1754 γεννήθηκε ο Ταλεϊράνδος. Γάλλος πολιτικός και διπλωμάτης, υπηρέτης πολλών αφεντάδων. Το 1796 έγινε για πρώτη φορά υπουργός Εξωτερικών στο καθεστώς του Διευθυντηρίου. Στη συνέχεια, όταν κατάλαβε ότι ο Ναπολέων χάνει το παιχνίδι, ήρθε σε συνεννόηση με τον τσάρο της Ρωσίας και τον Μέτερνιχ, δίνοντάς τους στρατιωτικά και άλλα μυστικά. Μετά την είσοδο των στρατευμάτων του αντιγαλλικού συνασπισμού στο Παρίσι το 1814 έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας και πρωτοστάτησε στην παλινόρθωση της μοναρχίας. Το όνομα του Ταλεϊράνδου έγινε συνώνυμο της ανηθικότητας και της διαφθοράς στη διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων. Ο ίδιος, στην αυτοβιογραφία του, ομολογούσε ότι κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας έδωσε 14 όρκους, που ο ένας ήταν αντίθετος με τον άλλο. Είχε, επίσης, δωροδοκηθεί από όλες τις κυβερνήσεις και τους αρχηγούς κρατών που χρειάζονταν τη βοήθειά του. Σύμφωνα με κατά προσέγγιση υπολογισμούς, μέσα σε δυο χρόνια (1797–1799) πήρε από αυτές τις «υπηρεσίες» του 13.650.000 χρυσά φράγκα. Πέθανε το 1838.

• 1766 Γεννήθηκε ο Τόμας Μάλθους, άγγλος οικονομολόγος και ιερωμένος, που θεωρείται ο «πατέρας» της δημογραφίας. Διατύπωσε το νόμο που φέρει το όνομά του, σύμφωνα με τον οποίο ο πληθυσμός τείνει να αυξάνει γρηγορότερα από την τροφή που χρειάζεται για τις ανάγκες του. (Θαν. 23/12/1834)

• 1867 Το εμβληματικό βαλς του Γιόχαν Στράους «Ο Γαλάζιος Δούναβης» κάνει πρεμιέρα στη Βιέννη. Το βαλς των βαλς. Το σήμα-κατατεθέν του Γιόχαν Στράους υιού (1825-1899) κι ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια της κλασσικής μουσικής. Το έργο, ο πλήρης τίτλος του οποίου είναι Στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη (An der schönen blauen Donau), γράφτηκε το φθινόπωρο του 1866 από τον αυστριακό συνθέτη Γιόχαν Στράους υιό, τον επονομαζόμενο Βασιλιά των Βαλς. Ήταν παραγγελία του διευθυντή της Ανδρικής Χορωδίας της Βιέννης, Γιόχαν Χέρμπεκ (1831-1877), που ήθελε ένα νέο έργο, γεμάτο ζωντάνια, για να το παρουσιάσει στις καρναβαλικές εκδηλώσεις της πρωτεύουσας των Αψβούργων, με σκοπό να αναστρέψει το βαρύ κλίμα που επικρατούσε στη Βιέννη από την ήττα του αυστριακού στρατού στον «Πόλεμο των επτά εβδομάδων» με την Πρωσία. Ο Στράους συνέθεσε τη μουσική και την αφιέρωσε στον ελληνικής καταγωγής μαικήνα των τεχνών και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Χορωδίας, Νικόλαο Δούμπα (1830-1900). Τον τίτλο εμπνεύστηκε από ένα στίχο του ούγγρου ποιητή Καρλ Μπεκ (1817-1879) για τον «Δούναβη, τον όμορφο γαλάζιο Δούναβη», που διέσχιζε τη γενέτειρά του Μπάγια και όχι τη Βιέννη. Τους στίχους έγραψε ο αστυνομικός και μέλος της χορωδίας Γιόζεφ Βάιλ. Θεωρήθηκαν ότι δεν ταίριαζαν με την ποιότητα της μουσικής του Στράους και αντικαταστάθηκαν με νέους, που έγραψε το 1890 ο αυστριακός δικηγόρος και συνθέτης Φραντς φον Γκέρνερτ (1821-1900). Η πρεμιέρα του Γαλάζιου Δούναβη δόθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1867, σε συναυλία της Ανδρικής Χορωδίας της Βιέννης στην αίθουσα Ντιάνα της Βιέννης. Δεν είχε μεγάλη απήχηση, γεγονός που στενοχώρησε τον Στράους. «Ο διάβολος μου πήρε το βαλς, θα ήθελα να γνώριζε επιτυχία» φέρεται να δήλωσε. Η επιθυμία του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα. Το καλοκαίρι του 1867, το έργο παρουσιάστηκε στην ορχηστρική του εκδοχή στην Παγκόσμια Εμπορική Έκθεση των Παρισίων και αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η ορχηστρική εκδοχή του Γαλάζιου Δούναβη είναι αυτή που επικράτησε τελικά και εκτόξευσε τη δημοτικότητα του μουσικού αυτού έργου ανά του αιώνες.

  Ο Γαλάζιος Δούναβης...

  Είναι ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Αυστρίας.

  Ανακρούσθηκε ως επίσημος ύμνος της Αυστρίας κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης της χώρας στις 29 Απριλίου 1945 και στα πρώτα ματς της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

  Κλείνει την καθιερωμένη Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης.

  Αποτελεί το σήμα της Αυστριακής Ραδιοφωνίας (ORF) για το διεθνές πρόγραμμά της.

  Χρησιμοποιήθηκε ως μουσική υπόκρουση στην εμβληματική ταινία επιστημονικής φαντασίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος.

  Προκάλεσε τη ζήλεια του σπουδαίου γερμανού συνθέτη Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Όταν η θετή κόρη του Στράους, Έλις φον Μάιστζνερ - Στράους ζήτησε από τον Μπραμς να υπογράψει πάνω στη βεντάλια της, αυτός έγραψε τις πρώτες νότες από το Γαλάζιο Δούναβη και προσέθεσε «Δυστυχώς! Όχι από τον Γιοχάνες Μπραμς».

  Ήταν το κομμάτι που έπαιζε η ορχήστρα του πολυτελούς κρουαζερόπλοιου «Λουζιτάνια», όταν αυτό χτυπήθηκε από γερμανικό υποβρύχιο και βυθίσθηκε στις 7 Μαΐου 1915.

  Ακούγεται μετά την προσγείωση των επιβατικών αεροπλάνων στις εσωτερικές γραμμές της Κίνας.

• 1883 Πέθανε ο Βίλχελμ Ρίχαρντ Βάγκνερ, πρωτοποριακός Γερμανός συνθέτης, ποιητής και μουσικολόγος του 19ου αιώνα. Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ με το έργο του επηρέασε σημαντικά τη μουσική του 20ου αιώνα. Δεν ήταν ένας απλός συνθέτης, αλλά μουσικός δραματουργός με έργα μεγάλης πνοής. Είναι ο μόνος από τους μεγάλους συνθέτες όπερας, που δημιουργούσε εξ ολοκλήρου τα έργα του. Έγραφε το λιμπρέτο, διαμόρφωνε την πλοκή και τους χαρακτήρες, συνέθετε τη μουσική. Τα έργα του, ένα είδος θρησκευτικής τελετουργίας, συνδύαζαν τη μουσική με τις τέχνες της ποίησης και του θεάτρου και εκφράζουν τη «συλλογική συνείδηση του γερμανικού λαού». Οι συνθέσεις του, ιδιαίτερα αυτές της ωριμότητάς του, διακρίνονται για τις πολύπλοκες δομές τους, τις πλούσιες αρμονίες και ενορχηστρώσεις, καθώς και τα επεξεργασμένα εξαγγελτικά μοτίβα (leitmotiv) που εισήγαγε στη μουσική, δηλαδή τις επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις, που ταυτίζονται με χαρακτήρες του έργου, τοποθεσίες, ιδέες και στοιχεία της πλοκής του έργου. Η σταδιακή απομάκρυνση του Βάγκνερ από τη συμβατική αρμονία και την τονικότητα, ιδίως μετά την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη (1865), θα οδηγήσουν τη λόγια μουσική προς την ατονική μουσική του 20ού αιώνα. Γι' αυτό και ο Τριστάνος και Ιζόλδη θεωρείται από πολλούς ως η απαρχή της μοντέρνας μουσικής. Ο Βάγκνερ επηρέασε συνθέτες, όπως οι Άντον Μπρούκνερ, Γκούσταφ Μάλερ, Ρίχαρντ Στράους, Άρνολντ Σένμπεργκ, Άλμπαν Μπεργκ και Μανώλης Καλομοίρης.

• 1888 Γεννήθηκε ο αποκαλούμενος “Γέρος της Δημοκρατίας”, Γεώργιος Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος και «Γέρος της Δημοκρατίας» υπήρξε μία από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. Διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944-1945, 1963, 1964-1965) και πλειστάκις υπουργός. Ήταν ο ιδρυτης της πολιτικής δυναστείας των Παπανδρέου, που έδωσε στην Ελλάδα δύο ακόμη πρωθυπουργός, τον γιό του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989, 1993-1996) και τον εγγονό του Γεώργιο Παπανδρέου (2009-2011). Γόνος ταπεινής οικογένειας, ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1888 στο Καλέντζι Αχαΐας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Το 1915 διορίστηκε Νομάρχης Λέσβου και στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον οποίο ακολούθησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Πρωτοστάτησε στην έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου κι εναντιώθηκε με σθένος στο δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Πάγκαλου. Το 1930, όταν ο Βενιζέλος επέστρεψε στην εξουσία, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε υπουργός Παιδείας κι έλαβε σημαντικά μέτρα για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το 1935 ίδρυσε το «Δημοκρατικό κόμμα», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό». Ακολούθησαν η δικτατορία Μεταξά και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης, το 1942 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να οργανώσει το συνέδριο του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό την προεδρία του, και αμέσως μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα. Την περίοδο 1947 - 1950 ανέλαβε διάφορα υπουργεία σε μεταβατικές κυβερνήσεις. Η συνεργασία που ακολούθησε με τους Φιλελεύθερους του Σοφοκλή Βενιζέλου δεν κράτησε για πολύ. Το 1961 αναγνωρίστηκε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής. Μην αναγνωρίζοντας το κύρος του αποτελέσματος, κήρυξε τον «ανένδοτο» στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1963 κέρδισε τις εκλογές με σχετική πλειοψηφία. Πανηγυρική ήταν η νίκη το Φεβρουάριο του 1964, με την Ένωση Κέντρου να λαμβάνει το 53% των ψήφων. Όμως, οι ιδεολογικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές στους κόλπους του κόμματος ήταν το αδύνατο σημείο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε η παρασκηνιακή ηγεσία της Δεξιάς. Τον Ιούλιο του 1965, οι αποστάτες ανέτρεψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας μακράς περιόδου πολιτικής κρίσης. Από την 21η Απριλίου 1967, οπότε εκδηλώθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Γεώργιος Παπανδρέου τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί και την 1η Νοεμβρίου του 1968 άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Δύο ημέρες αργότερα, η κηδεία του «Γέρου της Δημοκρατίας» αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αντιδικτατορική διαδήλωση. Την πομπή ακολούθησε μια πραγματική λαοθάλασσα 300 χιλιάδων ανθρώπων, «το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος» κατά τη δική του έκφραση. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε νυμφευτεί δύο φορές. Την πρώτη με την Σοφία Μινέικο, με την οποία απέκτησε ένα γιό, τον Ανδρέα Παπανδρέου και την δεύτερη με την σπουδαία ηθοποιό Κυβέλη Ανδριανού, με την οποία απέκτησε επίσης ένα γιο, τον Γεώργιο Παπανδρέου.

• 1894 Οι Γάλλοι αδελφοί Λιμιέρ κατοχυρώνουν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον “κινηματογράφο”, μια συσκευή, που λειτουργεί ταυτόχρονα ως μηχανή λήψης και προβολής εικόνων.

• 1899 Πεθαίνει ο Ανδρέας Συγγρός, Έλληνας επιχειρηματίας, πολιτικός και επίσημα χαρακτηρισμένος ως εθνικός ευεργέτης!!! Η πραγματικότητα βέβαια, για πολλούς, είναι τελείως διαφορετική (Γεν. 12/10/1830). Έλληνας επιχειρηματίας, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Από τις σημαίνουσες προσωπικότητες του ελληνισμού τον 19ο αιώνα. Εθεωρείτο ο ισχυρότερος άντρας της εποχής του, μετά τον Βασιλιά Γεώργιο Α'. Ο Ανδρέας Τσιγγρός, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (Συγγρός είναι εξευγενισμένη μορφή του, που υιοθέτησε αργότερα) γεννήθηκε στη συνοικία Σταυροδρόμι (Πέρα) της Κωνσταντινούπολης στις 12 Οκτωβρίου του 1830 και ήταν γιος του Χιώτη γιατρού Δομένικου Τσιγγρού και της Μονδινής Νομικού. Φοίτησε στην περίφημη σχολή του Θεόφιλου Καΐρη στην Άνδρο και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ερμούπολη της Σύρου το 1845. Ο πατέρας του επιθυμούσε να τον καμαρώσει γιατρό, αλλά ο νεαρός Συγγρός είχε ακαταμάχητη έφεση για το επιχειρείν. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε να εργάζεται ως μαθητευόμενος στο κατάστημα του Χιώτη εμπόρου Θεόδωρου Ροδοκανάκη στην Ερμούπολη και μέσα στον ίδιο χρόνο συνέχισε ως βοηθός λογιστή στο κατάστημα του φίλου του πατέρα του Νικολάου Δαμιανού στην Κωνσταντινούπολη. Ταχύτατα ανέβηκε τα σκαλιά της ιεραρχίας και το 1849 έγινε διευθυντικό στέλεχος της νεοσύστατης εταιρείας Βούρος, Δαμιανός και Σία, η οποία πραγματοποιούσε εισαγωγές και εξαγωγές προϊόντων προς και από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και αργότερα συνεταίρος με τα πρώην αφεντικά του. Το 1863 άρχισε να ασχολείται με τραπεζιτικές εργασίες και γρήγορα σχημάτισε μία αξιοσέβαστη περιουσία. Τον ίδιο χρόνο δάνεισε το ελληνικό κράτος με 6.000.000 δραχμές. Συνεταιρίστηκε με τον τραπεζίτη Γεώργιο Κορωνιό στην ετερόρρυθμη εταιρεία Συγγρός, Κορωνιός και Σία και το 1867 αποφάσισε να μεταφέρει την έδρα της επιχειρηματικής του δραστηριότητας στην Αθήνα. Το 1871 παραλίγο να χρεοκοπήσει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που προκλήθηκε από τον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870-1871 και την κατακόρυφη πτώση των τουρκικών χρεογράφων. Με μια σειρά ριψοκίνδυνων χρηματιστηριακών ελιγμών διέσωσε μεγάλο μέρος της περιουσίας του και μαζί με τους Γεώργιο Κορωνιό, Στέφανο Σκουλούδη και Αντώνιο Βλαστό, ίδρυσε την Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Το 1872 επέστρεψε στην Αθήνα και μαζί με τον Ιωάννη Σκαλτσούνη ίδρυσε τη Γενική Πιστωτική Τράπεζα, ενώ τον επόμενο χρόνο αγόρασε το κτήμα των Ρου-Σερπιέρη στο Λαύριο και ίδρυσε την Ελληνική Λαυρίου. Για να αντιμετωπισθεί η δαπάνη της εξαγοράς της γαλλοϊταλικής μεταλλευτικής εταιρείας προχώρησε σε μετοχοποίησή της. Η διακύμανση της μετοχής ήταν τέτοια, που οδήγησε σε πτώχευση πολλούς επενδυτές που είχαν εμπιστευθεί τις οικονομίες τους στον Συγγρό. Ήταν το πρώτο χρηματιστηριακό σκάνδαλο στην Ελλάδα, σε μια εποχή που δεν υπήρχε χρηματιστήριο στη χώρα μας και οι συναλλαγές γίνονταν στο καφενείο Η Ωραία Ελλάς στην Ομόνοια. Μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας και μέρος της Ηπείρου στο Ελληνικό Κράτος (1881), ο Συγγρός μαζί με άλλους κεφαλαιούχους ίδρυσε την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, η οποία έδρευε στον Βόλο και είχε το εκδοτικό προνόμιο για τις Νέες Χώρες. Η δραστηριότητά της δεν κράτησε για πολύ, καθώς έπαθε μεγάλες καταστροφές κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 και δύο χρόνια αργότερα συγχωνεύτηκε με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Πιστός στη ρήση του «Άμα μυρισθώ επικερδή επιχείρησιν δεν αντέχω», συμμετείχε σε πλήθος επιχειρηματικών σχημάτων, όπως ο σιδηρόδρομος Αθηνών - Λαυρίου, η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, η ίδρυση της Πανελληνίου Ατμοπλοΐας, η αποξήρανση της Στυμφαλίας, και η Εταιρεία σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς. Οι τράπεζές του συμμετείχαν στη σύναψη των δανείων του ελληνικού κράτους και λέγεται ότι συνέβαλε στη χρεωκοπία της Ελλάδας το 1893, προκειμένου να αποκτήσει την Εθνική Τράπεζα. Ο Ανδρέας Συγγρός άφησε εποχή για το φιλανθρωπικό του έργο και αναδείχθηκε σε μέγα εθνικό ευεργέτη. Έχει υπολογισθεί ότι οι δωρεές του ξεπερνούσαν τα 5.000.000 δραχμές, ποσό κολοσσιαίο για την εποχή εκείνη, που τον φέρνει στην πρώτη θέση των Εθνικών Ευεργετών. Για τη φιλανθρωπική του δράση είχε τιμηθεί με τα ανώτατα μετάλλια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδας. Ανάμεσα στα έργα που χρηματοδότησε και στις δωρεές του εν ζωή και αιτία θανάτου ξεχωρίζουν:

  Το λεγόμενο «Κτήμα Συγγρού» μεταξύ Αμαρουσίου και Κηφισιάς.

  Το Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Παθήσεων «Ανδρέας Συγγρός» στην Αθήνα.

  Μία πτέρυγα του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα.

  Το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στην Πλατεία Κοτζιά (έχει κατεδαφιστεί).

  Οι Φυλακές Συγγρού στην Αθήνα (εκεί που βρίσκονται σήμερα οι εργατικές πολυκατοικίες του Ταύρου) .

  Τα αρχαιολογικά Μουσεία Δελφών και Ολυμπίας.

  Το Μέγαρο Συγγρού (Πρόκειται για την οικία του στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, όπου σήμερα στεγάζεται η κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών).

  Η χρηματοδότηση του εκσυγχρονισμού της οδού Φαλήρου (νυν Λεωφόρος Συγγρού).

  Θαυμαστής του Χαρίλαου Τρικούπη, συμπορεύτηκε μαζί του πολιτικά. Εξελέγη βουλευτής Σύρου (1885-1886, 1892-1895), Αττικοβοιωτίας (1890-1892) και Αττικής (1899). Παρά τις προτάσεις που του έγιναν από τον Χαρίλαο Τρικούπη, αρνήθηκε να αναλάβει υπουργικό αξίωμα. Το 1887 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων, αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε για τυπικούς λόγους, επειδή δεν ήταν γραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους. Ο Ανδρέας Συγγρός πέθανε τις πρώτες πρωινές ώρες της 13ης Φεβρουαρίου του 1899 από καρδιακό επεισόδιο. Την επομένη έγινε η κηδεία του στην Αθήνα και ήταν «πάνδημος, εκτάκτως πολυτελής και πρωτοφανής δια την Ελλάδα», όπως ανέφερε ο Τύπος της εποχής. Στην τελευταία του κατοικία στο Α' Νεκροταφείο τον συνόδευσαν ο Βασιλιάς, σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, το διπλωματικό σώμα και χιλιάδες κόσμου. «Τοσούτον πλήθος ουδέποτε συνώδευσε νεκρόν εν τη νεωτέρα Ελλάδι, αλλά και ουδέποτε η νεωτέρα Ελλάς έσχε τόσω μέγαν νεκρόν να κηδεύση, διότι ‘οι τοιούτοι άνδρες’ όπως προσφυέστατα είπε κάποιος συγγραφεύς δεν είνε απλά άτομα, αλλά “αποτελούν ανθρωπότητας εν σμικρώ”!» έγραψε μια εφημερίδα την επαύριο της κηδείας του. Σε ένδειξη πένθους, τα σχολεία παρέμειναν κλειστά επί τριήμερο, ενώ ματαιώθηκαν οι εκδηλώσεις της Αποκριάς. Το φιλανθρωπικό έργο του Συγγρού συνέχισε η χήρα του, Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου (1842-1921), με την οποία δεν απέκτησε παιδιά. Το 1908 εκδόθηκαν τα «Απομνημονεύματα» σε τρεις τόμους, με την επιμέλεια του Δημητρίου Βικέλα και του Γεώργιου Δροσίνη. Η πληθωρική προσωπικότητα του Ανδρέα Συγγρού διχάζει τους ιστορικούς. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης γράφει: «Ήτο προικισμένος με τα προσόντα του μεγάλου επιχειρηματίου. Ήτο κυνικός εις τας διαπιστώσεις του, αλλά πάντοτε μέσα στα πράγματα. Και μόνον η επιγραμματική φράσις, με την οποίαν έκρινε τον Τρικούπην, όταν εκήρυξε την πτώχευσιν, αρκεί δια να χαρακτηρίση τον τρόπον του σκέπτεσθαι του ανδρός. Ηρκέσθη να είπη τότε λακωνικότατα, ότι και η πτώχευσις εχει την τέχνην της. Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Συγγρό «μηχανορράφο και επιδέξιο πολιτικάντη», ενώ ο Τάσος Βουρνάς αναφέρει ότι παρίστανε τον εθνικό ευεργέτη για να εξαγοράσει τις αμαρτίες του.

• 1914 Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφασίζουν ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα κατακυρωθούν στην Ελλάδα, εάν αυτή αποχωρήσει από τη Βόρειο Ήπειρο. Οι αντιδράσεις που ξεσπούν στην Ήπειρο προκαλούν την παρέμβαση του πρωθυπουργού, Ελευθέριου Βενιζέλου, που δηλώνει ότι κάθε αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού ή ηπειρωτικού λαού θα έχει κακές συνέπειες για τη χώρα και την περιοχή.

• 1924 Ανοίγεται από τον αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ ο τάφος του βασιλιά της αρχαίας Αιγύπτου, Τουταγχαμών (1350 π.Χ.). Τα ευρήματα στο εσωτερικό του, μεταξύ αυτών και η χρυσή σαρκοφάγος με το μουμιοποιημένο σώμα του, έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες για τον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό.

• 1924 Γεννήθηκε ο Γιώργος Φούντας. Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε ιδιαίτερα στη μεγάλη οθόνη. Η ατάκα του προς τη συμπρωταγωνίστριά του Μελίνα Μερκούρη «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι!» («Στέλλα») παραμένει αξέχαστη...

• 1931 Το Νέο Δελχί γίνεται η πρωτεύουσα της Ινδίας.

• 1933 Γεννήθηκε η Κιμ Νόβακ. Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, ιδιαίτερα δημοφιλής στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘50, τόσο ως σύμβολο του σεξ, όσο και για το ταλέντο της.

• 1937 Δημοσιεύεται στα Νέα Γράμματα επιστολή του Γιώργου Σεφέρη περί της δημοτικής γλώσσας.

• 1945 Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι συμμαχικές δυνάμεις εξαπολύουν μαζική επίθεση από αέρος κατά των γερμανικών δυνάμεων στη Δρέσδη, πρωτεύουσα της Σαξονίας στη Γερμανία. Από τους βομβαρδισμούς καταστρέφεται ολοσχερώς το 80% της πόλης, ενώ οι νεκροί υπολογίζονται μεταξύ 25.000 — 35.000. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα συμβάντα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι βομβαρδισμοί κατά μεγάλων γερμανικών πόλεων αποφασίστηκαν από τους συμμάχους στο πλαίσιο της Επιχείρησης Αστραπόβροντο, προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση της ναζιστικής Γερμανίας και να ενισχυθούν οι επιθετικές ενέργειες των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο. Από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου 1945, 1.100 αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα άδειασαν πάνω από 4.000 τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών, ισοπεδώνοντας στην κυριολεξία τη Δρέσδη. Το 88% των κτιρίων της καταστράφηκαν, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 35.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Ο αναθεωρητής ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ ανεβάζει τους νεκρούς σε 135.000. Η ναζιστική προπαγάνδα μίλησε για έγκλημα πολέμου και προσπάθησε να κερδίσει την παγκόσμια συμπάθεια, σε μια περίοδο που ήταν εμφανές ότι έχανε τον πόλεμο. Ανάλογη άποψη εξέφρασαν μετά τον πόλεμο και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι απ' όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο νομπελίστας συγγραφέας Γκίντερ Γκρας και οι βρετανοί Σάιμον Τζένκινς, διευθυντής των Τάιμς του Λονδίνου, και Κρίστοφερ Χίτσενς, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Υποστήριξαν ότι η Δρέσδη, μία πόλη με έντονη πνευματική κίνηση και λαμπρά μνημεία, δεν είχε στρατιωτικούς στόχους για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των συμμαχικών αεροπλάνων. Οι αγγλοαμερικανοί αντέτειναν ότι οι βομβαρδισμοί ήταν μια απολύτως δικαιολογημένη ενέργεια, καθότι στην πόλη υπήρχαν όχι μόνο στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και βιομηχανίες, που προμήθευαν τη στρατιωτική μηχανή των Ναζί. Κι επειδή η ιστορία γράφεται από τους νικητές, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν απασχόλησε κανένα διεθνές δικαστήριο κι εξακολουθεί και σήμερα να διχάζει τους ιστορικούς για τη νομιμότητά του.

• 1945 Την ίδια μέρα τα σοβιετικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τη Βουδαπέστη στην Ουγγαρία. Στις μάχες για την απελευθέρωσή της από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής, που διήρκεσαν ενάμισι μήνα, ο Κόκκινος Στρατός είχε 80.000 νεκρούς και 240.000 τραυματίες.

• 1947 Δυνάμεις ανταρτών μπαίνουν στη Σπάρτη και απελευθερώνουν 176 φυλακισμένους.

• 1950 Γεννήθηκε ο Πίτερ Γκάμπριελ. Ένας από τους σημαντικότερους και καινοτόμους μουσικούς της ροκ μουσικής, ιδρυτικό και ηγετικό μέλος του συγκροτήματος Genesis. Το 2008 ο Πίτερ Γκάμπριελ ανακηρύχτηκε «Πρεσβευτής Συνείδησης» («Ambassador of Conscience») από τη Διεθνή Αμνηστία για την πολύχρονη υποστήριξή του στους σκοπούς της οργάνωσης που προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την επόμενη χρονιά, η Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Μουσικής του απένειμε το βραβείο Polar Music για το σύνολο του έργου του με το σκεπτικό ότι «επαναπροσδιόρισε την ίδια την έννοια της λαϊκής μουσικής». Το 2010 εντάχθηκε στο Πάνθεο του Ροκ εντ Ρολ (Rock and Roll Hall of Fame) ως μέλος των Genesis και το 2014 ως σόλο καλλιτέχνης.

• 1960 Η Γαλλία πραγματοποιεί επιτυχημένη πυρηνική δοκιμή και γίνεται η τέταρτη χώρα που κατέχει πυρηνικά όπλα.

• 1961 Την επιβεβαίωση της θεωρίας περί γέννησης του σύμπαντος από αρχέγονη έκρηξη, γνωστή ως «Μπιγκ Μπαγκ», ανακοινώνουν Βρετανοί επιστήμονες.

• 1961 Διαστημόπλοιο που θα φθάσει στην Αφροδίτη το Μάιο ανακοινώνει πως εκτόξευσε η ΕΣΣΔ, που παραμένει πρωτοπόρα στην εξερεύνηση του διαστήματος.

• 1970 Η αυτοκινητοβιομηχανία Τζένεραλ Μότορς ανακοινώνει ότι, σχεδιάζει κινητήρες, που θα χρησιμοποιούν αμόλυβδη βενζίνη.

• 1970 Υπό τον πλήρη έλεγχό της έχει θέσει το αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης η Μαφία, χάρη στην εκούσια ή ακούσια συνεργασία των 45.000 εργαζομένων.

• 1974 Γεννήθηκε ο Ρόμπι Γουίλιαμς. Ο Ρόμπι Γουίλιαμς είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες, που ανέδειξε η σύγχρονη βρετανική μουσική σκηνή. Αληθινός σταρ εντός και εκτός σκηνής, κινείται με άνεση μεταξύ ποπ, ροκ και χορευτικής μουσικής. Ο Ρόμπι Γουίλιαμς όλα αυτά τα χρόνια είναι συλλέκτης βραβείων και μουσικών ρεκόρ και παραμένει ο πιο επιτυχημένος μουσικός της Μεγάλης Βρετανίας τα τελευταία χρόνια. Έχει πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια δίσκους στην σόλο καριέρα του και έχει κερδίσει τα περισσότερα «Βρετανικά Μουσικά Βραβεία» («Brit Awards») από οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη στην ιστορία, μετρώντας ήδη 18. 11 από τους 12 σόλο δίσκους του έχουν ανέβει στην κορυφή του βρετανικού πίνακα επιτυχιών, ενώ κατέχει και το ρεκόρ με τα περισσότερα εισιτήρια που έχουν πωληθεί σε μια μέρα (1,6 εκατομμύρια το 2006).

• 1975 Επτά μήνες μετά την εισβολή τους στην Κύπρο, οι Τουρκοκύπριοι ανακηρύττουν το Τουρκικό Ομόσπονδο Κράτος της Κύπρου. Επτά μήνες μετά την εισβολή του «Αττίλα» στο μαρτυρικό νησί, το Κυπριακό κινείται σε τροχιά αποτελμάτωσης. Φυσικά, αυτό αποβαίνει υπέρ της Τουρκίας, η οποία, αφ’ ενός, εδραιώνει τα τετελεσμένα, αφ’ ετέρου, προωθεί τον εποικισμό των Κατεχομένων. Στις 5 Φλεβάρη του 1975 το αμερικανικό Κογκρέσο αποφασίζει να επιβάλει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, ενώ ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζ. Φορντ, για να εξισορροπήσει την απόφαση, προειδοποιεί την ελληνική κυβέρνηση ότι η αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα συναρτάται με τις επιλογές της Αθήνας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται, ουσιαστικά, για άσκηση πίεσης με στόχο την επίσπευση των διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο. Στις 10 του Φλεβάρη, ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής, Γλ. Κληρίδης, ο οποίος διαφοροποιείται σε αρκετά θέματα από το Μακάριο, με την ιδιότητα του εκπροσώπου των Ελληνοκυπρίων επιδίδει στην τουρκοκυπριακή πλευρά συνολική πρόταση για την επίλυση του Κυπριακού. Η πρόταση προβλέπει τη θέσπιση μιας πολυπεριφερειακής ομοσπονδίας με ισχυρές αρμοδιότητες της κεντρικής εξουσίας και όχι μιας δικοινοτικής συνομοσπονδίας με εντελώς αποδυναμωμένη κυβέρνηση, όπως προνοούν τα διχοτομικά σχέδια της Αγκυρας. Η απάντηση έρχεται στις 13 Φλεβάρη του 1975 με την ανακήρυξη «Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου». Επισήμως, ο Ντενκτάς επικαλείται την οικονομική ασφυξία της Βόρειας Κύπρου και το αμερικανικό εμπάργκο. Ουσιαστικά, όμως, η απόφαση της Αγκυρας ήταν ειλημμένη από καιρό. Η ανακήρυξη ομόσπονδου τουρκοκυπριακού κράτους, παρά το αναμενόμενο κύμα διεθνών αντιδράσεων, προσθέτει άλλο ένα διαπραγματεύσιμο χαρτί στα χέρια των Τουρκοκυπρίων, ενόψει των διακοινοτικών συνομιλιών, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ένα ακόμη βήμα στο δρόμο για την ανοιχτή ή καλυμμένη διχοτόμηση. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με ψήφισμά του «εκφράζει τη λύπη του για τη μονομερή ενέργεια της τουρκοκυπριακής πλευράς», αλλά δεν «ιδρώνει το αυτί» ούτε της τουρκικής ηγεσίας, ούτε του Ντενκτάς. Γνωρίζουν ότι πέρα από τις φραστικές αποδοκιμασίες, οι ΗΠΑ και η Βρετανία είναι στο πλευρό τους. Λίγο αργότερα, στα τέλη Φλεβάρη, η βρετανική κυβέρνηση δίνει την άδεια σε 8.500 Τουρκοκύπριους, που είχαν καταφύγει στις βρετανικές βάσεις, να μεταναστεύσουν, μέσω Τουρκίας, στα Κατεχόμενα. Ηταν μια πράξη που, αφ’ ενός, ενίσχυε τον εποικισμό, αφ’ ετέρου, συνιστούσε αναγνώριση του ψευδοκράτους.

• 1976 Σοβαρά επεισόδια σημειώνονται στα Σπάτα της Αττικής, ανάμεσα σε κατοίκους της περιοχής που διαδηλώνουν κατά της εγκατάστασης του νέου αεροδρομίου των Αθηνών και την αστυνομία. Σημειώνονται μικροτραυματισμοί και αρκετοί διαδηλωτές συλλαμβάνονται.

• 1977 Τη συνδρομή του στρατού ζητούν οι ιταλικές αρχές στην προσπάθεια να παρεμποδίσουν την επάνοδο των προσφύγων στο Σεβέζο, στα μολυσμένα από διοξίνη σπίτια τους, ενώ αναφέρονται και οι πρώτες γεννήσεις παιδιών — τεράτων.

• 1981 Πρεμιέρα του έργου “Άις” του Ιάννη Ξενάκη. Μουσικό έργο του Ιάνη Ξενάκη, που βασίζεται σε κείμενα του Ομήρου και της Σαπφούς και πραγματεύεται τον θάνατο με συγκλονιστικό τρόπο. Άις είναι ο ομηρικός Άδης (Aïs πρωτότυπος τίτλος του έργου). Γράφτηκε το 1980 από τον σπουδαίο έλληνα συνθέτη για φωνή βαρύτονου ηλεκτρικά ενισχυμένη, κρουστά και ορχήστρα. «Άις (Άιδος) είναι το βασίλειο των νεκρών, ο Άδης των σκιών. Πήρα δύο αποσπάσματα από την Οδύσσεια, από την επίσκεψη του Οδυσσέα στον κάτω κόσμο, κατόπιν ένα απόσπασμα από τη Σαπφώ, όπου η επιθυμία για ζωή είναι ανακατεμένη με μια νοσταλγία θανάτου σαν για να την ξορκίσει. Τέλος, ένα απόσπασμα από την Ιλιάδα, τον απαίσιο θάνατο του ωραίου και γενναίου Πάτροκλου που χάθηκε στη νιότη και το πάθος του από τη συνδυασμένη θέληση των θεών και των ανθρώπων» αναφέρεται σε σημείωμα του συνθέτη. Η πρεμιέρα του έργου, που διαρκεί γύρω στα 17 λεπτά, δόθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1981 στο Μόναχο, με σολίστ τον βαρύτονο Σπύρο Σακκά και τον Σίλβιο Γκουαλντά στα κρουστά. Τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας διηύθυνε ο Μισέλ Ταμπασνίκ.

• 1991 Κατά τη διάρκεια του Πολέμου στον Κόλπο, οι Αμερικανοί χτυπούν υπόγειο καταφύγιο της Βαγδάτης με δύο κατευθυνόμενες με λέιζερ «έξυπνες βόμβες». Εκατοντάδες άμαχοι Ιρακινοί, μεταξύ αυτών και πολλά παιδιά, πεθαίνουν με φρικτό τρόπο. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι σύμφωνα με τις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών τους επρόκειτο για στρατιωτική εγκατάσταση.

• 2001 Σεισμός στο Ελ Σαλβαδόρ προκαλεί το θάνατο 255 ανθρώπων.