Σαν σήμερα, 10 Φεβρουαρίου
Γιορτάζουν
Χαραλάμπης. Ιερομάρτυρας της Χριστιανοσύνης. Στις πηγές αναφέρεται και ως Χαράλαμπος, όπως έχει επικρατήσει να αναφέρεται, και ως Χαραλάμπιος. Η μνήμη του εορτάζεται σε Ανατολή και Δύση στις 10 Φεβρουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν τα ονόματα Χαραλάμπης, Χαραλαμπία και Χαρίλαος. Σύμφωνα με τους συναξαριστές, ο Χαραλάμπης γεννήθηκε και έζησε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, επί αυτοκράτορος Σεπτιμίου Σεβήρου (192-211). Όταν ο ρωμαίος αυτοκράτορας εξαπέλυσε απηνείς διωγμούς κατά των Χριστιανών, ο Χαραλάμπης, που ήταν τότε ιερέας, συνελήφθη με διαταγή του επάρχου Λουκιανού. Ο ίδιος ο Λουκιανός τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια για να αρνηθεί την πίστη του. Όταν ο Χαραλάμπης διακήρυξε με παρρησία την πίστη του, ο Λουκιανός προσπάθησε με το ξίφος του να πληγώσει το σώμα του. Όμως, ως εκ θαύματος, το χέρι με το οποίο κρατούσε το ξίφος αποκόπηκε κι έμεινε κρεμασμένο στο σώμα του Χαραλάμπη. Τότε, ο Άγιος προσευχήθηκε και το χέρι του Λουκιανού συγκολλήθηκε στο σώμα του. Βλέποντας αυτό το θαύμα, πολλοί από τους παρισταμένους πίστεψαν στον αληθινό Θεό, ανάμεσά τους οι δήμιοι Βάπτος και Πορφύριος, οι οποίοι συνεορτάζονται με τον Άγιο Χαράλαμπο στις 10 Φεβρουαρίου. Ταπεινωμένος, ο Λουκιανός διέταξε τον αποκεφαλισμό του Χαραλάμπη, αφού πρώτα τον διαπόμπευσε δια μέσου της πόλης. Τμήματα των λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπη φυλάσσονται στη μονή του Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα και στον ομώνυμο ναό των Θεσπιών Βοιωτίας. Στον Άγιο αποδίδονται δύο θαύματα: Η διάσωση της Ζακύνθου από την πανούκλα το 1728 και η αποτροπή πυρπόλησης των Φιλιατρών από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στις 19 Ιουλίου του 1944, όταν ο Άγιος παρουσιάστηκε στον ύπνο του διοικητή τους και του άλλαξε γνώμη. Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος της Πρέβεζας, του Πύργου Ηλείας, των Φιλιατρών και της Κέας, καθώς και προστάτης των πασχόντων από λοιμώδεις νόσους και των μαρμαράδων.
Χαραλαμπία
Χαρίλαος
Επέτειοι
Παγκόσμια Ημέρα Οσπρίων
Μνήμη του ναυαγίου του Αποστόλου Παύλου στη Μάλτα. Ένα από τα σπουδαιότερα συμβάντα στην ιστορία της Μάλτας που τιμάται με την δέουσα επισημότητα από τους σημερινούς κατοίκους της.
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
Χαραλάμπους ιερομάρτυρος, προστάτη των πασχόντων από λοιμώδεις νόσους και των μαρμαράδων.
Αγίων μαρτύρων Βαπτου και Πορφυρίου.
Αγίων μαρτύρων Ενναθά, Ουαλεντίνης και Παύλου,
Οσίου Ζήνωνος του ταχυδρόμου, προστάτη των ταχυδρομικών (ΕΛΤΑ).
Οσίας Σχολαστικής.
Αγίου Αναστασίου, πατριάρχου Ιεροσολύμων.
Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρεοβίνδου.
Οσίας Άννης της πριγκιπίσσης.
Οσίου Προχόρου, του εκ Ρωσίας.
Αγίου Βασιλείου, αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ.
Αγίου Ιωάννου του φιλοσόφου,
Οσίου Λογγίνου του ερημίτου.
Πάντων των εν Νόβγκοροντ της Ρωσίας Αγίων Ιεραρχών.
Θαύματος της απαλλαγής της νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλους.
Καθολική Εκκλησία
Αγίας Σχολαστικής, προστάτιδας των σπαστικών παιδιών και των καλογραιών.
Είπαν…
“Ενώ εσύ θα τονίζεις τις αδυναμίες των άλλων, εγώ θα τους λέω πόσο σπουδαίοι άνθρωποι είναι…”
Σαν σήμερα, 10 Φεβρουαρίου
Τι έγινε σαν σήμερα, 10 φεβρουαρίου, στην Ελλάδα και τον Κόσμο
1258 Η Βαγδάτη καταλαμβάνεται από τους Μογγόλους και το Χαλιφάτο των Αββασιδών καταστρέφεται.
1355 Ανήμερα της εορτής της Αγίας Σχολαστικής ξεσπούν επεισόδια στην Οξφόρδη μεταξύ φοιτητών και ντόπιων. Αιτία, η ποιότητα της μπύρας σε μία παμπ και τα προσβλητικά σχόλια κάποιων φοιτητών για τους ντόπιους. Οι ταραχές θα λήξουν την επόμενη μέρα με 63 νεκρούς φοιτητές και 30 πολίτες.Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες ταραχές στην ιστορία της Αγγλίας συνέβη στην Οξφόρδη την Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 1355, ανήμερα της εορτής της Αγίας Σχολαστικής (Saint Scholastica Day Riot). Εντάσσεται στο πλαίσιο των επεισοδίων μεταξύ ντόπιων και φοιτητών (Town and Gown), που είναι συχνό φαινόμενο στην Αγγλία και εν γένει στη Μεγάλη Βρετανία, από τότε που ιδρύθηκαν τα πρώτα πανεπιστήμια τον Μεσαίωνα. Όλα ξεκίνησαν από ένα καυγά που είχαν δύο φοιτητές, ο Γουόλτερ Σπρεντζάιους και ο Ρότζερ ντε Τσέστερφιλντ, με τον Τζον Κρόιντον, ιδιοκτήτη της παμπ Σουίντλστοκ Τάβερν. Εκμεταλλευόμενοι την αργία, οι δύο φοιτητές βρέθηκαν στην παμπ του κυρίου Κρόιντον για να πιουν και να διασκεδάσουν. Κάποια στιγμή του παραπονέθηκαν για την ποιότητα των ποτών (οι ιστορικές πηγές διίστανται αν πρόκειται για μπύρα ή κρασί) και ο καυγάς δεν άργησε να ξεσπάσει. Κουβέντα στην κουβέντα, οι δύο φοιτητές προπηλάκισαν τον κύριο Κρόιντον, πετώντας του τα ποτήρια τους κατά πρόσωπο. Ο δήμαρχος της Οξφόρδης Τζον ντε Μπέρεφορντ, όταν πληροφορήθηκε το περιστατικό, ζήτησε από τον πρύτανη του πανεπιστημίου Τζον Τσάρλτον να συλλάβει τους δύο δράστες. Ο ίδιος δεν είχε δικαιοδοσία να τους συλλάβει, αφού το Πανεπιστήμιο είχε ασυλία (ένα είδος πρώιμου πανεπιστημιακού ασύλου). Οι Σπρεντζάιους και Τσέστερφιλντ δεν έβαλαν μυαλό, αλλά προπηλάκισαν και τον δήμαρχο, ενώ 200 φοιτητές που προσέτρεξαν για βοήθεια τους κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των κατοίκων. Την επομένη ημέρα, Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου, ο δήμαρχος της Οξφόρδης ζήτησε ακρόαση από τον βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο Γ’, που κατά τύχη βρισκόταν σε γειτονική πόλη. Την ίδια ώρα, ο πρύτανης Τσάρλτον ζητούσε από τους φοιτητές του να ηρεμήσουν και να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Μία ομάδα από αυτούς δεν τον άκουσε και επιδόθηκε σε λεηλασίες στην πόλη της Οξφόρδης. Η αντίδραση των κατοίκων ήταν άμεση. Επιτέθηκαν με τόξα εναντίον φοιτητών και έκαψαν σπίτια μοναχών που δίδασκαν στο πανεπιστήμιο. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε ακόμα περισσότερα τις απογευματινές ώρες, όταν ο δήμαρχος Μπέρεφορντ ηγήθηκε πορείας δύο χιλιάδων αγροτών στους δρόμους της Οξφόρδης, οι οποίοι κραυγάζοντας «Slay, slay, havok, havok, smite fast, give good knocks!» («Σκοτώστε, σκοτώστε, ερημώστε, ερημώστε, χτυπήστε γρήγορα, δώστε γερά χτυπήματα!»), λεηλάτησαν οικήματα του πανεπιστημίου μέσα στην πόλη. Την ημέρα αυτή αναφέρθηκαν και οι πρώτοι νεκροί. Την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου ήταν η σειρά του πρύτανη να γίνει δεκτός από τον βασιλιά Εδουάρδο. Την ημέρα αυτή σημειώθηκαν και οι μεγαλύτερες σε έκταση ταραχές. Οι ντόπιοι -αγρότες και αστοί- επιτέθηκαν και λεηλάτησαν τους χώρους πανεπιστημίου, ενώ από τις συμπλοκές που ακολούθησαν σκοτώθηκαν πολλά άτομα. Ο τελικός απολογισμός των τριήμερων ταραχών στην Οξφόρδη ήταν 93 νεκροί (63 φοιτητές και 30 ντόπιοι) και πληθώρα τραυματιών. Μόλις ηρέμησαν τα πνεύματα, ο βασιλιάς Εδουάρδος όρισε εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση του αιματηρού συμβάντος, η οποία δικαίωσε το Πανεπιστήμιο, προς μεγάλη απογοήτευση των κατοίκων της Οξφόρδης. Εν είδει μετανοίας, ο βασιλιάς απαίτησε από τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο της Οξφόρδης να παρελάσουν ασκεπείς στην κεντρική οδό της πόλης, να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία για την ανάπαυση των ψυχών των νεκρών φοιτητών, να καταβάλουν από το δημοτικό ταμείο μία πέννα για κάθε νεκρό φοιτητή προς ενίσχυση του ταμείου υποτροφιών του Πανεπιστημίου και τέλος να δηλώσουν ότι σέβονται τα προνόμια και το άσυλο του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Η ιδιότυπη αυτή ποινή δεν επεβλήθη άπαξ, αλλά συνεχίστηκε για τα επόμενα 470 χρόνια μέχρι το 1825, όταν ο τότε δήμαρχος Γουίλιαμ Σλάτερ αρνήθηκε να την εκτελέσει και οι αρχές του Πανεπιστημίου συναίνεσαν σιωπηρά. Το τσεκούρι του πολέμου μεταξύ ντόπιων και φοιτητών θάφτηκε οριστικά στις 10 Φεβρουαρίου 1955 (600 χρόνια μετά το αιματηρό συμβάν), όταν σε ειδική τελετή ο Δήμαρχος της Οξφόρδης Γουίλιαμ Γκόουερς (δικηγόρος το επάγγελμα) αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας Νομικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ο Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Άλαν Σμιθ, ανακηρύχθηκε επίτιμος Δημότης της Οξφόρδης.
1519 Ο Ισπανός κονκισταδόρ Φερνάντο Κορτέζ αποπλέει από την Κούβα με κατεύθυνση το τότε άγνωστο Μεξικό, με τον πανάρχαιο πολιτισμό των Αζτέκων, που έμελλε να καταστρέψει.
1755 Πεθαίνει ο Σαρλ Ντε Μοντεσκιέ, Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος. Ανέπτυξε τη θεωρία του διαχωρισμού των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), η οποία επικράτησε και περιλαμβάνεται στα Συντάγματα σχεδόν όλων των δημοκρατικών χωρών του κόσμου. (Γεν. 18/1/1689)
1772 Γεννήθηκε ο Λυκούργος Λογοθέτης, αγωνιστής του ’21 και πολιτικός
1828 Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του ’21, ο Ιμπραήμ καταστρέφει την Τριπολιτσά
1890 Γεννήθηκε η Φάνια Καπλάν ήταν ρωσίδα επαναστάτρια, που έμεινε στην ιστορία επειδή αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον ηγέτη της «Οκτωβριανής Επανάστασης» Βλαντιμίρ Λένιν ως προδότη της επανάστασης. Συνελήφθη και εκτελέστηκε. Η Φέιγκα Χαΐμοβνα Ρόϊτμπλατ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1890 στην επαρχία Βολχίνιαν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα η περιοχή ανήκει στην Ουκρανία). Ήταν ένα από τα επτά παιδιά μιας φτωχής εβραϊκής οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο Κόμμα των Σοσιαλεπαναστών, γνωστών και ως Εσέρων, και στα 16 της χρόνια πήρε μέρος σε μια βομβιστική ενέργεια εναντίον τσαρικού στόχου. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά, τα οποία άρχισε να εκτίει σε διάφορες φυλακές της Σιβηρίας. Αποφυλακίστηκε στις 3 Μαρτίου 1917, μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση, που γκρέμισε το τσαρικό καθεστώς και εγκαθίδρυσε ένα θνησιγενές δημοκρατικό καθεστώς. Συμμετείχε στην «Οκτωβριανή Επανάσταση», που ανέτρεψε την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Κερένσκι και ξεκίνησε την οικοδόμηση του κομμουνισμού στην αχανή Ρωσική επικράτεια. Οι Σοσιαλεπαναστάτες, σύμμαχοι των Μπολσεβίκων του Λένιν για κάποιο διάστημα, ήλθαν σε ρήξη μαζί τους και μάλιστα οργάνωσαν κίνημα εναντίον τους τον Ιούλιο του 1918, επειδή ήταν αντίθετοι στη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, με την οποία η Ρωσία συνήψε συνθήκη ειρήνης με τις Κεντρικές Δυνάμεις και αποσύρθηκε από τα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε γεννήθηκε η ιδέα στην Φάνια Καπλάν να δολοφονήσει τον Λένιν ως προδότη της επανάστασης. Πραγματοποίησε το σχέδιο της στις 30 Αυγούστου 1918, αμέσως μετά την ομιλία του Λένιν σ’ ένα εργοστάσιο της Μόσχας. Τον πυροβόλησε με ένα πιστόλι και τον τραυμάτισε σοβαρά. Συνελήφθη επί τόπου και ανακρίθηκε από τη μυστική αστυνομία του καθεστώτος ΤσεΚά (πρόδρομο της Κα-Γκε-Μπε). Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δήλωσε ότι ενήργησε μόνη της και ότι παραμένει πιστή στην Επανάσταση, αλλά ανέφερε ότι ο Λένιν πρόδωσε τις αρχές της. Αφού οι αρχές πείστηκαν ότι δεν υπήρχε συνωμοσία και ότι η Φάνια Καπλάν ενήργησε μόνη της, την εκτέλεσαν με μια σφαίρα στον αυχένα στις 3 Σεπτεμβρίου 1918. Τη διαταγή έδωσε ο 33χρονος Γιάκοβ Σβερντλόφ - ηγετικό στέλεχος των Μπολσεβίκων και εβραϊκής καταγωγής ο ίδιος όπως και η Καπλάν - που, σύμφωνα με μια εκδοχή, είχε διατάξει την εκτέλεση του τσάρου Αλέξανδρου Β’ και της οικογένειάς του λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
1890 Γεννιέται ο Ρώσος συγγραφέας Μπορίς Πάστερνακ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1958). Ο Μπόρις Πάστερνακ (Boris Pasternak) ήταν σοβιετικός (ρώσος) ποιητής και πεζογράφος, γνωστός για το μυθιστόρημά του «Δόκτωρ Ζιβάγκο» και τα προβλήματα που αντιμετώπισε από το κομμουνιστικό καθεστώς της πατρίδας του. Τιμήθηκε το 1958 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για «το σημαντικό του επίτευγμα, τόσο στη σύγχρονη λυρική ποίηση, όσο και στον τομέα της μεγάλης ρωσικής επικής παράδοσης». Αν και αρχικά αποδέχτηκε το επίζηλο βραβείο, στη συνέχεια το αποποιήθηκε, κατόπιν πιέσεων των σοβιετικών αρχών. Ο Μπόρις Λεονίντοβιτς Πάστερνακ γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου (10 Φεβρουαρίου με το νέο ημερολόγιο) 1890 στη Μόσχα, στους κόλπους μιας καλλιεργημένης εβραϊκής οικογένειας. Ο πατέρας του Λεονίντ Πάστερνακ ήταν καθηγητής καλών τεχνών και είχε φιλοτεχνήσει τα πορτρέτα του Λέοντος Τολστόι, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, οι οποίοι σύχναζαν στο σπίτι του, καθώς και του Λένιν. Μητέρα του ήταν η πιανίστρια Ρόζα Κάουφμαν. Ο νεαρός Μπόρις σκόπευε να ακολουθήσει καριέρα μουσικού, παρότι ήταν ταλαντούχος ποιητής. Αφού σπούδασε θεωρία και σύνθεση επί έξι χρόνια, ξαφνικά διέκοψε τις σπουδές του για να μελετήσει φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια της Μόσχας και του Μαρβούργου στη Γερμανία. Λόγω της ασθενικής του κράσης απαλλάχθηκε από τη στρατιωτική θητεία και κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε σε χημικό εργοστάσιο στα Ουράλια. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) εργάστηκε στη βιβλιοθήκη του Σοβιετικού Κομισαριάτου (Υπουργείου) Παιδείας. Όπως και πολλοί σύγχρονοί του διανοούμενοι αποδέχθηκε το νέο καθεστώς και αρνήθηκε να ακολουθήσει την οικογένειά του που εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Η αποδοχή του, όμως, δεν ήταν πλήρης και ξεκάθαρη. Το 1914 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του, τη χρονιά που γνώρισε κι έγινε φίλος με τον φουτουριστή ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Την ίδια περίοδο επηρεάστηκε από τους Φουτουριστές της ομάδας «Τσεντριφούγκα». Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε το 1917 με το έργο του «Πέρα από τα φράγματα» (Poverkh baryerov), ενώ το 1922 με το «Αδελφή μου ζωή» (Sestra moya zhizn) αναγνωρίστηκε ως ένας μεγάλος νέος λυρικός ποιητής. Τα ποιήματα αυτής της εποχής ήταν επηρεασμένα από τους συμβολιστές και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, παρά το γεγονός ότι με τα ρωσικά μέτρα ήταν πολύ πρωτοποριακά και εσωστρεφή. Η διάσταση ανάμεσα στο έργο του και στην επίσημη τάση του σοσιαλιστικού ρεαλισμού την περίοδο 1933-1943 ήταν τόσο μεγάλη, που δεν του επέτρεπε να δημοσιεύει, και με τις δίκες και τις σταλινικές εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του ‘30 φοβόταν για την ασφάλειά του. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Στάλιν τον έσωσε, γιατί ο Πάστερνακ είχε μεταφράσει έργα των ποιητών της γενέτειράς του Γεωργίας. Για να κερδίζει τα προς το ζην μετέφραζε έργα των Σέξπιρ, Γκέτε, Βερλέν, Ρίλκε κ.ά. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος του έδωσε την αφορμή να συμφιλιωθεί με το καθεστώς, με τις συλλογές πατριωτικών ποιημάτων «Τα πρωινά τρένα» («Na rannikh poezdakh», 1943) και «Γήινες εκτάσεις» («Zemnoy prostor», 1945). Το 1956 ο Παστερνάκ υπέβαλε με πολλές ελπίδες το χειρόγραφο του μυθιστορήματος «Δόκτωρ Ζιβάγκο» στο μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό της Μόσχας «Novy Mir» («Νέος Κόσμος»), αλλά το έργο απορρίφθηκε, με την κατηγορία ότι συκοφαντούσε την Οκτωβριανή Επανάσταση, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τον σοβιετικό λαό. Ένα χειρόγραφο του μυθιστορήματος έφθασε στη Δύση το 1957 και πρωτοκυκλοφόρησε στα Ιταλικά από τον εκδοτικό οίκο «Φελτρινέλι», ο οποίος είχε αγοράσει τα δικαιώματα από τον Πάστερνακ. Μέσα σ’ ένα χρόνο, μέχρι το 1958, οπότε εκδόθηκε στα Αγγλικά, το μυθιστόρημα είχε μεταφραστεί σε 18 γλώσσες. Το έργο είχε παγκόσμια επιτυχία, αλλά στην ΕΣΣΔ κυκλοφορούσε κρυφά και μάλιστα όχι στο πρωτότυπο, αλλά στις ξένες μεταφράσεις του. Ο «Δόκτωρ Ζιβάγκο» ήταν ένα μυθιστόρημα περιπλάνησης, πνευματικής απομόνωσης κι ενός έρωτα, με ήρωα τον γιατρό και ποιητή Γιούρι Ζιβάγκο (άλτερ έγκο του συγγραφέα) και χρονικό ορίζοντα που ξεκινά από το 1900, περνά μέσα από τη Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1905, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο και καταλήγει με το θάνατο του ήρωα το 1928. Σε αντίθεση με την επίσημη ιδεολογία ο Πάστερνακ, υπερβαίνοντας τους απλουστευτικούς σχηματικούς διαχωρισμούς σε «καλούς» και «κακούς», έδωσε μία συνθετική εικόνα της ζωής και της εξέλιξης της ρωσικής κοινωνίας, όπως τη βίωσε ένας καλλιτέχνης. Η απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας ξεσήκωσε μία εκστρατεία συκοφάντησης εναντίον του. Ο Πάστερνακ εκδιώχθηκε από τη Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων κι έτσι στερήθηκε από τα μέσα επιβίωσής του. Οργανώθηκαν δημόσιες συγκεντρώσεις, στις οποίες ζητήθηκε η εκτόπισή του. Σε μία επιστολή του στο Νικήτα Χρουστσόφ, ο Πάστερνακ έγραψε ότι «το να φύγω από την πατρίδα μου θα είναι ο θάνατός μου». Το 1959 έγραψε την τελευταία ποιητική συλλογή του «Όταν θα φτιάξει ο καιρός». Υπέφερε από καρκίνο και από καρδιοπάθεια και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στο Περεντέλκινο, στα περίχωρα της Μόσχας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 30 Μαΐου 1960, σε ηλικία 70 ετών. Ο Πάστερνακ είχε παντρευτεί δύο φορές και από τον πρώτο του γάμο απέκτησε ένα γιο, τον κριτικό λογοτεχνίας και ιστορικό Γεβγένι Πάστερνακ (1923-2012). Το 1965 ο «Δρ Ζιβάγκο» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον άγγλο σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν, με πρωταγωνιστές τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι. Η ταινία είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία και προτάθηκε για 10 Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά 5. Το 1987, στην εποχή της «περεστρόικα» και της «γκλάσνοστ» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, η Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων αποκατέστησε τον Πάστερνακ και τα έργα του άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στη Σοβιετική Ένωση. Η επιτροπή αποκατάστασης του Πάστερνακ, της οποίας επικεφαλής ήταν ο ποιητής Αντρέι Βοζνεσένσκι, πρότεινε να μετατραπεί το σπίτι του στο Περεντέλκινο σε μουσείο.
1898 Γεννιέται ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανός δραματουργός. (Όπερα της Πεντάρας, Ο κύκλος με την κιμωλία, Μάνα Κουράγιο, Η ζωή του Γαλιλαίου) (Θαν. 14/8/1956). Στις 10 Φεβρουαρίου 1898 γεννήθηκε ο Γερμανός κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 1956. Δραματουργός και θεωρητικός της σκηνής, ένας από τους σκαπανείς του σύγχρονου θεάτρου. Η καλλιτεχνική του δραστηριότητα και παραγωγή συμβάδιζε με την αγωνιστική του παρουσία στις συνταρακτικές εξελίξεις της εποχής του. Το 1918, μετά την εμπειρία του στον πόλεμο, εντάχθηκε στο μαρξιστικό κίνημα και πήρε μέρος στην εργατική επανάσταση. Από τότε έθεσε όλη του την πνευματική δημιουργία στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και του κινήματος για την απελευθέρωσή της. Τα έργα του, εμπνευσμένα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, μπαίνουν στο στόχαστρο των Ναζί (όπως και ο ίδιος) μετά την άνοδό τους στην εξουσία. Έτσι ο Μπρεχτ εγκαταλείπει την Γερμανία για σχεδόν 15 χρόνια. Επιστρέφει στη Λαοκρατική πια Δημοκρατία της Γερμανίας (ΓΛΔ) το 1949. Το 1950 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951 και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954. Η επίδραση του Μπρεχτ στο παγκόσμιο μεταπολεμικό θέατρο στάθηκε τεράστια, καθώς οι επαναστατικές του θεωρίες βρήκαν ζωηρή απήχηση στους προοδευτικούς θεατρικούς κύκλους. Τα θεατρικά του έργα, παρά τα χρόνια που πέρασαν, διατηρούν την ποιητική τους εμβέλεια, έργα έξοχης δραματικής έμπνευσης και μορφής, γνήσιας αγωνίας για τη «μοίρα» του ανθρώπου και εξέγερσης για την πολλαπλή αλλοτρίωση και καταπίεσή του. Πέθανε το 1956.
1904 Ξεσπά ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος για τις διαφιλονικούμενες περιοχές της Κορέας και της Μαντζουρίας.
1910 Αρχίζει η απεργία των καπνεργατών του Βόλου. Η απεργία, μια από τις μεγαλύτερες του κλάδου, διήρκεσε 20 μέρες και έληξε με τη νίκη των απεργών που πέτυχαν σημαντικές αυξήσεις.
1910 Γεννήθηκε η Σοφία Βέμπο, Ελληνίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. (Θαν. 11/3/1978). Η Σοφία Βέμπο γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Θράκης στις 10 Φεβρουαρίου του 1910. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες. Η πλούσια σε επιτυχίες καλλιτεχνική ζωή της Βέμπο, που άρχισε όταν ήταν 17 χρόνων στο θέατρο «Αστόρια» της Θεσσαλονίκης. Το 1933 κατέβηκε στην Αθήνα όπου ο Φ. Σαμαρτζής την παρουσίασε στον «Παπαγάλο». Από εκείνη τη χρονιά μέχρι το 1938 η Βέμπο θα τραγουδά τσιγγάνικα και δημοτικά τραγούδια με μεγάλη επιτυχία. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος θα σημάνει μια νέα περίοδο επιτυχιιών για τη Βέμπο. Τα τραγούδια της «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», «κορόιδο Μουσουλίνι», «Παιδιά της Ελλάδας» κ.ά. θα γίνουν από τα πιο δημοφιλή απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδος. Το 1942 η Βέμπο μαζί με τον μετέπειτα σύζυγό της συγγραφέα Μίμη Τσιφόρο, θα περιοδεύσουν στη Μέση Ανατολή. Το 1950 θα δημιουργήσει το Θέατρο ΒΕΜΠΟ όπου έπαιξε και τραγούδησε μέχρι το 1971. Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» και το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη. Η Σοφία Βέμπο αποτραβηγμένη από το θέατρο, αλλά όχι και από τη ζωή, τη βραδιά της σφαγής του Πολυτεχνείου (17/11/1973) θα μετατρέψει το διαμέρισμα της επί της οδού Στουρνάρα σε καταφύγιο, χειρουργείο και σταθμό πρώτων βοηθειών για τα θύματα των φασιστών δικτατόρων (Άμβλυνε έτσι τις εντυπώσεις από τη συμμετοχή της σε χουντικές γιορτές). Πέθανε στις 11 Μαρτίου 1978. Μία μέρα αργότερα χιλιάδες κόσμου τη συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία της
1913 Πέθανε ο Κώστας Τσικλητήρας, αθλητής του στίβου, τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης στα αγωνίσματα άνευ φοράς. (Γεν. 30/10/1888).Σε μια εποχή, ακριβώς έναν αιώνα πριν, όπου οι ήρωες δεν έβγαιναν μέσα από το Survivor και παράδειγμα προς μίμηση δεν αποτελούσε ο νικητής των διαφόρων Fame Story, ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας υπήρξε και τα δύο… Και παράδειγμα και ήρωας! Και ως ήρωας πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα (10/2), σε ηλικία 25 ετών. Μέσα σε μόλις 1/4 του αιώνα είχε καταφέρει όσα δεν κατάφεραν άλλοι σε μια ζωή ολόκληρη και το όνομά του πέρασε για πάντα την «Πύλη των Αθανάτων». Για πολλούς είναι ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής του 20ου αιώνα, παρ’ όλο που τα αγωνίσματα στα οποία διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν πλέον καταργηθεί. Ωστόσο είναι ο άνθρωπος που, μαζί με τον Πύρρο Δήμα, έχει δώσει στην Ελλάδα τα περισσότερα Ολυμπιακά μετάλλια από κάθε άλλον αθλητή, τέσσερα συνολικά (ένα χρυσό, δύο αργυρά και ένα χάλκινο). Κατάφερε να ανέβει στο βάθρο των νικητών σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1908 σε ηλικία μόλις 20 ετών, και το 1912, και υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος του θρυλικού Αμερικανού αθλητή Ρέι Έουρι, που στην καριέρα του κατέκτησε συνολικά 8 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, σε τρεις διοργανώσεις (1900, 1904, 1908). Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας γεννήθηκε το 1888 στην Πύλο και σπούδασε στην Εμπορική Ακαδημία της Αθήνας. Με ύψος 1,92 και βάρος 70 κιλά, είχε την τέλεια σωματοδομή για άλτης του στίβου. Ήταν αθλητής του Πανελλήνιου Γ.Σ. και το 1908, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, αποτέλεσε την έκπληξη της διοργάνωσης, καθώς κόντραρε τον ασυναγώνιστο Ρέι Έουρι και στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς και στο άλμα εις ύψος άνευ φοράς. Τελικά ο Αμερικανός διατήρησε τον τίτλο του και στα δύο αγωνίσματα, με τον Τσικλητήρα να παίρνει και στα δύο το αργυρό μετάλλιο. Στο μήκος ο Έουρι νίκησε με άλμα 3.33 και ο Τσικλητήρας πήρε τη δεύτερη θέση με 3.23. Τρίτος ήρθε ένας άλλος Αμερικανός, ο Μάρτιν Σέρινταν, με 3.20. Στο ύψος ο Έουρι πέρασε το 1.57, ο Τσικλητήρας το 1.55 και «μοιράστηκε» το αργυρό μετάλλιο με τον Αμερικανό Τζον Μπάιλερ, που πέτυχε την ίδια επίδοση. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης, ο Τσικλητήρας ήταν πλέον ένα από τα μεγάλα ονόματα της διοργάνωσης. Λίγο καιρό νωρίτερα είχε καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ, τόσο στο μήκος άνευ φοράς με άλμα 3.47, όσο και στο ύψος άνευ φοράς με άλμα 1.72. Στην Τελετή Έναρξης ήταν ο σημαιοφόρος της Ελλάδας και στους Αγώνες προσπάθησε να κατακτήσει αυτό που δεν είχε πάρει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, δηλαδή το χρυσό μετάλλιο. Και το κατάφερε! Στις 8 Ιουλίου 2012, στο μήκος άνευ φοράς, μετείχαν 19 αθλητές και ο Τσικλητήρας αποδείχθηκε ανίκητος. Με άλμα 3.37 στην τρίτη προσπάθεια πήρε την πρώτη θέση και όλο το στάδιο σηκώθηκε όρθιο για να τον χειροκροτήσει. Δεύτερος ήρθε ο Αμερικανός Πλατ Άνταμς με 3.36 και τρίτος ο αδελφός του Μπέντζαμιν Άνταμς, με 3.28. Πέντε ημέρες αργότερα, ο Έλληνας Ολυμπιονίκης πρόσθεσε στη συλλογή του κι ένα χάλκινο μετάλλιο, καθώς κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και στο ύψος άνευ φοράς. Εκεί ο Πλατ Άνταμς ήρθε πρώτος με 1.63, ο Μπέντζαμιν Άνταμς δεύτερος με 1.60 και ο Τσικλητήρας τρίτος με 1.55. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 έλαβε ακόμη μέρος στον ακοντισμό και το πένταθλο, ενώ είχε δηλωθεί και στο δέκαθλο, αλλά τελικά δεν αγωνίστηκε. Πολυσύνθετος αθλητής, πέρα από τον στίβο, ασχολήθηκε και με την υδατοσφαίριση ως τερματοφύλακας, ενώ περιστασιακά έπαιζε και ποδόσφαιρο. Κατά την επιστροφή του στην πατρίδα, η Αθήνα «γκρέμισε τα τείχη της» για να τον υποδεχθεί. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε στον Σταθμό Λαρίσης και τον αποθέωσε μόλις έφτασε. Μάλιστα τον σήκωσαν στα χέρια και τον πήγαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου, στο Πεδίον του Άρεως, όπου είχε μαζευτεί κι άλλος κόσμος. Ο Τσικλητήρας δεν επαναπαύτηκε στην δόξα του. Όταν λίγο καιρό αργότερα ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος, στρατεύθηκε με το βαθμό του λοχία, αλλά αρνήθηκε να κάνει χρήση του ειδικού προνομίου, που του επέτρεπε να μείνει στα «μετόπισθεν». Αυτός ζήτησε να πάει στην «πρώτη γραμμή», όπως όλα τα ελληνόπουλα. Μετείχε στην μάχη του Μπιζανίου, που αποτέλεσε από τα πιο άγρια μέτωπα του πολέμου, όμως από τις κακουχίες εκεί προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα. Αμέσως τον έφεραν στην Αθήνα, αλλά ήταν πλέον αργά… Στις 10 Φεβρουαρίου 1913 πέθανε, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Ωστόσο, το όνομά του έμεινε για πάντα χαραγμένο με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του ελληνικού Αθλητισμού. Στην κηδεία του υπήρξε κοσμοσυρροή, αφού χιλιάδες πολίτες πήγαν για τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία, ως ύστατο φόρο τιμής στον άνθρωπο που δόξασε την Ελλάδα. Το στάδιο Πύλου πήρε το όνομά του, όπως και η οδός στην Αθήνα πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ενώ ο Πανελλήνιος για αρκετά χρόνια διοργάνωνε το διεθνές μίτινγκ στίβου «Τσικλητήρεια», με τη συμμετοχή μεγάλων αθλητών από όλο τον κόσμο.
1925 Η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου αποφασίζει να απαγορεύσει με ειδικό νόμο την κομμουνιστική προπαγάνδας
1935 Γεννήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης, Δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 στην Αθήνα. Ο Παύλος Μπακογιάννης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου στα Βελωτά της Ευρυτανίας. Πατέρας του ήταν ο ιερέας του χωριού Κώστας Μπακογιάννης. Λόγω του εμφυλίου πολέμου, φοίτησε στα γυμνάσια Αγρινίου, Θέρμου, Καρπενησίου και Πάτρας. Η τραγωδία του εμφυλίου, που την έζησε από κοντά σ’ ένα από τα κυριότερα θέατρά της, άφησε στην ψυχή τού νεαρού παιδιού ανεξίτηλα ίχνη. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στην Πάντειο, ενώ παράλληλα υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο Λιμενικό Σώμα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία και ανακηρύχθηκε διδάκτορας Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κωνσταντίας. Δίδαξε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου και στη Σχολή Δημοσιογραφίας τού Μονάχου και διηύθυνε για δέκα χρόνια το ελληνόφωνο πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας της Βαυαρίας, που αναμεταδιδόταν στην Ελλάδα μέσω της «Ντόιτσε Βέλε». Λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης την περίοδο της δικτατορίας, στερήθηκε της ελληνικής υπηκοότητας και του παραχωρήθηκε πολιτικό άσυλο στη Δυτική Γερμανία. Σύμφωνα με μαρτυρία της συζύγου του Ντόρας Μπακογιάννη, το 1970 τοποθετήθηκε βόμβα στο σπίτι του στο Μόναχο και όπως του είχε πει η γερμανική αστυνομία υπεύθυνες ήταν οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής. Στην περίοδο της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή διετέλεσε αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΕΙΡΤ (νυν ΕΡΤ). Τον Δεκέμβριο του 1974 νυμφεύτηκε την Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία (γ. 1976) και τον Κώστα (γ. 1978). Στη συνέχεια εργάστηκε ως πολιτικός σχολιαστής στην εφημερίδα «Το Βήμα» και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικά τηλεοπτικά ιδρύματα και έντυπα του εξωτερικού. Το 1982 ανέλαβε την ευθύνη για την έκδοση τού εβδομαδιαίου περιοδικού «Ένα», ιδιοκτησίας του τραπεζίτη Γιώργου Κοσκωτά. Παρέμεινε στο περιοδικό ως εκδότης - διευθυντής έως την απόλυσή του τον Φεβρουάριο του 1985, όταν ο μετέπειτα μεγαλοαπατεώνας άρχισε να φλερτάρει με το ΠΑΣΟΚ. Εκτός από την πληθώρα άρθρων που δημοσίευσε σε ελληνικά και γερμανικά μέσα, έγραψε τα βιβλία «Στρατοκρατία στην Ελλάδα», που εκδόθηκε στα Γερμανικά στη Δυτική Γερμανία το 1972, και «Ανατομία τής ελληνικής πολιτικής», που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1977. Από τον Νοέμβριο του 1985 έως τον Δεκέμβριο του 1986 ήταν πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και από τους πρωτεργάτες της πολιτικής τού κόμματος για την εθνική συμφιλίωση. Στις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 εξελέγη βουλευτής στη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ο Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε στις 26η Σεπτεμβρίου 1989, την ημέρα που η Βουλή επρόκειτο να αποφασίσει αν θα παρέπεμπε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Κάθαρσης» ή «Βρώμικου 89» κατ’ άλλους. Στις 7:58 το πρωί, πυροβολήθηκε από μία ομάδα τριών ενόπλων στην είσοδο του γραφείου του στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Διακομίστηκε βαρύτατα τραυματισμένος στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου εξέπνευσε μία ώρα αργότερα. Σύμφωνα με μαρτυρία της συζύγου του στη δίκη της 17Ν, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε περάσει το προηγούμενο βράδυ της δολοφονίας του στα γραφεία του Συνασπισμού (νυν ΣΥΡΙΖΑ) κι έτσι το επίμαχο πρωινό είπε στον φρουρό του να μην τον συνοδεύσει ως το γραφείο του στο Κολωνάκι. Την ίδια μέρα, σε πρωινή συνεδρίαση της Βουλής που μεταδιδόταν την ίδια ώρα από την τηλεόραση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, χειροκροτούμενος απ’ όλες τις πτέρυγες, ευχήθηκε: «Να είναι το αίμα τού Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο που χύνεται άδικα σ’ αυτόν τον τόπο». Την ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ανέλαβε με 12σέλιδη προκήρυξή της, που εστάλη στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στις 9 Οκτωβρίου 1989, η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Στην προκήρυξή της με τίτλο «Άρχισε η κάθαρση» αναφερόταν μεταξύ άλλων ότι «Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής, αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής, αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης». Για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη καταδικάστηκαν στις 17 Δεκεμβρίου 2003, από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, σε ισόβια κάθειρξη ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Ηρακλής Κωστάρης και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και σε 15 χρόνια κάθειρξη ο Σάββας Ξηρός και ο Βασίλης Τζωρτζάτος.
1939 Ισπανικός Εμφύλιος: Οι φασίστες ολοκληρώνουν την κατάληψη της Καταλονίας και κλείνουν τα σύνορα με τη Γαλλία.
1941 Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Ιταλικά βομβαρδιστικά προξενούν σοβαρές ζημιές στον παλαιοχριστιανικό ναό της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη.
1941 Το Λονδίνο διακόπτει τις διπλωματικές του σχέσεις με το Βουκουρέστι.
1942 Απονέμεται ο πρώτος χρυσός δίσκος στην ιστορία της μουσικής, στον Γκλεν Μίλερ για την επιτυχία του «Chattanooga Choo Choo».
1947 Τα Δωδεκάνησα περιέρχονται στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Παρισίων. Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος. Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία. Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι. Η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ σκόπευε να θέσει και το ζήτημα της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων ευοδώθηκε, χωρίς δυσκολίες και περιπλοκές. Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να δελεάσουν την Τουρκία, προσφέροντάς της ορισμένα παράκτια νησιά του Αιγαίου, προκειμένου να την πείσουν να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Επιπροσθέτως, ο Στάλιν είχε συνδέσει το θέμα των Δωδεκανήσων με την Τριπολίτιδα (σημερινή Λιβύη), για την οποία η Σοβιετική Ένωση είχε διατυπώσει το αίτημα να της ανατεθεί η εντολή. Όμως, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική Ένωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στη Ελλάδα, στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότοφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για την Ελλάδα. Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στη Ελλάδα χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Οκτωβρίου 1946, όπου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς και τα θέματα της Βορείου Ηπείρου και της διευθέτησης των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, χωρίς επιτυχία, αφού οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να δυσαρεστήσουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της Αλβανία και Βουλγαρία. Η προσπάθεια της Τουρκίας να διεκδικήσει το Καστελόριζο και τη Σύμη έπεσαν στο κενό. Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας. Με επιμονή της σοβιετικής πλευράς, οριζόταν στο κείμενο ότι τα νησιά θα παρέμεναν αποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη που θα επικαλεστεί η Τουρκία κατά τρόπο καταχρηστικό μετά το 1974. Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά την Κρίση των Ιμίων το 1996. Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.
1950 Γεννήθηκε ο Αμερικανός κολυμβητής Μαρκ Σπιτς εννέα φορές χρυσός ολυμπιονίκης και πρώην κάτοχος παγκοσμίων ρεκόρ σε επτά αγωνίσματα. Έχει ψηφιστεί ως 5ος καλύτερος αθλητής του 20ού αιώνα από τη ΔΟΕ. Το 1967, σε ηλικία 17 ετών, κατέρριψε τρία παγκόσμια ρεκόρ στο άθλημα της πεταλούδας. Στις 7 Οκτωβρίου, στο Δυτικό Βερολίνο, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. πεταλούδας με χρόνο 55.7. Την επόμενη ημέρα, 8 Οκτωβρίου, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μ. πεταλούδας με χρόνο 2.05.7. Στις 30 Αυγούστου του 1968, στο Λονγκ Μπιτς (Καλιφόρνια), έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. πεταλούδας με χρόνο 55.6. Την ίδια χρονιά, έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, όπου κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια. Μαζί με τους Ζ. Ζορν, Σ. Ρέριτς και Κεν Γουόλς, αποτέλεσε μέλος της ομάδας των Η.Π.Α. που στις 17 Οκτωβρίου, στην Πόλη του Μεξικού, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 4x100 μ. ελεύθερα, με 3.31.7. Στη συνέχεια έγινε ο πρώτος αθλητής που κατάφερε να κατακτήσει επτά χρυσά μετάλλια και να σημειώσει ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ, στην Ολυμπιάδα του 1972. Κατείχε το ρεκόρ των περισσότερων χρυσών σε μία μόνο διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, πριν το καταρρίψει ο Μάικλ Φελπς το 2008 στο Πεκίνο με τα οχτώ χρυσά μετάλλια. Ο Σπιτς είναι ένας από τους μόλις πέντε αθλητές που κατέχουν εννέα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Επιπλέον, είναι ο μοναδικός αθλητής που έχει καταρρίψει επτά παγκόσμια ρεκόρ σε μία Ολυμπιάδα. Συνολικά μεταξύ του 1969 και του 1972 κατέκτησε εννέα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, ένα αργυρό και ένα χάλκινο, πέντε χρυσά στους Παναμερικανικούς Αγώνες, 31 τίτλους της Ένωσης Ερασιτεχνών Αθλητών (AAU) και οκτώ τίτλους της Εθνικής Κολλεγιακής Αθλητικής Ένωσης (NCAA) των ΗΠΑ. Ανακηρύχθηκε Κολυμβητής της Χρονιάς για τα έτη 1969, 1971 και 1972 από το περιοδικό Swimming World Magazine. Ωστόσο, παρά την επιτυχία του, αποσύρθηκε από τον αθλητισμό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, σε ηλικία μόλις 22 ετών.
1956 Πεθαίνει ο Εμμανουήλ Τσουδερός, πολιτευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (1931–1939). Διετέλεσε Πρωθυπουργός από τις 21/4/1941 (στη διάρκεια της Γερμανικής εισβολής) έπειτα από πρόταση του βασιλιά και κατόπιν της κυβέρνησης του Καΐρου. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε την πολιτική του δραστηριότητα (Πρόεδρος του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κόμματος, συνιδρυτής της ΕΠΕΚ και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στη κυβέρνηση Παπάγου).
1956 Συστήνεται το Ίδρυμα Ευγενίδου.
1962 Ο αιχμάλωτος Αμερικανός πιλότος του κατασκοπευτικού αεροσκάφους U2 Γκάρι Πάουερς ανταλλάσσεται με τον Σοβιετικό κρατούμενο από τους αμερικανούς Ρούντολφ Άμπελ.
1964 Εκδίδεται η απογευματινή εφημερίδα «Αλλαγή», που εξέφραζε την πολιτική της ΕΔΑ
1975 πεθαίνει ο Νίκος Καββαδίας, ποιητής και ναυτικός. Είχε γεννηθεί τον Ιανουάριο του 1910. Στις 11 Γενάρη 1910 γεννήθηκε ο Νίκος Kαββαδίας ή Μαραμπού όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, από τον τίτλο της πρώτης του ποιητικής συλλογής που εκδόθηκε το 1933. Πέθανε ξαφνικά (εγκεφαλικό επεισόδιο) στις 10 Φεβρουάριο του 1975 και ενώ ετοίμαζε την έκδοση της τρίτης του συλλογής. Μπαρκάρησε το 1929 στο «Άγιος Νικόλαος» και από τότε άλλαξε πολλά πλοία και γύρισε όλο τον κόσμο, πρώτα ναύτης, κατόπιν «μαρκονιστής» — ασυρματιστής. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 197ο που γύρισε από το τελευταίο του ταξίδι. Φέρεται κατά την περίοδο της Κατοχής να εντάχθηκε στο ΕΑΜ, αρχικά στο ΕΑΜ Ναυτικών και αργότερα στο ΕΑΜ Λογοτεχνών – Ποιητών και αργότερα για ένα διάστημα επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών — Ποιητών μέχρι που μπάρκαρε πάλι το 1944. Την περίοδο της Κατοχής δημοσιεύει και τα αντιστασιακά του ποιήματα με πρώτο το «Αθήνα 1943», ενώ το 1944 δημοσίευσε το ποίημα «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη». Το 1945 δημοσίευσε το «Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα» και το ποίημα «Αντίσταση». Στα 1946, μαζί με άλλους διανοούμενους, υπέγραψε διαμαρτυρία κατά του Γ΄ Ψηφίσματος που ήταν ο «θεμέλιος λίθος» του αντικομμουνιστικού οργίου που ακολούθησε. Από τους πιο ολιγογράφους ποιητές μα τα ποιήματα του δεν ξεχνιούνται εύκολα σαν τα διαβάσεις μια φορά. Καμιά 60αριά ποιήματα όλα κι όλα, το μυθιστόρημα «Βάρδια» (1954) και κάποιες λίγες ποιητικές μεταφράσεις όλη η παραγωγή του. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχει μελοποιηθεί. «Ιδανικός εραστή των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων» ο Νίκος Καββαδίας έφερε στην ποίηση «τον εξωτισμό και τον ‘’αμαρτωλισμό’. Άγνωστες χώρες, μακρινοί ωκεανοί, ζωντανεμένα από ένα θαλασσινό, που έζησε το θαύμα των εξωτικών οριζόντων και το δράμα του καθημερινού θανάτου, φυσικού και ηθικού» (Κ. Βάρναλης). Τρία χρόνια μετά το θάνατό του ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Θάνο Μικρούτσικο, στο δίσκο «Σταυρός του Νότου». Μέσω αυτών των τραγουδιών, και άλλων που ακολούθησαν, ο Νίκος Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό. Οπως ο Θ. Μικρούτσικος είπε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη μέχρι το θάνατο του Καββαδία είχαν πωληθεί 10.000 αντίτυπα των ποιητικών του συλλογών. Από την πρώτη μελοποίηση και μέχρι το 2015 πουλήθηκαν πλέον των 500.000 αντίτυπα των ποιητικών του συλλογών και εκατομμύρια δίσκοι.
1991 Τη βομβαρδισμένη Βαγδάτη, επισκέπτεται ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Αντώνης Τρίτσης. Είναι ο πρώτος ξένος επίσημος που επισκέπτεται την πόλη, στην οποία έφτασε οδικώς αφού διέσχισε την μισοκατεστραμμένη εθνική οδό Αμμάν- Βαγδάτης. Στη συνάντησή του με τον δήμαρχο της πόλης του ανακοινώνει την πρωτοβουλία του για σύγκληση ενός φόρουμ δημάρχων των ιστορικών πόλεων Μέσης Ανατολής και ανατολικής Μεσογείου.
1996 Γράφεται ιστορία στο σκάκι, όταν για πρώτη φορά ένας υπολογιστής της IBM ο “Deep Blue”, κερδίζει τον παγκόσμιο πρωταθλητή Γκάρι Κασπάροφ.
2005 Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο κορυφαίος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Αρθουρ Μίλερ. Ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ συγκαταλέγεται στους κορυφαίους δραματουργούς του 20ού αιώνα. Το έργο του, που συνδυάζει την επίγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας με τη διερεύνηση της εσωτερικής ζωής των χαρακτήρων του, μπορεί να συνοψιστεί στην ρήση του: «Το κοινωνικό δράμα της γενιάς μας πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο από το να αναλύει και να δικάζει το περίγραμμα των κοινωνικών σχέσεων. Πρέπει να σκάψει μέσα στην ανθρώπινη φύση και να ανακαλύψει ποιες ανάγκες υπάρχουν μ’ ένα τέτοιο τρόπο, που αυτές οι ανάγκες να πάρουν έκταση και προβολή κοινωνικής σημασίας». Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί η δύναμη του λογοτεχνικού μύθου του είναι εφάμιλλη των δραματουργών της αρχαίας τραγωδίας. Σε γενικές γραμμές στο έργο του Άρθουρ Μίλερ απεικονίζεται η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου. Λογοτεχνικά, είναι περισσότερο γνωστός για το θεατρικό του «Ο θάνατος τού εμποράκου» («Death of a Salesman», 1941) και κοινωνικά, από τον γάμο του με την ντίβα του κινηματογράφου Μέριλιν Μονρόε (1956-1961). Ο Άρθουρ Μίλερ γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1915 στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά των πολωνοεβραίων μεταναστών Άιζαντορ και Αουγκούστα Μίλερ. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης βιοτεχνίας γυναικείων ενδυμάτων και η μητέρα του είχε εργαστεί ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Η προσωπικότητα του νεαρού Άρθουρ διαμορφώθηκε από την επίδραση που άσκησε στη ζωή του η Μεγάλη Οικονομική Κρίση, απότοκος του Χρηματιστηριακού Κραχ του 1929. Η βαθιά ύφεση της αμερικάνικης οικονομίας σήμανε την οικονομική καταστροφή του πατέρα του και τον ανάγκασε να συνειδητοποιήσει την ανασφάλεια της σύγχρονης ύπαρξης. Στο σχολείο δεν διακρινόταν για τις επιδόσεις του. Ήταν πολύ κακός μαθητής και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το χόκεϊ. «Όταν το όνομά μου έγινε γνωστό οι πρώην καθηγητές μου δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν ότι ήμουν εγώ. Τελείωσα το λύκειο τελείως απαρατήρητος» είχε πει σε μια του συνέντευξη. Ο Μίλερ αποφοίτησε τελικά από το λύκειο «Αβραάμ Λίνκολν» του Μπρούκλιν, αλλά δεν έγινε δεκτός στα πανεπιστήμια Kορνέλ και Μίσιγκαν, εξαιτίας των κακών βαθμών του, αλλά και της αδυναμίας του πατέρα του να καλύψει τα δίδακτρα. Έκανε διάφορες δουλειές, για να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό και τελικά το 1934 έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου ξεκίνησε σπουδές δημοσιογραφίας. Παράλληλα εργαζόταν ως νυχτερινός ρεπόρτερ στην εφημερίδα «Michigan Daily» και παρακολούθησε μαθήματα θεατρικής γραφής. Κατά την διάρκεια της φοίτησης του ανέβασε στο πανεπιστήμιο το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «No Villain», το οποίο βραβεύτηκε. Μετά την αποφοίτησή του, το 1938, επέστρεψε στην Νέα Υόρκη, όπου άρχισε να γράφει θεατρικά έργα για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς CBS και NBC, ενώ παραάλληλα εργαζόταν ως οδηγός φορτηγών και φορτοεκφορτωτής για να συμπληρώνει το εισόδημά του. Το 1940 νυμφεύτηκε την συμφοιτήτριά του Έλεν Σλάτερι με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Το ζευγάρι θα χωρίσει το 1956, όταν στην ζωή του θα εμφανισθεί η Μέριλιν Μονρόε και θα κλέψει την καρδιά του. O Άρθουρ Μίλερ κέρδισε κάποια δημοσιότητα το 1945 με το μυθιστόρημα «Focus», στο οποίο καταγγέλλει τον ρατσισμό και ιδιαίτερα τον αντισημιτισμό. Το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» («All My Sons»), ήταν το πρώτο σημαντικό θεατρικό έργο του, με έντονη την επίδραση του Ίψεν και ιδιαίτερα του θεατρικού του «Η αγριόπαπια». Το έργο, που ανέβηκε στις 29 Ιανουαρίου 1947 στο Μπρόντγουεϊ σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, περιστρέφεται γύρω από έναν βιομήχανο που κατασκευάζει ελαττωματικό πολεμικό υλικό. Ήταν το πρώτο έργο του Άρθουρ Μίλερ, που ανέβηκε σε ελληνική σκηνή, από το θέατρο Τέχνης, σχεδόν ταυτόχρονα με την παράσταση του Μπρόντγουέϊ. Ο Κάρολος Κουν σύστησε στο ελληνικό κοινό και το επόμενο έργο του Μίλερ, το κλασικό πλέον «Ο θάνατος του εμποράκου», που πρωτοανέβηκε στην Νέα Υόρκη (Μπρόντγουεϊ) στις 10 Φεβρουαρίου 1949, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Είναι η τραγωδία ενός ανθρωπάκου, του πλανόδιου έμπορου Γουίλι Λόμαν, που πέφτει θύμα κίβδηλων αξιών, οι οποίες αποτελούν κατά ένα μεγάλο μέρος τις αξίες της κοινωνίας όπου ζει. Το επόμενο σπουδαίο έργο του είναι «Η Δοκιμασία ή Οι Μάγισσες του Σάλεμ» («The Crucible», 1953), το οποίο βασίζεται στις δίκες μαγισσών που έγιναν στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692, εποχή που ο Μίλερ έβρισκε ότι είχε πολλά κοινά σημεία με τη δεκαετία του 1950, όταν είχε ξεκινήσει και είχε πάρει μεγάλη έκταση, ένα πολιτικό «κυνήγι μαγισσών». Το 1956 ο Μίλερ κλήθηκε να εξεταστεί από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Κογκρέσου υπό τον γερουσιαστή Μακάρθι. Επειδή αρνήθηκε να κατονομάσει πρόσωπα που είχε δει δέκα χρόνια πριν σε μια συγκέντρωση συγγραφέων η οποία είχε χαρακτηριστεί ως κομμουνιστική, καταδικάστηκε για απείθεια και ασέβεια σε φυλάκιση τριάντα ημερών με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο πεντακοσίων δολαρίων. Έκανε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο και, τον επόμενο χρόνο, αθωώθηκε. Το 1955, παρουσίασε δύο μονόπρακτα, τα «Από Δευτέρα σε Δευτέρα» («Α Memory of Two Mondays») και «Πάνω από τη γέφυρα» («A View from the Bridge»), που παίχτηκαν σε ενιαία παράσταση. Την ίδια περίοδο η προσωπική του ζωή σημαδεύτηκε με τον χωρισμό του από την πρώτη του σύζυγο και τον γάμο του με την σταρ του Χόλιγουντ Μέριλιν Μονρόε. Ένωσαν τις τύχες τους με κάθε μυστικότητα, στις 29 Ιουνίου 1956, σ' ένα δικηγορικό γραφείο της Νέας Υόρκης, Ο λαμπρός θεατρικός συγγραφέας ήταν 41 ετών και το απόλυτο σύμβολο του σεξ 30. Ο μύθος του Πυγμαλίωνα αναβίωνε στη σύγχρονη Αμερική, που εξεπλάγη μόλις έμαθε το νέο. Η δημοσιότητα, κατόπιν εορτής, μεγάλη. Οι κακές γλώσσες δεν έδιναν μεγάλη διάρκεια στον γάμο, εξαιτίας των διαφορετικών χαρακτήρων των νεονύμφων. Η πρόβλεψή τους θα επιβεβαιωθεί πέντε χρόνια αργότερα. Κατά την διάρκεια του γάμου τους,ο Μίλερ έγραψε το σενάριο της ταινίας «Οι αταίριαστοι» («The Misfits», 1961), που σκηνοθέτησε ο Τζον Χιούστον, με πρωταγωνιστές τον Κλαρκ Γκέιμπλ, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Μέριλιν Μονρόε. Το 1962, θα παντρευτεί για τρίτη φορά με την διάσημη αυστριακή φωτογράφο Ίνγκε Μόρατ, με την οποία θα ζήσει αρμονικά έως τον θάνατό της το 2002. Το ζευγάρι θα αποκτήσει μια κόρη την μετέπειτα σκηνοθέτρια Ρεμπέκα Μίλερ (γ. 1962), σύζυγο του ηθοποιού Ντάνιελ Ντεϊ-Λιούις. Ο Άρθουρ Μίλερ θα συνεχίσει να τροφοδοτεί το θέατρο με αξιόλογα έργα. Το 1964 παρουσίασε το «Μετά την πτώση» («After the Fall»), που αναφέρεται στο ναυάγιο των ανθρωπίνων σχέσεων και τις συνέπειές του. Στο θεατρικό «Η τιμή» («The Price», 1968), συνέχισε τη διερεύνηση τού θέματος της ενοχής και της ευθύνης τού ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του και απέναντι στους άλλους, εξετάζοντας την ένταση στις σχέσεις ανάμεσα σε δύο αδελφούς. Το έργο αυτό σκηνοθέτησε ο ίδιος, το 1969. Τον ίδιο χρόνο επισκέφτηκε την Σοβιετική Ένωση με τη γυναίκα του και στην συνέχεια δημοσίευσε μαζί της το ταξιδιωτικό ημερολόγιο με τίτλο «In Russia». Γύρισε επίσης την αλληγορική αντιπολεμική ταινία «Τhe Reason Why» και αρνήθηκε την παρουσίαση της στην Ελλάδα για να δείξει την αντίθεσή του στην καταπίεση που υφίσταντο οι Έλληνες συγγραφείς από το δικτατορικό καθεστώς. Το 1977 παρουσίασε στην Ουάσιγκτον το έργο «Το ταβάνι του αρχιεπισκόπου» («The Archbishop’s Ceiling»), στο οποίο ελέγχει τη μεταχείριση των διαφωνούντων συγγραφέων στη Σοβιετική Ένωση. Μια συλλογή διηγημάτων του με τον γενικό τίτλο «Δεν σε χρειάζομαι πια» («I Don’t Need You Any More») εκδόθηκε το 1967 και μια συλλογή θεατρικών δοκιμίων του το 1977. Το 1987 δημοσιεύτηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Στη δίνη του χρόνου» («Τimebends: A Life»). Ο Άρθουρ Μίλερ πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2005, λίγες εβδομάδες αφότου είχε ολοκληρώσει αντικαρκινική θεραπεία σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος είχε ζητήσει να περάσει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του στο όμορφο αγρόκτημά του στο Ρόξμπερι του Κονέκτικατ, το οποίο είχε αγοράσει το 1958, όταν ήταν παντρεμένος με την Μέριλιν Μονρόε. Μετά τον θάνατο της τρίτης του συζύγου συζούσε με την αρκετά μικρότερή του ζωγράφο Ανιές Μπάρλεϊ, την οποία σκόπευε να νυμφευτεί.
2008 Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται νέος Πρόεδρος του Συνασπισμού με το 70% των ψήφων του 5ου Συνεδρίου του κόμματος.
2014 Πέθανε η Σέρλι -Σίρλεϊ Τεμπλ, Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. Χαρακτηρίστηκε ως παιδί-θαύμα. Το 1935, σε ηλικία 7 ετών της απονεμήθηκε το βραβείο Όσκαρ και το 2000 για την προσφορά της στον κινηματογράφο το βραβείο Guild. Αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο το 1950, σε ηλικία μόλις 22 ετών. Μεγαλώνοντας είχε αρχίσει να χάνει τη δημοτικότητά της, καθώς το κοινό είχε ταυτιστεί με το μικρό ξανθό κοριτσάκι και όχι με την έφηβη πλέον Σίρλεϊ. Το 1934 έπαιξε τον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο στην κωμωδία Brihgt Eyes. Έγινε διάσημη με την ταινία Stand up and cheer της εταιρείας Fox. Στις ταινίες που πρωταγωνιστούσε, χόρευε και τραγουδούσε με άνεση. Πολλά από τα τραγούδια που ερμήνευε στις ταινίες έγιναν επιτυχίες. Όπως από την ταινία Bright Eyes και το «Αnimal Crackers in My Soup» από το Curly Top (1935). Η Σίρλεϊ Τεμπλ έγινε σύμβολο όλης της Αμερικής την εποχή της οικονομικής κρίσης.